Ζωή Ταυλαρίδου

  Βόμβες στοχεύουν την ύπαρξή μου. Κρύβομαι κάτω από τις κουβέρτες, να χαθώ θέλω. Ζέστη, αγκαλιές και μπουμπουνητά χοροπηδούν στο άδειο από νόημα κεφάλι μου. …

Τι παίζουν τα θέατρα στη Θεσσαλονίκη τώρα.

Μυρίζει ελιά και θυμάρι. Μυρίζει ουρανός και σύννεφα. Μυρίζει θάλασσα και βότσαλα. Στον μικρόκοσμό της χιλιάδες διαμάντια σαγηνεύουν με την αμμώδη τους σύσταση τις φτέρνες …

Βράδυ στη λεωφόρο, πλάι στο πουθενά. Το αμάξι έχει διανύσει χιλιόμετρα από σκοτάδι. Μαυρίλα παντού. Αποφασίζουν να σταματήσουν το πρώτο φως που θα δουν να …

Εδώ παπάς. Εκεί παπάς. Μα πού είναι ο παπάς;

– Νομίζεις ότι κερνώντας τους γύρω σου δύο-τρεις σοκολατένιες ελίτσες κηδειών θα προσελκύσει τον οίκτο τους στον θάνατό σου, προτού καν αυτός συμβεί;

Γυμνά πόδια, ανάκατα μαλλιά και βλέμματα άδεια και θολά καλπάζουν αλαφιασμένα σαν άγρια άλογα επάνω στα αγκάθια και τις πέτρες του πάρκου με τα δένδρα. …

  Πατέρα μου… Τα όνειρά μου φωνάζουν ανελέητα την μορφή σου. Ιδρώνω και μόνο που περιγράφω τη φιγούρα του κορμιού σου στην άδεια μου από …

Νιώθω υπερήφανη… είμαι Ελληνίδα. Εκφράζομαι άπταιστα. Στα φιλολογικά αριστούχα μαθήτρια ήμουν- θυμάμαι. Στην πλούσια και ωραία διακοσμημένη βιβλιοθήκη του δωματίου μου, εκατοντάδες βιβλία έχουν συσσωρευτεί …

  Κάθομαι στο παράθυρό μου. Έξω άνθρωποι περνούν βιαστικά μπροστά από το σπίτι μου. Αφουγκράζομαι τις φωνές και τα γέλια τους. Χαμογελώ. Κλείνω τα μάτια. …