Αυτός είναι ο Ριχάρδος – Αρης Σερβετάλης. Είδαμε τη παράσταση στην Αθήνα 28 Μαρτίου 2016 στο θέατρο Ροές, για να ξέρετε τι θα δείτε στο Αριστοτέλειον με πανάκριβα εισιτήρια δυστυχώς… & Σχολιάζουμε: Ριχάρδος Β΄: Ένα απόσταγμα τέχνης…
«Ο άνθρωπος πρέπει κάθε μέρα να ακούει ένα γλυκό τραγούδι, να διαβάζει ένα ωραίο ποίημα, να βλέπει μια ωραία εικόνα, αν είναι δυνατόν να διατυπώνει μερικές ιδέες. Αλλιώτικα χάνει το αίσθημα του καλού και την τάση προς αυτό…» έγραψε ο Γκαίτε και το κατάλαβα απόλυτα βλέποντας την απόδοση της τραγωδίας του William Shakespeare «Ριχάρδος Β΄» στο θέατρο Ροές.
Ακούγεται το τρίτο κουδούνι και τα φώτα σβήνουν στο θέατρο. Οι θεατές ανυπάκουοι αρνιούνται της υποχρέωσής τους για ησυχία και συνεχίζουν να σιγοψιθυρίζουν. Αναγκάζονται να σταματήσουν από την ατμόσφαιρα που αρχίζει να ηλεκτρίζεται σιγά – σιγά. Χωρίς επιτακτική φασαρία ή κραυγαλέα είσοδο στη σκηνή, εμφανίζεται στο ονειρικό ημίφως ο βασιλιάς. Πάνοπλος, αστραφτερός σαν τον ήλιο και συνάμα ασπρόμαυρος. Η μορφή του είναι επιβλητική. Το στήσιμό του λογοτεχνικό, μου θυμίζει τον Δον Κιχώτη του Πικάσο που μόλις έχει κατέβει από το άλογο και κάνω τους δικούς μου συνειρμούς. Μπλέκω τις δυο ιστορίες στο μυαλό μου, τα φαντάσματα του ενός με τα φαντάσματα του άλλου, του αλαζόνα βασιλιά Ριχάρδου Β’. Όμορφο συναίσθημα όταν στο κάνει η τέχνη αυτό ε;
Ο Ριχάρδος ο Β’ λοιπόν είναι ένας εγωπαθής βασιλιάς που θεωρώντας τον εαυτό του Θεό, μπλέκεται στην υστεροφημία και την αλαζονεία του, πέφτει σε δυσμένεια από την αυλή και τον λαό του κατόπιν σωρείας λανθασμένων αποφάσεων και καταλήγει τραγικά να χάσει τον θρόνο του και τη ζωή του. Τούτη την ποιητική ιστορία θέλουν να μας πουν με τον δικό τους μοναδικό τρόπο οι συντελεστές της παράστασης και μας τη λένε! Σπάνε τα θεατρικά δεδομένα, απαρνιούνται την απολυτότητα του σαιξπηρικού λόγου και μας πιάνουν απ΄ το χέρι λέγοντας την ιστορία όχι με λέξεις μα με την ψυχή τους. Επιτέλους όλοι κάνουν ησυχία.
Στα θετικά (+) της παράστασης: Η σκηνοθεσία της Έφης Μπίρμπα είναι ξεκάθαρα βασισμένη στην κινησιολογία. Δεν είμαι σίγουρη αν βλέπω θέατρο, μια performance ή ένα χοροθέατρο. Το κείμενο χάνεται επιτηδευμένα μέσα στην κίνηση. Είναι αφαιρετικό και σε τίποτα δεν θυμίζει ένα κλασικό σαιξπηρικό έργο. Καθόλου όμως δεν με ενοχλεί. Αντιθέτως μάλιστα έχω τόσο κουραστεί να βλέπω προσπάθειες απόλυτης απόδοσης κειμένων που καταλήγουν να είναι τόσο έξω από την εποχή και τα δεδομένα μας που αυτό εγχείρημα μου φαίνεται πρωτότυπο, άριστο στην εκτέλεση και 100% κατανοητό.
Ο Άρης Σερβετάλης στον πρωταγωνιστικό ρόλο γίνεται στα μάτια μου 5 μέτρα. Γεμίζει τη σκηνή απλώς με το να υπάρχει. Στέκεται και περνά από μπρος μου όλη η ματαιοδοξία και ο εγωκεντρισμός του αλλοτινού ηγεμόνα. Η κίνησή του είναι εξωπραγματική και παρά τις κινησιολογικές δυσκολίες και υψηλές απαιτήσεις δε χάνει στιγμή την εκφορά του λόγου του. Αντίστοιχου κινησιολογικού βεληνεκούς είναι οι υπόλοιποι ερμηνευτές Νίκος Καμόντος, Ερμής Μαλκότσης, Ιωάννα Τουμπακάρη και Αχιλλέας Χαρίσκος. Απλά σα ν΄ ανασαίνουν γίνονται καθρέφτισμα, δορυφόροι, ψιθυριστές, υποτακτικοί και απογοητευμένοι εξόριστοι από την μια στιγμή στην άλλη.
Οι φωτισμοί του Θύμιου Μπακατάκη είναι εικαστικοί και παίζοντας έξυπνα με το σκοτάδι, δημιουργούν ένα ατμοσφαιρικό σκηνικό. Το ίδιο ατμοσφαιρική είναι και η μουσική επένδυση του Coti K. Ο ρυθμός είναι μαυλιστικός τόσο που θα μπορούσε να είναι και κινηματογραφικός.
Στα αρνητικά (-) της παράστασης: Παρά την ευφάνταστη κινησιολογική ικανότητα του υπόλοιπου θιάσου, οι ερμηνείες τους δεν ήταν εξίσου δυνατές. Βέβαια εάν θεωρηθεί πως αυτό είναι σκηνοθετική γραμμή θα μπορούσε ενδεχομένως να ξεπεραστεί. Προσωπικά όμως πιστεύω πως είχαν κάτι ακόμη να μας πουν.
Στο δια ταύτα (=): Παρά τις ερμηνευτικές ανισορροπίες πρόκειται για μια εξαιρετική παράσταση που εσωκλείει πολλές μορφές τέχνης. Μια εικόνα είναι χίλιες λέξεις και εδώ το βιώνουμε ξεκάθαρα αυτό. Ακούμε, βλέπουμε και σκεφτόμαστε στην παράσταση αυτή και πάνω απ΄ όλα το κάνουμε αβίαστα, χωρίς κόπο και θεωρητικές αναλύσεις. Βλέπουμε ωραίες εικόνες, ακούμε ωραίες μουσικές, μας δίνουν το έναυσμα να διατυπώσουμε μια ιδέα που λέει και ο Γκαίτε, μας κρατάνε στο αίσθημα του καλού και το κάνουν πολύ καλά!
Βαθμολογία:
7/10
Πληροφορίες για τη παράσταση, με δυστυχώς πανάκριβα εισιτήρια, από 15 Νοεμβρίου στο θέατρο Αριστοτέλειον, θα βρείτε ΕΔΩ
.
————————————————
Όλες οι νέες παραστάσεις (πρεμιέρες) που θα δοθούν από 20/9/2017 έως 31/05/2018 στην πόλη της Θεσσαλονίκης, αυτόματα συμμετέχουν για τα 3 Βραβεία Κοινού καθώς και για τα Βραβεία Κριτικής Επιτροπής στα 8α Θεατρικά (Κουλτουρο) Βραβεία Θεσσαλονίκης 2018 που θα πραγματοποιηθούν πρώτο 15νθήμερο Ιουνίου 2018
Φωτογραφικό υλικό
