Είδε η Πίτσα Στασινοπούλου και σχολιάζει για την Κουλτουρόσουπα.
Αγωνιστήκαμε να βρούμε μια… θεσούλα στην έξτρα παράσταση της Κυριακής, καθώς εν προκειμένω το «sold out» ήταν κυριολεκτικό και πέρα για πέρα αληθινό, γεγονός ιδιαίτερα χαρμόσυνο για το ταλαιπωρημένο θέατρο, κι ας ψάχνουμε κάποιοι θέσεις με το φανάρι και μακάρι! Καθώς φαίνεται ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και οι θεατές επέστρεψαν επιτέλους «ορεξάτοι» στις αίθουσες, στηρίζοντας ανεπιφύλακτα κυρίως τις καλές δουλειές…
Ο λόγος εδώ για την παράσταση «Η σιωπηλή λίμνη» του Νταβίντ Ντεσόλ ααπό την ομάδα Νάμα και σε σκηνοθεσία Ελένης Σκότη, που παρακολουθήσαμε στο κατάμεστο θέατρο Αυλαία, στην έξτρα παράσταση που προστέθηκε για να καλύψει τη μεγάλη ζήτηση…
Η υπόθεση ξεκινά από τη συνάντηση ενός καθηγητή, παραιτημένου από το επάγγελμά του λόγω μιας τραυματικής εμπειρίας που βίωσε στο σχολείο όπου εργαζόταν και του παλιού του δασκάλου που τον προτρέπει να αναλάβει την εκγύμναση ενός μικρού μαθητή… ο καθηγητής αρχικά αρνείται, νιώθοντας αδύναμος να ανταποκριθεί, ωστόσο στην πορεία πείθεται κι ερχόμενος σε επαφή με την νεαρή μητέρα του αγοριού για να το αναλάβει, βρίσκεται αντιμέτωπος με μια τεράστια έκπληξη… καθώς γνωρίζει από κοντά τον ιδιαίτερο κόσμο των ψευδαισθήσεων της μητέρας, διαπιστώνει τα κοινά τραύματα που τους ενώνουν και μεταξύ τους αναπτύσσεται μια εύθραυστη τρυφερή σχέση, ενόσω οι συνεχιζόμενες συναντήσεις με τον παλιό δάσκαλο και θέα μια σιωπηλή λίμνη, τον φέρνουν απέναντι στην ωμή πραγματικότητα και τις βαθύτερες εσωτερικές αναζητήσεις ενός πληγωμένου εαυτού…
Ένα θαυμάσια δομημένο και εξαιρετικά ενδιαφέρον έργο (+) του Νταβίντ Ντεσόλα, με σπουδαίες αρετές, που ξεκινούν από τη σύλληψη μιας ευρηματικής ιδέας αναφορικά με τη φυγή από μια επώδυνη πραγματικότητα μέσω των ψευδαισθήσεων… και στην πορεία οικοδομείαριστοτεχνικά νοητές «κατασκευές ασφαλείας» για τους ευάλωτους ήρωες προκειμένου να απωθήσουν τα τραύματά τους, ενώ ο τρίτος χαρακτήρας του «γέρου δασκάλου» σε συμβολικό ρόλο «συνείδησης» ή «καθρέφτη» ή «alter ego», παρεμβαίνει σταθερά για την επαναφορά στον ρεαλισμό και τη μοιραία συνειδητοποίηση όσων οφείλουν να επουλωθούν… κάτι που καταφέρνει λυτρωτικά η αγάπη γκρεμίζοντας τα σαθρά τείχη της ψεύτικης ασφάλειας και απομόνωσης, με μια φωτεινή, αισιόδοξη, ελπιδοφόρα κατάληξη…
Ένα έργο με ευφάνταστη και υπέροχα δουλεμένη πλοκή της κατηγορίας «ψυχολογικό δράμα», με ουσία και εμβάθυνση στη δομή των χαρακτήρων, με εγκεφαλικά ερεθίσματα ως παιχνίδια του μυαλού, με δελεαστική κλιμάκωση και σασπένς, με λεπτοδουλεμένο μαύρο χιούμορ, με ακριβείς συναισθηματικές ισορροπίες και υπόγειους συμβολισμούς, σε μια εξαιρετική μετάφραση…
Η σκηνοθεσία της Ελένης Σκότη, αν εξαιρέσουμε μία ένσταση που θα αναφερθεί παρακάτω, υπηρέτησε ευσυνείδητα το πνεύμα ενός σπουδαίου έργου, με πλέον δυνατά στοιχεία την άψογη καθοδήγηση των ηθοποιών και την ενδιαφέρουσα υποβλητική ατμόσφαιρα μυστηρίου, παίζοντας διαρκώς με το σκοτάδι και το φως σε ένα ιδανικό σκηνικό… Η προσέγγισή της εστίασε στην απόδοση των τριών καταλυτικών χαρακτήρων με λεπτές ερμηνευτικές λεπτομέρειες σε ένα αποτέλεσμα αξιοθαύμαστο, διατηρώντας εύθραυστες ισορροπίες, αίσθηση του μέτρου, εξαιρετικό συνδυασμό δραματικότητας και χιούμορ, ενώ φρόντισε ιδιαίτερα για τη δημιουργία ενός κλίματος απόλυτα ταιριαστού με τις μυστηριώδεις εξελίξεις, ακροβατώντας επιτυχώς μεταξύ ρεαλισμού και φαντασιώσεων…όσο για το ευφυές στην απλότητά του σκηνικό συνέβαλε τα μέγιστα στη λειτουργικότητα κατά τις αλλαγές των σκηνών, με συνεχείς μεταβάσεις στον χρόνο και τον τόπο, που δόθηκαν με απόλυτη σαφήνεια και αποτελεσματικότητα, σε μια σκηνοθεσία με καθαρό στίγμα, μέτρο και στόχο, πλην ενός «αλλά»…
Σχετικά με τις ερμηνείες των τριών, υπήρξαν ομολογουμένως άρτιες και ισοδύναμες, ωστόσο αν επιχειρούσαμε να ξεχωρίσουμε ελαφρώς κάποια, θα ήταν η θαυμάσια της Παναγιώτας Βλαντή (εδώ ως αποκάλυψη!) στον ιδιαίτερο ρόλο της Ιρέν, όπου σπάνια έχουμε δει τόσο δουλεμένες… σιωπές, ερμηνευμένες με τόση εσωτερικότητα και συναισθηματική δύναμη βγαλμένη από το βλέμμα και την «λαλίστατη» στάση του σώματος με ψαγμένες λεπτομέρειες, σε μια απόδοση που συνδύασε αυθεντική βαθιά συγκίνηση από έναν τραυματισμένο ψυχισμό, γλυκύτητα στα όρια του πόνου, αθωότητα αγνού παιδιού, έντεχνα καλυμμένη τραγικότητα, υπέρβαση…
Επίσης υπέροχος ο Θανάσης Κουρλαμπάς στον ρόλο του καθηγητή Όσκαρ, ισορροπώντας άριστα μεταξύ δραματικότητας και πικρού χιούμορ, υποδυόμενος τον χαρακτήρα με λιτότητα, πειστικότητα, σοβαρότητα και την απαιτούμενη καταθλιπτική αίσθηση παραίτησης, βιώνοντας παράλληλα τις υπαρξιακές του αγωνίες… Ο Χάρης Τσιτσάκης στον ρόλο του γέρου δασκάλου με την συμβολική σημειολογία του υποσυνείδητου, υπήρξε άψογος έως απολαυστικός, καθώς συνδύασε το κύρος, τη σοφία, την αυτοπεποίθηση ενός έμπειρου «γνώστη ζωής» βαθιά φιλοσοφημένου, με μια παιχνιδιάρικη, σχεδόν περιπαικτική διάθεση «αποδόμησης», φανερώνοντας υπαινικτικά δρόμους στα αδιέξοδα…
Μόνο επαίνους έχουμε για το καλαίσθητο, ατμοσφαιρικό, λειτουργικό, πληρέστατο σκηνικό, που συνέδεσε με ευφυή τρόπο τον εσωτερικό χώρο των λιτών δωματίων με τον εξωτερικό φυσικό της λίμνης, όπου ένα τροχήλατο παγκάκι, ένα απογυμνωμένο χειμωνιάτικο δένδρο και προβολή νερών, έδωσαν αφαιρετικά και πειστικά την ζητούμενη αίσθηση… Τα κοστούμια, χωρίς εναλλαγές πλην ενός φορέματος, υπήρξαν ωστόσο φροντισμένα και εύστοχα, δένοντας απολύτως με τους χαρακτήρες… Όσο για τους φωτισμούς και τη μουσική, ως αδύναμους παράγοντες τα λέμε αμέσως παρακάτω στα «αλλά»…
Με πρώτη βασική ένσταση (-) σε μια τόσο αξιόλογη παράσταση, το κομμάτι της σκηνοθεσίας που αφορούσε στον ρυθμό της…ένας αργόσυρτος ρυθμός στο συνολικό αποτέλεσμα που στέρησε την ενέργεια από την παράσταση και επιτάθηκε από τις συχνές σιωπές, επηρέασε τη ροή της με χαλαρή σύνδεση των σκηνών εξαιτίας των συνεχών «σκοτεινών» διακοπών ενίοτε τραβηγμένων χρονικά, και δεν δικαιολογούνταν από το «καταθλιπτικό» κλίμα ή το συναίσθημα «παραίτησης» των ηρώων ως «άλλοθι», καθώς αυτά που επικρατούν στο έργο είναι το στοιχείο του μυστηρίου, της έκπληξης, των φαντασιώσεων, του λεπτού χιούμορ, της τρυφερότητας, της αισιοδοξίας ως happyend… που σημαίνει ότι η επιλογή της βραδύτητας δεν ήταν συγγραφικά αιτιολογημένη, αλλά σκηνοθετική αδυναμία ως λανθασμένη ερμηνεία… Σχετικά με τους φωτισμούς που κινήθηκαν μονοδιάστατα μεταξύ φωτός και σκοταδιού, θεωρούμε ότι σε ένα έργο χαρακτηρισμένο ως «ψυχολογικό θρίλερ», θα μπορούσαν σαφώς να ενισχύσουν την ατμόσφαιρα μυστηρίου με ποικίλες διαβαθμίσεις και εναλλαγές, ενώ η υποτυπώδης μουσική από λίγες σκόρπιες νότες, συνέβαλε ελάχιστα έως καθόλου σε μια παράσταση που το θέμα της προσφερόταν ιδανικά για ευφάνταστη μουσική επένδυση ώστε να απογειωθεί…
Εν κατακλείδι (=) αξίζει σίγουρα να προσπεράσουμε τις δευτερεύουσες αδυναμίες και να εστιάσουμε σε ένα ευρηματικό, εμπνευσμένο έργο με ουσία και δύναμη, που αποδόθηκε με θαυμαστή σκηνική οικονομία και κυρίως με άψογες ερμηνείες…
Βαθμολογία:
6,8/10
.
-Κ-
Όλες οι νέες παραστάσεις (πρεμιέρες) που θα δοθούν έως 15/05/2022 στην πόλη της Θεσσαλονίκης, αυτόματα συμμετέχουν για τα 3 Βραβεία Κοινού καθώς και για τα Βραβεία Κριτικής Επιτροπής στα 11α Θεατρικά Βραβεία Θεσσαλονίκης 2022