Ο Θεατρόκοσμος της Νταίζης Λεμπέση
Εντάξει είναι που δεν ήθελα να βγω φώτο. Υπολόγιζα χωρίς τον ξενοδόχο. Από τα χαράματα στους δρόμους με δύο καφέδες και νερό σε προσπάθεια μεγάλη να τα βάλω όλα σε πρόγραμμα. Είχα όμως υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι θέλω να δω τη τζενεράλε στο «Κάθε Πέμπτη κύριε Γκρην» και τα κατάφερα…
Όχι δε θέλω να πηγαίνω σε πρεμιέρες. Προτιμώ τις γωνίτσες στο σκοτάδι με την απόλυτη ησυχία. Μαγική στιγμή είναι όταν μια παράσταση καταφέρνει να σε κάνει να σταματήσεις να σκέφτεσαι. Όταν ο χρόνος σταματά. Όταν δεν καταλαβαίνεις τον χρόνο και περνάει η ώρα και εσύ δε θες να σταματήσει αυτό που βλέπεις. Το οποίο είναι απολύτως ομαδικό εδώ. Μια ομάδα ανθρώπων έχει δημιουργήσει μαγεία.
Γιατί αυτό που είδα δεν το λες απλά καλή δουλειά. Είναι σκάλες πιο πάνω. Και εγώ κριτικός δεν είμαι αλλά και εύκολος θεατής δεν είμαι και ψέματα δε λέω. Ο Γιώργος Κωνσταντίνου είναι πολύ μεγάλος ηθοποιός. Όχι ότι περίμενα να τον χαζέψω σήμερα αλλά παιδιά σε μια εποχή που είναι οοολοι μεγάλοι και οοολοι σπουδαίοι ο Γιώργος είναι όντως μεγάλος και όντως σπουδαίος. Απόλυτο μάθημα υποκριτικής υψηλότατης αντίληψης κενταάει στις παύσεις, κεντάει στα κωμικά, κεντάει στα χαμηλά, λεπτοδουλειά που πρέπει να διδάσκεται. Η στιγμή που κουνιέται στην καρέκλα πρέπει να διδάσκεται στις σχολές.
Απόλυτη έκπληξη για εμένα ο Αποστόλης Τότσικας που δεν του το’χα και του το είπα κονταροχτυπιέται με το θεριό που λέγεται Γιώργος Κωνσταντίνου στα ίσα. Καμία έκπτωση δεν είδα ούτε και αισθάνθηκα ότι είναι πρόβα. Ήταν απόλυτα παράσταση με ρυθμούς παράστασης, ανάσες και παύσεις και ρυθμό παράστασης.
Τον Κώστα Γάκη τον γνώρισα σήμερα οκ έχουμε πει σε πρεμιέρες ένα χαίρω πολύ αλλά μέχρι εκεί. Όταν βγήκαμε έξω από την αίθουσα και εννοείται εγώ ακόμα δεν είχα συνέλθει από αυτό που είδα πήγα και τον πήρα τεράστια αγκαλιά. Η σκηνοθεσία του έχει όλα όσα έπρεπε να έχει μία εξαιρετική δουλειά. Τα έχει όλα, συγκίνηση, γέλιο, προβληματισμό, ανατροπές, μαγικές στιγμές και συνοδεύεται από μια μουσική που από μόνη της είναι ρόλος.
Το κείμενο προσεγμένο, μελετημένο, έξυπνο και κλιμακωτό. Τα σκηνικά προσεγμένα έως και την τελευταία λεπτομέρεια, ανοίγει η κουρτίνα στο παράθυρο και από πίσω ξετυλίγεται άλλο σκηνικό, ανοίγει η πόρτα και βλέπεις τη βροχή. Τα φώτα δικό τους ρόλο πότε έντονα, πότε ημίφως και πότε απόλυτο σκοτάδι. Όπως και η ζωή τα έχει όλα, τις αλήθειες, την πραγματικότητα, τον έρωτα, την αγάπη, τα πρέπει, τα δεν πρέπει, τα ξεσπάσματα, τη δύναμη της σιωπής αλλά και τη δύναμη της απελευθέρωσης όταν η ψυχή βγαίνει και χορεύει. Και τι χορός ήταν αυτός.
Πω πω δεν έχετε ιδέα τι κάνατε μέσα μου. Δεν έχετε ιδέα πόσο το ευχαριστήθηκα, ήρθα σπίτι πετώντας. Πώς μια μαγική στιγμή στα παίρνει όλα. Πώς μια μαγική στιγμή γεμίζει το μέσα σου. Γιατί όλα φαίνονται μόνο εκεί πάνω στο σανίδι και σίγουρα εδώ φαίνονται όλα στο χειροκρότημα δε σταμάτησα να χειροκροτάω. Δεν ήθελα να σταματήσω παιδιά. Έχει χρόνια να μου συμβεί. Εδώ, γιατί όλα φαίνονται σε μια εικόνα που δεν είναι στημένη, αφού τους έχω πάρει αγκαλιά λέω όλα αυτά που μόλις έγραψα.
Αχ παιδιά μεγάλο μεγάλο μεγάλο ευχαριστώ.
Υ.Γ. Πριν τη πρόβα ο Γιώργος έλεγε ιστορίες περί θεάτρου, περί Λεμπέση, περί παραγωγών, περί Βιολιστή … ήξερε τι έκανε ήθελε να με βάλει στο κλίμα. Η μαγική στιγμή πριν το φινάλε που με κοίταξε και τον κοίταξα και του χαμογέλασα ήταν η στιγμή που είδε στα μάτια μου το πόσο μου άρεσε αυτό που είδα.
Πληροφορίες και εισιτήρια για τη παράσταση, εδώ
Δείτε όλα τα άρθρα από τη στήλη “Ο Θεατρόκοσμος της Νταίζης Λεμπέση” στην Κουλτουρόσουπα με μια ματιά, εδώ
