Αφαιρετικός και ποιητικός ο «Ορέστης» από την ταλαντούχα ομάδα Kunst…
είδαμε + σχολιάζουμε…
Πόσο περίεργα λειτουργούν κάποιες φορές τα στερεότυπα… αυτά που εν προκειμένω «υπαγορεύουν» το ανέβασμα αρχαίου δράματος απαραίτητα κατακαλόκαιρο σε ανοιχτά θέατρα, κάτι σαν κληρονομημένη παράδοση. Κι έρχεται αίφνης η θεατρική ομάδα Kunst να προτείνει την παράσταση «Ορέστης» του Ευριπίδη μέσα στο καταχείμωνο στην αίθουσα «Κοιτώνες» του Κόδρα… σαν ένα είδος «ανατροπής», ξενίζοντας τρόπον τινά με την επιλογή τον εθισμένο σε στερεότυπα, μέσο θεατή. Που έχει συνδυάσει υποσυνείδητα την θέαση αρχαίου έργου με… κερκίδα από πέτρα, έναστρο ουρανό, καλοκαιρινή ζέστη και… αντικουνουπικό! Και τώρα καλείται μια παγωμένη χειμωνιάτικη βραδιά, ντυμένος ζεστά, να το παρακαλουθήσει στεγασμένος… Και μόνο λοιπόν για την τόλμη του «αντικομφορμισμού» επικροτούμε την επιλογή! Όμως και για πολλούς ακόμη λόγους, όπως θα εξηγήσουμε στη συνέχεια…
Ο μύθος του «Ορέστη» κατά τον Ευριπίδη με δυο λόγια λέει: Ο γιος του βασιλιά Αγαμέμνονα Ορέστης και η αδελφή του Ηλέκτρα, υπακούοντας σε χρησμό του θεού Απόλλωνα, σκοτώνουν την μοιχαλίδα μητέρα τους Κλυταιμνήστρα. Οι πολίτες του Άργους τους καταδικάζουν για την πράξη τους σε θάνατο κι οι δύο πρωταγωνιστές, κυνηγημένοι από την οργή του λαού, παλεύουν να επιβιώσουν με κάθε τρόπο… Όπως σημειώνει εύστοχα το δελτίο τύπου: «Το πολιτικό αυτό κείμενο του Ευριπίδη θίγει μεταξύ άλλων, αξίες όπως η ορθότητα της γνώμης και η αίσθηση του δικαίου. Έχοντας βιώσει τα ολέθρια αποτελέσματα των αποφάσεων των αρχόντων, το πλήθος αποπροσανατολίζεται και αποφασίζει τη μοίρα του, όχι σκεπτόμενο τις ανθρώπινες αξίες, αλλά ακολουθώντας τυφλά τον καλό ρήτορα. Σε έναν κόσμο ανασφάλειας και παρακμής, ο αγώνας για τα ιδανικά έχει μετατραπεί σε αγώνα επιβίωσης.»
Θα ξεκινήσουμε την απαρίθμηση των αξιόλογων θετικών σημείων (+) της παράστασης, με μια… «διόρθωση» στο δελτίο τύπου καθώς:
– ΔΕΝ πρόκειται απλά για πολιτικό κείμενο, αλλά για υπέροχα ποιητικό! Πέρα από τις δυνατές αξίες/ αρετές/ έννοιες του πρωτότυπου αρχαίου κειμένου του Ευριπίδη, αξίζουν τα εύσημα στην μετάφραση του σπουδαίου Γιώργου Χειμωνά, που απέδωσε την Τέχνη του Λόγου σε όλο το μεγαλείο της, κυριολεκτικά! Με ύφος και γλώσσα απίστευτα ποιητικά, με βασανιστικά διαλεγμένες λέξεις, με εσωτερικό ρυθμό, μέτρο και αρμονία στο ταίριασμά τους. Ένα κείμενο – λόγος ευλογημένος, που ακόμη κι αν ΤΙΠΟΤΑ άλλο δεν συμβαίνει στη σκηνή και απλά κάποιος τον απαγγέλει, αρκεί για να σε ταξιδέψει μαγικά σε κόσμους πνευματικής – ψυχικής ευφορίας…
– Δεν είναι όμως μόνο η ποιητική «φόρμα» του κειμένου που σε ταξιδεύει, είναι και οι βαθιές, διαχρονικές αξίες και αλήθειες που πραγματεύεται… σαν τη διακαιοσύνη, την ηθική, την πίστη, τους δεσμούς αίματος και φιλίας, την επιρροή των θεών και των αρχόντων, την δύναμη του όχλου, δοσμένα μέσα από δυνατά πάθη και αντιπαράθεση ιδεών, μέσα από τις συγκρούσεις των ευάλωτων ηρώων. Είναι οι καταλυτικές σκέψεις περί δικαίου και ηθικής που δημιουργεί ένας μύθος με τις αποκαλυπτικές αλήθειες του, είναι η επίτευξη του παιδευτικού θεατρικού στόχου.
– Δυνατό σημείο της παράστασης αποτέλεσαν οι υποκριτικές επιδόσεις των ταλαντούχων ηθοποιών της ομάδας. Με διπλούς ρόλους οι 3 από τους 5, και μάλιστα ιδιαίτερων ερμηνευτικών απαιτήσεων, διακρίθηκαν, πέρα από την εκφραστικότητα, την ένταση και την τραγικότητα, για κάτι πολύ σημαντικό: Την εξαιρετική εκφορά του λόγου σε απαιτητικά κείμενα- ποταμούς, με σωστή άρθρωση, σωστούς τονισμούς, σωστές παύσεις, που μαρτυρούσαν απόλυτη αίσθηση του κειμένου, επικοινωνώντας το στο κοινό με τον καλύτερο τρόπο. Μεταξύ των δύο πρωταγωνιστών, του Ορέστη και της Ηλέκτρας με τους σχεδόν εξοντωτικούς ρόλους, η Ηλέκτρα είχε ένα σαφές προβάδισμα με την απόλυτα συγκεντρωμένη, εκφραστικότατη, εσωτερική ερμηνεία της, σε σχέση με τον πιο «ανώριμο» ερμηνευτικά Ορέστη που ξέφυγε κάποιες φορές στην υπερβολή, ενώ επίσης πιο αδύναμη υποκριτικά υπήρξε η επίπεδη «Ελένη».
– Όσον αφορά στη σκηνοθεσία του Μιχάλη Σιώνα, σημειώσαμε πολλά θετικά και λίγα αρνητικά σημεία. Μιλώντας για τα θετικά, θα πούμε ότι έδωσε συνολικά ένα αποτέλεσμα με σεβασμό στο πνεύμα του κειμένου, χωρίς άσκοπους εντυπωσιασμούς ή ακρότητες, λιτό μέσα στην αλήθεια ενός μεγάλου έργου, αναδεικνύοντας πρωτίστως τον σπουδαίο Λόγο. Επίσης διακρίθηκε από σκηνική οικονομία, χωρίς χάσματα στην πλοκή, με ενδιαφέρουσα «δραματοποίηση» για την προσήλωση του θεατή που παρακολούθησε απόλυτα συγκεντρωμένος τα δρώμενα για δύο ώρες, χωρίς διάλειμμα, το οποίο… ουδόλως αποζήτησε! Και βέβαια δίδαξε εξαιρετικά τον λόγο και την έκφραση στους ηθοποιούς, τους κίνησε σωστά στο εκάστοτε «πρώτο πλάνο» των επιμέρους σκηνών, μετέδωσε έντονα συναισθήματα.
– Η επιλογή της ιδιαίτερης αίθουσας «Κοιτώνες» για τη συγκεκριμένη παράσταση υπήρξε απόλυτα επιτυχημένη. Ο απέρριτος, άδειος, σκοτεινός χώρος έδενε εξαιρετικά με την αφαιρετική σκηνοθετική γραμμή και το ακόμα πιο αφαιρετικό σκηνικό που αποτελούνταν από μια… χωμετένια επιφάνεια – πολύ έξυπνη επιλογή δραματουργικά- κι ένα πάγκο. Με τους ηθοποιούς ξυπόλητους στο χώμα, ντυμένους με απλά μαύρα ρούχα, αλλά με μια ξεχωριστή, ταιριαστή πινελιά για τον καθένα. Με φωτισμούς υποβλητικούς και ακόμα πιο υποβλητική μουσική στα κατάλληλα σημεία, που δημιουργούσε μυστηριώδη, δραματική ατμόσφαιρα.
Όσο για τα αρνητικά (-) που σημειώσαμε στη σκηνοθεσία, αφορούν στα εξής:
– Δεν υπήρχε επαρκής συνοχή μεταξύ των προσώπων και μεταξύ των επιμέρους δρώμενων ώστε να προκύπτει ένα «συμπαγές» τελικό αποτέλεσμα. Με λίγα λόγια, το έργο περίπου «τεμαχίστηκε» σε διαδοχικές σκηνές, όπου οι εκάστοτε πρωταγωνιστές της έπαιζαν σε πρώτο πλάνο, ενώ οι υπόλοιποι, καθισμένοι στον πάγκο, παρέμεναν εντελώς αμέτοχοι θεατές, εκτός δράσης και κλίματος. Έστω κι αν υπήρχε ικανοποιητικός ρυθμός, κανένα χάσμα στη διαδοχή των σκηνών και άρτια εκτέλεση της καθεμιάς. Εντούτοις, το «δεύτερο πλάνο» – παγωμένη εικόνα, φάνταζε ως ξένο, παράταιρο σώμα, ενώ θα μπορούσε να αξιοποιηθεί δημιουργικά, πλαισιώνοντας με κάποιο τρόπο την κύρια δράση. Ή έστω να αποφύγει το κάθισμα στον πάγκο, εν είδει… αναπληρωματικού παίκτη σε αγώνα.
– Επίσης κάποιοι μακρείς μονόλογοι, που βέβαια κερδίζουν χάρη στον εξαιρετικό λόγο και την έκφραση των ηθοποιών, ίσως θα μπορούσαν να περιλάβουν περισσότερη κινησιολογία και «σωματικότητα», ενώ αντίθετα ο περιορισμός της υπερβολής σε κάποια άλλα σημεία, θα έδινε μεγαλύτερη ισορροπία.
Συνοψίζοντας (=), θα λέγαμε ότι πρόκειται για μια πολύ ενδιαφέρουσα και ουσιαστική παράσταση στην αφαιρετικότητά της, βασισμένη σε ένα σπάνιας αξίας κείμενο και εκτελεσμένη από μια ταλαντούχα θεατρική ομάδα που χειροκροτήθηκε θερμά. Μια παράσταση που συνιστούμε ανεπιφύλακτα να δείτε, χωρίς να περιμένετε απαραίτητα τον… καθιερωμένο καλοκαιρινό καύσωνα! Η χειμωνιάτικη εμπειρία έχει άλλη «ζεστασιά»….
Βαθμολογία
6 στα 10
Συντελεστές:
Σκηνοθεσία Μιχάλης Σιώνας
Μουσική Δημήτρης Μαρωνίδης
Σκηνικός χώρος Κunst
Eπιμέλεια κοστουμιών Μάνου Αριστέα
Bοηθοί Σκηνοθέτη Τριφωνία Αγγελίδου & Χάρης Παπαδόπουλος
Φώτα Πολύβιος Σερδάρης & Μιχάλης Σιώνας
Ηθοποιοί Διαμαντής Αδαμαντίδης,Κατερίνα Λύκου,Χάρης Παπαδόπουλος
Τάσος Ροδοβίτης,Άννα Σωτηρούδη,
Αλέξανδρος Τσακίρης
ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΣΗΜΕΡΑ ΔΕΥΤΕΡΑ 29 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ. Ώρα έναρξης : 21.00
Tηλέφωνο επικοινωνίας/ κρατήσεων 6972 506173
ΔΕΙΤΕ ΤΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΨΗΦΙΣΤΕ ΣΤΙΣ ΕΙΔΙΚΕΣ ΘΕΑΤΡΙΚΕΣ ΚΑΛΠΕΣ ΤΗΣ «Κ» ΓΙΑ ΤΑ ΒΡΑΒΕΙΑ ΚΟΙΝΟΥ
ΔΕΙΤΕ ΚΑΙ ΑΥΤΟ
Συνέντευξη: ο σκηνοθέτης Μιχάλης Σιώνας μιλά στην Κουλτουρόσουπα για την παράσταση Ορέστης.
Φωτογραφικό υλικό
