Eίδε και σχολιάζει για την Κουλτουρόσουπα
Στο θέατρο Αμαλία και για τρεις μόνο παραστάσεις ανέβηκε στις 20-21 και 22 Ιανουαρίου το έργο «Οι Άγγελοι των Λυγμών» σε σκηνοθεσία της Μαρίας Καραβία.
Πρόκειται για μια διασκευή του λογοτεχνικού έργου του Πέτρου Κυρίμη «Κάποτε στον Πειραιά» και του παλαιότερου αυτού το «Κύριε των Λυγμών» όπου η Μαρία Καραβία με την άδεια του ίδιου του Συγγραφέα, όπως η ίδια μάς ανέφερε στο τέλος της παράστασης όπου το παρόν, αξίζει να σημειωθεί, έδωσε κι ο ίδιος ο Πέτρος Κυρίμης ως θεατής, πήρε το έργο και έκανε μια διασκευή πάνω σ’ αυτό κρατώντας τη βασική θεματική «τη βία κατά των γυναικών σ’ όλες τις ηλικίες από το ανδρικό φύλο».
Η υπόθεση του έργου εκτυλίσσεται στον Πειραιά στα χρόνια της Γερμανικής κατοχής και μάλιστα την περίοδο που οι Σύμμαχοι ανατινάζουν τα γερμανικά καράβια στο λιμάνι. Μέσα σ όλο αυτό τον συρφετό, μια νέα γυναίκα, χήρα, γεννά στο δρόμο το δεύτερό της παιδί και χωρίς άλλο αποκούμπι το αφήνει στα σκαλιά του Ορφανοτροφείου. Μάνα και κόρη δεν συναντιούνται ποτέ για πολλά χρόνια, ενώ τόσο η ίδια όσο κι η κόρη της, τρόφιμος στο ίδρυμα μέχρι την ενηλικίωσή της, δέχονται τη χυδαία και βίαιη συμπεριφορά από τον ίδιο άντρα. Όλα αποκαλύπτονται και η συνάντηση μάνας-κόρης γίνεται πράξη, όταν στη ζωή του κοριτσιού εμφανίζεται, στο πρόσωπο ενός νεαρού άνδρα, ο έρωτας.
Στο θέατρο Αμαλία και στο έργο που σκηνοθετεί αλλά και πρωταγωνιστεί η Μαρία Καραβία η ίδια υποδύεται την ηλικιωμένη πια γυναίκα που, με μια αναδρομή στο παρελθόν, ξετυλίγει, με πολλά διαστήματα επαναφοράς στο χρονικό επίπεδο του παρόντος, το κουβάρι της Ιστορίας. Αυτή η εναλλαγή των χρονικών επιπέδων, παρόν – παρελθόν, σε συνάρτηση με το γεγονός πως η ίδια, όταν αφηγείται σ’ όλη τη διάρκεια του έργου και είναι και η ηρωίδα σε μεγάλη ηλικία, βρίσκεται πάντοτε παρούσα στο μέσο της σκηνής ενώ στο πλάι της η Βάσω Ζήσου υποδύεται την ίδια ηρωίδα σε νεαρή ηλικία, αλλά και οι εκφράσεις των προσώπων που εικονίζουν τα συναισθήματα στο τώρα και στο τότε παράλληλα, αποτελούν έξυπνο σκηνοθετικό τέχνασμα.
Στα θετικά επίσης (+), προστίθεται κι η ύπαρξη ζωντανής μουσικής, ο ήχος από το Τσέλο που παίζει η Βάσω Ζήσου, μιας κι η ηρωίδα από νεαρή ηλικία ήθελε να ασχοληθεί, σύμφωνα με το θεατρικό κείμενο, και να διαπρέψει στον χώρο της μουσικής. Ακόμη, το κυκλικό σχήμα που επιλέγεται, όπου δηλαδή χρησιμοποιείται ο ήχος του Τσέλο στην έναρξη και στο τέλος, σε συνδυασμό με το παραπλήσιο αφηγηματικό μέρος με το οποίο αρχίζει και τελειώνει η παράσταση, δίνουν δομικά τουλάχιστον ένα ολοκληρωμένο αποτέλεσμα.
Ως προς τα αρνητικά (-) της παράστασης, αν η σκηνοθέτης και πρωταγωνίστρια θέλει να καθηλώσει τον θεατή με τη θεματική του έργου και μόνο, δεν το πετυχαίνει. Το έργο στην πορεία του, αν και μικρό σε διάρκεια, διαγράφει μια δεδομένη πλοκή, χωρίς να διεισδύει στα εσώψυχα των ηρώων που οδηγούν σε απάνθρωπες συμπεριφορές, απλά επαφίεται σε ένα ρεύμα Νατουραλισμού όπου όλα τα ατοπήματα του ανθρώπου είναι αποτέλεσμα των αντίξοων κοινωνικοπολιτικών συνθηκών κι ο άνθρωπος είναι μαριονέτα στα χέρια της μοίρας του από τη γέννησή του, χωρίς να μπορεί να αντιδράσει.
Ακόμη κι ο έρωτας, που ίσως στη μέση του έργου, όταν εμφανίζεται, μπορεί να γίνει καταλύτης και να λειτουργήσει καθαρτικά, ούτε κι αυτός τα καταφέρνει. Ακολουθώντας αυτή την προσέγγιση, η παράσταση δεν προκαλεί έντονα συναισθήματα και συνάμα, και οι δυο-τρεις στιγμές κορύφωσης της υπόθεσης, όπου οι ήρωες προσπαθούν να πάρουν τη ζωή στα χέρια τους, δίνονται με μια επιδερμική προσέγγιση που δεν αφήνουν στον Θεατή χώρο να αιφνιδιαστεί ή να συγκινηθεί, να νευριάσει ή να χαρεί.
.
.
Επομένως όλα τα πρόσωπα του έργου, ο νεαρός-γιος της ηρωίδας που υποδύεται ο Μιχαήλ Πάρτης, ο Επιστάτης που υποδύεται ο Σπύρος Σούφης, η μαμή που υποδύεται η Αναστασία Καλεάδου, η κόρη που υποδύεται η Δέσποινα Κουσενίδου κινούνται σ' αυτό το επίπεδο της ήπιας απόδοσης των συμπεριφορών χωρίς εξάρσεις που, απ' τη μια δεν κουράζουν και θέτουν τον προβληματισμό της αυξανόμενης καταγραφής της βίαιης συμπεριφοράς απέναντι στις ανήμπορες γυναίκες αλλά απ την άλλη, δυστυχώς, δεν κρατούν τον θεατή σε μια συνεχόμενη εγρήγορση και μια συναισθηματική ανησυχία που απαιτεί ένας θιασώτης του θεάτρου από παραστάσεις που πραγματεύονται τέτοιες θεματικές.
Τέλος, ως προς τα σκηνικά, η μινιμαλιστική απόδοση του χώρου, μια φερφορζέ καρέκλα όπου κάθεται η ηρωίδα, ένα κρεβάτι κι ένα γραφείο για υπνοδωμάτιο στ΄ αριστερά, μια πόρτα που οδηγεί στο ορφανοτροφείο στα δεξιά και πίσω μια μάντρα όπου οι ήρωες αγναντεύουν το λιμάνι, είναι αρκετή και ικανοποιητική για να αποδώσει την εποχή και την υπόθεση του έργου.
.jpg)
Γενικά (=) πρόκειται για μια παράσταση που θέτει το ζήτημα της βιαιότητας απέναντι στις γυναίκες μέσα από μια υπόθεση που πιθανότατα όλοι έχουμε ακούσει να έχει συμβεί στην πραγματική ζωή, βία στο σπίτι, στα ιδρύματα, σε περιόδους οικονομικής ανέχειας και πολέμου που, ακόμη κι έτσι δοσμένη φωτογραφικά, καθιστά υποψιασμένο τον Θεατή να αναζητήσει μόνος του διεξόδους. Η μεγάλη μας ένσταση ως θεατές είναι ότι αναζητούμε διακαώς σε τέτοια έργα, που η θεματολογία τους πλέον αποτελεί μάστιγα των καιρών που ζούμε, να μην παρακολουθούμε τα βίαια γεγονότα να εκτυλίσσονται ως μια άτονη θεατρική πράξη στη σκηνή αλλά να φεύγουμε από την θέαση μιας τέτοιας παράστασης όχι μετέωροι αλλά καθηρμένοι.
Βαθμολογία:
4,5/10
.
Πληροφορίες για την παράσταση εδώΔείτε και αυτά:
.
-Κ-
Όλες οι νέες παραστάσεις (πρεμιέρες) που θα δοθούν έως 14/05/2023 στην Θεσσαλονίκη, αυτόματα συμμετέχουν για τα 3 Βραβεία Κοινού καθώς και για τα Βραβεία Κριτικής Επιτροπής στα 12α Θεατρικά Βραβεία Θεσσαλονίκης 2023
.
Δείτε & αυτά:
-Τι παίζουν τα θέατρα στη Θεσσαλονίκη τώρα, κλικ εδώ.
-Οι νέες ταινίες της εβδομάδας και σε ποιες αίθουσες προβάλλονται, κλικ εδώ.
.
-Θέατρο: Είδαμε & Σχολιάζουμε, κλικ εδώ.
-Συναυλίες: Είδαμε & Σχολιάζουμε, κλικ εδώ.
-Σινεμά: Είδαμε & Σχολιάζουμε, κλικ εδώ.
-Βιβλίο: Διαβάσαμε & Σχολιάζουμε, κλικ εδώ.
-Κερδίστε προσκλήσεις - Βιβλία, κλικ εδώ.