Είδε και σχολιάζει η Πίτσα Στασινοπούλου και σχολιάζει για την Κουλτουρόσουπα.
Ο θεατρικός… μαραθώνιος στην πόλη καλά κρατεί με απανωτές θεάσεις παραστάσεων που μας επισκέπτονται (όλες ταυτόχρονα!) «για τρεις μέρες μόνο» και προκειμένου να ικανοποιήσουμε τη θεατρική «δίψα» της μακριάς ξηρασίας, τρέχουμε για να προλάβουμε, έστω κι αν αυτό δεν αφήνει τον απαραίτητο χρόνο και χώρο μέσα μας για να «καταλαγιάσει» όπως θα έπρεπε κάθε παράσταση… ωστόσο λέμε ότι μπροστά στην αναβροχιά καλύτερο το χαλάζι και προχωράμε… Σειρά είχε τούτη τη φορά η παράσταση «Άγουρα κεράσια» του Μιχάλη ΄Ανθη και σε σκηνοθεσία Μανούσου Μανουσάκη, που παρακολουθήσαμε στο γεμάτο μέχρι αδιαχώρητου θέατρο Σοφούλη.
.
Βγαίνοντας μετά από μιάμιση ώρα «ευλαβικής» προσήλωσης με τα μάτια υγρά, το μόνο σίγουρο ήταν ότι ΔΕΝ είμασταν ίδιοι όπως μπήκαμε ανυποψίαστοι…
.
Αλλά ας τα πάρουμε με τη σειρά…
Πρόκειται για την ιστορία ενός σύγχρονου ζευγαριού μικροαστών σε επαρχιακή πόλη, με τον Στάθη να ασκεί το επάγγελμα του γιατρού και ταυτόχρονα ως κομματικό στέλεχος να προετοιμάζει πολιτική καριέρα, ενώ η γυναίκα του Φανή, πρώην επιτυχημένη μάνατζερ σε πολυεθνική έχει εγκαταλείψει τη δουλειά της για να αφοσιωθεί στον άνδρα της και την 15χρονη κόρη τους Μαρία, παρότι ασφυκτιά από την απραξία εγκλωβισμένη στο επαρχιακό περιβάλλον… η σχέση τους- παρά τις περιστασιακές εντάσεις και μικρά ξεσπάσματα- φαινομενικά δείχνει ήρεμη, σε αντίθεση με την περίεργη συμπεριφορά της έφηβης κόρης, που εκδηλώνει άλλοτε τάσεις απομόνωσης κι άλλοτε ακραίας πρόκλησης, καπνίζοντας πχ. χόρτο γυμνή με συμμαθητές που βιντεοσκοπούν τη σκηνή… Όταν η καταπιεσμένη Φανή διεκδικεί το δικαίωμα να συνεχίσει τη δουλειά της λείποντας τη μισή βδομάδα στην Αθήνα, τα πράγματα παίρνουν μια δραματική τροπή χωρίς επιστροφή και οι μοιραίες, εντελώς απρόβλεπτες αποκαλύψεις θα οδηγήσουν σε ασύλληπτη τραγωδία πολλών επιπέδων…
Ένα σύγχρονο εξαιρετικό έργο (+) του Μιχάλη ΄Ανθη με δύναμη σαν να δέχεσαι γροθιά στο στομάχι, με σκληρότητα που σοκάρει, με ανατροπές απρόσμενες, με κορύφωση και σασπένς που σε κρατούν δέσμιο και με αντικείμενο το τόσο επίκαιρο θέμα της ενδοοικογενειακής βίας στην πιο αποτρόπαιη μορφή της… Ο συγγραφέας έστησε πάνω σε αυτόν τον καμβάμια θαυμάσια δομημένη μυθοπλασία, αποφεύγοντας τις παγίδες της ευκολίας για το προφανές, του μελοδραματισμού, του εντυπωσιασμού ποντάροντας άτεχνα στη διέγερση του θυμικού με βολικό όχημα την «πιασάρικη» επικαιρότητα… Αντίθετα, εστίασε στο βαθύ ψυχολογικό υπόβαθρο με τρόπο ευφυώς «παραπλανητικό» για τα φαινόμενα, με υπαινιγμούς που ξεγελούν και ενισχύουν την αγωνία για τις εξελίξεις, με συγκινητική ευαισθησία και τραγική ειρωνεία, με υποδειγματική σταδιακή κορύφωση μέχρι την τελευταία στιγμή, με το αθέατο θύμα, το κορίτσι που ζωγράφιζε «μαχαιρωμένους ήλιους» να κυριαρχεί καταλυτικά σε όλη τη διάρκεια με το εύρημα του βιολιού που έπαιζε, κι όλα αυτά μέσα από αληθοφανείς, ρεαλιστικές, αναγνωρίσιμες καταστάσεις και διαλόγους καθημερινότητας… Ωστόσο δεν ήταν μόνο η άψογα δεμένη και αγωνιώδης πλοκή, η βαθιά ενδοσκόπηση των χαρακτήρων καλύπτοντας έντεχνα τις ακρότητες με αποδεκτό καθωσπρεπισμό, η τραγική ουσία του περιεχομένου που χαρακτήρισαν το έργο, αλλά ταυτόχρονα οι εμβόλιμες λογοτεχνικές αναφορές στα ενδιάμεσα των σκηνών με υπέροχη ποιητικότητα και συμβολισμούς, που προσέδωσαν μια ξεχωριστή, μοναδική ποιότητα…
Η σκηνοθεσία του Μανούσου Μανουσάκη, παρότι κινήθηκε σε συμβατικά, ασφαλή πλαίσια «παλιακού» τύπου, εντούτοις υπήρξε αποτελεσματική και έντιμη, αναδεικνύοντας τη δύναμη του έργου, το έντονο συναίσθημα, την τραγικότητα της πλοκής, αλλά κυρίως «χτίζοντας» με μαεστρία την κορύφωση μέχρι το τελικό κρεσέντο… Μια κλασική σκηνοθετική προσέγγιση χωρίς εντυπωσιασμούς και ευρήματα, που ωστόσο εστίασε επιτυχώς στο κομμάτι της ερμηνευτικής απόδοσης των ηθοποιών καθοδηγώντας τους άριστα και ενισχύοντας τις κομβικές στιγμές με ιδιαίτερη φόρτιση, χωρίς όμως να ξεπεράσει τη λεπτή διαχωριστική γραμμή μεταξύ αυθεντικά δραματικού και εύκολου μελό… οι κρίσιμες ισορροπίες, ο ρυθμός και το μέτρο σε ένα έργο που πραγματεύεται την ακρότητα, κρατήθηκαν προσεκτικά σε όλη τη διάρκεια, ενώ το στιγμιαίο σκοτάδι στις εναλλαγές σκηνών όπου ακούγονταν ηχογραφημένες οι ποιητικές-συμβολικές αναφορές συνοδεία εξαιρετικής ατμοσφαιρικής μουσικής από τσέλο ζωντανά επί σκηνής, προσέδωσαν ξεχωριστή δύναμη και πρόσθεσαν πολλούς πόντους στην παράσταση που έκλεισε με ένα σπαρακτικό, ανατριχιαστικό φινάλε ως είδος «κάθαρσης»…
Ερχόμενοι στις ερμηνείες των ηθοποιών θα ξεκινήσουμε από την υπέροχη Τάνια Τρύπη σε έναν ρόλο ιδιαίτερα απαιτητικό, καθώς κλήθηκε να αποδώσει τον χαρακτήρα της ηρωίδας με ταυτόχρονα δεύτερα και τρίτα επίπεδα «ανάγνωσης» πίσω από το φαίνεσθαι στο προσκήνιο, όπου πχ. τις στιγμές που έδειχνε ήρεμη όφειλε να υπονοήσει το κρυμμένο ψυχικό βάρος σε σημείο έκρηξης… κάτι που κατάφερε εξαιρετικά ελέγχοντας άριστα όλα τα καλοδουλεμένα εκφραστικά της μέσα- λόγο, βλέμμα, κίνηση- και πίσω από την φαινομενική εικόνα υποταγής ή τρυφερότητας ή συγκατάνευσης έβλεπες «κάτι» αδιόρατο να βράζει υπόγεια, οδηγώντας μεθοδικά στην κορύφωση… κι όταν επήλθε μοιραία η θεαματική έκρηξη, η ερμηνεία της υπήρξε σπαρακτική, αυθεντική και δυναμική συνάμα, προκαλώντας ανατριχίλα, κόμπο στο στομάχι και βούρκωμα στα μάτια από γνήσια συγκίνηση… Μια σπουδαία θεατρική στιγμή από μια σπουδαία ηθοποιό!
Ο Κώστας Καζάκος που μέχρι στιγμής από τις εμφανίσεις του θα τον χαρακτηρίζαμε μάλλον αδιάφορο υποκριτικά στα πλαίσια της επάρκειας, εντούτοις εδώ στον καταλυτικό κι εξίσου απαιτητικό ρόλο του πατέρα με τις δύο αντιφατικέςόψεις, ανταπεξήλθε αξιοπρεπώς στο ύψος των περιστάσεων, με μια μικρή «σκιά»… Απέδωσε τη φωτεινή όψη του καθωσπρέπει αλτρουιστή γιατρού με την άψογη κοινωνική εικόνα, τις πολιτικές φιλοδοξίες, την καλλιτεχνική ευαισθησία γράφοντας ποίηση, το νοιάξιμο για την οικογένεια, με τρόπο πειστικό και φυσικότητα, αφήνοντας παράλληλα να φανούν μικρά δείγματα βίας ως ενδείξεις της σκοτεινής πλευράς του…η οποία όταν αποκαλύφθηκε ανατρέποντας τα πάντα, δυστυχώς η ερμηνεία του υπολειπόταν της δύναμης που απαιτούσαν οι στιγμές με την έννοια των τρομερών εσωτερικών συγκρούσεων… κι αυτό που θα επισημαίναμε γενικότερα στον ηθοποιό για την απόδοση ενός χαρακτήρα «διχασμένου» που παλεύει απεγνωσμένα μεταξύ φωτός και σκοταδιού φορώντας διαρκώς υποκριτικό προσωπείο, ήταν η έλλειψη εσωτερικότητας που δυναμώνει την ερμηνεία, σε αντίθεση με την εύκολη εξωστρέφεια στην οποία επένδυσε…
Ιδιαίτερη μνεία αξίζει το δίχως άλλο η θαυμάσια μουσική παιγμένη ζωντανά από τσέλο πάνω στη σκηνή από τον Σταύρο Παργινό, καθώς αποτέλεσε αναπόσπαστο, οργανικό στοιχείο της παράστασης δένοντας με τον ήχο του βιολιού που «έπαιζε» η κόρη Μαρία και δημιουργώντας εξαιρετική υποβλητική ατμόσφαιρα απόλυτα εναρμονισμένη με τα δρώμενα, σε σημείο να σκέφτεσαι ότι τίποτα δεν θα μπορούσε να είναι πιο ταιριαστό… Το συμβατικό σκηνικό ενός κλασικού σαλονιού εξυπηρέτησε λειτουργικά τη σκηνοθεσία, τα προσεγμένα κοστούμια ανταποκρίθηκαν εύστοχα στις εκάστοτε περιστάσεις, ενώ οι φωτισμοί, παρά τις εναλλαγές, υπήρξαν μάλλον ουδέτεροι και είχαν σαφώς περιθώριο να αναδείξουν πιο στοχευμένα τις εντάσεις και τις κομβικές στιγμές…
Στις μικρές παρατηρήσεις μας (-) θα αναφέρουμε, πέραν της «σκιάς» στην ερμηνεία του Κ. Καζάκου που ήδη επισημάναμε, την έλλειψη ιδιαίτερης έμπνευσης σε σκηνοθετικό επίπεδο όπου θα εκτιμούσαμε μια πιο σύγχρονη, τολμηρή, ευφάνταστη ματιά για σημερινή παράσταση, πέρα από την ασφάλεια της πεπατημένης και σε έργο επίκαιρο που προσφερόταν για παρόμοια «ψαγμένη» προσέγγιση,έστω κι αν η δύναμή του επισκίασε την ώρα της θέασης τις παρούσες δεύτερες και φυσικά… δευτερεύουσες σκέψεις σε ένα σύνολο αναμφισβήτητα καλοστημένο. Τώρα από συγγραφικής πλευράς και «ψειρίζοντας» επιμέρους λεπτομέρειες, θα μπορούσαμε ίσως να εντοπίσουμε λιγοστά σημείαελαφρώς τραβηγμένα, όμως όχι, δεν αξίζει να το κάνουμε για το υπέροχο συγκεκριμένο…
Εν κατακλείδι (=) βιώσαμε με όλη τη σημασία της λέξης μια παράσταση της κατηγορίας «καλό θέατρο» με δυνατό, επίκαιρο και εξαιρετικά δοσμένο θέμα, με άξιες ερμηνείες και μια πρωταγωνίστρια σπουδαία, όπου η συμβατική αλλά έντιμη σκηνοθεσία της ανέδειξε όλα τα παραπάνω..
Βαθμολογία:
6.9/10
.
-Κ-
Όλες οι νέες παραστάσεις (πρεμιέρες) που θα δοθούν έως 15/05/2022 στην πόλη της Θεσσαλονίκης, αυτόματα συμμετέχουν για τα 3 Βραβεία Κοινού καθώς και για τα Βραβεία Κριτικής Επιτροπής στα 11α Θεατρικά Βραβεία Θεσσαλονίκης 2022