Σε κείμενα σαν κι αυτό, ο πρόλογος δυσκολεύει αφάνταστα. Γιατί μέσα σε έναν καταιγισμό συναισθημάτων, εμπειριών, εντυπώσεων, που ακόμα έχεις έντονη τη γεύση, πασχίζεις να βάλεις μια στοιχειώδη «τάξη»… να βρεις μια άκρη στο νήμα της αφήγησης που θα ξετυλίξει ομαλά το κουβάρι, χωρίς να μπλέκονται άναρχα στη ροή καταλυτικές εικόνες και αισθήματα που ξεπηδούν αθέλητα. Σαν αυτά που στην τελετή απονομής των 6ων Θεατρικών Κουλτουροβραβείων περίσσεψαν κι η προσπάθεια να τα «τακτοποιήσεις» για χάρη μιας σωστής ανταπόκρισης, αλλά κυρίως να τα εκφράσεις με γραπτό λόγο, αποδεικνύεται έργο επίπονο… Και κατά κανόνα ανεπιτυχές.
















