ΑΧ!!! ΕΛΕΝΗ ΡΑΝΤΟΥ και ο τηλεοπτικός “ΚΑΤΑΔΙΚΟΣ ΤΗΣ”…
Είδαμε + σχολιάζουμε
Ας ξεκαθαρίσουμε πριν προχωρήσουμε στα της παράστασης. Μας αρέσει η ηθοποιός Ελένη Ράντου τηλεοπτικά και ουχί πια θεατρικά. Τα σαλόνια της τηλεόρασης είναι ο θρόνος και το βασίλειο της. Στα περισσότερα που έχει πρωταγωνιστήσει σαρώνει η περσόνα της. Αυτήν γνωρίσαμε και αγαπήσαμε, και κάτι τις του ιδιαίτερου χαρακτήρα της, αν και χωμένη στο σταρ σιστεμ είναι μια από τις λίγες που αντιστέκεται με τον τρόπο της. Από κει και πέρα, πολύ καλή παράσταση της έχουμε να δούμε από το «Μαγειρεύοντας με τον Ελβις»… Ξέρετε πότε ήταν; Το 2002, πόσο έχουμε σήμερα; 2014. Πόσα χρόνια πέρασαν;;; Άστα καλύτερα…
.
Παρόλα αυτά, κάθε φορά που ετοιμάζει μια καινούρια θεατρική δουλειά ευελπιστούμε να δούμε έναν «Ελβις…» Μάταια όμως. Στην προτελευταία παράσταση φύγαμε στο διάλειμμα, σε παλιότερη, μας πήρε ο ύπνος, ενώ την χθεσινοβραδινή την αντέξαμε έως το τέλος. Η αλήθεια είναι ότι είχε στοιχεία να σε κρατήσουν τόσο όσο να χαζεύεις, να μη προσέχεις όμως τα λόγια περιμένοντας το φινάλε.
Και ο λόγος είναι ένας και μοναδικός, πρόκειται για μια παράσταση καθαρά εμπορική με όλους τους κανόνες της πιάτσας και με όλα τα κλισέ. Είναι άλλωστε σχεδόν αδύνατον ένας θίασος να επιζήσει για τρία χρόνια στην παμφάγα Αθήνα αν δεν πληροί τους όρους του θεατρικού συστήματος. Αυτό το σύστημα που διατηρεί, ενισχύει, προωθεί και παρασύρει τον αφελή θεατή σε πρωτοσέλιδα «κατάμεστων θεάτρων», η αλλιώς sold out…
.
Και ναι, η παράσταση «ΚΑΤΑΔΙΚΟΣ ΜΟΥ» χθες βράδυ Πέμπτης, πρεμιέρα στο θέατρο Δάσους μάζεψε τον περισσότερο κόσμο από κάθε άλλο θίασο φέτος το καλοκαίρι. Δεν το γέμισε βέβαια, το Δάσος πλέον δεν τιγκάρει από κανένα θεατρικό, με τον κόσμο να κάνει ουρές στο ταμείο [δείτε το βίντεο], αναμονή στην είσοδο, καθυστέρηση στην έναρξη, προγραμματισμένη εννιά, ξεκίνησε δέκα παρά… ενώ προηγουμένως η αστυνομία έκλεισε και το δρόμο λόγω μποτιλιαρίσματος… ενώ εμείς έως και το παρκινγκ δεν διαπιστώσαμε κανένα “τράφικ” ανεβαίνοντας κανονικά με την μηχανή μας…
Και το έργο λέει…
Μια νευρασθενική ερωτοχτυπημένη δασκάλα ταλαιπωρείται από τα καπρίτσια μιας λάθους σχέσης, όταν στον δρόμο της πέφτει ουσιαστικά και μεταφορικά… ένας Πακιστανός…
Όσο για την παράσταση;
Μπορεί να θεωρηθεί άλλο ένα επεισόδιο της «Εργαζόμενες Γυναίκας» διαθέτοντας καταρχήν ένα βολικό κείμενο,
μια δράση που εξελίσσεται,- το θέμα, το πρόβλημα, η λύση-,
ένα γκομενικό στόρι με προβλήματα,
υπαρξιακά θεματάκια,
κάποιου είδους ηθική διάσταση του θέματος,
έναν σοφό παππού με Αλτσχάιμερ,
τους απαραίτητους κακούς
και ένα ταλαιπωρημένο αλλοδαπό με ευαισθησίες σε μια χώρα που ο μισός πληθυσμός δεν τον
θέλει ενώ η δική του τον έχει διώξει προ πολλού..
Δυστυχώς η ευτυχώς τα αγαπημένα μας τηλεοπτικά πρόσωπα, αυτά που έχουν πανελλαδική αποδοχή, αρεστά στο λαϊκό κοινό, άλλο τόσο και στο κουλτουριάρικο, βλέπε και την Δήμητρα Παπαδοπούλου, είναι εγκλωβισμένα στο περιβάλλον της εμπορικότητας που λέγαμε και παραπάνω.
Παρότι έξυπνα, δεν κάνουν ένα βήμα παραπάνω να παρουσιάσουν μια παράσταση που να έχει και ένα καλλιτεχνικό εκτόπισμα. Είμαι βέβαιος ότι το θέλουν πολύ –εχουν μεγαλώσει πια- άλλο τόσο και το κοινό, ωστόσο τα λεφτά, οι υποχρεώσεις και οι ανάγκες περιβάλλουν την ανασφάλεια τους τόσο που το αποτέλεσμα να είναι τις περισσότερες φορές κάτω του μετρίου.
Όχι δεν θέλουμε η Ράντου να γίνει Φιλαρέτη Κομνηνού και ούτε να στραφεί σε τέτοιες «ποιοτικές» δουλειές, θέλουμε όμως την Ράντου να είναι θεατρική και όχι τηλεοπτική. Και τι σημαίνει αυτό; Μια άλλη διάσταση της υποκριτικής και των επιλογών της, εφόσον έχει τη δύναμη ως θιασαρχίνα και όχι επανάληψη του «Αχ Ελένη»…
Ευτυχώς όμως το θέατρο είναι γυμνό και όλα βγαίνουν στη φόρα. Τίποτα δεν μπορεί να κρυφτεί.
-Γιατί έχουμε κουραστεί να βλέπουμε να φωνάζουν στο θέατρο κι ας φορούν χειλόφωνα…
-Έχουμε εκνευριστεί από τις ατάκες που εχουν κατάληξη για να χαχανίσει ο θεατής…
-Έχουμε σκυλοβαρεθεί να είναι προβλέψιμο σχεδόν όλο το έργο…
-Έχουμε αγανακτήσει που τα περιέχουν όλα, γέλιο, συγκίνηση, ψιλοανατροπές, χάπι εντ…
Και συγκεκριμένα για να χρυσωθεί το χάπι στη συγκεκριμένη παράσταση συμβαίνουν τα εξής…
Το συναίσθημα μπερδεύεται από την ευαισθησία,
ο προβληματισμός από το τσαμπουκά,
το αδιέξοδο με τη φιλολογία,
η ανατροπή με το προβλεπόμενο,
οι ανάσες με τις τσιρίδες,
το παίξιμο με την ευκολία,
οι μουσικές με το κουκούλωμα της επόμενης σκηνής,
οι ρόλοι με τους χαρακτήρες,
η σκηνοθεσία με την συμβατικότητα και πάει λέγοντας…
Ποιος σώνεται;
Για μας κανείς, όλα είναι τηλεοπτικού περιτυλίγματος με χειρότερο τον Μιχάλη Ιατρόπουλο, έναν από τους χειροτέρους ηθοποιούς μας εδώ και χρόνια.
Διασώζεται το σκηνικό που δεν είναι της «περιοδείας», ένα χωρίς νόημα ύπαρξης βίντεο-γουολ, και ένα ψεγάδι κειμένου ότι κάτι θέλει να πει…
Όσο για το κοινό;
Βέβαιο είναι ότι έχει τζαζέψει. Κάθε σκηνή, κάθε πράξη, σε κάθε σχεδόν ατάκα έπεφτε και χειροκρότημα με κλου την αδιανόητη αυλαία όπου χειροκροτούσαν ακατάπαυστα με πολλούς όρθιους… όλους τους ηθοποιούς, λες και μόλις απόλαυσαν την Έλλη Λαμπέτη…
Εν ολίγοις[=]
Βραβεία, ύμνοι, 3 χρόνια στο Διάνα της Αθήνας, επιτυχημένη περιοδεία για ένα έξτρα επεισόδιο «Εργαζόμενης Γυναίκας», οκει οι αντιρρήσεις μας ειπώθηκαν…
Βαθμολογία
5,5 στα 10
Συντελεστές:
Σκηνοθεσία: ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΛΟΥΜΠΗΣ
Σκηνικά: ΜΑΓΙΟΥ ΤΡΙΚΕΡΙΩΤΗ
Κοστούμια: ΜΑΝΩΛΗΣ ΓΑΛΕΤΑΚΗΣ
Φωτισμοί: ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΜΑΡΑΓΚΟΥΔΑΚΗ
Κίνηση: ΑΝΤΙΓΟΝΗ ΓΥΡΑ
Μουσική Επιμέλεια: ΚΩΣΤΑΣ ΖΗΚΟΣ
Video Art: ΑΚΗΣ ΠΟΛΥΖΟΣ
Φωτογραφίες: ΟΡΦΕΑΣ ΕΜΙΡΖΑΣ
Σκηνοθεσία: ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΛΟΥΜΠΗΣ
Σκηνικά: ΜΑΓΙΟΥ ΤΡΙΚΕΡΙΩΤΗ
Κοστούμια: ΜΑΝΩΛΗΣ ΓΑΛΕΤΑΚΗΣ
Φωτισμοί: ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΜΑΡΑΓΚΟΥΔΑΚΗ
Κίνηση: ΑΝΤΙΓΟΝΗ ΓΥΡΑ
Μουσική Επιμέλεια: ΚΩΣΤΑΣ ΖΗΚΟΣ
Video Art: ΑΚΗΣ ΠΟΛΥΖΟΣ
Φωτογραφίες: ΟΡΦΕΑΣ ΕΜΙΡΖΑΣ
Παίζουν:
Ελένη Ράντου, Πυγμαλίων Δαδακαρίδης, Ορφέας Αυγουστίδης,
Μιχάλης Ιατρόπουλος, Δημήτρης Καπετανάκος και ο Μπάμπης Γιωτόπουλος
Φωτογραφικό υλικό
