Είδε και σχολιάζει για την Κουλτουρόσουπα.
Έχοντας δει κάποια θεατρικά αφιερώματα στο φετινό επετειακό έτος των 100 χρόνων από την Μικρασιατική Καταστροφή και αποκομίζοντας μετριότατες έως απογοητευτικές εντυπώσεις, είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι… αρκεί! Ότι δεν έχει νόημα να σπαταλώ χρόνο για ανούσιες επαναλήψεις με «μία από τα ίδια» χωρίς έμπνευση, που απλά αναμασούν πασίγνωστα ιστορικά γεγονότα με μελό αφηγηματικό τρόπο…
Ωστόσο όταν είδα ότι το «Εργαστήρι Θεατρικής Δημιουργίας Δήμου Καλαμαριάς» ανεβάζει στο θεατράκι της «Οδού Χηλής» την παράσταση «Φιλιώ Χαϊδεμένου η μικρασιάτισσα» σε διασκευή Άντρης Θεοδώτου και σκηνοθεσία Αγγελικής Σαπάτρα, κάτι σκίρτησε μέσα μου… λίγο που πάντα στηρίζω με την παρουσία μου την τοπική «μας» θεατρική ομάδα, λίγο που όσες δουλειές της έχω δει υπήρξαν εξαιρετικές, λίγο που το «σαράκι» λόγω καταγωγής συνέχιζε να με τρώει, με έκαναν να αναθεωρήσω την απόφαση… αποχής και είπα «αν πρόκειται να χάσω πάλι άσκοπα χρόνο, τουλάχιστον θα είναι για χάρη της δικής μας ομάδας»…
Μόνο που όχι απλά διαψεύστηκαν οι φόβοι μου, ότι απλά επιβεβαιώθηκε άλλη μια φορά η φήμη μιας άξιας ομάδας, αλλά έπιασα έκπληκτη τον εαυτό μου να καρφώνεται στη σκηνή, να παρακολουθεί με προσήλωση, σε στιγμές να ανατριχιάζω και σ’ άλλες να βουρκώνω… Όχι επειδή είδα την σούπερ εμπνευσμένη σκηνοθεσία, το πλούσιο θέαμα, τα ευφάνταστα ευρήματα, το ψαγμένο ξεχωριστό κείμενο, αλλά επειδή με έναν τρόπο μαγικό εισέπραξα αλήθεια, αυθεντικότητα, ειλικρινές συναίσθημα, μέσα από ευλογημένη απλότητα και συγκινητικές ερμηνείες, άριστα καθοδηγούμενες, αποδεικνύοντας ότι η ψυχή του ταλαντούχου ερασιτέχνη είναι ικανή για θεαματικές υπερβάσεις και όσα πιθανόν του λείπουν από τεχνική, έρχονται να τα αναπληρώσουν η άδολη αθωότητα, το πάθος για την τέχνη του, η αφοσίωση στο στόχο, το πείσμα, η έμπνευση, το μεράκι…
Εν προκειμένω παρακολουθούμε στη σκηνή τη δεσπόζουσα μορφή της Φιλιώς Χαϊδεμένου σε προχωρημένη ηλικία «απολογισμού», να ξετυλίγει βήμα-βήμα το μπλεγμένο κουβάρι μιας πολυτάραχης ζωής, που ξεκινά από τα ειδυλλιακά νεανικά χρόνια στη Μικρασία με όλη την ανεμελιά και ευδαιμονία μιας αγαπημένης και προκομμένης οικογένειας, για να φτάσει σταδιακά στην τραγική ανατροπή, όταν μετά την πανηγυρική άφιξη του ελληνικού στρατού στη Σμύρνη και τις πολεμικές επιχειρήσεις που ακολούθησαν, επέρχονται η ήττα, η άτακτη υποχώρηση, ο ανελέητος διωγμός, οι ασύλληπτες βιαιοπραγίες, οι σφαγές, η πυρκαγιά, ο ξεριζωμός… για να καταλήξουν εξαθλιωμένοι πρόσφυγες στην Ελλάδα και παρά τα απίστευτα δεινά να καταφέρουν να σταθούν όρθιοι ξαναστήνοντας από το μηδέν τις ρημαγμένες ζωές τους, μέχρι την επόμενη συμφορά του πολέμου και της γερμανικής κατοχής… όπου η ηρωική Φιλιώ άντεξε και πάλι, φτάνοντας στη δύση της ζωής της με το όραμα να φτιάξει ένα Μουσείο στη μνήμη όσων χάθηκαν στις «αλησμόνητες πατρίδες» και όσων επέζησαν, νιώθοντας γαληνεμένη που αξιώνεται να το δει πραγματωμένο…
.jpg)
Αξίζουν καταρχάς εύσημα στη διασκευή της Άντρης Θεοδώτου, που από μια πολυσέλιδη βιογραφία πολλών χρόνων και άπειρων καταλυτικών γεγονότων, κατάφερε μέσα σε 90 λεπτά να συμπυκνώσει το «ζουμί» μιας ζωής, επιλέγοντας τα πλέον καίρια σημεία χωρίς άσκοπες φλυαρίες ή παραπανίσιο μελό, που σημαίνει ένα κείμενο πυκνό, μεστό, δυνατό, με αυθεντικότητα και αμεσότητα ως προσωπικά βιώματα της αφηγήτριας από πρώτο χέρι… Η δε προσθήκη ενός δεύτερου προσώπου δίπλα της με το οποίο συνδιαλέγεται ως ο «εσωτερικός της εαυτός» ή η «συνείδησή» της ή ένας «υποθετικός ακροατής- αποδέκτης» που ζητά διευκρινίσεις, προκαλεί θύμησες, βοηθά στην εξέλιξη της αφήγησης, υπήρξε θαυμάσια επιλογή για τη θεατρικότητα, μετατρέποντας έναν μονότονο στατικό μονόλογο σε ζωντανό κινητικό διάλογο…
Τα επόμενα εύσημα αφορούν στη σκηνοθεσία της Αγγελικής Σαπάτρα, που χωρίς καθόλου εντυπωσιασμούς, υπερβολές ή μελοδραματισμούς, πρόσφερε με τηνα πλότητα και ουσία της προσέγγισης πηγαίο συναίσθημα και αμείωτο ενδιαφέρον…
Με τη Φιλιώ και το «alte rego» της μόνιμα παρόντες να φέρνουν στο προσκήνιο μνήμες μιας μακριάς διαδρομής, που δραματοποιούνταν με συνεχείς αναδρομές στο χρόνο (φλας μπακ) και περιέλαβαν καθοριστικά στιγμιότυπα – σταθμούς της ταραγμένης ζωής της, από τα χρόνια της χαράς μέχρι τα χρόνια του πόνου, του ξεριζωμού, της περιπλάνησης, της αγωνίας, της αποκατάστασης, της κατοχής, της γαλήνης… ενώ παράλληλα οι προβολές αυθεντικών εικόνων στα ενδεδειγμένα σημεία, η συνοδεία κατάλληλων μουσικών ακουσμάτων, τα απόλυτα ταιριαστά κοστούμια εποχής, οι εύστοχες αλλαγές φωτισμών στα φλας μπακ, δημιούργησαν με τόσο απλά μέσα εξαιρετικό κλίμα και ατμόσφαιρα συγκίνησης,… Ένα δύσκολο σκηνοθετικό εγχείρημα με συνεχή συνύπαρξη παρόντος και παρελθόντος που αποδόθηκε σαφέστατα χωρίς την παραμικρή σύγχυση, με πολλά εμπλεκόμενα πρόσωπα (κάποια σε διπλούς ρόλους), με πολλά και έντονα γεγονότα, που κέρδισε επάξια το στοίχημα με μια προσέγγιση λιτή και ειλικρινή, με εμπνευσμένες στιγμές για τη σκηνική οικονομία, με αξιοθαύμαστη αίσθηση μέτρου- ισορροπίας, με άφθονο συναίσθημα χωρίς μελό «εκβιασμούς» και μόνη παρατήρηση όσον αφορά στα μικρά χάσματα κατά τις χρονικές μεταβάσεις για πιο σφιχτό ρυθμό…
Τέλος συγχαρητήρια ανήκουν και με το παραπάνω στους άξιους ερασιτέχνες- που δυσκολεύεσαι να διακρίνεις στην πλειοψηφία τους από επαγγελματίες- καθώς υπήρξαν οι ζωντανοί φορείς όσων αισθημάτων βιώσαμε και αυτοί που με το ταλέντο και την αυταπάρνησή τους υλοποίησαν άψογα ένα δύσκολο έργο- ειδικά οι επιφορτισμένοι με διπλούς ρόλους… Όλοι τους συγκινητικά αφοσιωμένοι, πειστικοί, αληθοφανείς, με φυσικότητα και ισορροπημένες ερμηνείες, με δραματικότητα που δεν ξέφυγε ποτέ, με σκηνική άνεση, με άριστο συντονισμό, που μεταφράζονται σε σοβαρή προηγηθείσα δουλειά…
Σε παρόμοιες ομάδες, προσωπικά έχω ως αρχή να μην ξεχωρίζω κανέναν ονομαστικά, αντιμετωπίζοντας την ομάδα ως ένα δεμένο, συμπαγές σύνολο που είναι, ωστόσο εδώ δεν γίνεται να μην κάνω μια εξαίρεση για ιδιαίτερη μνεία στην υπέροχη Κατερίνα Πετρίτση ως Φιλιώ Χαϊδεμένου, της οποίας η συγκλονιστική, αφαιρετική ερμηνεία με αυθεντικότητα απαράμιλλη που σε στιγμές ανατρίχιαζε, υπήρξε όχι ερασιτεχνικού, αλλά υψηλού επαγγελματικού επιπέδου… δίπλα της ως ταλαντούχα «διαμαντάκια» ο θαυμάσιος, πολυμορφικός Βασίλης Παπαδόπουλος σε δύο ρόλους και μάλιστα «κόντρα» μεταξύ τους, η εξαίρετη, αφοπλιστική Δήμητρα Μιχαηλίδου, αλλά και οι άξιοι Αλεξάνδρα Μπουτακίδου, Σταυρούλα Μαυροκεφαλίδου, Κωνσταντίνος Σταμόπουλος, Παναγιώτης Δημάκης, Παναγιώτης Μιχαηλίδης και εύγε σε όλους!
Κλείνοντας, αυτό που απομένει είναι ένα μεγάλο ευχαριστώ στην ομάδα για το πολύτιμο δώρο ψυχής που μας χάρισε γενναιόδωρα,έστω κι αν ο Δήμος δεν φροντίζει το «παιδί του» όπως του αξίζει και παρά τις εκκλήσεις μας και στο παρελθόν για φιλοξενία των παραστάσεων στο Δημοτικό Θέατρο Μ. Μερκούρη, εντούτοις κωφεύει και επιμένει να τις στεγάζει σε έναν ακατάλληλο για θέαση, αντιθεατρικό χώρο… Αλήθεια, κύριοι του Δήμου, η ποιότητα δουλειάς αυτής της εξαιρετικής ομάδας, ΔΕΝ σας έπεισε τόσα χρόνια για τη δέουσα μεταχείριση;;; Ας ελπίσουμε επιτέλους να το κάνετε!
.
.
-Κ-
Όλες οι νέες παραστάσεις (πρεμιέρες) που θα δοθούν έως 14/05/2023 στην πόλη της Θεσσαλονίκης, αυτόματα συμμετέχουν για τα 3 Βραβεία Κοινού καθώς και για τα Βραβεία Κριτικής Επιτροπής στα 12α Θεατρικά Βραβεία Θεσσαλονίκης 2023
.
Δείτε & αυτά:
-Τι παίζουν τα θέατρα στη Θεσσαλονίκη τώρα, κλικ εδώ.
-Οι νέες ταινίες της εβδομάδας, κλικ εδώ.
.
-Θέατρο: Είδαμε & Σχολιάζουμε, κλικ εδώ.
-Συναυλίες: Είδαμε & Σχολιάζουμε, κλικ εδώ.
-Σινεμά: Είδαμε & Σχολιάζουμε, κλικ εδώ.
-Βιβλίο: Διαβάσαμε & Σχολιάζουμε, κλικ εδώ.
-Κερδίστε προσκλήσεις - Βιβλία, κλικ εδώ.