Είδε και σχολιάζει για την Κουλτουρόσουπα.
.
Παράξενος ο τίτλος που είναι αδύνατο να κάνεις συνειρμό αν δεν ενημερωθείς από τις σχετικές πληροφορίες, όπου διαπιστώνεις ότι πρόκειται για την απόλυτη κυριολεξία… μια φωτογραφία «σημαδιακή» για τον επιστημονικό κόσμο και σπουδαίας ιστορικής αξίας που ενέπνευσε τη συγγραφή ενός έργου διαφορετικού από τα συνήθη, με θεματολογία άκρως ενδιαφέρουσα για τον άγνωστο στους πολλούς τομέα των επιστημονικών ερευνών και όχι μόνο…
.
Το ελκυστικό θέμα και οι άξιοι συντελεστές ήταν υπεραρκετά για να επιλέξουμε την παράσταση «Photograph 51» της Άννας Ζίγκλερ και σε σκηνοθεσία Τάκη Τζαμαργιά στο κατάμεστο θέατρο Αυλαία…
Πρόκειται για δύο ομάδες γενετιστών που τη δεκαετία του ΄50 ερευνούν νυχθημερόν και ανεξάρτητα μεταξύ τους – παρά την ιδιότυπη «συνεργασία»- για το ανθρώπινο γονιδίωμα και βρίσκονται μόλις ένα βήμα πριν την αποτύπωση της μορφής του περίφημου DNA… Ένα καθοριστικό βήμα- επανάσταση που πρώτη θα καταφέρει με τις γνώσεις, το πάθος και την ολοκληρωτική της αφοσίωση, σε βαθμό αυτοθυσίας και στερούμενη τα πάντα, μια γυναίκα ερευνήτρια, που ωστόσο δεν θα προλάβει να γευτεί τους καρπούς της επίμονης δουλειάς της, ούτε βεβαίως τη δόξα του σπουδαίου επιτεύγματός της, σε μια εποχή που το γυναικείο φύλο σε έναν ανδροκρατούμενο επιστημονικό χώρο λειτουργούσε ως σοβαρό εμπόδιο και το όνομά της, σε αντίθεση με τους βραβευμένους συναδέλφους της, θα μείνει στην αφάνεια…
Ένα εξαιρετικά καλογραμμένο έργο (+) με θαυμάσιες αρετές, που σε άλλη ίσως περίπτωση να έπεφτε στην παγίδα ενός στεγνού, κουραστικού, σοβαροφανούς κειμένου τύπου «επιστημονικό ντοκιμαντέρ», καθώς πρόκειται για ιστορικό πρόσωπο και αληθινή ιστορία… εντούτοις εδώ η ταλαντούχα συγγραφέας, παρότι βασίστηκε σε πραγματικά ντοκουμέντα και ο καμβάς της ήταν το ερευνητικό πεδίο, προσέγγισε το θέμα της από πολλές διαφορετικές πλευρές με ξεχωριστό ενδιαφέρον, εστίασε στον άνισο αγώνα μιας άξιας γυναίκας να κατακτήσει μεταξύ ανδρών τη θέση της, πρόβαλε την κοινωνική ευθύνη της επιστήμης και τα αθέμιτα παιχνίδια ανταγωνισμού μεταξύ ερευνητών με δόλιες σκοπιμότητες και κυρίως εμπλούτισε μια θεματολογία καθαρά τεχνοκρατική με απαράμιλλη ευαισθησία, στοιχεία λυρισμού, ψυχολογική εμβάθυνση χαρακτήρων, προσφέροντας ένα έργο ελκυστικό, τόσο σε επίπεδο δομής – φόρμας - λόγου, όσο και βαθιάς ουσίας με πολλαπλούς προβληματισμούς… για τον τρόπο λειτουργίας της επιστήμης, το σκοτεινό παρασκήνιο των συναλλαγών, τα στερεότυπα του φύλου και την απαξίωση μιας σπουδαίας γυναίκας- οραματίστριας, την άνευ ορίων αφοσίωση για το «κοινό καλό» με βαρύ τίμημα…
Η σκηνοθετική προσέγγιση του άξιου Τάκη Τζαμαργιά, σεβάστηκε και ανέδειξε με τον καλύτερο τρόπο το πνεύμα του έργου, με έξυπνες επιλογές για την σκηνική οικονομία, καθώς οι μεταβάσεις σε τόπους και χρόνους και τα περάσματα από σκηνή σε σκηνή δόθηκαν λιτά και καθαρά, σχεδόν «ανεπαίσθητα» με δουλεμένη ροήκαι σαφήνεια στις εξελίξεις της πλοκής…Κρατώντας τους ήρωες σταθερά επί σκηνής και ενίοτε με παράλληλες δράσεις, απέδωσε όλο το φάσμα της δραματοποίησης ταυτόχρονα και ενοποιημένα αντί σε επιμέρους διαδοχικά «κομμάτια», ενώ στη σωστή ατμόσφαιρα συνέβαλαν καθοριστικά οι φωτισμοί με τις εναλλαγές τους βοηθούμενοι από το φως του προτζέκτορα για τις προβολές, η άριστα δεμένη με το κλίμα υποβλητική μουσική,το λιτό αλλά ρεαλιστικό σκηνικό «εργαστηρίου» με τα κατάλληλα αντικείμενα… Επιπλέον καθοδήγησε ερμηνευτικά και συντόνισε χωροταξικά τους ηθοποιούς με υποδειγματικό τρόπο, αναδεικνύοντας άψογα τον ιδιόμορφο χαρακτήρα της κεντρικής ηρωίδας με το βαθύ, υπόγειο, τραγικό συναίσθημα που απέπνεε… Μια καλοδουλεμένη, ουσιαστική, απέριττη, ξεκάθαρη διαχείριση με ευαισθησία, όπως άρμοζε σε ένα αντίστοιχης ποιότητας έργο…
Σε επίπεδο ερμηνειών, όταν συναντώνται ταλαντούχοι ηθοποιοί με άξιο σκηνοθέτη- έμπειρο γνώστη του αντικειμένου του, είναι αναμενόμενο ο θεατής να απολαμβάνει ένα εξαιρετικό αποτέλεσμα, σαν αυτό που πρόσφεραν με τις επιδόσεις τους οι πέντε συμμετέχοντες, ξεκινώντας βέβαια από την πρωταγωνίστρια Λένα Δροσάκη στον απαιτητικό ρόλο αξιώσεων της Ρόζαλιντ Φράκλιν.. όπου δεν θα μπορούσαμε να φανταστούμε αρτιότερη ερμηνεία για μια τόσο ιδιόρρυθμη ηρωίδα, ταγμένη κυριολεκτικά «ψυχή τε και σώματι» στο επιστημονικό όραμα, θυσιάζοντας γι αυτό όχι μόνο κάθε χαρά της ζωής, αλλά και τη ζωή της την ίδια, με μια αφοσίωση και μια ανιδιοτέλεια σχεδόν εξωπραγματικές… Η ηθοποιός με το απόλυτα ταιριαστό φόρεμα και γενικότερα παρουσιαστικό εποχής, δεν υποδύθηκε την Ρόζαλιντ αλλά «ήταν» η ίδια, συνδυάζοντας αριστοτεχνικά με εξαιρετικά δουλεμένες λεπτομέρειες στην κίνηση, τη στάση σώματος και τον λόγο, όλη την ακλόνητη δύναμη, το πείσμα, την αυτοπεποίθηση, την επιβολή, την ψυχική ακαμψία προκειμένου να επιβιώσει σε έναν ανταγωνιστικό ανδροκρατούμενο χώρο, αφήνοντας παράλληλα να φανούν με λεπτή συγκίνηση οι τραυματικές «ρωγμές» μιας στερημένης γυναίκας…
Δίπλα της ο επικεφαλής καθηγητής Αλέξανδρος Μπουρδούμης υπήρξε απόλυτα ρεαλιστικός, γήινος, πειστικός, με το απαραίτητο κύρος αλλά και με ευάλωτο ανθρώπινο πρόσωπο, ενώ οι Δημήτρης Πασσάς, Δημήτρης Μαγγίνας και Μάνος Στεφανάκος σε ισοδύναμους ρόλους ερευνητών, κατέθεσαν τον καλύτερο εαυτό τους με θαυμαστή άνεση, αληθοφάνεια, εκφραστικότητα, ενίοτε κυνισμό ή συγκίνηση από τον βοηθό της Ρόζαλιντ…
Στις ελάχιστες επισημάνσεις μας (-) θα εντοπίσουμε κάποια μικρά χάσματα στο ρυθμό με μορφή ελαφρώς τραβηγμένων παύσεων που μπορούσαν να εκλείπουν, όπως και η αρκετά τραβηγμένη σε διάρκεια σιωπηλή εισαγωγή με την τακτοποίηση του σκηνικού, που αποδυνάμωσε την έναρξη με αρνητική προκατάληψη… Επίσης θεωρούμε ότι η απόλυτα ταιριαστή μουσική θα μπορούσε να συμβάλλει πιο ενεργά σε περισσότερα σημεία προσθέτοντας ζωντάνια και τέλος οι προβολές – με χρονολογίες και το διάγραμμα του DNA – θα μπορούσαν να είναι πιο καθαρές, ευδιάκριτες και ίσως περισσότερο εμπλουτισμένες αξιοποιώντας πληρέστερα το οπτικό κομμάτι…
Καταλήγοντας (=) προσπερνάμε βεβαίως τις ασήμαντες λεπτομέρειες και μένουμε στο θαυμάσιο έργο με την πολυεπίπεδη ουσία του, που αποδόθηκε με μια καλοδουλεμένη παράσταση και μια καταπληκτική πρωταγωνιστική ερμηνεία…
Βαθμολογία:
7,2/10
.
-k-
.
«Photograph 51» της Άννα Ζίγκλερ.
ΠΡΕΜΙΕΡΑ: Τετάρτη 19 Απριλίου, 21:00
Η αληθινή ιστορία της Ρόζαλιντ Φράνκλιν, της ερευνήτριας που τον Μάιο του 1952 κατάφερε πρώτη να αποτυπώσει σε μία φωτογραφία το ανθρώπινο DNA, ανοίγοντας το δρόμο στις εντυπωσιακές ιατρικές ανακαλύψεις, φάρμακα, θεραπείες και εμβόλια που έχουν γίνει σήμερα κομμάτι της καθημερινότητάς μας.
Σκηνοθεσία: Τάκης Τζαμαργιάς. Ερμηνεύουν: Λένα Δροσάκη, Αλέξανδρος Μπουρδούμης, Δημήτρης Πασσάς, Δημήτρης Μαγγίνας, Μάνος Στεφανάκης.
Ημέρες και ώρες παραστάσεων: 19 - 23 Απριλίου. Τετάρτη - Κυριακή στις 21:00
.
