Θερινός «οικολογικός πολιτισμός» δίπλα μας… Από την «ΟΙΚΟνική πραγματικότητα» της Π. Στασινοπούλου
Θα φύγω από τον μάταιο τούτο κόσμο με ένα σκασμό άλυτες απορίες, αλλά μια από δαύτες θα με στοιχειώνει μέχρι τέλους… ΠΩΣ γίνεται μια μακραίωνη πολιτιστική παράδοση, μοναδική στον κόσμο, να έχει μεταλλαχθεί σε καφρίλα; ΤΙ μεσολάβησε στο πέρασμα των αιώνων που επέφερε τόσο θεαματική μεταστροφή; Βέβαια αν ανοίξουμε αυτή την κουβέντα, θα μας βρει χαλαρά το φθινόπωρο χωρίς σίγουρες απαντήσεις, απλά με άπειρες υποθέσεις… Κι εμένα το θέμα μου είναι το καλοκαίρι, μια εποχή «εξωστρεφής», που είθισται να «βγάζει προς τα έξω» όχι μόνο γυμνά κάλλη ή… μη, αλλά κυρίως τον καθημερινό «πολιτισμό» μας, άμεσα σχετιζόμενο με το περιβάλλον. Τί εννοώ; Ιδού ένα μικρό δείγμα…
«Στην κάψα της καλοκαιρινής πόλης…»
Ο τύπος του συνεργείου καθαρισμού, αφού σκουπίσει την πυλωτή οικοδομής «κρύβοντας» επιμελώς τα σκουπίδα στα… παρτέρια και σπρώχνοντας τα φύλλα στο πεζοδρόμιο του… γείτονα, θα πάρει τη μάνικα για πλύσιμο- δρόσισμα… Αν στο μεταξύ χτυπήσει το κινητό, θα μιλήσει χαλαρά όσο χρειαστεί, ανάβοντας παράλληλα τσιγάρο κι απολαμβάνοντας αμέριμνα τη φραπεδιά, ενόσω το νερό τρέχει στο βρόντο και το ποτάμι θέλει γαλότσα… ΜΙΑ φορά θα κάνει την κίνηση «ανοίγω βρύση» και άλλη ΜΙΑ «κλείνω βρύση», μακάρι στο ενδιάμεσο να μεσολαβήσει χαλασμός! Είδα διαχειριστή να τραβά τα μαλλιά του για τον λογαριασμό νερού κι ο τύπος του συνεργείου να απαντά «σίγουρα έχετε κάπου… διαρροή, να το ψάξετε!» Σουρεαλισμός, δούλεμα ή εγκεφαλική βλάβη;
Καλοκαιρινός τρέντυ τύπος με βερμούδα και γυμνή κοιλάρα, έχει περιλάβει λάστιχο και σφουγγάρι και πλένει το «ακριβό του διθέσιο». Και δώστου νερό και σαπουνάδα και δώστου τρίψιμο στη ζάντα και δώστου ξέβγαλμα με πίεση και στο καπάκι ένα πρόχειρο ντουζάκι στην κοιλάρα… ΑΚΡΙΒΩΣ δίπλα στο πεζοδρόμιο, ένα άμοιρο δενδράκι, με κρεμασμένα φύλλα, έτοιμο να καταρρεύσει από τη δίψα, ζητά έλεος και λίγες σταγόνες νερού. Αυτές που ο αναίσθητος βερμουδάτος ΔΕΝ θα καταδεχτεί να του χαρίσει, γιατί περνώντας από εκεί μια ώρα μετά, είδα το χώμα στο διψασμένο δενδράκι κατάξερο, ενώ λίγο πιο κάτω στην κατηφόρα, το χώμα στο επόμενο δένδρο να… αφρίζει από τη χυμένη σαπουνάδα! Ντρέπομαι που το λέω, αλλά τον καταράστηκα…
«Το καλοκαίρι μαζί πηγαίναμε στην αμμουδιά…»
Ξεχνάμε εντελώς τον ρομαντισμό του άσματος, διότι εδώ το «μαζί» μεταφράζεται σε αδιαχώρητο παστής σαρδέλας και η «αμμουδιά» σε εικονική πραγματικότητα. ΔΕΝ τη βλέπεις, αλλά φαντάζεσαι ότι κάτω από τους άπειρους κώλους, τις ατέλειωτες ξαπλώστρες, τις απλωμένες μπουρνουζοπετσέτες, τα κουβαδάκια και λοιπά συμπράγκαλα, λογικά υπάρχουν κόκκοι άμμου! Ποτισμένοι μέχρι τα έγκατα από τόνους αντιηλιακών, καφέ, μπύρας, αναψυκτικού ή ό,τι τελοσπάντων τραβάει η όρεξη του… κόκκου! Αν δε κάνεις λίγο έτσι με τη σαγιονάρα, μια αξιοθαύμαστη ανασκαφή θα αποκαλυφθεί περίλαμπρη: από ιστορικές γόπες τσιγάρων- αληθινά κειμήλια αξίας, μέχρι ιστορικά κουτάκια αναψυκτικών – δείγματα σπουδαίας σύγχρονης τέχνης, ιστορικές καρπουζόφλουδες, μπανανόφλουδες, πολύτιμα υπολείμματα τυρόπιτας και καλαμποκιών, σακουλάκια και περιτυλίγματα, καθώς και πολλά χρηστικά αντικείμενα του σύγχρονου πολιτισμού, εξαιρετικές πηγές μελέτης κάθε σοβαρού ερευνητή.
Το σπορ «θάβω στην άμμο» ό,τι θα πετούσα στον παρακείμενο κάδο που ξεχειλίζει μέχρι (κυριολεκτικής) αηδίας, συναγωνίζεται το «μετατρέπω την παραλία σε ατομική μου αυλή», κουβαλώντας μαζί με το σόι, τη μισή μου οικοσκευή δίπλα στο κύμα με καρεκλάκια, τραπεζάκια, ψυγειάκια, μισό Τζάμπο θαλασσοπαίχνιδα, στρώματα και τρόμπες, άπειρες σακούλες με καλούδια, ένα σύμπαν ολόκληρο που λες τώρα θα σκάσει και το… χριστουγεννιάτικο δένδρο! Καταλαμβάνοντας όση έκταση απαιτεί η μετακόμιση και αδιαφορώντας πλήρως αν η υπερμεγέθης φαγάνα του Γιαννάκη παρκάρει πάνω στην πατούσα σου, αν το τούρμπο νεροπίστολο της Αννούλας σου κάνει λούτσα την πετσέτα, αν το τάπερ με τους κεφτέδες αναποδογυρίσει στο βιβλίο σου.. Αφήνοντας βεβαίως πίσω μετά την επιδρομή μια μικρή χωματερή (μέχρι σκατωμένα πάμπερς!), εδώ φάτσα- φόρα χωρίς τη «διακριτικότητα» του θαψίματος…
«Αχ, πόσο πεθύμησα τον αέρα του χωριού!»
Το χωριό να δεις πόσο σε πεθύμησε! Και ειδικότερα η ρεματιά του. Εκεί που κατακαλόκαιρο ξεφορτώνεις χαλαρά τα μπάζα από την ανακαίνιση του εξοχικού, συν τον ξεχαρβαλωμένο θερμοσίφωνα, τους σκουριασμένους σωλήνες, το σπασμένο πλαστικό τραπέζι και 5-6 διαλυμένες καρέκλες μαζί με τις σχισμένες ψάθες και την άχρηστη ψησταριά. Βέβαια το κάνεις νύχτα διακριτικά, δεν θέλεις να σε σχολιάζουν, κι όποτε περνάς κι αμολάς στα μουλωχτά τη σακούλα σκουπιδιών, πάλι το κάνεις κομψά χωρίς να δίνεις στόχο. Δεν πάει η ρεματιά να είναι «προστατευμένος» βιότοπος, είχες ένα ζόρι! Και μεταξύ μας, ποιος θα βρεθεί να σε κατηγορήσει; Ήδη το ρέμα είναι κοινόχρηστη χωματερή και πριν από σένα το «αξιοποίησαν» κάμποσοι… όταν αμόλησες τα δικά σου, το σκουπιδοβουνό είχε φτάσει στην κοίτη. Ή μήπως θα σε σταματήσουν τα… πρόστιμα! Χαχαχαχαχα…. να ‘σαι καλά με τα κρύα ανέκδοτα, σωτήρια στον καύσωνα!
«Σε ποιο φεστιβάλ θα πάμε σήμερα;»
Μεγάλο δίλημμα αλήθεια, τα άτιμα έχουν τον ατέλειωτο! Κι άντε να περιφρουρήσεις κάθε σπιθαμή ελληνικής γης που φιλοξενεί ένα «φεστιβάλ», της προκοπής ή της συμφοράς. Άντε να ελέγξεις τη μαζική καφρίλα έντεχνων, ροκάδων, θεατρόφιλων, νταλγκαδιασμένων κλπ. που «φεστιβαλίζονται» και αποχωρώντας αφήνουν το ύπαιθρο βομβαρδισμένο τοπίο, σπαρμένο αποτσίγαρα, μπουκάλια, τενεκεδένια κουτιά, χαρτιά, αποφάγια… Δεν πάει οι οργανωτές να έχουν τοποθετήσει κάδους ή σακούλες… ο «πολιτισμένος» θαμώνας με τη φεστιβαλική κουλτούρα θα τα «γράψει» κανονικά και όπου τον βολεύει θα απιθώσει τις βρωμιές του. Σε πεζούλια, σε κερκίδες, στο γρασίδι, ανάμεσα στους θάμνους, κατάχαμα… Εδώ στα θερινά σινεμά που τα καλάθια σκουπιδιών βγάζουν μάτι, ο βρωμιάρης θα αφήσει το κουτί της μπύρας, του ποπ κόρν, το σακούλι από τα πατατάκια ΕΚΕΙ στη θέση του, πεταμένα μπροστά στην καρέκλα ή το τραπεζάκι του κι ο υπεύθυνος θα τρέχει ασθμαίνων πριν τη δεύτερη προβολή, να μαζέψει το σκουπιδαριό των αναίσθητων. Και ας μη μιλήσουμε για αρχαιολογικούς χώρους της ντροπής… Τόσο ωραία, πολιτισμένα και οικολογικά οι θιασώτες της… κουλτούρας!
«Όταν η ανακύκλωση κοιμάται ύπνο βαθύ!»
Διότι από τη μια, μάς έχει πρήξει με την «περιβαλλοντική» προπαγάνδα και την κλάψα για την υπολειτουργία των κέντρων της και από τη άλλη αφήνει να συμβαίνει το εξής παρανοϊκό: στις άπειρες καντίνες, αναψυκτήρια, περίπτερα κλπ. που καλοκαιριάτικα η κατανάλωση νερού, αναψυκτικών, μπύρας, πλαστικών ποτηριών είναι στο ζενίθ, ΔΕΝ υπάρχει εκεί δίπλα, ούτε δείγμα κάδου ανακύκλωσης, ούτε καν δύο διαφορετικές σακούλες! Μία για σκουπίδια κι αποφάγια και μία για τις συσκευασίες με την ένδειξη «ανακύκλωση», ώστε στην αποκομιδή να γίνει ο διαχωρισμός. ‘Όταν το περιεχόμενο από παρόμοιες σακούλες σε καθημερινή βάση, θα έφτανε να τροφοδοτεί τουλάχιστον το καλοκαίρι, τα μισά κέντρα ανακύκλωσης που κλαίγονται για έλλειψη υλικού. Θα μου πεις, τί κάθομαι και λέω τώρα… συγχωρέστε με, φταίει η ζέστη.
Θα μπορούσα να παραθέσω πολλά ακόμη, μικρά και μεγάλα, όπως θα μπορούσες αναγνώστη μου να συμπληρώσεις κι εσύ τη λίστα. Άσχετα αν εμείς τα λέμε, εμείς τα ακούμε και άλλων το αυτί δεν ιδρώνει, μακάρι να φτάσει ο υδράργυρος τους 45ο βαθμούς! Γιατί δεν βρέθηκε κανείς να τους το τραβήξει μέχρι να ξεκολλήσει! Άι σιχτίρ πια…
Φωτογραφικό υλικό
