Eίδε η Ελένη Γιαννακίδου και σχολιάζει για την Κουλτουρόσουπα
Στο μικρό Θέατρο της Μονής Λαζαριστών παρακολουθήσαμε το έργο «Αλεπούδες» της Ντων Κινγκ σε σκηνοθεσία Χριστίνας Χατζηβασιλείου που έκανε πρεμιέρα στις 30 Σεπτέμβρη και μ αυτό το έργο ξεκίνησε κι η χειμερινή θεατρική περίοδος των Παραστάσεων του Κρατικού στην πόλη μας.
Πρόκειται για το έργο εξαιτίας του οποίου η Ντων Κινγκ κέρδισε το βραβείο θεατρικού Συγγραφέα του Royal National Theatre Foundation 2013 καθώς και το βραβείο Off west End για τον πλέον υποσχόμενο θεατρικό συγγραφέα το 2012. Παράλληλα, οι πολλές υποψηφιότητες για βράβευση σε διαγωνισμούς αλλά και η κατάταξή του στα πέντε καλύτερα θεατρικά έργα του Independent για το 2011 σε συνδυασμό με το ανέβασμα του σε πολλές γλώσσες και σε διάφορες χώρες του κόσμου από το 2011 που ανέβηκε για πρώτη φορά στην Αγγλία, είναι στοιχεία που από μόνα τους προκαλούν το ενδιαφέρον στο θεατρόφιλο κοινό να παρακολουθήσει την εν λόγω παράσταση.
Το έργο μάς μεταφέρει στη βρετανική ύπαιθρο και συγκεκριμένα σε μια επαρχιακή πόλη όπου παρατηρείται χαμηλή παραγωγικότητα, έλλειψη αγαθών κι ο φόβος μιας μόλυνσης ή μεταδοτικής αρρώστιας που μπορεί να καταστρέψει κάθε πηγή ζωής. Η κυβέρνηση για να αντιμετωπίσει κάθε παράξενο ενδεχόμενο κρίσης στέλνει τον ειδικό Ανιχνευτή Αλεπούδων για να εντοπίσει την αιτία των συμφορών. Η Πολιτεία πιστεύει πως οι Αλεπούδες ευθύνονται για αυτή τη χαλεπή κατάσταση και πως η ύπαρξή τους είναι ικανή να επηρεάσει την αγροτική παραγωγή, τις κλιματικές συνθήκες ακόμη και τη συμπεριφορά των ανυποψίαστων ανθρώπων, αφού μπορεί αυτό το είδος των Αλεπούδων να εισχωρήσει βαθιά και στη λογική και στο μυαλό τους.
Έτσι, τα τέσσερα πρόσωπα επί σκηνής: H Iουδίθ κι ο Σαμουήλ, η Σάρα κι ο Άμπι (γίνεται σε τακτά σημεία του έργου αναφορά σ αυτόν χωρίς να εμφανίζεται στη σκηνή) καθώς κι ο επίλεκτος ανιχνευτής Αλεπούδων Ουίλιαμ ξεδιπλώνουν τους χαρακτήρες τους, άλλοτε ηθελημένα κι άλλοτε ακούσια, αποκαλύπτοντας, σιγά- σιγά, κρυφά μυστικά, στοιχεία της προσωπικής τους ζωής, φόβους, πάθη κι ενοχές χωρίς να ξεφεύγουν όμως από τον συγκεκριμένο στόχο, αυτόν του κυνηγιού των Αλεπούδων που πιθανότατα δεν υπάρχουν αλλά ως κατασκευασμένος εχθρός γίνονται ο αποδιοπομπαίος τράγος για όλα τα προβλήματα που ταλανίζουν τους ήρωες όπως ο θάνατος, η σωματική αδυναμία, ο ανολοκλήρωτος σαρκικός πόθος, η ελλιπής σοδειά, οι προκαταλήψεις, η πίστη στο σαθρό πολιτικό σύστημα, τα ψυχικά αδιέξοδα. Η κάθαρση στο τέλος έρχεται όπως σε όλα τα δυστοπικά έργα αυτού του είδους ως αναμενόμενη αλλά με μια σκληρή υπενθύμιση πως η ιστορία θα επαναλαμβάνεται μέχρις ότου ο ίδιος ο πρωταγωνιστής βρει το κουράγιο και το θάρρος να εξολοθρεύσει μόνος του τις Αλεπούδες που βρίσκονται μέσα του και που στη τελική μπορεί και να μην υπάρχουν και να είναι μονάχα αποκυήματα της φαντασίας του.
Στα θετικά (+) της παράστασης θα συγκαταλέγαμε τους ήχους και τα φώτα. Το έργο ξεκινά με βροχή και καταιγίδα, έξυπνο τέχνασμα αποτελεί η χρήση του ήχου βροχής και ο στρομποσκοπικός φωτισμός σε συνδυασμό με τη μαύρη ζελατίνη - κουρτίνα στο πίσω μέρος της σκηνής που κουνιέται από τον αέρα, δημιουργώντας ένα τοπίο άκρως ρεαλιστικό. Οι ενδυματολογικές επιλογές, ρούχα που παραπέμπουν σε ανθρώπους που δουλεύουν στη φύση και ασχολούνται με αγροτικές δουλειές, συνάδουν άρτια με την υπόθεση αλλά και το ρούχο του Ανιχνευτή που κάνει την εμφάνισή του φορώντας μαύρη καμπαρντίνα, μάσκα που κρύβει όλο το κεφάλι, γάντια και μπότες, όλα σε μαύρο χρώμα να μας θυμίζει ανάλογες καταστάσεις της Πανδημίας που ζήσαμε όλοι μας πρόσφατα.
Στα θετικά επίσης συγκαταλέγεται κι η επιλογή του σκηνικού, ένα βαρύ ξύλινο ορθογώνιο επίμηκες τραπέζι με ροδάκια που συχνά κινείται από τους ήρωες στο χώρο και γίνεται άλλοτε τραπεζαρία, όπου οι ήρωες δειπνούν, άλλοτε κεφαλόσκαλο, απ’ όπου για πρώτη φορά μπαίνει στο σπίτι ο Ανιχνευτής δηλώνοντας έμμεσα πως το έπιπλο που ήταν τραπεζαρία δευτερόλεπτα πριν, τώρα γίνεται και πάτωμα που το πατά με τις μπότες του, αντιπροσωπεύοντας έτσι το κυρίαρχο ίσως σύστημα που δεσπόζει και πνίγει τις ζωές των ανθρώπων, κι άλλοτε το ίδιο ξύλινο τραπέζι με ένα καμπύλο μεταλλικό διαχωριστικό για προσκεφάλι μετατρέπεται σε συζυγικό κρεβάτι, όπου η Ιουδίθ μάταια προσπαθεί να ξυπνήσει φλογισμένα πάθη κι ορέξεις στον Σαμουήλ, κι απ την άλλη πλευρά άλλοτε μετατρέπεται στο κρεβάτι της αυτοτιμωρίας, όπου ο Ανιχνευτής αυτομαστιγώνεται για να καταπνίξει το έντονο πάθος του για αυτή τη γυναίκα.
Οι έντονοι συμβολισμοί συνεχίζουν με μια μεγάλη κούνια που κρέμεται από ένα τεράστιο σκοινί στα δεξιά του σκηνικού κι ένα φωτισμένο Σταυρό ψηλά, εκεί περνά τις ώρες του ο Σαμουήλ πενθώντας τον γιο του, κι απ τα δεξιά, πάνω απ τα κατσαρολικά, να κρέμεται ένα παιδικό καρεκλάκι φαγητού δηλώνοντας έντονα πάλι την θλίψη στο σπίτι απ’ την παιδική απώλεια. Μακέτα με πράσινο γρασίδι και μικρούς λοφίσκους με λαγούς κι ένα μικρό κουκλόσπιτο συμπληρώνουν το τοπίο του σκηνικού, τέχνασμα που εξυπηρετεί άριστα το πέρασμα των σκηνών απ’ τον εσωτερικό χώρο του σπιτιού στην ύπαιθρο και το κυνήγι.
Ο Νικόλας Μαραγκόπουλος στον ρόλο του Ειδικού απεσταλμένου ανιχνευτή μέσα από τους μορφασμούς του και τα αθώα φαινομενικά χαμόγελα κοιτώντας τους ήρωες αλλά και το κοινό, με τις κινήσεις αυτομαστιγώματος αλλά και τις ονειρικές του φαντασιώσεις προσπαθώντας να κατασιγάσει τις σεξουαλικές του ορμές απ’ τη μια, καθώς και το κυνήγι στο δάσος, τις ώρες που περνά μόνος του στο δωμάτιο διαβάζοντας και περιγράφοντας τα χαρακτηριστικά των Αλεπούδων απ’ την άλλη, και όλα αυτά να γίνονται κυριολεκτικά σε απόσταση αναπνοής από τις θέσεις των Θεατών, καταδεικνύουν πόσο άρτια ο πρωταγωνιστής προσπαθεί και το πετυχαίνει: να μας αποκαλύψει αυτό το είδος ανθρώπου που φαίνεται παντοδύναμο, μέλος του συστήματος αλλά και τρωτό από πάθη, στερήσεις και αδυναμίες.
Καθηλωτική η στιγμή που η Ιουδίθ, Ρεββέκα Τσιλιγκαρίδου, απ' τη μια πλευρά του κρεβατιού όρθια με περίσσεια αυταρέσκεια γδύνεται, και απ’ την άλλη πλευρά, στο δωμάτιό του την ίδια στιγμή, ο Ανιχνευτής περιγράφει τα χαρίσματα της Αλεπούς που κυνηγά, ως είδος με κόκκινο μαλλί -τρίχωμα, λευκό δέρμα, πονηρό, γρήγορο, έξυπνο ον που μπαινοβγαίνει στα μυαλά των ανθρώπων και τα παρασύρει, κάνοντας εμάς τους θεατές να κάνουμε διάφορους στο μυαλό μας συνειρμούς….
Ο Γιάννης Καραμφίλης, με ένα βλέμμα παραίτησης κι ενοχής για την κρίση της φάρμας του και τον χαμό του γιου του αλλά και κυρίαρχος του παιχνιδιού εν μέρει, όταν αποφασίζει να πάρει την κατάσταση στα χέρια του, να βρει «την Αλεπού» και να δώσει τέλος στο βασανιστήριο τους και η Λίλα Βλαχοπούλου, που καταφέρνει να γίνει το συμπαθές πρόσωπο της επαναστάτριας που όμως κι αυτή, σε κάποια σημεία, θ’ αναγκαστεί να συμβιβαστεί, να προδώσει μυστικά δικών της ανθρώπων για χάρη του συστήματος και, για να μην υποταχθεί στο τέλος, να τραπεί στη φυγή, στέκονται επάξια στους ρόλους που υποδύονται.
Στα αρνητικά (-) της παράστασης θα συγκαταλέγονταν η μεγάλη διάρκειά της που κουράζει και η έλλειψη έντασης που σίγουρα αναζητά να δει ο θεατής σ ένα ζευγάρι που έχασε το παιδί του και που απειλείται η περιουσία του από το κράτος. Ακόμη και στη λήξη του έργου, που επέρχεται η αναμενόμενη κάθαρση, οι σκηνές μεταβαίνουν ομαλά και ήπια προς το τέλος, τη στιγμή που ο θεατής θα ήθελε αυτή η λύση που δίνεται να τον συνεπάρει και να τον οδηγήσει στις δικές του πολλαπλές εσωτερικές αναγνώσεις. Τέλος, η χρήση βίντεο που προβάλλονται από κεντρική οθόνη, αν και ξεκινούν ως πλεονέκτημα (καθώς τα άτομα μιλούν, εμείς ταυτόχρονα βλέπουμε προβαλλόμενες τις συσπάσεις και τα βλέμματα τους στον προτζέκτορα, καταδεικνύοντας τις προθέσεις τους) στην πορεία του έργου, εμβόλιμα μπαίνουν κάποια άλλα βίντεο, όπως ένα καρτούν κι ένα διαφημιστικό, επιλογές που ελαφρύνουν αρκετά το έργο και όλη η ατμόσφαιρα του ψυχολογικού νουάρ πάει περίπατο.
Γενικά (=), αν θέλουμε να πούμε τις εντυπώσεις από την παρακολούθηση μιας τέτοιας παράστασης, θα πούμε πως πρόκειται για ένα δύσκολο στην προσέγγισή του έργο, αφού διαθέτει ως κείμενο πολλές αλληγορίες και συμβολισμούς και που αξίζει να το δούμε και να απαντήσουμε μόνοι μας σε υπαρξιακά και κοινωνικοπολιτικά ζητήματα που προκύπτουν απ’ τη θεματική κι απ’ τη σκηνοθετική του ματιά για την αναγκαιότητα ή όχι της ύπαρξης Αλεπούδων στις ζωές μας, για το ρόλο της εξουσίας στην χειραγώγηση της σκέψης και για την επιλογή της δικής μας θέσης στο κοινωνικοπολιτικό γίγνεσθαι, στάση συμβιβασμού, αυτοδικίας, επανάστασης ή φυγής. Μέσα από τους τέσσερις πρωταγωνιστές και τις συμπεριφορές τους και οι τέσσερις παραπάνω στάσεις επιλέγονται ως σωτήριες. Η δική μας;
Βαθμολογία:
5,9/10
-k-
.
ΜΙΚΡΟ ΜΟΝΗΣ ΛΑΖΑΡΙΣΤΩΝ
«Αλεπούδες» της Ντων Κινγκ.
Δράμα.
Σε έναν κόσμο που βρίσκεται σε κρίση, υπό τον κίνδυνο λιμού και με τις καλλιέργειες να καταστρέφονται από ακραίες βροχοπτώσεις, εντεταλμένοι της εξουσίας αποφασίζουν να στείλουν Επίλεκτο Ανιχνευτή Αλεπούδων για να εντοπίσει τις αιτίες της χαμηλής παραγωγικότητας.
Σκηνοθεσία: Χριστίνας Χατζηβασιλείου.
Ερμηνεύουν: Γιάννης Καραμφίλης, Ρεβέκκα Τσιλιγκαρίδου, Νικόλας Μαραγκόπουλος, Λίλα Βλαχοπούλου.
Ήμερες και ώρες παραστάσεων: Τετάρτη: 19.00, Πέμπτη-Παρασκευή: 21.00, Σάββατο: 18.00 & 21.00, Κυριακή: 19.00
.
-Κ-
Όλες οι νέες παραστάσεις (πρεμιέρες) που θα δοθούν έως 14/05/2023 στην πόλη της Θεσσαλονίκης, αυτόματα συμμετέχουν για τα 3 Βραβεία Κοινού καθώς και για τα Βραβεία Κριτικής Επιτροπής στα 12α Θεατρικά Βραβεία Θεσσαλονίκης 2023
.
Δείτε & αυτά:
-Τι παίζουν τα θέατρα στη Θεσσαλονίκη τώρα, κλικ εδώ.
-Οι νέες ταινίες της εβδομάδας, κλικ εδώ.
.
-Θέατρο: Είδαμε & Σχολιάζουμε, κλικ εδώ.
-Συναυλίες: Είδαμε & Σχολιάζουμε, κλικ εδώ.
-Σινεμά: Είδαμε & Σχολιάζουμε, κλικ εδώ.
-Βιβλίο: Διαβάσαμε & Σχολιάζουμε, κλικ εδώ.
-Κερδίστε προσκλήσεις - Βιβλία, κλικ εδώ.