Τα «λάικ» του ευαίσθητου φυσιολάτρη που μπερδεύουν… Από την «ΟΙΚΟνική πραγματικότητα» της Π. Στασινοπούλου
Σίγουρα δεν το έχω παρατηρήσει μόνο εγώ. Μια απλή περιήγηση στην εικονική- και όχι ΟΙΚΟνική- πραγματικότητα του διαδικτύου, το επιβεβαιώνει περίτρανα. Ποιο; Ότι δεν υπάρχει περίπτωση να ανεβάσεις οποιαδήποτε εικόνα από φύση, λουλούδι, ζωάκι, σκηνή αλληλεγγύης και να μην μαζέψεις τα λάικ ολόκληρης της ιντερνετικής ζωής σου. Μα θα μου πεις, και τί είναι δηλαδή το λάικ και το ανάγεις σε θέμα; Θα σου απαντήσω «τίποτα και… όλα!». Και όχι επειδή το παίζω Πυθία με γρίφους, αλλά επειδή στα σύγχρονα διαδικτυακά χρόνια είναι μια υπαρκτή πραγματικότητα. Που σημαίνει ότι μια μερίδα χρηστών – σαφώς μειοψηφική έως απειροελάχιστη- έχουν «γραμμένα» τα λάικ στα παλαιότερα των υποδημάτων τους όταν αναρτούν κάτι που τους εκφράζει αληθινά. Και για μια πλειοψηφία τεράστια, το λάικ είναι αυτοσκοπός, αγωνία, «καταξίωση» στο μεγάλο ιντερνετικό χωριό, όπου μεταξύ μας, διεξάγεται επί της ουσίας ένα σύγχρονο κοινωνικό πείραμα παγκόσμιας εμβέλειας με θεαματικά συμπεράσματα… Και στο εν λόγω πείραμα, το αδιόρατο σηματάκι που προσπερνάς ή πατάς αδιάφορα και μηχανικά, διαδραματίζει ρόλο καταλύτη!
Έλεγα λοιπόν, ότι σε αυτό το τεράστιο ιδιόρυθμο «χωριό», ανά πάσα στιγμή μαζεύονται στην πλατεία του αμέτρητοι χωριανοί από κάθε γωνιά και εκθέτουν ο καθένας την πραμάτεια του… στήνουν παζάρι με θεματικούς πάγκους για ό,τι μπορεί να βάλει ο νους του ανθρώπου και τους φορτώνουν με απίθανο εμπόρευμα, περιμένοντας με λαχτάρα τον «πελάτη» να τσιμπήσει… ο οποίος θα «αγοράσει» την πραμάτεια του γούστου του, «πληρώνοντας» ανταποδοτικά με την «μονάδα λάικ» αν πρόκειται για απλά αποδεκτό, συμβατικό προϊόν ή με τη «μονάδα τέλειο» αν πρόκειται για κάτι έξτρα που τον ενθουσίασε. Ενώ όλοι οι χωριανοί μπορούν ισότιμα να είναι πομποί και δέκτες την ίδια στιγμή και καθένας εισπράττει και καταθέτει λάικ, εκθέτοντας άπαντες τα δελεαστικά προϊόντα τους.
Όπου μέσα στον τρομερό συρφετό των πιο απίθανων αναρτήσεων, υπάρχει μια κατηγορία με αδιαμφισβήτητη λάμψη σταρ! Που έτσι και σκάσει μύτη στην «πλατεία του χωριού», σαρώνει με μια απλή γύρα τους υπόλοιπους πάγκους, μαζεύει χαλαρά και με το «καλημέρα» όλες τις εισπράξεις, όλων των βαθμίδων –από απλό «λάικ» μέχρι «τέλειο» και «ουάου» και αποχωρεί μεγαλοπρεπώς! Με τους μόνους θεματικούς πάγκους που ίσως κοντράρεται περιστασιακά στις εισπράξεις είναι αυτούς με την πραμάτεια «κουτσομπολιό- ίντριγκα- σκάνδαλο- σεξ», αλλά ως σταθερή, διαχρονική αξία η ίδια, ουδόλως κινδυνεύουν το κύρος, η δύναμη, η απήχησή της από κατά καιρούς σκανδαλιστική επικαιρότητα. Άσε που ακόμα και σε αυτόν τον αθέμιτο ανταγωνισμό, συχνότατα αναδεικνύεται νικήτρια στην αναμέτρηση, διότι «αρέσει» άνευ όρων και άνευ προϋποθέσεων, βρέξει- χιονίσει- ρίξει κεραυνούς!
Και το μέγιστο αστέρι των λάικ έχει να κάνει με τη φύση σε οποιαδήποτε εκδοχή της. Ειδυλλιακά Ηλιοβασιλέματα, λιακάδες, θάλασσες γαλήνιες και θάλασσες φουρτουνιασμένες, απέραντο πράσινο και δάση, επιβλητικά βουνά και χαράδρες, ολάνθιστα λιβάδια, ταπεινά αγριολούλουδα ή σπάνια άνθη, μπουμπούκια που ξεμυτίζουν, φύλλα που πλέουν στο ποτάμι, τοπία της βροχής και του χιονιά, περίτεχνα σκαμμένοι βράχοι, ουράνια τόξα… και τέλος πάντων όσα ασύλληπτα αποτυπώνει ο χρωστήρας ενός ζωγράφου με θεϊκό ταλέντο, στην εικονική τους θέαση «αρέσουν» σαρωτικά και είναι «τέλεια» χωρίς δεύτερη σκέψη. Το ίδιο και θαρρείς λιγάκι παραπάνω, η κατηγορία «ζώα» ή μάλλον «ζωάκια». Κατοικίδια, του βουνού και του λόγγου, της θάλασσας και του αέρα, της άγριας σαβάνας…Αμέτρητες εικόνες και βίντεο από ό,τι κυκλοφορεί στο ζωικό βασίλειο γενικώς με ένα –ακι στο τέλος κατά προτίμηση λόγω ιδιαίτερης συμπάθειας και δεδομένης ζωοφιλίας, τα οποία επίσης, μέχρι να πεις κύμινο, έχουν μαζέψει εν ριπή οφθαλμού ό,τι διαθέσιμο σήμα αρεσκείας υπάρχει και ο χρήστης βρήκε… «την κότα με τα χρυσά αυγά- λάικ»!
Παρατηρώντας τη συγκεκριμένη, ξεκάθαρη τάση που εκδηλώνεται πανομοιότυπα- σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό – αλλά πάντως σταθερά, μου γεννιούνται διάφορες σκέψεις, που ομολογώ με μπερδεύουν… Κατανοώ βέβαια το αυτονόητο: ότι μια αντικειμενικά όμορφη εικόνα φύσης είναι… μονόδρομος να «αρέσει»- είτε δηλώνεται δημόσια με το πάτημα ενός πλήκτρου, είτε όχι- σε οποιονδήποτε φυσιολογικό άνθρωπο, να χαϊδεύει τα μάτια του, να γαληνεύει τη ψυχή του και σε αντίθετη περίπτωση, απλά… δεν είναι φυσιολογικός! Όπως είναι λογικό να «αρέσει» ένα χαριτωμένο ζωάκι που παίζει, χαριεντίζεται, κάνει ζαβολιές, κυνηγιέται ή απλά ζει με τον τρόπο του στο δικό του φυσικό κόσμο… Και ακόμα πιο λογική- αυτονόητη για φυσιολογικό άνθρωπο, η μαζική απαρέσκεια που δηλώνεται διαδικτυακά σε εικόνες ή βίντεο κακοποίησης. Όπως επίσης κατανοώ τα αισθήματα συγκίνησης, συμπαράστασης, επιβράβευσης, που οδηγούν μηχανικά άπειρα χέρια χρηστών να πατήσουν λάικ σε εικόνες ή βίντεο που αποτυπώνουν σκηνές αλληλεγγύης στον συνάνθρωπο.
Εκείνο που ΔΕΝ κατανοώ είναι το εξής: Πώς γίνεται στον εικονικό κόσμο να εκδηλώνουμε μαζικά και αυθόρμητα το θαυμασμό μας στη φύση, την αγάπη μας στα ζώα, την αλληλεγγύη μας στον αδύναμο, και στον πραγματικό κόσμο, όλα αυτά να ανατρέπονται από τη συντριπτική πλειοψηφία; Στην οποία πλειοψηφία βέβαια ανήκει βάσει στατιστικής λογικής μεγάλο μέρος χρηστών, οι οποίοι την ίδια στιγμή που πατούν «τέλειο» στη θέα πχ. ενός υπέροχου ποταμιού, μπορούν την επομένη να «στολίσουν» στην όχθη του με όση σαβούρα έχουν για πέταμα. Ή στη γραφική ακτή, το παρθένο δάσος, την πανέμορφη εξοχή, που έκαναν απανωτά λάικ με πάθος, μπορούν ανετότατα να αποθέσουν το σκουπιδαριό τους, να ξεπατώσουν δένδρα, να στρώσουν τσιμέντα… Πώς γίνεται να σου «αρέσει» η ψεύτικη εικόνα και να καταστρέφεις την αληθινή; Για να μη πω ότι στην ίδια πλειοψηφία ανήκουν πιθανότατα και αρκετοί που ενώ με το ανώδυνο πάτημα ενός κουμπιού καταδικάζουν παντός είδους κακοποίηση, αν τύχουν μάρτυρες πραγματικού περιστατικού, θα στρέψουν τα νώτα και «πού να μπλέκεις τώρα…». Ακριβώς παρόμοια στάση με περιπτώσεις που καλείσαι να επιδείξεις αλληλεγγύη στον πραγματικό κόσμο, των πραγματικών ανθρώπων, και αδιαφορείς προκλητικά, όταν πριν ένα λεπτό σημείωνες στο φ/β σου «τέλειο» στην εικόνα που είδες να το κάνουν άλλοι…
ΝΑΙ, είναι προφανές ότι το πάτημα ενός κουμπιού, δεν έχει το παραμικρό κόστος και τον παραμικρό κόπο. Αράζεις στη βολική πολυθρονάρα σου μπροστά στον υπολογιστή, πίνεις νωχελικά το ποτάκι σου, καπνίζεις ίσως αρειμάνια, πού και πού ξύνεσαι από βαρεμάρα και όταν ο πλασματικός κόσμος της οθόνης φέρει μπροστά στα κορεσμένα μάτια σου μια ξεχωριστή εικόνα ομορφιάς ή ήθους… θες από ξάφνιασμα… θες από εσωτερική ανάγκη… θες από υποχρέωση…πατάς κι ένα λάικ να βρίσκεται! Τι σου κοστίζει για να το τσιγκουνευτείς; Μήπως θα σε ξεβολέψει- κατά οποιαδήποτε έννοια; Ή θα σου αλλάξει η ανώδυνη, ανεπαίσθητη, μηχανική κίνηση την όποια «κοσμοθεωρία» σου; Μπορείς ωραιότατα ως αυθεντικός κάφρος στη ρεαλιστική πραγματικότητα, να παρουσιάζεσαι στην παραπλανητική εικονική των άγνωστων διαδικτυακών φίλων, με ένα εξόχως ευαίσθητο προφίλ και να μοιράζεις απανωτά «ουάου» σε ειδυλλιακές εικόνες… αυτές που «ευκαιρίας δοθείσης» δεν έχεις κανένα απολύτως ενδοιασμό να κάνεις σαν τα μούτρα σου! Με ρυθμό που κάποια στιγμή δεν θα αφήσεις τίποτα ειδυλλιακό για φωτογράφιση ώστε να έχεις τη χαρά να του κάνεις λάικ! Έτσι, για να καταλαβαινόμαστε και μεταξύ κατεργαρέων υποκριτών, ειλικρίνεια! Διότι αν πάρει κανείς στα σοβαρά και θεωρήσει συνειδητά όλα αυτά τα αναρίθμητα λάικ που εισπράττουν στο διαδίκτυο η φύση και οι αξίες γενικώς, θα έπρεπε λογικά να ζούμε σε παράδεισο «αγγελικά πλασμένο» και η τάξη των (επίσης αναρίθμητων) κάφρων να ήταν ανύπαρκτη! «Έλεος», που λέει και η χαζόφατσα!
#Κουλτουρόσουπα #kulturosupa #ΠλανήτηςΓη #ΟικονικήΠραγματικότητα #ΠίτσαΣτασινοπούλου #ΗφύσηΣτοΔιαδίκτυο #ΛογικήΤωνΛαικ #ΔιαδικτυακήΥποκρισία #ΕικόνεςΦύσης #ΕικόνεςΖώων
