Είδε ο Γιώργος Μπαστουνάς και σχολιάζει για την Κουλτουρόσουπα.
.
Μετά τη δύσκολη περίοδο των μηνών Δεκέμβρη με Φλεβάρη, που οι παραστάσεις στη Θεσσαλονίκη ήταν απειροελάχιστες, φαίνεται να «ανοίγει» μία νέα περίοδος, που ελπίζουμε να διατηρηθεί. Ο πολιτισμός έχει αρχίσει να παίρνει τα πάνω του.
Μία παράσταση, η οποία παρουσιάζεται αυτή την περίοδο στο θέατρο «Φαργκάνη», είναι ο «Θεός της Σφαγής» της γαλλίδας συγγραφέως Γιασμίνας Ρεζά σε σκηνοθεσία του Κώστα Φιλίππογλου. Η παράσταση, η οποία πριν κάποια χρόνια είχε παρουσιαστεί από τον Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη, επανέρχεται σε μία νέα σύνθεση με ένα διαφορετικό σκηνοθετικό πλαίσιο.
Αρχικά, ως προς τα θετικά (+) στοιχεία της παράστασης θα εντάσσαμε το κείμενο αυτής, σε μετάφραση των Γιώτας Σερεμέτη και Κώστα Φιλίππογλου. Το κείμενο που χαρακτηρίζεται ως κωμικό, παρουσιάζει τη συζήτηση των γονέων δύο αγοριών, τα οποία καβγάδισαν με το ένα εξ αυτών να σπάει δύο δόντια του άλλου. Τελικά, οι γονείς καταλήγουν σε ένα γαϊτανάκι παρεξηγήσεων και τσακωμών. Η διαδικασία επίλυσης της παρεξήγησης δεν αργεί γρήγορα να δώσει τη θέση της στον εκτροχιασμό των χαρακτήρων και στην αποκάλυψη των πραγματικών συμπεριφορών τους.
Το κείμενο θα λέγαμε, πως μοιάζει περισσότερο σατιρικό, παρά κωμικό. Για να γίνουμε πιο συγκριμένοι δημιουργεί δύο πόλους αντιπαράθεσης, αφενός των γονιών των δύο παιδιών μεταξύ τους, και αφετέρου μεταξύ των 2 ανδρών και των 2 γυναικών. Με αυτόν τον τρόπο θίγονται ζητήματα από τη βία (σωματική και ψυχολογική), την αδιαφορία των γονιών στο μεγάλωμα των παιδιών, τα στερεότυπα, τα ανθρώπινα όρια, το δίπολο εξημέρωση-εξαγρίωση, οι διαφορές των δύο φύλων, η ανάγκη υπερίσχυσης του δυνατού, και αρκετά άλλα. Το κείμενο δεν προσφέρει ένα πλέγμα ατακών, αλλά αντίθετα διαμορφώνει ένα πιο ιδιόμορφο χιούμορ που προβληματίζει. Αποτελεί έναν εξαιρετικά ενδιαφέροντα τρόπο για να περάσει με αμεσότητα τα επιζητούμενα μηνύματα.
Οι πρωταγωνιστές αποτελούν μεταξύ τους ένα ενωμένο σύνολο, με το κείμενο να προσφέρει ένα σωστό ισομερισμό των ρόλων, ώστε όλοι να έχουν μία αυτόνομη διαμόρφωση, χωρίς να αποτελούν παρακολουθήματα των άλλων.
Ξεκινώντας, από το δίδυμο των ανδρών (Δημήτρης Αλεξανδρής και Κωνσταντίνος Κάππας), οι ίδιοι μας έκαναν μία θετική εντύπωση. Ο Δημήτρης Αλεξανδρής φάνηκε να μεταχειρίζεται με αποτελεσματικότητα και ισορροπία τον ρόλο του, καταφέρνοντας να καλύψει κάθε μέρος του κειμένου με αντίστοιχες μούτες, οι οποίες σφράγισαν την ερμηνεία του και προσέφεραν γέλιο.
Ο Κωνσταντίνος Κάππας από την άλλη σε έναν ρόλο πιο «υπερβολικό» κατάφερε να τον ερμηνεύσει με ωραίες εναλλαγές, μία μετρημένη κινησιολογία και μία άμεση προς τους θεατές απόδοση.
Από την άλλη το δίδυμο των γυναικών (Μυρτώ Αλικάκη και Ευσταθία Τσαπαρέλη) δεν μας άφησε απόλυτα ικανοποιημένους. Η Μυρτώ Αλικάκη ακολούθησε μία υπερβολική σε αρκετά σημεία κατεύθυνση με τις φωνές να αποτελούν το βασικό χαρακτηριστικό της ερμηνείας της. Η κωμωδία δεν γίνεται, όμως, μόνο με το γνώριμο χαρακτηριστικό της έντασης. Το κείμενο έδινε αφορμή για περισσότερα, τα οποία μάλλον αγνόησε η σκηνοθεσία, παγιδεύοντας την πρωταγωνίστρια. Ομοίως, η Ευσταθία Τσαπαρέλη ακολούθησε μία εξίσου έντονη κίνηση, που άλλες φορές έφερε γέλιο και άλλες φορές μία έντονη αμηχανία...
Στα αρνητικά (-) στοιχεία της παράστασης θα εντάσσαμε την σκηνοθεσία του Κώστα Φιλίππογλου. Η ίδια δεν κατάφερε να εξυψώσει και να αναδείξει το κείμενο, αλλά μάλλον κατευθύνθηκε σε μία πιο μετρημένη και σε πολλά σημεία αδιάφορη απόδοση. Δεν είχε αυτό το κάτι, το οποίο θα μπορούσε να δώσει μία διαφορετική υπόσταση στο χιούμορ σε ευθυγράμμιση με το κείμενο, αλλά αντίθετα θύμισε σε πολλά σημεία επιθεωρησιακά τερτίπια, που εκβίαζαν το γέλιο των θεατών. Δεν υπήρχαν σκηνοθετικά ευρήματα, ούτε μία μεθοδική κατάστρωση. Άγγιζε συμβατικά πλαίσια, ακολουθώντας την ξεπερασμένη πια πεπατημένη.
Η ίδια δεν βοηθήθηκε και από τα λοιπά στοιχεία της παράστασης. Το σκηνικό του Αντώνη Χαλκιά ήταν -παρά τη μαζεμένη σκηνή του Φαργκάνη- άδειο. Είχε διαμορφωθεί στα πλαίσια ενός σαλονιού σπιτιού με το πίσω μέρος να καλύπτεται από ένα κόκκινο πλαίσιο. Απλοϊκό και αδιάφορο δεν προσέθεσε τίποτα στη διαμόρφωση. Το ίδιο ακριβώς συνέβη και στους φωτισμούς της Μελίνας Μάσχα, με τα φώτα να ανάβουν στην αρχή της παράστασης και να σβήνουν στο τέλος. Έλειψαν οι εναλλαγές και οι διαβαθμίσεις, και ως εκ τούτου η ζωντάνια και η ζεστασιά. Τέλος, μας έλειψε η μουσική του Ιάκωβου Δρόσου, καθώς υπήρχε μεν, σε μικρές δόσεις δε.
Συνολικά (=), θα λέγαμε, πως σε έναν ωκεανό δραματικών παραστάσεων εμφανίστηκε σαν σταγόνα η συγκεκριμένη κωμική παράσταση. Ωστόσο, παρά το ενδιαφέρον κείμενο με τα πολλαπλά νοήματα και τις προεκτάσεις, αντιμετωπίστηκε με έναν πιο μετριοπαθή τρόπο, που δεν ανέδειξε πλήρως τα δυνατά σημεία του. Η δε λιτότητα στα δευτερεύοντα στοιχεία δεν προσέθεσε κάτι παραπάνω, αλλά αντίθετα άμβλυνε το συνολικό αποτέλεσμα.
Βαθμολογία:
5.8/10
.
-k-
.
ΦΑΡΓΚΑΝΗ
«Ο Θεός της σφαγής» της Γιασμίνα Ρεζά.
Κατά την διάρκεια ενός παιδικού διαπληκτισμού, ένας εντεκάχρονος, «οπλισμένος» ή ίσως «εξοπλισμένος» με ένα ραβδί, χτυπάει έναν άλλον εντεκάχρονο, με αποτέλεσμα να τον τραυματίσει ελαφριά. Οι τέσσερεις γονείς των παιδιών βρίσκονται, για να αντιμετωπίσουν πολιτισμένα το πρόβλημα και να λύσουν την παρεξήγηση
Σκηνοθεσία: Κώστας Φιλίππογλου.
Ερμηνεύουν: Δημήτρης Αλεξανδρής, Μυρτώ Αλικάκη, Κωνσταντίνος Κάππας, Ευσταθία Τσαπαρέλη.
Ήμερες και ώρες παραστάσεων: 11 – 20 Μαρτίου. Παρασκευή στις 9.15 μμ, Σάββατο στις 6.15 μμ & 9.15 μμ, Κυριακή στις 6.15 μμ & 9.15 μμ
.
-Κ-
Όλες οι νέες παραστάσεις (πρεμιέρες) που θα δοθούν έως 15/05/2022 στην πόλη της Θεσσαλονίκης, αυτόματα συμμετέχουν για τα 3 Βραβεία Κοινού καθώς και για τα Βραβεία Κριτικής Επιτροπής στα 11α Θεατρικά Βραβεία Θεσσαλονίκης 2022