Είδε η 
και σχολιάζει για την Κουλτουρόσουπα
Θεωρήθηκε ένα από τα σημαντικότερα έργα της σύγχρονης ελληνικής δραματουργίας, μια προσωπογραφία του κόσμου και του υπόκοσμου, με λόγο προκλητικά αληθινό και σκληρό. Ο λόγος για τον «Φονιά» του Μήτσου Ευθυμιάδη που παρακολουθήσαμε στο Θέατρο Αμαλία, σε σκηνοθεσία του Γιάννη Διαμαντόπουλου.
Το έργο αποτελεί μια ακτινογραφία της κοινωνίας της δεκαετίας του εβδομήντα, μια «κοινωνιολογική μελέτη» τόσο της μεσοαστικής «βολεμένης» τάξης που μετά από παραχωρήσεις και συμβιβασμούς κέρδισε την ασφάλεια μιας ήσυχης ζωής, όσο και των ανθρώπων του περιθωρίου με όλη την σκληρότητα που χαρακτηρίζει την καθημερινότητά τους. Είναι μια έμμεση και εμπεριστατωμένη κριτική στο κατεστημένο, με εμφανείς πολιτικές προεκτάσεις που στηλιτεύει την αδικία, την ανισότητα και το αδιέξοδο των «αδυνάτων» που τους οδήγησε στην παρανομία και «νομιμοποίησε» την εκμετάλλευση και την κοινωνική απόρριψη τους.
Το έργο…
Μια βροχερή νύχτα η Μαρία και ο σύζυγός της Γιάννης υποδέχονται στο σπίτι τους τον Σάββα, τον άρτι αποφυλακισθέντα αδελφό της Μαρίας. Μαζί του ένας «φίλος» από την φυλακή, ο Ταρζάν, άνθρωπος του υπόκοσμου. Η ατμόσφαιρα τεταμένη από την αρχή. Η Μαρία νευρική και σφιγμένη, δείχνει δυνατή, είναι όμως φανερό πως είναι φοβισμένη και κρύβει πολλά. Ο Γιάννης, καθωσπρέπει τύπος και βολεμένος στα όσα κατάφερε στην ζωή του, θεωρεί αδιανόητα τα όσα του διηγείται ο Ταρζάν για την ζωή στην φυλακή. Ο Σάββας, δυναμικός, βαρύς και σκοτεινός παρουσιάζεται βίαιος και απειλητικός, όταν όμως μιλά για την μητέρα του εμφανίζει μια εντελώς διαφορετική, μια ευαίσθητη πλευρά του χαρακτήρα του. Ο Ταρζάν, τέλος, παρά την φαινομενική – αρχικά - αφέλεια του, γνωρίζει πολλά και οι συνεχείς υπαινιγμοί του ηλεκτρίζουν επικίνδυνα την ατμόσφαιρα. Σταδιακά, μέσα από τους γεμάτους ένταση διαλόγους μεταξύ των συνδαιτημόνων και τις αναπόφευκτες συγκρούσεις, το κουβάρι ξετυλίγεται και ένοχα μυστικά έρχονται στο φως…
Το κείμενο του Μήτσου Ευθυμιάδη, ανήκει αναμφισβήτητα στα θετικά (+) στοιχεία της παράστασης. Ο λόγος που χρησιμοποιεί ο συγγραφέας είναι απλός, καθημερινός, με πολλές αναφορές σε λέξεις του υπόκοσμου, σε ορολογία της φυλακής και του πεζοδρομίου. Λόγος σκληρός και ωμός, περιγραφές που σοκάρουν για την βιαιότητά τους, αντικατοπτρίζουν όμως με τον βέλτιστο τρόπο την αλήθεια των όσων περιγράφονται. Η διάθεση του κειμένου είναι κατά κανόνα σοβαρή, με ελάχιστες εύθυμες στιγμές (αποκλειστικά από τον χαρακτήρα του Ταρζάν) που χαλαρώνουν το κοινό από την συνεχή ένταση, χωρίς όμως να μεταβάλουν το βαρύ κλίμα που κυριαρχεί. Τα μυστικά που βαραίνουν τους ήρωες αναφέρονται μόνον ακροθιγώς σε όλη την διάρκεια του έργου μέχρι το λυτρωτικό τέλος που σαν έκρηξη όλα αποκαλύπτονται. Οι υποψίες επιβεβαιώνονται, η αλήθεια θριαμβεύει και οι ήρωες φθάνουν στην κάθαρση.
Η σκηνοθετική προσέγγιση του Γιάννη Διαμαντόπουλου σε συνδυασμό με τις εξαιρετικές ερμηνείες των τεσσάρων ηθοποιών, είχε ως αποτέλεσμα μια πολύ δυνατή και «δεμένη» παράσταση, γεμάτη ένταση από την αρχή μέχρι το τέλος. Ο σκηνοθέτης αντιμετώπισε το έργο καθαρά ρεαλιστικά και απέδωσε επί σκηνής όλη την ωμότητα του κειμένου, μεταφράζοντας την σε επίμονα βλέμματα, χέρια και πρόσωπα σφιγμένα από την ένταση, εκφράσεις πόνου και απόγνωσης, επιθετικές συμπεριφορές, απειλητικές κινήσεις αλλά και συμπλοκές σώμα με σώμα μεταξύ των ηρώων. Είναι φανερό ότι έδωσε ιδιαίτερη έμφαση στους χαρακτήρες καθώς προέβη σε μια σταδιακή αλλά γενναία ψυχογράφησή τους με την οποία ανέδειξε τις βαθιές εσωτερικές τους συγκρούσεις, τις ενοχές, τις λάθος επιλογές, τα μυστικά και τις Ερινύες που τους καταδιώκουν για χρόνια. Και ενώ η κατάληξη είναι λίγο - πολύ προφανής από νωρίς, η αγωνία του κοινού διατηρείται μέχρι το τελευταίο λεπτό, καθώς το ενδιαφέρον επικεντρώνεται κυρίως στον ψυχισμό των ηρώων και τις αντιδράσεις τους μπροστά στην αποκάλυψη της αλήθειας.
Οι τέσσερις ηθοποιοί, με έντονη αλληλεπίδραση μεταξύ τους, συνέβαλαν σημαντικά στην δημιουργία ενός αξιόλογου αποτελέσματος.
Ο Γιώργος Χριστοδούλου ερμήνευσε με σοβαρότητα και εκφραστικότητα τον χαρακτήρα του Σάββα, αποδίδοντας πολύ καλά τις συναισθηματικές μεταπτώσεις του. Βαρύς, σκοτεινός και αινιγματικός, έμοιαζε με λαβωμένο λιοντάρι που καθετί τον εξόργιζε και ήταν έτοιμο να επιτεθεί. Εξαιρετικής δύναμης οι σκηνές σύγκρουσης ανάμεσα σε αυτόν και τον Ταρζάν αλλά και η στιγμή που επιτίθεται στην ίδια του την αδελφή αναζητώντας δικαίωση.
Η Λουκία Παπαδάκη στον ρόλο της Μαρίας, είχε επίσης μια πολύ καλή εμφάνιση, σε έναν ρόλο μετρημένο που της ταίριαζε απόλυτα. Απέδωσε με ρεαλισμό, ένταση και πάθος την αδελφή του δολοφόνου, την γυναίκα που αντιμετωπίζει χρόνια τους δικούς της δαίμονες και παρόλο που αποφεύγει τις αποκαλύψεις, ενδόμυχα αποζητά την λύτρωση με κάθε κόστος. Η νευρικότητα και η ένταση στο πρόσωπο της ήταν εμφανείς από την πρώτη κιόλας στιγμή, η δε φυσικότητα στις συναισθηματικές εντάσεις της και η εκφραστικότητά της υπήρξαν υποδειγματικές.
Ο Αντώνης Αλεξίου ως Γιάννης, σύζυγος της Μαρίας, είχε επίσης μια ιδιαιτέρως αξιοπρεπή εμφάνιση. Με την υπέροχη φωνή του και την απαιτούμενη σοβαρότητα, ερμήνευσε με φυσικότητα και σιγουριά τον απόλυτα συμβιβασμένο άνθρωπο που ζει στην ασφάλεια του σπιτιού του και προσπαθεί να μείνει αλώβητος από τις τρομακτικές αποκαλύψεις που λαμβάνουν χώρα μέσα στο σπίτι του.
Αυτός όμως που πραγματικά κλέβει την παράσταση είναι ο Τζώνη Θεοδωρίδης, που ενσαρκώνει επί σκηνής τον Ταρζάν, το κλεφτρόνι που γνωρίζει καλά τον Σάββα και το παρελθόν του στην φυλακή. Με απίστευτη ενέργεια, νευρικότητα και εξαιρετικά «δουλεμένη» εκφραστικότητα, μαγνητίζει τα βλέμματα των θεατών σε όλη την διάρκεια της παράστασης. Αναδεικνύει με πειστικότητα όλα τα γνωρίσματα ενός ανθρώπου του υποκόσμου κατορθώνοντας να τον παρουσιάσει ως έναν άτομο εντελώς εξοικειωμένο με την παραβατικότητα (αποδέχεται ακόμη και τον παιδόφιλο δάσκαλο), αιτιολογεί όμως ταυτόχρονα την συμπεριφορά του ως αποτέλεσμα της κοινωνικής απόρριψης που βίωσε από παιδί. Μια μοναδική ερμηνεία, μια κατάθεση ψυχής από τον ταλαντούχο ηθοποιό, ο οποίος, έδωσε τον καλύτερο του εαυτό. Πραγματικά απολαυστικός…
Το σκηνικό της Δέσποινας Βολίδη, εμφατικό μέσα στην λιτότητά του, προσιδιάζει αναμφίβολα στην όλη ατμόσφαιρα του έργου. Ξεκάθαρα ρεαλιστικό (μια τραπεζαρία μπροστά σε ολόμαυρο φόντο), με αξιοπρόσεκτες όμως λεπτομέρειες όπως ο καθρέπτης χωρίς γυαλί και το κατακόκκινο τραπεζομάντηλο που μεγιστοποιεί την ένταση της περιρρέουσας ατμόσφαιρας, έδωσε έναν ιδιαίτερο χαρακτήρα στην παράσταση.
Τα δε κοστούμια, δημιουργίες της ίδιας, ιδιαίτερα επιμελημένα, αντικατοπτρίζουν απόλυτα την προσωπικότητα και τον ψυχισμό του κάθε ήρωα. Συμβατή με το ύφος της παράστασης η μουσική του Διονύση Τσακνή που ακολουθεί την ένταση των σκηνών, καθώς και οι φωτισμοί του Σπύρου Κάρδαρη που κινήθηκαν στο ίδιο σκοτεινό κλίμα με την όλη υπόθεση του έργου.
Στα ελάχιστα αρνητικά (-) στοιχεία της παράστασης που σε καμία περίπτωση δεν επηρεάζουν την πολύ θετική εντύπωση που μας δημιούργησε θα συγκαταλέγαμε κάποιες στιγμές των διαλόγων που οι συχνές χωρίς ουσία επαναλήψεις των ίδιων ερωταπαντήσεων διαρρήγνυαν την συνοχή της υπόθεσης. Επίσης η μουσική επένδυση της παράστασης θα μπορούσε πιθανώς να εμπλουτιστεί ώστε να μεγιστοποιήσει την ένταση ορισμένων σκηνών.
Εν κατακλείδι (=) ο «Φονιάς» του Γιάννη Διαμαντόπουλου, που παρακολουθήσαμε αποτέλεσε μια άρτια ανάγνωση του εξαίρετου έργου του Μήτσου Ευθυμιάδη που απέδωσε πλήρως το πολιτικοκοινωνικό μήνυμα του συγγραφέα. Μια παράσταση με πολύ δυνατές ερμηνείες, γεμάτη ακραία συναισθήματα, κρυμμένα μυστικά, ενοχές και βίαιες συγκρούσεις που αξίζει να παρακολουθήσει κανείς…
Βαθμολογία
6,8/10
-k-
ΑΜΑΛΙΑ
«Ο Φονιάς» του Μήτσου Ευθυμιάδη.
Δράμα.
Στα τέλη του 1970, οι μνήμες από τη δικτατορία νωπές και η χώρα οδηγείται στα βήματα μίας νεοσύστατης δημοκρατίας που κανείς δεν ξέρει που θα καταλήξει. Η Μαρία και ο Γιάννης υποδέχονται στο σπίτι τους τον αδερφό της και πρόσφατα αποφυλακισμένο Σάββα, με τον πρώην συγκρατούμενό του, τον Ταρζάν.
Σκηνοθεσία: Γιάννης Διαμαντόπουλος.
Ερμηνεύουν: Τζώνης Θεοδωρίδης, Γιώργος Χριστοδούλου, Αντώνης Αλεξίου, Λουκία Παπαδάκη.
Ήμερες και ώρες παραστάσεων: Πέμπτη 13 έως Κυριακή 16 Οκτωβρίου στις 21:00
.
-Κ-
Όλες οι νέες παραστάσεις (πρεμιέρες) που θα δοθούν έως 14/05/2023 στην πόλη της Θεσσαλονίκης, αυτόματα συμμετέχουν για τα 3 Βραβεία Κοινού καθώς και για τα Βραβεία Κριτικής Επιτροπής στα 12α Θεατρικά Βραβεία Θεσσαλονίκης 2023
.
Δείτε & αυτά:
-Τι παίζουν τα θέατρα στη Θεσσαλονίκη τώρα, κλικ εδώ.
-Οι νέες ταινίες της εβδομάδας, κλικ εδώ.
.
-Θέατρο: Είδαμε & Σχολιάζουμε, κλικ εδώ.
-Συναυλίες: Είδαμε & Σχολιάζουμε, κλικ εδώ.
-Σινεμά: Είδαμε & Σχολιάζουμε, κλικ εδώ.
-Βιβλίο: Διαβάσαμε & Σχολιάζουμε, κλικ εδώ.
-Κερδίστε προσκλήσεις - Βιβλία, κλικ εδώ.