Είδε και σχολιάζει για την Κουλτουρόσουπα.
.
Η παράσταση ο «Θάνατος του Ιβάν Ιλίτς» έκανε την επαναμφάνισή της στο θέατρο «Αμαλία» δίνοντας την ευκαιρία να δουν θεατές που δεν πρόλαβαν στο πρώτο ανέβασμά της.
Πρόκειται για ένα έργο (νουβέλα) του Τολστόι, που πραγματεύεται την αρρώστια και τον θάνατο του δικαστή Ιβάν Ιλίτς, ενός ευκατάστατου δικαστή. Μέσω των αναδρομών και της παρουσίασης της ζωής και της πορείας αυτού του προσώπου διαφαίνεται πίσω από τα πλούτη και την εξουσία μια κατακερματισμένη ζωή με μηδενικά συναισθήματα. Τελικά λυπήθηκε κανείς για τον θάνατο αυτού του προσώπου; Επηρέασε κάποιον η απουσία του; Και τελικά έζησε όπως ήθελε να ζήσει;
Στα θετικά (+) στοιχεία της παράστασης αρχικά θα εντάσσαμε το κείμενο σε μετάφραση του Παύλου Στεφάνου και σε διασκευή της Κωνσταντίνας Νικολαΐδη. Πρόκειται για ένα κείμενο πλούσιο σε νοήματα για το φθαρτό της ανθρώπινης ύπαρξης, για το ατέρμονο κυνήγι του πλούτου, για την υποκρισία στις ανθρώπινεςσχέσεις, για τις κοινωνικές ψευδαισθήσεις, κ.λπ. Παρότι ο ήρωας πίστευε ότι θα ξεγελάσει τον θάνατο με την ισχύ του, τελικά τον ξεγέλασε ο ίδιος ο θάνατος, απογυμνώνοντας τη ζωή του.Είναι πολύ έξυπνος ο τρόπος δομής του με τις αναδρομές στο παρελθόν να κρατούν το μεγαλύτερο μέρος, παρουσιάζοντας τη ζωή του παραπάνω προσώπου και με τις πινελιές του παρόντος από την ημέρα της κηδείας του να λειτουργούν ενισχυτικά στην υπογράμμιση των παραπάνω ζητημάτων. Η διασκευή είναι απλή, λιτή, με κοφτερό λόγο και μία γρήγορη ροή, που σίγουρα κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον. Δεν πρέπει άλλωστε να αγνοούμε το πάντρεμακωμικού και δραματικού στοιχείου σε αστραπιαίο χρόνο, που εμπλούτισε την υφολογία του κειμένου και σχημάτισε μία πληθώρα συναισθημάτων.
Φυσικά στον φωτισμό του κειμένου βοήθησε η σκηνοθεσία της Κωνσταντίνας Νικολαΐδη. Η ίδια χρησιμοποιεί ένα πολύ αποτελεσματικό εύρημα. Μεταχειρίζεται τους δύο ηθοποιούς της παράστασης σαν έναν. Χρησιμοποιείται το εξής δίπολο: ή τα δύο πρόσωπα θα υποδύονται τον ίδιο χαρακτήρα, παίρνοντας ο ένας αστραπιαία την σκυτάλη από τον άλλον ή θαυποδύεται ο ένας εκ των δύο έναν τρίτο χαρακτήρα για τη συμπλήρωση της αφήγησης. Το σκηνοθετικό αυτό εύρημα υπήρχε καθόλη τη διάρκεια της παράστασης και όχι μόνο δεν κούρασε, αλλά αντίθετα όσο εξελισσόταν η παράσταση και αποκτούσαμε οικειότητα με αυτό, φαινόταν όλο και πιο ενδιαφέρον. Οι τόσο γρήγορες εναλλαγές έδωσαν στην παράσταση ένα δυναμικό περιεχόμενο, που δεν άφηνε τον θεατή να κουραστεί, αλλά του έδωσε την ευκαιρία να παρακολουθεί με αγωνία, παρότι ήξερε εξαρχής την κατάληξη της υπόθεσης. Να σημειωθεί επίσης, πως τα σημεία επικοινωνίας και αλληλεπίδρασης των ηθοποιών με το κοινό ήταν σωστά ενταγμένα, χωρίς να εκπίπτει το θέαμα, όπως συνήθως βλέπουμε να συμβαίνει…
Αξιόλογο στοιχείο ήταν επίσης το κομμάτι των ήχων και της μουσικής, με τους ηθοποιούς άλλοτε να σχηματίζουν οι ίδιοι τους ήχους φυσικά ή να συμπληρώνουν τη μουσική του Γιάννη Οικονόμου, η οποία αν και υπήρχε σε μικρή δοσολογία, προσέφερε ένα ολοκληρωμένο αποτέλεσμα.
Οι πρωταγωνιστές υπηρέτησαν απόλυτα αυτό που πρόσταζε η σκηνοθεσία, να γίνουν ένα. Η χημεία τους ήταν εντυπωσιακή, με δουλεμένες τις παύσεις, τις εναλλαγές, τις μεταβάσεις, χωρίς να υπάρχουν σημεία αμήχανα ή κενά. Ο Γιώργος Γαλίτης φάνηκε να διαχειρίζεται με μαεστρία τις πιο κωμικές σκηνές, προσφέροντας γέλιο τόσο με τις μούτες, όσο και με την εκφορά του λόγου. Bonusη αστεία αυλαία, η οποία αν και παρατράβηξε, φάνηκε να αποσπά τα γέλια και το χειροκρότημα του κοινού. Από την άλλη ο Θανάσης Κουρλαμπάς μεταχειρίστηκε με απόλυτη ισορροπία καθετί, χωρίς υπερβολές, με τις δραματικές εκφάνσεις του κειμένου να αναδεικνύονται από την ερμηνεία του.
Στα αρνητικά(-) σημεία της παράστασης, θα εντάσσαμε κάποιες λεπτομέρειες οι οποίες ήθελαν περισσότερο προσοχή για να προσφέρουν ένα συνολικά άρτιο αποτέλεσμα.
Πρώτον, κάποιες επαναλήψεις του κειμένου φάνηκαν σε κάποια σημεία να κουράζουν. Ένα στιβαρό κείμενο και σφιχτά δεμένο δεν χρειάζεται επαναλήψεις για να αποσπάσει ένα στιγμιαίο χαμόγελο, καθώς έχει τα φόντα να το προσφέρει καθαυτό.
Δεύτερον, τα φώτα της Χριστίνας Θανάσουλα μας κούρασαν. Παρότι ακολουθήθηκε μία πιο λιτή διαμόρφωση, αυτά φάνηκαν ψυχρά και μονότονα με κάποια σημεία της παράστασης να επιζητούν την αλλαγή για να ξεκουράσουν και τα μάτια του κοινού. Ένα σημείο, που πραγματικά κέντρισε το ενδιαφέρον ήταν μία μικρή σκηνή μετάβασης, που «παίχτηκε» με κλειστά τα φώτα. Αξιόλογο χαρακτηριστικό, που επέτεινε την δραματικότητα του κειμένου, προβάλλοντας την αντίθεση στο φως της ζωής και στο σκοτάδι του θανάτου, που στην περίπτωση του ήρωα μάλλον είχε αντίστροφη φορά.
Τρίτον, το σκηνικό της παράστασης του Νίκου Κασαπάκη με ένα στρογγυλό βάθρο και μία γυριστή καρεκλοπολυθρόνα δημιούργησε ανάμεικτα συναισθήματα. Σε πρώτο πλαίσιο φάνηκε πολύ άδειο, προσφέροντας στιγμές αμηχανίας, όμως σταδιακά αυτή η αίσθηση έφυγε. Σε αυτό συνέβαλε η σκηνοθεσία, η οποία κατάφερε να γεμίσει το άδειο σκηνικό από την αλληλεπίδραση των πρωταγωνιστών. Σε κάθε περίπτωση, όμως, θα μπορούσε να είναι πιο ενισχυμένο, με πολλά σημεία του κειμένου να προσφέρουν αρκετές αφορμές.
Συνολικά(=)θα λέγαμε, πως πρόκειται για μία αξιόλογη παράσταση με πολύ δυνατά χαρακτηριστικά. Η σπιρτόζα σκηνοθεσία κατάφερε να αναδείξει το γεμάτο μηνύματα κείμενο και να εντυπωσιάσει με δύο πρωταγωνιστές που κούμπωναν απόλυτα μεταξύ τους, αποτελώντας ένα ενιαίο όλο.
Βαθμολογία:
7,1/10
.
-k-
.
ΒΡΑΒΕΙΑ ΚΟΙΝΟΥ 2022
.
.
ΨΗΦΙΖΕΤΕ (σχετική δημοσίευση με τη φόρμα ψηφορίας, 19/05):
-ΠΕΜΠΤΗ 19, ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 20, ΣΑΒΒΑΤΟ 21, ΚΥΡΙΑΚΗ 22 ΜΑΙΟΥ
1η ΨΗΦΟΦΟΡΙΑ ΚΟΙΝΟΥ [αφορά όλες τις παραστάσεις 2 ετών, Καλ 2020 – Χειμ. 2022] για την κατάρτιση των 10 επικρατέστερων παραστάσεων.
-ΤΡΙΤΗ 24 ΜΑΙΟΥ 2022
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΥΠΟΨΗΦΙΟΤΗΤΩΝ ΚΡΙΤΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ & ΚΟΙΝΟΥ
-ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 27, ΣΑΒΒΑΤΟ 28, ΚΥΡΙΑΚΗ 29 ΜΑΙΟΥ 2022
2η ΨΗΦΟΦΟΡΙΑ ΚΟΙΝΟΥ και τελική: Ψηφίζετε τους 3 ΝΙΚΗΤΕΣ ΤΩΝ ΒΡΑΒΕΙΩΝ από την λίστα των 10 επικρατέστερων παραστάσεων.
