Είδε και σχολιάζει για την Κουλτουρόσουπα.
Στην κατάμεστη αίθουσα είναι σίγουρο ότι η μεγάλη πλειοψηφία προσήλθε για τον πρωταγωνιστή- τηλεοπτικό αστέρα του σήριαλ «Σασμός»… ωστόσο, μια σαφώς μικρότερη μερίδα θεατρόφιλων προσήλθαμε για την παράσταση καθαυτή, που επιπλέον από την περιγραφή το σκηνοθετικό στίγμα της κινούσε έντονα το ενδιαφέρον και με παρόμοια διάθεση βρεθήκαμε στο θέατρο Αριστοτέλειον για την παράσταση «Άλκηστις» του Ευριπίδη σε σκηνοθεσία Έλενας Μαυρίδου…
Μια αρχαία τραγωδία από τις λιγότερο γνωστές και ανεβασμένες, σύμφωνα με την οποία ο θεός Απόλλωνας, τιμωρημένος από τον Δία, υπηρετεί ως κοινός θνητός στο παλάτι του βασιλιά των Φερών Άδμητου και για να ανταποδώσει την άψογη συμπεριφορά και φιλοξενία, προσφέρει στον βασιλιά ένα σπουδαίο δώρο: να αποφύγει τον πρόωρο θάνατο με τον όρο να πάρει κάποιος άλλος τη θέση του στον Άδη… ουδείς επιθυμεί να θυσιαστεί, ούτε καν οι γέροι γονείς του και η μόνη που προσφέρεται συγκινητικά να πεθάνει για χάρη του είναι η αφοσιωμένη γυναίκα του και μητέρα των παιδιών του Άλκηστις… κι ενώ το παλάτι θρηνεί τον χαμό της, καταφτάνει για επίσκεψη ο φίλος του βασιλιά Ηρακλής, που πάνω στο γλέντι μαθαίνει το θλιβερό νέο και βλέποντας τον συντετριμμένο Άδμητο αποφασίζει να κατέβει στον Άδη, να παλέψει με τον Χάρο και να την φέρει πίσω …
Ένα έργο του Ευριπίδη (+) με ταυτότητα κλασικής τραγωδίας που πραγματεύεται αξίες σαν την αυταπάρνηση, αγάπη και πίστη μέχρι θανάτου, το σθένος μιας αυτοθυσίας, τη βαρύτητα του αγαθού της ζωής, το υπαρξιακό ερώτημα ποιος και γιατί αξίζει να ζει, το μεγαλείο ψυχής και τη δειλία, τη δύναμη της φιλίας, σε ένα κείμενο με φιλοσοφικό και έντονα θρηνητικό χαρακτήρα για την άδικη απώλεια… Είναι απορίας άξιο από πού προκύπτει ο χαρακτηρισμός «σατιρικό δράμα» και πού κολλάει ο όρος «σάτιρα» δίπλα στο πένθος για μια τραγική θυσία, ώστε να αναφέρεται ότι το έργο «συνδυάζει το τραγικό με το… κωμικό στοιχείο»! Πόθεν και πώς σε μια θεματολογία καθαρής τραγωδίας;;; Η οποία εδώ ευτύχησε να δεχθεί μια εξαιρετική μετάφραση από τον Κωνσταντίνο Χρηστομάνο, με ποιητικό λόγο που έρρεε αβίαστα κρατώντας όλη την αρμονία, το μέτρο και τον ρυθμό της αρχαίας γλώσσας…
Η οποία τραγωδία επίσης αξιώθηκε δουλεμένες, εύστοχες, αποτελεσματικές ερμηνείες στο σύνολό τους και σε ένα δύσκολο εγχείρημα, καθώς οι ηθοποιοί – σύμφωνα με την πρωτότυπη σκηνοθετική τεχνική- έπαιζαν ταυτόχρονα με τις σκιές τους και με χάρτινες φιγούρες σε προβολή, γεγονός που απαιτούσε εξαιρετική ακρίβεια, συγχρονισμό, άπειρες δοκιμές για να επιτευχθεί σωστά και τα κατάφεραν άψογα… Με «μαέστρο» επί σκηνής την σκηνοθέτρια Έλενα Μαυρίδου που συντόνιζε με ακρίβεια χειρούργου τα δρώμενα, ερμηνεύοντας παράλληλα την Άλκηστη ως ρομαντικό αερικό, με υπέροχη σκηνική παρουσία και λόγο, με αθωότητα, ευαισθησία, δραματικότητα και συνάμα αποφασιστικότητα, με θαυμάσια στάση σώματος, ονειρική αύρα, εξαιρετικά «εύγλωττα» χέρια…
Ο Δημήτρης Λάλος ως βασιλιάς Άδμητος, ενώ σε γενικές γραμμές υπηρέτησε τον ρόλο με ταλέντο, εκφραστικότητα, ενέργεια, επαγγελματισμό, εντούτοις σε στιγμές γλιστρούσε στην υπερβολήή έμοιαζε διχασμένος αν έπρεπε να τον στηρίξει ρεαλιστικά ή να τον «αποδομήσει»…Εύστοχοι, συνεπείς και ακριβείς στους ρόλους τους οι Σωτήρης Τσακομίδης (πατέρας του Άδμητου), Γιώργος Τριανταφυλλίδης (ως… αντισυμβατικός Ηρακλής), Δήμητρα Κούζα (τροφός) Στέργιος Κοντακιώτης (εν είδει «μέλους του χορού»), ενώ ιδιαίτερα εύσημα αξίζουν στον μουσικό επί σκηνής Γιώργο Μαυρίδη, που με την θρακιώτικη (και όχι κρητική) λύρα του, πέρα από χορευτικά τραγούδια που άνοιξαν και έκλεισαν την παράσταση, την «έντυσε» σε όλη τη διάρκεια και με τη συνδρομή νταουλιού, με θαυμάσιο, υποβλητικό, απόλυτα ταιριαστό ηχητικό περιβάλλον…
Ερχόμενοι στη σκηνοθεσία, ομολογούμε ότι εισπράξαμε μια περίεργη «αμηχανία», διότι συναντήσαμε μια εξαιρετικά εμπνευσμένη, ατμοσφαιρική δουλειά, η οποία όμως περιέλαβε δυο-τρεις… ακατανόητες επιλογές εντελώς εκτός κλίματος, σαν κάπου να «μπλόκαρε» για ανεξήγητο λόγο, όπως θα πούμε παρακάτω… Ωστόσο μένοντας στα θετικά, δεν μπορούμε να μην επαινέσουμε την ευρηματική τεχνική με τη χρήση του «παλιού» επιδιασκόπιου, που δεν φανταζόμασταν ότι ένα απλοϊκό «σχολικό» εργαλείο με τη βοήθεια της σκηνοθετικής φαντασίας και τους κατάλληλους πειραματισμούς, μπορούσε να προσφέρει τόσο εντυπωσιακό εικαστικό αποτέλεσμα…
Δημιουργώντας μέσω της προβολής σε πανό ως φόντο, θεαματικά παιχνίδια με τις σκιές θυμίζοντας νοσταλγικό «θέατρο σκιών», με κάποιες χειροποίητες χάρτινες φιγούρες σχεδόν «παιδιάστικες» με αφαιρετικούς συμβολισμούς που υπογράμμιζαν κομβικά σημεία, με τα νερά και τα χρώματα που «ζωγράφιζαν» απρόβλεπτα σουρεαλιστικά τοπία… Ένα άκρως ενδιαφέρον θέαμα στην πρωτόγονη απλότητά του ως ζωντανή δημιουργία της στιγμής σε εξέλιξη, που κρατούσε τα μάτια καρφωμένα στη σκηνή, σε συνδυασμό με την υποβλητική ηχητική ατμόσφαιρα και τις «σκιώδεις» ερμηνείες…
Ποια ήταν αυτά (-) που μας πέταξαν εντελώς εκτός κλίματος;; Αρχικά η απαράδεκτη εισαγωγή «γνωριμίας» εν είδει σταντ απ με χαμηλότατο αισθητικό επίπεδο σε βαθμό ευτέλειας, όπου ο «τηλεστάρ» Δ. Λάλος, αφού μας σύστησε τους συντελεστές και σε ποια σήριαλ παίζουν, αφού μας εξήγησε τί θα δούμε μήπως ως… ούφο δεν καταλάβουμε, αφού μας… καθησύχασε ότι θα «έχει και κωμικά»(!), αφού έκανε άκομψα αστειάκια για χαχανητό του τύπου «όποιος θέλει να κοιμηθεί δεν υπάρχει πρόβλημα» κλπ. εν τέλει προώθησε από σκηνής το «δικό» του σήριαλ «Σασμός» όσο δεν παίρνει! Ενώ το… τηλεκοινό του από κάτω τον αποθέωνε και οι λοιποί ήμασταν στο τσακ να αποδράσουμε πιστεύοντας ότι ήρθαμε σε λάθος παράσταση! Πιο άστοχο, αγοραίο και κακόγουστο ξεκίνημα, αποδιώχνοντας τον θεατή με το «καλημέρα» ΔΕΝ γίνεται, πόσω δε μάλλον που θα έχανε (πού να το φανταστεί!) μια εξαιρετική συνέχεια σαν από άλλη παράσταση, κάνοντας την αντίθεση «μαύρο- άσπρο»!
Τα επόμενα ακατανόητα ήταν ένα στιγμιότυπο με τον Άδμητο, ο οποίος ενώ υποτίθεται θρηνεί ρεαλιστικά για τη θυσία της αγαπημένης του γυναίκας, αρχίζει ξαφνικά με το μοιρολόι να… χορεύει παθιασμένα «τέκνο» υπό τους ήχους έντονης ηχογραφημένης μουσικής ως τσόντα κι εν μέσω θρήνου το κοινό να ξεσπά σε ασυγκράτητα γέλια λόγω όντως αστείου θεάματος, τρίβοντας τα μάτια γι αυτό το ντιπ ξεκάρφωτο που έβλεπε κι αδυνατούσε να εξηγήσει… καθώς μετά την χορευτική επίδειξη ως κεραυνός εν αιθρία, όλα επανήλθαν στο προηγούμενο κλίμα σαν να μη συνέβη ποτέ! Το ίδιο περίπου σκηνικό επαναλήφθηκε με τον αντισυμβατικό Ηρακλή- ενίοτε καρικατούρα υπό μορφή περίεργων «λαρυγγισμών», χωρίς τίποτα απολύτως να δικαιολογεί τα παράδοξα σκηνοθετικά «ευρήματα» που στιγμιαία τίναξαν την ατμόσφαιρα και το συναίσθημα στον αέρα! Η μόνη πιθανή εξήγηση είναι ότι ίσως τα «κωμικά στοιχεία» στο υποτιθέμενο «σατιρικό δράμα» που ΔΕΝ υπάρχουν, εδώ τα … εφηύραν για λόγους εύπεπτης και ευπώλητης ελαφρότητας, ώστε να μη βαρύνει με τραγωδίες το ασυνήθιστο τηλεκοινό…
Εν κατακλείδι (=) αν είχαν παραλειφθεί αυτές οι ακατανόητες, άκομψες παρεμβάσεις, θα μιλούσαμε για μια παράσταση με θαυμάσια σκηνοθετική έμπνευση χωρίς «σκιές», αλλά δυστυχώς…
Βαθμολογία:
6,3/10
.
-k-
«Άλκηστις» του Ευριπίδη.
Ένα οπτικοακουστικό σύμπαν για την κατάδυση της ψυχής στον Άδη και τη γιορτή της ζωής. Μια παράσταση με χιούμορ που ακροβατεί ανάμεσα στην τραγωδία και το σατυρικό δράμα και που διερευνά τα όρια των παραστατικών τεχνών, του θεάτρου και της περφόρμανς.
Σκηνοθεσία: Έλενα Μαυρίδου.
Ερμηνεύουν: Έλενα Μαυρίδου, Δημήτρης Λάλος, Σωτήρης Τσακομίδης, Δήμητρα Κούζα, Γιώργος Τριανταφυλλίδης, Στέργιος Κοντακιώτης
Ημερες και ώρες παραστάσεων: ....
.
-Κ-
Όλες οι νέες παραστάσεις (πρεμιέρες) που θα δοθούν έως 14/05/2023 στην Θεσσαλονίκη, αυτόματα συμμετέχουν για τα 3 Βραβεία Κοινού καθώς και για τα Βραβεία Κριτικής Επιτροπής στα 12α Θεατρικά Βραβεία Θεσσαλονίκης 2023
.
Δείτε & αυτά:
-Τι παίζουν τα θέατρα στη Θεσσαλονίκη τώρα, κλικ εδώ.
-Οι νέες ταινίες της εβδομάδας και σε ποιες αίθουσες προβάλλονται, κλικ εδώ.
.
-Θέατρο: Είδαμε & Σχολιάζουμε, κλικ εδώ.
-Συναυλίες: Είδαμε & Σχολιάζουμε, κλικ εδώ.
-Σινεμά: Είδαμε & Σχολιάζουμε, κλικ εδώ.
-Βιβλίο: Διαβάσαμε & Σχολιάζουμε, κλικ εδώ.
-Κερδίστε προσκλήσεις - Βιβλία, κλικ εδώ.