Είδε και σχολιάζει για την Κουλτουρόσουπα.
.
Κλασικός ο συγγραφέας και διάσημο το μονόπρακτό του με πολλά ανεβάσματα από διάσημες ηθοποιούς όπως διαβάσαμε, χωρίς να έχουμε ιδία αντίληψη, οπότε ήταν μια θαυμάσια ευκαιρία να αποκτήσουμε… όταν μάλιστα πρωταγωνιστεί σε αυτό μια εξαιρετική ηθοποιός και σκηνοθετεί ένας ταλαντούχος δημιουργός, που αμφότεροι έχουν κατακτήσει επάξια την εκτίμηση του θεατρόφιλου κοινού, είχαμε κάθε λόγο να επισκεφθούμε το θέατρο Αυλαία για την παράσταση «Η ανθρώπινη φωνή» του Ζαν Κοκτώ σε σκηνοθεσία Νικορέστη Χανιωτάκη και ερμηνεία της Λουκίας Μιχαλοπούλου…
Στον δραματικό της μονόλογο η ηρωίδα, έχοντας ως «συμπρωταγωνιστή»… ένα τηλέφωνο και εν μέσω τρομερής σκηνικής ακαταστασίας, συνομιλεί με τον πρώην άνδρα της ο οποίος την εγκατέλειψε και ετοιμάζεται να ξαναπαντρευτεί… Η ίδια ωστόσο, που συνεχίζει να τον λατρεύει και σημαίνει γι αυτήν τα πάντα, βιώνει τον χωρισμό ως βαρύτατο τραύμα, παρότι απέναντί του προσπαθεί να το καλύψει με υπεκφυγές και ψέματα, εκφράζοντας όμως στον διάλογό τους όλο της το πάθος γι αυτόν… Η μακρά συνομιλία τους, μετά «διακοπών», είναι το ακραίο παραλήρημα μιας γυναίκας ερωτευμένης και πληγωμένης χωρίς ουδέποτε να τον κατηγορήσει για προδοσία, αντίθετα εξακολουθεί να του καταθέτει την αγάπη της, να του θυμίζει τρυφερές στιγμές τους από το παρελθόν, να του δηλώνει ότι χωρίς αυτόν νιώθει νεκρή, για να δικαιώσει τραγικά τα λεγόμενά της στο φινάλε…
Δεδομένου ότι σε έναν μονόλογο όλο το βάρος της παράστασης το σηκώνει στους ώμους ο μοναδικός επί σκηνής ηθοποιός, εν προκειμένω το βαρύ φορτίο επωμίστηκε με την υπέροχη ερμηνεία της (+) η Λουκία Μιχαλοπούλου, αποδεικνύοντας ακόμα μια φορά το εύρος της υποκριτικής της γκάμας… Παρότι θεωρούμε ότι το κείμενο (όπως θα πούμε παρακάτω) δεν ήταν αντάξιοτων δυνατοτήτων της, εντούτοις το πληθωρικό ταλέντο μιας επαγγελματία υψηλού επιπέδου, κατάφερε να λάμψει ακόμα και στη μετριότητα και μόνο χάρη σε αυτό η παράσταση «διεσώθη» σχεδόν οριακά… Ο συγκεκριμένος μονόλογος διαθέτει την ιδιαιτερότητα του τηλεφωνικού διάλογου, που σημαίνει ότι η ηρωίδα συνδιαλέγεται με έναν αόρατο συνομιλητή και οφείλει να αποδώσει πιστά, ζωντανά, φυσικά την «ύπαρξή» του στην άλλη άκρη της γραμμής, κάτι που η ηθοποιός ανέδειξε με θαυμάσια πειστικότητα- αληθοφάνεια, διατηρώντας τις απαραίτητες παύσεις, τις κομμένες λέξεις, τον ζωντανό παλμό στη ροή του λόγου…
Παράλληλα περίσσεψαν η ένταση και το πάθος σε όλη τη διάρκεια, με πλέον αξιοθαύμαστο επίτευγμα ότι τα κρατούσε επί τούτου «ελεγχόμενα» με εσωτερική ερμηνεία κατά τη διάρκεια των συνομιλιών, αφήνοντας μόνο μικρές στιγμές να εκδηλωθούν δραματικά στη μοναχικότητά της, ως ρωγμές στην επίπλαστη «άνεση» του τηλεφώνου… Μπορεί βέβαια να την βοήθησε σημαντικά η τηλεφωνική συσκευή που κρατούσε, απαλλάσσοντας τα χέρια από κινησιολογία - ίσως το δυσκολότερο εκφραστικό μέσο του ηθοποιού- ωστόσο η υπέροχη εκφραστικότητα λόγου –προσώπου- σώματος, η αυθεντικότητα του συναισθήματος στην ακραία εκδοχή του, η κατάθεση ψυχής με γνώση και εμπειρία, κατατάσσουν την ερμηνεία της στιςαξιομνημόνευτεςτου είδους, με μια δική της χαρακτηριστική ποιότητα…
Στα θετικά επίσης θα συνυπολογίσουμε την φροντισμένη σκηνοθεσία του Νικορέστη Χανιωτάκη, πασχίζοντας για το καλύτερο δυνατό σε ένα στατικό μονόπρακτο που ουδόλως βοηθούσε στη δραματοποίηση… Απαιτείται γερή δόση φαντασίας, που ο συγκεκριμένος έχει αποδείξει ότι διαθέτει με τα δείγματα δουλειάς του, προκειμένου να αποδοθεί με σκηνικό ενδιαφέρον κατ’ουσίαν ένα τηλεφώνημα διαρκείας, και εδώεπέλεξε να επενδύσει ολοκληρωτικά στο συναίσθημα μέσα από ποικίλες διακυμάνσεις του, με κυρίαρχο βέβαια το απεγνωσμένο πάθος… Πολύ σοφά «μοίρασε» την ένταση μεταξύ των τηλεφωνημάτων, όπου στη διάρκειά τους καταλάγιαζε με καλυμμένη προσπάθεια και συχνά «πλαστή» ηρεμία, ενώ στις ενδιάμεσες παύσεις μέχρι την επόμενη κλήση, η ηρωίδα μόνη στο άδειο «διαλυμένο» δωμάτιο βίωνε δραματικά την εγκατάλειψη, την μοναξιά, τον προδομένο έρωτα, την απόρριψη, το σκοτεινό αδιέξοδο, με νευρωτικές κινήσεις στη σιωπή της…
Επιπλέον καθοδηγώντας την έξυπνα με κατάλληλη κινησιολογία και μικρά ευρήματα,- όσο επέτρεπε το έργο στα πλαίσια της αληθοφάνειας, όπως πχ. η ύπαρξη σκύλου, κατάφερε να αποφύγει σε σημαντικό βαθμό την μονότονη στατικότητα, προσδίδοντας στοιχειώδη όγκο και ρυθμό στο εγχείρημα, διαμορφώνοντας ταυτόχρονα την κατάλληλη ατμόσφαιρα…Η μόνη μας παρατήρηση σκηνοθετικά αφορά στην ατυχή έναρξη που πλατείασε εκνευριστικά με την παρατεταμένη σιωπή και τις επαναλαμβανόμενες κινήσεις, προκαλώντας άνευ λόγου αρνητική προκατάληψη… Ειδική μνεία αξίζει στη θαυμάσια δεμένη με το κλίμα μουσική του Γιάννη Μαθέ, ενώ το σκηνικό με το ανακατωμένο κρεβάτι, τους καθρέφτες περιμετρικά – εκ των οποίων μόνο δύο πραγματικοί - και τα πεταμένα ρούχα και χαρτιά, απέδωσε με την απλότητά του το αίσθημα της ψυχικής «αναταραχής», δίνοντας παράλληλα την αίσθηση μιας γεμάτης σκηνής…
Ωστόσο η βασική ένσταση καθοριστικής σημασίας (-) αφορά στο «εν αρχή ην ο λόγος», ήτοι το έργο του Ζαν Κοκτώ, γραμμένο το 1928, που στο σήμερα φαντάζει από αδιάφορο έως ανούσιο με παρωχημένη μελοδραματική οπτική, που όχι μόνο δεν αγγίζει την εποχή της πλήρους «μετάλλαξης» των σχέσεων, αλλά ενοχλεί με την ακρότητά του, ενίοτε αψυχολόγητη με πρόβλημα αληθοφάνειας- πέρα από τις στερεοτυπικές, κουραστικές επαναλήψεις του ίδιου μοτίβου στη δομή του… Διότι δεν πείθει βάσει στοιχειώδους ψυχολογίας η υπερβάλλουσα έκφραση λατρείας μιας προδομένης γυναίκας προς αυτόν που την απέρριψε, ούτε γίνεται ο αποδέκτης της λατρείας που ετοιμάζεται να ξαναπαντρευτεί, να ακούει επί ώρα το παθιασμένο παραλήρημα της πρώην που εγκατέλειψε, άραγε με κατανόηση; Με ανοχή; Με απόλαυση; Με κολακευμένο εγωισμό; Ποτέ δεν θα μάθουμε, παρότι οι αντιδράσεις της ίδιας παραπέμπουν σε συνομιλία μάλλον δύο νυν ερωτευμένων εραστών και η κατάληξη απογειώνει την ακρότητα στο απόλυτο μελό… Συμπερασματικά ένα βαρετό κείμενο άνευ ουσίας και σύγχρονου ενδιαφέροντος, που απορούμε για τον λόγο επιλογής του…
Καταλήγοντας (=) θα κρατήσουμε από την προσεγμένη σκηνοθετικά παράσταση την εξαιρετική ερμηνεία μιας σπουδαίας ηθοποιού και θα ξεχάσουμε ότι αφορούσε σε ένα αδιάφορο κείμενο άνευ ουσίας…
Βαθμολογία:
5,8/10
ΑΥΛΑΙΑ
«Η Ανθρώπινη Φωνή» του Ζαν Κοκτώ.
Το θεατρικό πάθος της Λουκίας Μιχαλοπούλου:
Από τον Ζαν Κοκτώ στον Μπομπ Γουίλσον | Interview
Μια νεαρή γυναίκα συνομιλεί στο τηλέφωνο με τον άντρα της ζωής της, ο οποίος την έχει εγκαταλείψει και την επόμενη μέρα πρόκειται να παντρευτεί μια άλλη. Οι θεατές γίνονται μάρτυρες της απόγνωσης και της δραματικής πτώσης της. Περικυκλωμένη από την έννοια του θανάτου, βιώνει τον πόνο του έρωτα που μετατρέπεται από ευγενές σε καταστροφικό συναίσθημα.
Σκηνοθεσία: Νικορέστης Χανιωτάκης. Ερμηνεύουν: Λουκία Μιχαλοπούλου.
Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Από Τετάρτη 5 έως Κυριακή 9 Απριλίου. Τετάρτη - Παρασκευή στις 21:00 Σάββατο, 18:30 & 21:00, Κυριακή, 20:00
.
-Κ-
Όλες οι νέες παραστάσεις (πρεμιέρες) που θα δοθούν έως 14/05/2023 στην Θεσσαλονίκη, αυτόματα συμμετέχουν για τα 3 Βραβεία Κοινού καθώς και για τα Βραβεία Κριτικής Επιτροπής στα 12α Θεατρικά Βραβεία Θεσσαλονίκης 2023
.
Δείτε & αυτά:
-Τι παίζουν τα θέατρα στη Θεσσαλονίκη τώρα, εδώ.
-Οι νέες ταινίες της εβδομάδας και σε ποιες αίθουσες προβάλλονται, εδώ.
.
-Θέατρο: Είδαμε & Σχολιάζουμε, εδώ.
-Συναυλίες: Είδαμε & Σχολιάζουμε, εδώ.
-Σινεμά: Είδαμε & Σχολιάζουμε, εδώ.
-Βιβλίο: Διαβάσαμε & Σχολιάζουμε, εδώ.
-Κερδίστε προσκλήσεις - Βιβλία, εδώ.