Είδε και σχολιάζει για την Κουλτουρόσουπα.
Ο κακός χαμός στο θέατρο Αυλαία με αδιαχώρητο στην αίθουσα και πολλές έξτρα καρέκλες όπου υπήρχε κενό, κάτι που σπανίως συναντάμε κι αναρωτιέται κανείς απορημένος, άραγε όλη τούτη η κοσμοσυρροή οφείλεται στον… Ντοστογιέφτσκι που αίφνης απέκτησε πολυπληθές φανατικό κοινό ή στον πρωταγωνιστή του μονολόγου με το άγνωστο όνομα και πάντως ουδεμία σχέση με «φίρμα» και δη τηλεοπτική;;
Μέχρι που ανακαλύπτει την «φίρμα» για να του λυθεί η απορία και δεν είναι άλλη από τη Δήμητρα Παπαδοπούλου η οποία υπογράφει το κείμενο, βασισμένο στο «Όνειρο ενός γελοίου» του Ρώσου συγγραφέα και τιτλοφορεί «Ο φίλος μου ο Ντοστογιέφσκι» σε σκηνοθεσία Κώστα Γάκη και βεβαίως για το ευρύ κοινό λειτουργεί ως όνομα-δέλεαρ…
Όπου επιχειρεί μια μεταφορά του βιβλίου στην «καθ΄ημάς» πραγματικότητα του σύγχρονου νεοέλληνα, με κεντρικό πρόσωπο έναν πρώην επιτυχημένο καριερίστα- ανώτερο στέλεχος μεγάλης εταιρείας, με κοινωνική καταξίωση, πλούσια ζωή, άνετο σπίτι, ακριβό αμάξι, θεαματική γκόμενα κλπ., που όμως στη διάρκεια της οικονομικής κρίσης χάνει τα πάντα και καταλήγει χρεωμένος, κατάμονος, απελπισμένος, σε υπόγειο μιας υποβαθμισμένης γειτονιάς που βρίθει από μετανάστες, τοξικομανείς, περιθωριακούς, πόρνες κλπ… Εκεί βρίσκει τυχαία ένα ξεχασμένο βιβλίο του Ντοστογιέφσκι, «Το όνειρο ενός γελοίου» και διαβάζοντάς το αναγνωρίζει έκπληκτος στον ήρωα τον εαυτό του, ταυτίζεται απόλυτα με τη μοίρα του και αποφασίζοντας να αυτοκτονήσει, φαντασιώνεται το βίωμα και το καθοριστικό του όνειρο που ανατρέπει πλήρως την οπτική του, συνειδητοποιώντας την γελοιότητα- ματαιότητα του πριν και την πολύτιμη ουσία του τώρα…
Αυτό που πρωτίστως εκτιμήσαμε (+) στην παράσταση ήταν η σκηνοθεσία της δια χειρός και πνεύματος Κώστα Γάκη, ο οποίος έχοντας να διαχειριστεί ένα στατικό, περιγραφικό και εν πολλοίς αφηρημένο κείμενο, κατάφερε να του προσδώσει αξιόλογο θεατρικό όγκο, σκηνικό ενδιαφέρον, αμεσότητα και ζωντάνια, σύγχρονη οπτική, ποικίλες εναλλαγές, μικρά απρόοπτα…. Που σημαίνει εξαιρετικές θεατρικές αρετές και μάλιστα για μονόλογο, χάρη σε εμπνευσμένες επιλογές και εύστοχα ευρήματα στην απλότητά τους, που ανέδειξαν χωρίς καθόλου περιττούς εντυπωσιασμούς και κατά δύναμη λόγω συγγραφικών περιορισμών, τόσο τη βαθιά ουσία του πρωτότυπου έργου, όσο και τη σύγχρονη ματιά με δόσεις χιούμορ της «διασκευής», κρατώντας δύσκολες ισορροπίες, μέτρο, σοφή λιτότητα, θαυμάσιο ρυθμό, συμπυκνωμένα όλα σε διάρκεια 70 περιεκτικών και απολαυστικών σκηνοθετικά λεπτών…
Ελάχιστα σκηνικά μέσα-ένα τραπεζάκι, μια περιστρεφόμενη καρέκλα γραφείου, μια πάνινη κούκλα και άφθονα «πολυμορφικά» μαξιλάρια- χάρη στη φαντασία και το ταλέντο του Κώστα Γάκη, αξιοποιήθηκαν άριστα με λειτουργικό ή συμβολικό τρόπο προσφέροντας ενδιαφέρον θέαμα, ενώ το έξυπνο χιουμοριστικό εύρημα με την ηχογραφημένη φωνή του «Ντοστογιέφσκι», η εύστοχη χρήση της επαναλαμβανόμενης, λυρικής και απόλυτα ταιριαστής μουσικής (πρωτότυπη από τον ίδιο τον σκηνοθέτη), οι συχνές εναλλαγές των φωτισμών, η απεύθυνση στο κοινό, η διαρκής μετάβαση από το κείμενο του βιβλίου με μικρά κομβικά αποσπάσματα στην παρούσα ρεαλιστική πραγματικότητα ή την ονειρική φαντασίωση του ήρωα κλπ. συνέβαλαν σε ένα καθ’ όλα ζωντανό, μεστό, δελεαστικό αποτέλεσμα με απρόσμενη θεατρικότητα…
Το επόμενο στοιχείο που ξεχώρισε θετικά, παρά τις μικρές ενστάσεις που θα αναφερθούν παρακάτω και αφορούν περισσότερο σε συγγραφική και σκηνοθετική ευθύνη, ήταν η ερμηνεία του Παύλου Λουτσίδη, ενός αναμφίβολα ταλαντούχου ηθοποιού που κατέθεσε άφθονη ενέργεια και ψυχή, με εκφραστικότητα, αμεσότητα, επαγγελματισμό, φυσική και «λυμένη» κίνηση, δουλεμένη εκφορά του λόγου, ωραίο ρυθμό, κωμική φλέβα… όπου με αίσθηση μέτρου χωρίς κραυγαλέες υπερβολές, μετέδωσε συναίσθημα, επικοινώνησε με τους θεατές, συγκίνησε ή προκάλεσε γέλιο- κυρίως με «υποδόριο» χιούμορ της στιγμής- και γενικώς κράτησε προσηλωμένο τον θεατή στη σκηνή στο δύσκολο είδος του μονολόγου, εισπράττοντας δικαίως θερμό χειροκρότημα…
Ερχόμενοι στο αμφιλεγόμενο (-) κείμενο της Δήμητρας Παπαδοπούλου, είναι γεγονός ότι από μία αναγνωρίζουμε την έξυπνη ιδέα να συνδέσει μέσα από εύστοχο συγγραφικό εύρημα ένα κλασικό έργο με τη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα, προκειμένου να καταστήσει πιο άμεσα, επίκαιρα και «χειροπιαστά» τα βαθιά του νοήματα σε σχέση με διαχρονικές αξίες σαν την αγάπη, την αλληλεγγύη, τη δικαιοσύνη, την αποδοχή της διαφορετικότητας, το αυθεντικό νόημα της ζωής κλπ… Από την άλλη όμως θεωρούμε ότι με τον τρόπο που έγινε η «διασκευή» υποβάθμισε σοβαρά το πρωτότυπο έργο πάνω στο οποίο βασίστηκε σχεδόν εξ ολοκλήρου- απλά με πιο ελεύθερη απόδοση και σύγχρονη εκδοχή στον χαρακτήρα του «γελοίου» ήρωα, με συνέπεια την ποιοτική του αλλοίωση…
Ο «γελοίος» της Παπαδοπούλου είναι ένας επιδερμικός, ακατέργαστος ψυχολογικά χαρακτήρας που εστιάζει με ελαφρότητα στην επιφάνεια των πραγμάτων και κυρίως της ύλης, στερούμενος οποιασδήποτε εμβάθυνσης ή υπαρξιακής αγωνίας ή φιλοσοφικού ποιητικού στοχασμού όπως ο υπέροχος του Ντοστογιέφσκι, καταλήγοντας ως εκ τούτου μοιραία και πέρα από αθυροστομία, σε αφελείς, αυτονόητους διδακτισμούς και ηθικοπλαστικά κηρύγματα περί αγάπης, αλληλεγγύης και αποδοχής του διαφορετικού, «φτηναίνοντας» το πνεύμα του σπουδαίου κλασικού έργου, όπου επίσης βρήκαμε άστοχη την διαδραστικότητα με το κοινό…
Με εμφανείς επιπτώσεις στην σκηνοθετική απόδοση του ήρωα, ο οποίος επενδύει σε παραπανίσια έως «αφύσικη» εξωστρέφεια, ελαφρότητα και χιούμορ, ενώ οι αρχικές ρεαλιστικές συνθήκες διαμορφώνουν ψυχολογικά έναν χαρακτήρα καταθλιπτικό με αυτοκτονικές τάσεις και αδιέξοδα που εν προκειμένω δεν αποδόθηκαν πειστικά, ώστε να αναδειχθεί κατόπιν του «ονείρου» η μεταστροφή… Και τέλος μια μικρή επισήμανση αφορά στο σκηνικό, που ναι μεν υπήρξε αφαιρετικά λειτουργικό και εξυπηρέτησε τη σκηνοθετική έμπνευση, ωστόσοθα περιμέναμε να διαφανεί με εύστοχες συμβολικές λεπτομέρειες η θλιβερή ατμόσφαιρα «παρακμής» ενός «υπογείου»…
Συνοψίζοντας (=) πρόκειται για έναν εξαιρετικά σκηνοθετημένο μονόλογο και μια ερμηνεία που κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον, όπου δυστυχώς η «φίρμα» στη συγγραφή υπήρξε ο αδύναμος κρίκος…
Βαθμολογία:
6, 2/10
.
-k-
ΑΥΛΑΙΑ
«Ο φίλος μου ο Ντοστογιέφσκι» της Δήμητρας Παπαδοπούλου.
Κωμωδία - Μονόλογος.
Κωμωδία - Μονόλογος.
Ο Λεονάρντο και η αδελφή του η Βιττόρια, ετοιμάζονται για το Μοντενέρο. Ο παραθερισμός δεν αποτελεί γι’ αυτούς ευκαιρία ξεγνοιασιάς και ανάπαυλας αλλά δυνατότητα κοινωνικής και οικονομικής αυτοπροβολής, στους κύκλους που επιθυμούν να ανήκουν. Ο έρωτας και τα πάθη ενισχύουν τη μανία των παραθεριστών και αυτοί παραδίνονται στη δίνη μιας μεταβατικής περιόδου, που τους αποκόπτει από τις υποχρεώσεις και τις ευθύνες τους.
Σκηνοθεσία: Κώστας Γάκης.
Ερμηνεύουν: Παύλος Λουτσίδης. Μουσικός επί σκηνής: Δημήτρης Ορλώφ.
Ημέρες και ώρες παραστάσεων: ...
-Κ-
Όλες οι νέες παραστάσεις (πρεμιέρες) που θα δοθούν έως 14/05/2023 στην Θεσσαλονίκη, αυτόματα συμμετέχουν για τα 3 Βραβεία Κοινού καθώς και για τα Βραβεία Κριτικής Επιτροπής στα 12α Θεατρικά Βραβεία Θεσσαλονίκης 2023
.
Δείτε & αυτά:
-Τι παίζουν τα θέατρα στη Θεσσαλονίκη τώρα, κλικ εδώ.
-Οι νέες ταινίες της εβδομάδας και σε ποιες αίθουσες προβάλλονται, κλικ εδώ.
.
-Θέατρο: Είδαμε & Σχολιάζουμε, κλικ εδώ.
-Συναυλίες: Είδαμε & Σχολιάζουμε, κλικ εδώ.
-Σινεμά: Είδαμε & Σχολιάζουμε, κλικ εδώ.
-Βιβλίο: Διαβάσαμε & Σχολιάζουμε, κλικ εδώ.
-Κερδίστε προσκλήσεις - Βιβλία, κλικ εδώ.