Είδε και σχολιάζει για την Κουλτουρόσουπα.
.
Την προηγούμενη εβδομάδα παρουσιάστηκε στο θέατρο Δάσους η παράσταση «Αριστοφάνης-Ηρώνδας: Contra tempo». Η συγκεκριμένη παραγωγή του ΚΘΒΕ δυστυχώς δεν έλαβε όσης αποδοχής έπρεπε, καθώς παρουσιάστηκε σε μέρες που προβάλλονταν τα φινάλε του «Σασμού» και των «Άγριων Μελισσών».
Η συγκεκριμένη παράσταση πραγματεύεται τη διαμάχη του Αριστοφάνη και του Ηρώνδα με αφορμή μία προσπάθεια να «ανέβει» μία παράσταση του δεύτερου. Ο Αριστοφάνης αποτέλεσε τον σπουδαιότερο κωμικό ποιητή της αρχαιότητας, ενώ αντίθετα ο Ηρώνδας έναν χαμηλών τόνων γελοιογράφο της καθημερινής ζωής των ελληνιστικών χρόνων. Πως αυτοί οι δύο ποιητές συνδέονται; Θα λυθεί η διαμάχη τους ή θα ενταθεί ακόμα περισσότερο;
Στα θετικά (+) στοιχεία της παράστασης θα εντάσσαμε την εύστοχη και ειλικρινά πρωτότυπη διαμόρφωση του κειμένου. Αναλυτικότερα, ο Άκης Δήμου κατάφερε με μία επιτυχή σύνθεση κειμένων να δημιουργήσει μία παράσταση αστεία, καυστική, (επι)κριτική και σε κάποιες στιγμές συγκινητική. Θύμιζε μία σύγχρονη επιθεώρηση με έντονα τα στοιχεία της αρχαίας κωμωδίας. Δημιούργησε έναν μύθο, αξιοποιώντας διαχρονικά επίκαιρους ήρωες σε μία σουρεαλιστική σύλληψη. Συγκεκριμένα, «έμπλεξε» με εμπνευσμένο τρόπο το παρελθόν με το παρόν, μεταφέροντας πολλά στοιχεία της σημερινής ζωής με την τότε περίοδο. Και αυτή είναι η διαφορά. Μέσα σε έναν συρφετό ανούσιων διασκευών αρχαιοελληνικών κειμένων, εδώ υπήρξε μία πρωτογενής διαμόρφωση, που ανέδειξετην σχέση του σήμερα με το χθες.
Άλλωστε αυτός είναι ο ρόλος της τέχνης σε μία δύσκολη περίοδο, όπως αυτή που ζούμε: να υπογραμμίσει τις αδυναμίες του σήμερα, φωτίζοντας ακριβώς τα ίδια γεγονότα στο παρελθόν. Η ιστορία επαναλαμβάνεται αέναα και αυτή η συνθήκη πρέπει να γίνεται φανερή.
Η σκηνοθεσία του Γιάννη Ρήγα ήταν εξαιρετικά δουλεμένη ως προς κάθε στοιχείο της. Κατάφερε να δημιουργήσει ένα δίπολο: την στατικότητα των κεντρικών πρωταγωνιστών και την έντονη κινητικότητα του «Χορού», ήτοι των νέων συμμετεχόντων. Ως προς το δεύτερο πραγματικά δεν υπήρξε στιγμή αμηχανίας στη διαμόρφωση, καθώς ο Χορός ήταν ενεργός καθόλη τη διάρκεια της παράστασης. Οι χορογραφίες της Αναστασίας Κελέση «φώτισαν» την σκηνοθεσία, ενισχύοντας τα στοιχεία της. Είναι αξιοσημείωτο το γεγονός, πως αυτή η έντονη κινητικότητα λειτούργησε σαν υποβολέας στα κεντρικά πραττόμενα.
Το σκηνικό των Αλεξάνδρας Σιάφκου και Αριστοτέλη Καρανάνου ήταν ιδιαίτερα επιτυχές. Με έναν μεγάλο χώρο μπροστά όπου εξελισσόταν η «διένεξη» των πρωταγωνιστών, καθώς και με καρέκλες γύρω γύρω που οι κεντρικοί πρωταγωνιστές παρακολουθούσαν την εξέλιξη. Στο πίσω μέρος υπήρχε δεξιά της σκηνής μία σκηνήστην οποία έδινε τις οδηγίες στον θίασο άλλοτε ο Ηρώνδας και άλλοτε ο Αριστοφάνης, ενώ αριστερά αυτής μία καντίνα σε ένα βανάκι. Τα κοστούμια των ιδίως ήταν εξίσου προσεγμένα, παραπέμποντας σε εκείνη την εποχή, με έντονες πινελιές του παρόντος.
Τα φώτα του Λευτέρη Παυλόπουλου δεν ήταν έντονα, αλλά αντίθετα διατήρησαν μία πιο διακριτική μορφή, η οποία πάντως συνέβαλε σημαντικά στο να μην «μπουκώσει» περισσότερο την ήδη γεμάτη σκηνή.
Η μουσική της παράστασης του Γιώργου Χριστιανάκη ήταν σε γενναίες δόσεις με αποτέλεσμα κάθε επιμέρους σκηνή από τις πολλές που υπήρχαν να κλείνει με ένα τραγούδι. Ωραίος ο συνδυασμός στοιχείων των κειμένων των δύο συγγραφέων, καθώς και η ευθυγράμμιση με το κείμενο της παράστασης. Μία κατακλείδα σε όσα προηγουμένως αναλυτικά παρουσιάστηκαν.
Ως προς τους πρωταγωνιστές ξεχώρισε η ερμηνεία του Δημήτρη Πιατά, ο οποίος έχει στις αποσκευές του μεγάλη εμπειρία σε κωμικούς ρόλους του Αριστοφάνη. Απολαυστικές ήταν οι στιγμές τόσο της συνδιαλλαγής με τον έτερο δούλο Τάσιο Χαλκιά, όσο και το στιγμιότυπο με τον Αριστοφάνη σε ένα καθαρά «αριστοφανικό» διάλογο. Λεπτότητα στους χειρισμούς, κοφτά ερμηνευτικά σημεία χωρίς υπερβολές και μία ισορροπημένη μετάβαση. Συγχρόνως, ο Τάσος Χαλκιάς έδωσε υπόσταση στο ρόλο του με όρεξη και διάθεση.
Ο Ταξιάρχης Χάνος ως Αριστοφάνης εντυπωσίασε για την ευγλωττία του, ενώ ο Κωνσταντίνος Χατζησάββας κατάφερε να αποδώσει με απόλυτο μέτρο τον ρόλο του Ηρώνδα σε μία dragεκδοχή του, που από την αρχή αποτέλεσε ένα πολύ ωραία ενταγμένο στοιχείο της σκηνοθεσίας, που περνούσε το μήνυμά του. Ο Σταμάτης Γαρδέλης φάνηκε να «σπάει» τη σύνθεση της παραπάνω τετράδας χωρίς να εντυπωσιάζει, αλλά μερικές φορές έμοιαζε εκτός της δομημένης σκηνοθετικής ροής.
Ο Χορός αποτελούνταν από νέα άτομα, τα οποία ήταν δυναμικά, κινητικά, με τις στιγμές που συμμετείχαν και παρενέβαιναν στην πλοκή να είναι απολαυστικές. Σε αυτόν συμμετείχαν οι Θαλασσινή Βοσταντζόγλου, Τερέζα Καζιτόρη, Θάνος Κοντογιώργης, Μάρα Μαλγαρινού, Γρηγόρης Παπαδόπουλος, Βασίλης Παπαδόπουλος, Σπύρος Σιδέρης, Θεοφανώ Τζαλαβρά, Γιάννης Τσεμπερλίδης (θίασος Αριστοφάνη), Μαργαρίτα Αλεξιάδη, Νίκος Βατικιώτης, Ιωάννα Δεμερτζίδου, Αριστοτέλης Ζαχαράκης, Παναγιώτης Καμμένος, Ηλέκτρα Καρτάνου, Λίνος Μάνεσης, Βιργινία Ταμπαροπούλου, Τάσος Τυρογαλάς (θίασος Ηρώνδα).
Στις παρατηρήσεις (-) θα λέγαμε αρχικά ως προς το κείμενο, πως χρειαζόταν μία συστολή ως προς τις τόσες πολλές αναφορές με το σήμερα. Σε κάποια σημεία αυτό το δημιουργικό «μπλέξιμο» φάνηκε επιτηδευμένο και υπερβολικό. Ακόμη η μουσική δεδομένης και της διεξαγωγής της παράστασης σε ανοιχτό χώρο θα ανέμενε κανείς να ήταν ζωντανή παρά playback.
Συνολικά, θα λέγαμε, πως πρόκειται για μία πολύ όμορφα διαμορφωμένη παράσταση για το καλοκαίρι, με κέφι, μπρίο, προβληματισμό, έξυπνη διαμόρφωση και μία σαρωτική σκηνοθεσία. Οι περίπου δύο ώρες που κράτησε πέρασαν σαν νερό… Κι αυτό νομίζουμε, πως τα λέει όλα!
Βαθμολογία:
7,1/10
.
Δείτε & αυτά:
ΦΕΣΤΙΒΑΛ: Θέατρο Δάσους & Γης - Φεστιβάλ Καλοκαιριού Θεσσαλονίκης
ΜΟΥΣΙΚΗ: Καλοκαίρι στο Μέγαρο Μουσικής
ΣΙΝΕΜΑ: Οι νέες ταινίες της εβδομάδας
Ακολουθήστε μας στα social media
