H Kulturosupa.gr χρησιμοποιεί cookies για βελτιστοποίηση της εμπειρίας του χρήστη. Με τη χρήση αυτού του ιστοτόπου, αποδέχεστε τη χρήση των cookies.
Μάθετε περισσότερα για τα cookies
Ένας ζηλευτός «Περιοδεύων Θίασος»... Είδαμε & σχολιάζουμε
02 Φεβρουαρίου 202310092 Views
Ένας ζηλευτός «Περιοδεύων Θίασος»... Είδαμε & σχολιάζουμε
Είδε και σχολιάζει για την Κουλτουρόσουπα.
Μία παράσταση που ήρθε από την Αθήνα για δύο μόνο «εμφανίσεις» ήταν ο «Περιοδεύων Θίασος» στο θέατρο «Αμαλία». Η συγκεκριμένη παράσταση θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως κωμωδία, η οποία ωστόσο ήταν διανθισμένη με πολυποίκιλα στοιχεία δράματος, πολιτικής κριτικής και σάτιρας.
Η ιστορία πραγματεύεται τα ζητήματα του Εθνικού Διχασμού και της Μικρασιατικής Καταστροφής μέσα από την αναφορά στις τότε συνθήκες, στις πολιτικές επιλογές, καθώς και στις σχετικές αντιδράσεις της εκάστοτε κοινωνίας. Κεντρικά πρόσωπα είναι τρεις θεατρίνοι, οι οποίοι προσπαθούν να «ανεβάσουν» ψυχολογικά το πλήθος των Ελλήνων της Μικράς Ασίας που μεταφέρεται μετά από πρωτοβουλία ενός αμερικανού πολίτη στον Πειραιά.
.
Στα θετικά (+) στοιχεία της παράστασης θα εντάσσαμε την σκηνοθεσία της Ελεάνας Γεωργούλη. Η παράσταση διακρίνεται από την έντονη και συνεχή κινησιολογία της. Οι σκηνές μοιάζουν αλληλένδετες μεταξύ τους, όμως μπορούν να βρεθούν διακριτά σημεία. Αυτά είναι τα βασικά χαρακτηριστικά κάθε ενός ήρωα από τους τρείς: Η ταχυδακτυλουργός Νινέτ ειδικεύεται στις εξαφανίσεις πλήθους και στις γενοκτονίες.
Ο Κωσταντίνος είναι ένας πίθηκος/γελωτοποιός με το όνομα του Βασιλιά που χορεύει μπαλέτο και τραγουδά άριες. Ο νοσταλγικός Ακροβάτης θυμάται την εταίρα μάνα του και τον Τούρκο πατέρα του. Η σκηνοθετική ματιά διακρίνεται από εφευρετικότητα, καθώς μεταχειρίζεται ένα άδειο σκηνικό (για το οποίο θα γίνει λόγος στη συνέχεια) με μαεστρία. Αξιοποιεί τις παύσεις, δημιουργεί ένα δεύτερο πλαίσιο, μία δεύτερη σκηνή στο πίσω μέρος της βασικής σκηνής, όπου υπάρχει μία περιγραφή στιγμών και καταστάσεων με ένα βίντεο, που εισάγουν τον θεατή στην πλοκή και τονίζουν σημαντικά σημεία του κειμένου. Ιδιαίτερη εντύπωση μάς προκάλεσε το σημείο, που η σκηνοθέτιδα «παίζει» με τις σκιές των στρατιωτών, δημιουργώντας μία όμορφη οπτικά εικόνα. Σημαντική η διαβάθμιση του δράματος σε μία παράσταση χωρίς ανούσιες τσιρίδες και ατέρμονες κραυγές.
Ως προς το πρωτότυπο κείμενο της ίδιας, πραγματικά εντυπωσιάζει η σύνθεση των γεγονότων, που δημιουργεί μία ιστορικά άρτια προσέγγιση, χωρίς να στερείται τηςαναγκαίας δραματοποίησης. Το κείμενο, όπως σημειώθηκε και παραπάνω, αξιοποιεί χιουμοριστικά στοιχεία για να θίξει σοβαρά κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα. Και το καταφέρνει με μαεστρία. Οι φρικαλεότητες του πολέμου, η ανάγκη για επιβίωση, το χώρισμα των λαών, οι επεκτατικές βλέψεις των επικεφαλής θίγονται με μία διάσταση καυτηριασμού και υπενθύμισης. Οι αναφορές στο σήμερα, παρότι αρχικά μοιάζουν επιτηδευμένες, δένουν έξυπνα με τα γεγονότα, δημιουργώντας σε ένα δεύτερο επίπεδο ένα σχήμα κύκλου: πράγματα της ιστορίας που έχουν συμβεί θα ξανασυμβούν αν τα ξεχάσουμε. “Η μνήμη όπου και να την αγγίξεις πονεί” σημειώνει εύστοχα ο Σεφέρης και η παράσταση στήνεται ακριβώς πάνω σε αυτό.
Το σκηνικό του ΓιώργουΤ ρικκαλιώτη αν και αρχικά μοιάζει άδειο και απρόσιτο σταδιακά γίνεται όλο και πιο οικείο, θέλοντας περισσότερο να δώσει βαρύτητα στους ίδιους τους ήρωες, οι οποίοι πηγαινοέρχονται συνεχώς «γεμίζοντας» την σκηνή με την έντονη κινησιολογία τους. Οι ίδιοι θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν σαν «θλιμμένοι κλόουν», οι οποίοι κάνουν το κοινό τους να γελάσει, φέροντας όμως ανεξίτηλα τα τραύματά τους, τα οποία δεν διστάζουν να καυτηριάσουν.
Τα φώτα της Χριστίνας Θανάσουλα πολύ προσεγμένα και ζεστά, τονίζοντας τις συναισθηματικές διακυμάνσεις των ηρώων, ενώ η μουσικήτου Θάνου Κοσμίδη διατηρεί μία φανερά δευτερεύουσα υπόσταση, χωρίς να σημαίνει, ότι στερείται ποιότητας.
Οι πρωταγωνιστές αποτέλεσαν μεταξύ τους ένα ενιαίο όλο. Στην κορυφή τίθεται ο Γεράσιμος Γεννατάς, ο οποίος κυριολεκτικά αποτελεί μία έκπληξη. Ο ίδιος καταφέρνει να κρατήσει το πρώτο μισάωρο της παράστασης με τον μονόλογό του με τους λοιπούς ήρωες να στέκουν σιωπηλοί. Οι μεταβάσεις του από το γέλιο στο δράμα ήταν υποδειγματικές και πάρα πολύ καλά δουλεμένες, χωρίς να εκφράζουν κάποια υπερβολή ή ακραία διαμόρφωση. Ο Γιάννης Ασκάρογλου κινήθηκε σε εξίσου εντυπωσιακά επίπεδα, δημιουργώντας έναν ρόλο περισσότερο συναισθηματικό από τους άλλους δύο, που κατάφερε να συγκινήσει με τις περιγραφές του. Η Μαρία Φλωράτου συμμετείχε περισσότερο μουσικά με το κοντραμπάσο της παρά υποκριτικά. Η ίδια φάνηκε να υπηρετεί και τους δύο ρόλους πολύ ικανοποιητικά σε μία αλληλένδετη σύνδεση.
Ως προς τα αρνητικά (-) στοιχεία της παράστασης -περισσότερο σαν παρατηρήσεις θα μπορούσαν να αποτυπωθούν- θα εντάσσαμε αρχικά κάποια στοιχεία του κειμένου, που θα έπρεπε να απουσιάζουν. Συγκεκριμένα, υπήρξαν σημεία, τα οποία ήταν εντονότερα στο δεύτερο μέρος της παράστασης, που απέπνεαν έναν έντονο διδακτισμό. Αυτά, δυστυχώς, αναίρεσαν την πολύ όμορφη πρότερη και έμμεση υπογράμμιση των παραινέσεων του κειμένου. Εκτός αυτού, κάποιες σκηνές ήταν πιο αδύναμες στην πλοκή και θα μπορούσαν να συμπτυχθούν, καθώς φάνηκαν να πλατιάζουν αδικαιολόγητα.
Συνολικά (=), θα λέγαμε, πως η παραπάνω παράσταση αποτέλεσε ένα πολύ ισορροπημένο ερμηνευτικό και σκηνοθετικό αποτέλεσμα, που κατάφερε να ασχοληθεί με ένα διαχρονικό θέμα με έναν πρωτότυπο τρόπο, αποφεύγοντας τις «ευκολίες», που θα μπορούσαν να υιοθετηθούν.
.
Βαθμολογία:
7,1/10
.
-Κ-
Όλες οι νέες παραστάσεις (πρεμιέρες) που θα δοθούν έως 14/05/2023 στην Θεσσαλονίκη, αυτόματα συμμετέχουν για τα 3 Βραβεία Κοινού καθώς και για τα Βραβεία Κριτικής Επιτροπής στα 12α Θεατρικά Βραβεία Θεσσαλονίκης 2023
.
Δείτε & αυτά:
-Τι παίζουν τα θέατρα στη Θεσσαλονίκη τώρα, κλικ εδώ.
-Οι νέες ταινίες της εβδομάδας και σε ποιες αίθουσες προβάλλονται, κλικ εδώ.
