Μέχρι στιγμής το ΔΗΠΕΘΕ Κοζάνης μας έχει χαρίσει κάποια εξαιρετικά δείγματα δουλειάς και πάντως οπωσδήποτε αξιοπρεπή και έντιμα ώστε η «υπογραφή» του σε ό,τι ανεβάζει να αποτελεί ένα είδος εγγύησης. Με ανάλογες αξιώσεις λοιπόν προσήλθαμε στο Θέατρο Κήπου- με μικρό αριθμό θεατών είναι αλήθεια- για την παράσταση «Ειδικές περιστάσεις» του Μπέρναρντ Σλέηντ και σε σκηνοθεσία Βασίλη Μυριανθόπουλου, διαπιστώνοντας ότι όντως στο κομμάτι της εντιμότητας- αξιοπρέπειας ουδόλως προδοθήκαμε από το αποτέλεσμα, κάθε άλλο, έστω κι αν η επιλογή του έργου υπήρξε κατώτερη των προσδοκιών από ένα άξιο ΔΗΠΕΘΕ…
Το οποίο έργο πραγματεύεται τις συναντήσεις ενός διαζευγμένου ζευγαριού που ερευνά το ενδεχόμενο να υπάρχει φιλία μετά το διαζύγιο… ο Μάικλ κι η Έιμυ ήταν παντρεμένοι 15 χρόνια με τρία παιδιά κι η υπόθεση ξεκινά από το πάρτι της 15ης επετείου του γάμου τους, ενώ ακολουθεί το διαζύγιο… στη συνέχεια ο καθένας παίρνει το δρόμο του και σε «ειδικές περιστάσεις» ( γάμους, κηδείες, βαφτίσια, τελετές, ατυχήματα κλπ) συναντιούνται συνεχώς συνειδητοποιώντας κάθε φορά την εξέλιξη της σχέσης τους στη διάρκεια των χρόνων και τις προσωπικές αλλαγές - επιλογές καθενός, με σταθερό παρονομαστή το αμοιβαίο, τρυφερό νοιάξιμο που τους ενώνει και παραμένει αναλλοίωτο, παρά τους διαφορετικούς δρόμους… για να δώσουν, μετά από δέκα χρόνια χωρισμού, ηχηρή απάντηση στο «εκτιμάς κάτι μόνο όταν το χάνεις»…
Ξεκινώντας από τα θετικά (+) μιας ανάλαφρης, τρυφερής κομεντί, θα σταθούμε αρχικά στην έντιμη, ρεαλιστική, αποτελεσματική σκηνοθεσία του Βασίλη Μυριανθόπουλου, που παρότι συμβατική και λιτή χωρίς ιδιαίτερα ευρήματα, εντούτοις απέδωσε την ατμόσφαιρα και το πνεύμα του έργου ολοκληρωμένα, με σωστές ισορροπίες χωρίς καμιά υπερβολή, με συναισθηματικές εναλλαγές που κινήθηκαν από σαρκαστικό χιούμορ μέχρι αυθεντική συγκίνηση, με σοφή σκηνική οικονομία αξιοποιώντας άριστα ένα έξυπνο πολυσύνθετο σκηνικό που με τη «χαριτωμένη» βοήθεια δύο οδηγών σκηνής άλλαζε διαρκώς… διότι το βασικότερο και όντως δύσκολο σκηνοθετικό στοίχημα που κερδήθηκε, ήταν ο άψογος συντονισμός στις πολλαπλές συνεχείς αλλαγές – μεταβάσεις στον χρόνο και τον τόπο, που δέθηκαν με τον καλύτερο δυνατό ρυθμό χωρίς χάσματα… κάποιες μικρές ενστάσεις στη σκηνοθετική καθοδήγηση όσον αφορά στην αληθοφάνεια, θα αναφερθούν παρακάτω…
Επίσης θετικά αξιολογούνται οι ερμηνείες των δύο ηθοποιών, που επιπλέον κλήθηκαν να υπηρετήσουν ένα δύσκολο τεχνικά εγχείρημα με τις συνεχείς και ταχύτατες αλλαγές ρούχων για κάθε «ειδική περίσταση»- κάτι που με την αφόρητη ζέστη γίνεται σχεδόν δυσβάσταχτο και τα κατάφεραν με αδιάκοπη ροή… Η Μαριάννα Τουμασάτου σε έναν ρόλο απόλυτα ταιριαστό με το ταμπεραμέντο της κι απόλυτα γνώριμο από τις τηλεοπτικές επιλογές της, απέδωσε την Έιμι με την χαρακτηριστική φυσικότητα - αμεσότητα που διακρίνει το παίξιμο της ηθοποιού, με πηγαίο χιούμορ όπου απαιτήθηκε αλλά και ευαισθησία στις ανάλογες στιγμές, με αυτοέλεγχο, σωστή κινησιολογία, ζωντανό ρυθμό, σκηνική αίσθηση…
Ο Θύμιος Κούκιος ως Μάικλ, υπήρξε αξιοπρεπής υποκριτικά, πειστικός σε σημαντικό βαθμό με φιλότιμη προσπάθεια, ωστόσο αρκετά συμβατικός- ειδικά με την ιδιότητα ενός συγγραφέα- και ενίοτε επίπεδος ή άνευρος σε στιγμές συναισθηματικής φόρτισης- αν και για να πούμε την αλήθεια, οι χαρακτήρες από τη συγγραφή τους απείχαν πολύ από αυτό που λέμε «πρόκληση» για έναν ηθοποιό…
Ωστόσο το στοιχείο που έδωσε καθοριστικούς πόντους στην παράσταση και στο οποίο η σκηνοθεσία οφείλει τα μέγιστα για την αποτελεσματικότητά της, ήταν το άκρως λειτουργικό, προσεγμένο, ευέλικτο σκηνικό… όπου με τις διαρκείς μεταμορφώσεις καθώς περιστρεφόταν και τη βοήθεια κατάλληλων, ενδεικτικών αξεσουάρ, αποτύπωνε εύστοχα και αφαιρετικά κάθε «ειδική περίσταση» από τις πολλές όπου συνευρέθηκε το ζευγάρι, με λιτή αισθητική και καλοδουλεμένο συγχρονισμό. Απλοί οι φωτισμοί χωρίς κάτι ιδιαίτερο με τα απαραίτητα σκοτεινιάσματα στις αλλαγές σκηνών, σωστή η μουσική κυρίως στις εν λόγω αλλαγές ως γέφυρα αλλά και ενίοτε ενταγμένη στην υπόθεση, ενώ τα πάμπολλα κοστούμια που με ταχύτητα αστραπής εμφανίζονταν στη σκηνή, αξίζουν ειδική μνημόνευση για την ευστοχία, την φροντίδα, τις σωστές επιλογές…
Αυτό που θα παρατηρούσαμε (-) κι όχι απαραίτητα ως «αρνητικό» με τη συμβατική έννοια αλλά ως κατώτερο των προσδοκιών μας από ένα ΔΗΠΕΘΕ που ανέβασε ήδη τον πήχυ στο παρελθόν, αφορούν στην επιλογή του συγκεκριμένου έργου… το οποίο, παρότι βασίζεται σε μια καλή ιδέα και μπορούσε να εμβαθύνει εξαιρετικά σε ψυχολογικό επίπεδο και επίπεδο χαρακτήρων, εντούτοις έμεινε κατά βάση στην επιφάνεια χωρίς διεισδυτικό «σκάψιμο», σε μια σχεδόν περιγραφική διαδοχή γεγονότων με εμβόλιμες κλισέ αναφορές, σε χαρακτήρες συμβατικούς έως επίπεδους χωρίς ιδιαίτερο ενδιαφέρον και ανεπαρκώς δουλεμένους ως προς τη δομή και τη συνέπεια, καταλήγοντας σε ένα κείμενο μάλλον αδιάφορο και λίγο- πολύ προβλέψιμο- ακόμα και για το χάπυ εντ- μη ικανό να προσφέρει κάποιο κέρδος ουσίας στον θεατή που φεύγει ελαφρώς άδειος…
Όσον αφορά στη σκηνοθεσία, θεωρούμε ότι αυτό που στοίχισε σε αληθοφάνεια σε μια προσέγγιση απόλυτα ρεαλιστική, έχει να κάνει με την καθοδήγηση των ηθοποιών… καθώς στη διάρκεια δέκα χρόνων και με άπειρες σοβαρές αλλαγές στις ζωές τους, δεν είδαμε καμία «διαφοροποίηση» υποκριτικά- συναισθηματικά ως φυσική συνέπεια εξέλιξης σε βάθος χρόνου, αντίθετα η δεκαετία των ανατροπών αποδόθηκε ισοπεδωμένα – χωρίς καν μια αλλαγή στο χτένισμα της Έιμι- σαν όλα να συνέβαιναν την ίδια χρονική στιγμή με ήρωες αναλλοίωτους κι ανεπηρέαστους από γεγονότα, απλά με άλλα ρούχα, στερώντας την αίσθηση της παρόδου των χρόνων, ως κυρίαρχο θεατρικό εύρημα και καλό θα ήταν να το προσέξουν γιατί αδικούν ένα κατά τα άλλα καλοστημένο σκηνοθετικό αποτέλεσμα…
Εν κατακλείδι (=)μια παράσταση τρυφερή, εύπεπτη, ανάλαφρη (της δημοφιλούς κατηγορίας των «καλοκαιρινών»), που απέδωσε αξιοπρεπώς, έντιμα και καλοβαλμένα ό,τι ακριβώς υποσχέθηκε, απλά της έλειπε το «ειδικό βάρος» ενός έργου με βαθύτερη ουσία... Όλα καλά, παρά ταύτα!
Βαθμολογία:
5,7 στα 10
-H παράσταση θα επαναληφθεί στις 23 Αυγούστου στο θέατρο Συκεών στα πλαίσια των Μερκουρείων, δείτε εδώ
-Πρόγραμμα περιοδείας εδώ
Δείτε & αυτά:
ΦΕΣΤΙΒΑΛ:
Θέατρο Δάσους & Γης 2021 
