Είδε και σχολιάζει η Πίτσα Στασινοπούλου και σχολιάζει για την Κουλτουρόσουπα.
Ήταν η σειρά της αγαπημένης «Ρίζως» από τις δημοφιλείς τηλεοπτικές «Άγριες Μέλισσες», να γεμίσει τη θεατρική αίθουσα από θαυμαστές του πολυσύνθετου ταλέντου της, προκειμένου να παρακολουθήσουν την παράστασή της, επίσης για τριήμερη επίσκεψη στην πόλη… μια ηρωίδα της σειράς, από τους πιο αγαθούς χαρακτήρες της που αγαπήθηκε πολύ, παρότι η ίδια έχει ήδη διανύσει μακριά καλλιτεχνική πορεία με εξαιρετικές επιδόσεις τόσο στην υποκριτική, όσο και στο τραγούδι με την θαυμάσια δουλεμένη φωνή της σε υψηλό επαγγελματικό επίπεδο…
Ωστόσο, στην προκειμένη περίπτωση προσήλθαμε στο γεμάτο θέατρο Αυλαία για να παρακολουθήσουμε την Ελένη Καρακάση στον μονόλογο «Είμαι χάλια» (αγνώστου συγγραφέα που όσο κι αν ψάξαμε δεν βρήκαμε στο δελτίο τύπου) και σε σκηνοθεσία Ντίνου Σπυρόπουλου…
Μια παράσταση με υπότιτλο «για γυναίκες, που όμως πρέπει να δουν και όλοι οι άνδρες», για να ακούσουν μια γυναίκα που μόλις χώρισε, να αφηγείται τα είκοσι χρόνια ενός γάμου που ξεκίνησε με ρομαντικό έρωτα, συνέχισε με προσδοκίες και κατέληξε άδοξα μέσα από συμβιβασμούς, αδιαφορία, απιστίες κλπ. μέχρι που η ίδια μη αντέχοντας, μάζεψε τα πράγματά της και έφυγε… την πετυχαίνουμε τη στιγμή της μετακόμισης στο καινούργιο σπίτι, όπου μέσα από τις κούτες «ανασύρει» αναμνήσεις της γαμήλιας συμβίωσης, άλλοτε με χιούμορ και σαρκασμό κι άλλοτε με τρυφερότητα και συγκίνηση, πασχίζοντας να συναρμολογήσει τα σκόρπια κομμάτια της, να συνειδητοποιήσει την απώλεια και τί έφταιξε, να ανασυντάξει την καινούργια ζωή της μετά το κρίσιμο σημείο καμπής, αναθυμούμενη όσα την άγγιξαν ή τη θύμωσαν ή την πλήγωσαν, με τη βοήθεια ενός ψυχολόγου με διακριτική παρουσία…
Σίγουρα ένα θέμα που κάθε άλλο παρά πρωτότυπο το λες (-), ωστόσο όσο κι αν θεωρείται «εξαντλημένο»- όπως σχεδόν τα πάντα άλλωστε- δεν παύει να προσφέρεται για διερεύνηση μέσα από διαφορετικές οπτικές, που μπορούν να δώσουν μέχρι και μια απρόβλεπτη, άκρως ενδιαφέρουσα προσέγγιση, φωτίζοντας με μαεστρία αθέατες πλευρές των σχέσεων… Κάτι που εν προκειμένω ουδόλως απασχόλησε τον άγνωστο συγγραφέα, καθώς παρέδωσε ένα προχειρογραμμένο, του ποδαριού κείμενο, γεμάτο ανούσια κλισέ, κοινοτυπίες, άνευρο χιούμορ, βολικές ευκολίες, ανύπαρκτη δομή, θολό στόχο και θεώρησε ικανοποιημένος (;) ότι έπραξε το «συγγραφικό καθήκον» του… Μια φλύαρη ανουσιότητα από την αρχή μέχρι το τέλος για 75 λεπτά, ακούγοντας χιλιοειπωμένα, τετριμμένα κι αυτονόητα με τον πλέον επίπεδο αδούλευτο τρόπο, όπου σίγουρα σε μια τυχαία γυναικοπαρέα θα συναντήσει κανείς στις σχετικές αφηγήσεις περισσότερη φαντασία, πικάντικο χιούμορ, σπιρτάδα, αυθεντικό συναίσθημα… Η δε προσθήκη του σοβαροφανούς ψυχολόγου με τα τυποποιημένα «διδακτικά» τσιτάτα ως εμβόλιμες «τσόντες» μεταξύ των σκηνών, ήρθε κι έβαλε το ξινισμένο κερασάκι σε μια χαλασμένη τούρτα, που όσο κι αν καίγεσαι για γλυκό, δεν καταπίνεται!
Η σκηνοθεσία του Ντίνου Σπυρόπουλου, προφανώς ελάχιστα μπορούσε να καταφέρει πάνω σε παρόμοιο, παντελώς αδιάφορο και άτεχνο κείμενο άνευ ταυτότητας και ουσίας, προσπαθώντας φιλότιμα, αλλά εμφανώς και επιτηδευμένα να «γεμίσει» όπως- όπως την παράσταση για να αποκτήσει μια μίνιμουμ θεατρικότητα ώστε να σταθεί στοιχειωδώς πάνω σε μια σκηνή με κούτες για σκηνικό… Τεμάχισε ας πούμε τον μονόλογο σε πολλές σκηνές με συνεχείς σκοτεινές διακοπές, όχι «εννοιολογικά» βάσει (ανύπαρκτης) δομής, αλλά αυθαίρετα, απλά για να αλλάζει εμφάνιση η ηθοποιός σπάζοντας τη μονοτονία… ή έδεσε τις σκηνές με γνωστές «πιασάρικες» μουσικές ως γέφυρες, αλλά εντελώς ετερόκλητες μεταξύ τους κι εντελώς ξεκάρφωτες με το θέμα… ή καθοδήγησε την ηθοποιό σε στημένες, επιτηδευμένες επιλογές, πχ. σαν το άνευ λόγου ψαχούλεμα πραγμάτων ή γυμναστική ή γιόγκα ή φαγητό κλπ, απλά ως αμήχανο γέμισμα του χρόνου, σε μια παράσταση που δεν κατάφερε να βρει ισορροπία μεταξύ κωμικού και συναισθηματικού, παραπαίοντας σε μια περίεργη σύγχυση και αναζήτηση στίγματος…
Που επιπλέον θέλησε να εντάξει στο πόνημα και το στοιχείο της διαδραστικότητας με to γνωστό stand up, όπου με κάποια χαζή πρόφαση η ηθοποιός περιηγήθηκε επί μακρόν στην πλατεία, αναζήτησε χωρισμένες, ρώτησε τα σχετικά, ανέβασε μία στη σκηνή για περαιτέρω διάλογο, πείραξε κάποιους άνδρες, ζήτησε να μάθει για τον αντίκτυπο της παράστασης και επανήλθε στον μονόλογο για το φινάλε, που παρότι αμφιλεγόμενο, έδωσε μια ελάχιστη έστω ευρηματική πινελιά μέσα στην κοινοτυπία… Όσο για την επιλογή του ψυχολόγου (που υποδύθηκε ο σκηνοθέτης), με τον σοβαροφανή τρόπο που αποδόθηκε και τον ανούσιο διδακτισμό των τσιτάτων κάθε τόσο, δεν θα μπορούσε να είναι πιο αχρείαστη, άκαιρη, άσκοπη και στημένη σε βαθμό ενοχλητικό, όπου δεν έφταναν οι περιττές κλισέ «οδηγίες του ειδήμονα», αλλά έπρεπε να τις εκφωνεί κάθε φορά από διαφορετική πλευρά της σκηνής, όντες οι θεατές υποχρεωμένοι ενώ παρακολουθούσαν την παράσταση, να τον βλέπουν να περιφέρεται και να ακούν τα βήματά του ενόσω βολτάριζε άσκοπα από το ένα άκρο στο άλλο, κάνοντας κάθε φορά τον γύρο της πλατείας! Τί να πεις…
Εννοείται ότι το μόνο που έλαμψε (+) ως διαμάντι… στη «λάσπη», ήταν το καταξιωμένο, πληθωρικό ταλέντο της Ελένης Καρακάση, που όμως σε παρόμοιες περιπτώσεις υπερταλαντούχων, ομολογούμε ότι θλιβόμαστε για τις απαράδεκτες εκπτώσεις κι αυτό μοιραία εμποδίζει να απολαύσουμε απερίσπαστα το ευλογημένο χάρισμα… Μια καλλιτέχνιδα τόσο προικισμένη, με έντονη εκφραστικότητα και ταπεραμέντο, περίσσεια ενέργεια κι αμεσότητα, υποδειγματική άρθρωση, υπέροχη φωνή, μεγάλη υποκριτική γκάμα από την κωμωδία μέχρι το δράμα, είναι πραγματικά άδικο να καταπιάνεται με ανάξιες προχειρότητες, ακόμα κι αν είναι κερδοφόρες ταμειακά, καθώς το πλήγμα μακροπρόθεσμα είναι σοβαρότερο… Πονάει να βλέπεις μια πανάξια ηθοποιό με δυνατότητες που λίγοι αξιώνονται, να αναλώνεται σε ευτελείς επιλογές πασχίζοντας να τις σώσει με το ακριβό ταλέντο της κι ενδόμυχα εύχεσαι να ήταν μια άτυχη κακή στιγμή και μακάρι η τελευταία…
Καταλήγοντας (=) δεν μένει παρά να πούμε μετά μεγάλης λύπης «κρίμα» για ένα ξεχωριστό, λαμπερό ταλέντο που ξοδεύτηκε άδοξα σε μια ανούσια παράσταση από την οποία δεν μένει απολύτως τίποτα, μόνο χάσιμο χρόνου…
Βαθμολογία:
3,8/ 10
-k-
ΑΥΛΑΙΑ
«Είμαι χάλια» του Ντίνου Σπυρόπουλου.
Μια γυναίκα μόνη σε ένα καινούριο σπίτι αναπολεί τα είκοσι χρόνια γάμου της. Ψάχνει να βρει τι έφταιξε. Αν ο γάμος είναι ένα ταξίδι με μια βαρκούλα, η Ελένη νοιώθει σα να έπεσε μόλις στη θάλασσα. Οι αναμνήσεις της είναι οι μόνες σανίδες σωτηρίας απ’ όπου μπορεί να πιαστεί.
Σκηνοθεσία: ...
Ερμηνεύουν: Ελένη Καρακάση.
Ήμερες και ώρες παραστάσεων: Παρασκευή 25, Σάββατο 26 στις 21:00 και Κυριακή 27/03 στις 19:00.
.
-Κ-
Όλες οι νέες παραστάσεις (πρεμιέρες) που θα δοθούν έως 15/05/2022 στην πόλη της Θεσσαλονίκης, αυτόματα συμμετέχουν για τα 3 Βραβεία Κοινού καθώς και για τα Βραβεία Κριτικής Επιτροπής στα 11α Θεατρικά Βραβεία Θεσσαλονίκης 2022