Είδε και σχολιάζει η Πίτσα Στασινοπούλου
Είναι προφανές ότι όλες οι παραστάσεις δεν απευθύνονται σε αυτό που αποκαλούμε «ευρύ κοινό»… ανάμεσά τους συναντούμε και κάποιες ιδιαίτερες με τους δικούς τους αποδέκτες, καθώς πραγματεύονται κάτι εξειδικευμένο και με τρόπο έξω από κλασικές θεατρικές συμβάσεις. Γεγονός που εκ των πραγμάτων φέρει μια γοητεία, για το διαφορετικό και μη αναμενόμενο του πράγματος, συμβάλλοντας- αν όχι στη εξέλιξη, τουλάχιστον στη αποφυγή του βαλτώματος και αναμασήματος των ίδιων στερεότυπων, ανεξαρτήτως αποδοχής… Σκέψεις που γεννήθηκαν παρακολουθώντας την περφόρμανς «Francis Bacon - Παραμορφώσεις» σε σύλληψη και σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Παυλίδη, στο Vis Motrix Performance Studio.
Πρόκειται για μια καινοτόμα καλλιτεχνική πρόταση, βασισμένη στο βιβλίο του κριτικού τέχνης David Sylvester «Η ωμότητα των πραγμάτων- Συζητήσεις με τον Francis Bacon», η οποία πρόταση κατά τον δημιουργό της αποτελεί «τη σύμπραξη καλλιτεχνών από διαφορετικούς χώρους, με σκοπό τη δημιουργία ενός κοινού αποτελέσματος». Επί της ουσίας δραματοποιείται με «συνθήκες εργαστηρίου» το καλλιτεχνικό και φιλοσοφικό έργου ενός ζωγράφου σαν τον Bacon, του οποίου οι πίνακες αποτυπώνουν με τρόπο μοναδικό την «ωμότητα των πραγμάτων», καταλαμβάνοντας περίοπτη θέση ανάμεσα στα έργα των μεγάλων ζωγράφων του 20ου αιώνα… Εικόνες που ίσως σοκάρουν ή προκαλούν αμφιλεγόμενα συναισθήματα με τη «βίαιη» ματιά του αυτοδίδακτου καλλιτέχνη, ωστόσο με βαθύτερο υπόβαθρο, κραυγαλέα αλήθεια, χαρακτηριστικό στίγμα και οπωσδήποτε αυθεντικότητα, καθώς μεταφέρουν στον καμβά πτυχές ενός ταραχώδους, αντισυμβατικού, ενίοτε σκληρού βίου…
Η ενδιαφέρουσα περφόρμανς (+) ξεκινά με τον αφηγητή - συνοδευόμενο από ατμοσφαιρικό ήχο τρομπέτας- να καταθέτει στοιχεία από τη πληθωρική ζωή του ζωγράφου, γεννημένου το 1909 στο Δουβλίνο, με ένα πατέρα σκληρό και μια μητέρα κοσμοπολίτισσα, όπου γρήγορα θα βρεθούν στο Λονδίνο και ο μικρός Φράνσις θα βιώσει πρώιμα την τραυματική εμπειρία του πρώτου παγκόσμιου πολέμου… στη συνέχεια θα αρχίσει μια ατέλειωτη περιπλάνηση με ταξίδια στην Ευρώπη, χωρίς ποτέ να σπουδάσει τίποτα, βιοποριζόμενος με δουλειές ευκαιριακές, καταφεύγοντας ακόμα και σε κλοπές, ενώ το αλκοόλ, ο τζόγος, οι λογής ακολασίες θα μπουν για τα καλά στη ζωή του, έχοντας παράλληλα την τύχη να κερδίσει την εύνοια επιφανών. πλούσιων φίλων, κινούμενος ανάμεσα στην χλιδή και το κοινωνικό περιθώριο… θα ζήσει για δεύτερη φορά την αγριότητα ενός παγκόσμιου πολέμου, ενώ η πόλη- σταθμός και πηγή έμπνευσης θα είναι το Παρίσι, όπου ανακαλύπτει το σπουδαίο ζωγραφικό ταλέντο του κι αρχίζει ένα ιδιόμορφο παιχνίδι μεταξύ «αιρετικής» δημιουργίας και (αυτό)καταστροφής…
Τόσο η σύλληψη της ιδέας όσο και η σκηνοθετική της απόδοση από τον Κωνσταντίνο Παυλίδη, είναι σίγουρο ότι αξίζουν εύσημα για την ευρηματικότητα και φαντασία σε πλεόνασμα, προσφέροντας ένα δυνατό και εμπνευσμένο εικαστικό θέαμα. Όπου αξιοποιήθηκαν με μαεστρία θεαματικές τεχνικές, χρησιμοποιώντας απλά σκηνικά μέσα και επενδύοντας τα μέγιστα στη σωματικότητα των εκτελεστών. Δύο μεγάλοι μετακινούμενοι καθρέφτες, πινέλα και μπογιές, σελοφάν και κολλητικές ταινίες, ένα τεράστιο μαύρο πανί κι ένα δοχείο με πηλό, κατάφεραν μέσα από την άκρως εμπνευσμένη χρήση τους να αποδώσουν θεαματικά και με εύστοχους συμβολισμούς, όλη την ωμότητα, την βία, την αίσθηση εγκλωβισμού, ασφυξίας, παρακμής, δικαιώνοντας σκηνικά την έννοια των «παραμορφώσεων» με παραστατικό τρόπο. Με ζωντανό «καμβά» εν προκειμένω τα γυμνά σώματα δύο κοριτσιών κι ενός αγοριού, που αναπαρέστησαν εικαστικά κάποιους χαρακτηριστικούς πίνακες, μέσα σε σκοτεινή, υποβλητική ατμόσφαιρα…
Υπήρξαν εικόνες που εντυπωσίασαν με την ευρηματικότητα, τη θεατρικότητα, τη σκηνική τους δύναμη και τυπώθηκαν στη μνήμη, όπως αυτή με το μαύρο πανί ή με τα κολλημένα κεφάλια ή τα μεγάλα διαφανή σελοφάν ή η εξαιρετικά ατμοσφαιρική με μοναδική καλλιτεχνική αισθητική, όπου με τη βοήθεια μιας σκάλας, ενός ημιδιαφανούς παραβάν και ειδικού φωτισμού αναπαρίσταται μια σύνθεση γυμνών σωμάτων… Ευρήματα θαυμάσιας σύλληψης με εξόχως δημιουργική φαντασία και άψογη τεχνική εκτέλεση, ικανά να αιχμαλωτίζουν τις αισθήσεις, ενώ ένας αργός τελετουργικός ρυθμός συνόδευε το δρώμενο σε όλη τη διάρκεια, Όπου παράλληλα με το εικαστικό «εργαστήριο» που δημιουργούσε ζωντανές εικόνες, παρενέβαινε στα κομβικά σημεία ο αφηγητής- επίσης ενσωματωμένος στο «εργαστήριο», μεταφέροντας σκέψεις, λόγια, κομμάτια της ζωής του ζωγράφου, σε έναν συνδυασμό μετρημένου λόγου και πληθωρικού θεάματος, το οποίο οφείλει πολλά στα εύστοχα σκηνικά μέσα, τους έξοχους φωτισμούς, την ιδανική μουσική υπόκρουση…
Από τα πέντε πρόσωπα της ομάδας (Θανάσης Διμηνάς, Δημήτρης Ήλκος, Σία Κουτλή, Αναστασία Κωστοπούλου, Μαρία Σαρώφ ) μόνο ο πρώτος σε ρόλο αφηγητή είχε λόγο, παράλληλα με τη συμμετοχή στα δρώμενα, και κατέθεσε την απαιτούμενη ένταση, ενέργεια, εκφραστικότητα, δυναμισμό, πείθοντας για την αληθοφάνεια των αφηγήσεων που αφορούσαν έναν αντισυμβατικό καλλιτέχνη. Οι υπόλοιποι συμμετείχαν μόνο σωματικά και το έκαναν άψογα, με ακρίβεια, εξαιρετικό συντονισμό, μελετημένη κινησιολογία στη λεπτομέρεια… και ενίοτε έντονη καταπόνηση!
Το σημείο όπου θα εκφράσουμε ένσταση (-) αφορά στο θεατρικό κομμάτι, κρίνοντας με την αίσθηση ενός κλασικού θεατή… όπου σε αρκετά σημεία ο αργός ρυθμός, μπορεί να υπάκουε σε ένα είδος τελετουργικού, ωστόσο η συνεχής επανάληψη πάνω στο ίδιο μοτίβο, είναι φυσικό να πλατειάζει και να αποδυναμώνει την ένταση, κάμπτοντας εκείνες τις στιγμές το ενδιαφέρον του θεατή. Κάτι άλλο που επίσης είχε ως συνέπεια την πτώση ενδιαφέροντος ήταν η παρακολούθηση όλης της εξελικτικής διαδικασίας στη δημιουργία ενός εικαστικού αποτελέσματος… Όπου βέβαια το αποτέλεσμα εντυπωσίαζε, όμως το να βλέπεις επί σκηνής όλη τη φάση παραγωγής του εν είδει «εργαστηρίου» - ειδικά στη σκηνή με τον πηλό- μοιάζει αντιθεατρικό, παραβλέποντας τη σκηνική οικονομία και προκαλώντας ένα χάσμα αμήχανου νεκρού χρόνου, όταν σε παρόμοιες περιπτώσεις λειτουργεί εξαιρετικά ο συμβολισμός με την αφαιρετικότητά του….
Καταλήγοντας (=) θα επαναλάβουμε ότι πρόκειται για μια ιδιαίτερη περφόρμανς, που απευθύνεται σε όσους εκτιμούν το διαφορετικό, εν προκειμένω με τη μορφή ενός δυνατού και εμπνευσμένου εικαστικού θεάματος, παρά τις μικρές θεατρικές αδυναμίες…
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ:
6 ΣΤΑ 10
.
-k-
.
Όλες οι νέες παραστάσεις (πρεμιέρες) που θα δοθούν από 20/9/2018 έως 20/05/2019 στην πόλη της Θεσσαλονίκης, αυτόματα συμμετέχουν για τα 3 Βραβεία Κοινού καθώς και για τα Βραβεία Κριτικής Επιτροπής στα 9α Θεατρικά Βραβεία Θεσσαλονίκης 2019 που θα πραγματοποιηθούν τέλη Μαίου 2019 - Πληροφορίες για τα 9α ΘΒΘ θα βρείτε ΕΔΩ - Facebook pages ΕΔΩ
.
Δείτε & αυτά:
