Γράφει ο Πήτερ Γκόνζεν.
Κάτι που παρατηρώ σε κάθε βόλτα που κάνω με το σκύλο μου και καλούμε να συζητάω με όποιον μπαίνει στο σπίτι μου είναι ο τρόπος με τον οποίο προσεγγίζουμε ένα σκύλο. Ο περισσότερος κόσμος θα δει το σκύλο και απευθείας χωρίς να ρωτήσει ή πολλές φορές χωρίς καν να το σκεφτεί, πλησιάζει το σκύλο σκύβει από πάνω του και απλώνει χέρι να το χαϊδέψει συνοδευόμενο από ένα έντονο συναίσθημα ενθουσιασμού. Άλλες φορές πάλι περιμένοντας το φανάρι να αλλάξει χρώμα ώστε να περάσουμε το δρόμο πάνω σε μια νησίδα με αυτοκίνητα να περνάνε από μπροστά και από πίσω κάνοντας φασαρία απλώνει ο κόσμος το χέρι και χαϊδεύει το σκύλο. Θα μου πείτε είναι καλό ή κακό αυτό; Θα έλεγα απερίσκεπτο. Τι θα συμβεί αν ο σκύλος δαγκώσει ποιος θα έχει κάνει το λάθος; Ο σκύλος, το αφεντικό του ή ο περαστικός; Σίγουρα και οι τρείς. Βεβαία το μεγαλύτερο μέρος ευθύνης το έχει το άτομο που δεν προσεγγίζει το σκύλο κατάλληλα. Αν παρατηρήσουμε τον κόσμο εκτός Ελλάδας θα παρατηρήσουμε ότι προκείμενου να χαϊδέψει ή ταΐσει κάποιος ένα σκύλο θα πάρει την άδεια του ατόμου που έχει αναλάβει τη φροντίδα του σκύλου. Αντιθέτως εδώ θα γίνει ακριβώς το ανάποδο και αν μάλιστα μπει κάποιο όριο θα υπάρξει και παρεξήγηση. Μα γιατί να μην χαϊδέψω το σκύλο αφού τον αγαπάω ή μα δεν του δίνω κατι κακό γιατί να μην το ταΐσω; Και μάλιστα με αρκετή επιμονή! Εδώ τείθετε το ερώτημα τι μαθαίνει ο σκύλος από όλα αυτά, αλλα αυτό θα αναλυθεί σε επόμενο άρθρο.
Για να καταλάβουμε πως είναι προτιμότερο να προσεγγίζουμε ένα σκύλο θα πρέπει να μπούμε στη θέση του. Στην πρώτη περίπτωση σκεφτείτε ότι ένα όν που δεν ανήκει στο ίδιο είδος με εσάς, αρκετές φορές μεγαλύτερο από εσάς έρχεται κατά πάνω σας, εσείς του φωνάζετε να κρατήσει απόσταση, μα σας αγνοεί και μετά έρχεται να πέσει κατά πάνω σας απλώνοντας μάλιστα ένα μέλος του σώματος του προς τα εσας. Πως θα αντιδρούσατε; Λογικά θα θέλατε να φύγετε τρέχοντας από εκεί, αν όμως ήσασταν και δεμένοι; Δεν υπάρχει διέξοδος για φυγή αρα είτε παγώνετέ από το φόβο είτε επιτίθεστε. Ακριβώς αυτό είναι το ένστικτό της δραπέτευσης ή μάχης (fight or flight) που έχει ένας σκύλος. Οι συμπεριφορές του να κινηθούμε σε ευθεία γραμμή προς ένα ζώο, το να σκύψουμε από πάνω του, να το κοιτάμε στα μάτια κ.α. θεωρούνται επιθετικές συμπεριφορές άρα θα έχουν και τα αντίστοιχα αποτελέσματα, ο σκύλος θα θεωρεί ότι δέχεται επίθεση και θα αμυνθεί.
.
.
Ποιος είναι ο κατάλληλος τρόπος προσέγγισης; Να σεβαστούμε την ανάγκη του, να του παρέχουμε χώρο να νιώσει ασφαλής, και να το αφήσουμε να μας προσεγγίσει αυτό με δική του πρωτοβουλία. Αν θέλουμε μπορούμε να πλησιάσουμε να του αφήσουμε μια λιχουδιά και να φύγουμε ώστε να το ενθαρρύνουμε. Για να του παρέχουμε το χώρο που χρειάζεται, μπορούμε να χαμηλώσουμε ώστε να είμαστε στο ίδιο επίπεδο και να μην δείχνουμε τόσο ¨τρομακτικοί¨ να κοιτάμε από την άλλη (μπορούμε να διατηρούμε οπτική επαφή μέσα από την περιφερειακή όραση) και να επιτρέψουμε στο σκύλο να μας πλησιάσει. Πολλές φορές με σκυλιά που έχουν φοβίες είναι η μοναδική λύση αλλα και στα άλλα σκυλιά είναι απαραίτητο γιατί ποτέ αν δεν γνωρίζουμε το σκύλο δεν μπορούμε να ξέρουμε την αντίδραση του, και αυτή η προσέγγιση αποτελεί την πιο ασφαλής λύση. Καλό είναι πέρα από τα τεχνικά κομμάτια της γλώσσας του σώματος είναι να παρατηρούμε τη δική μας συναισθηματική κατάσταση και να έχουμε όσο το δυνατό πιο ήρεμη κατάσταση (χαλαρή αναπνοή, ήρεμες-αργές κινήσεις).
Πέρα από φοβικά σκυλιά με έχει βοηθήσει να «γνωριστώ» με αδέσποτα που ερχόντουσαν κάπως επιθετικά κατά πάνω μου. Τελικά αφού είδαν ότι δεν αποτελώ κίνδυνο γι’ αυτά, ηρέμησαν και οπότε περνάω από εκεί έρχονται χαρούμενα να με υποδεχθούν και ίσως να λάβουν χάδια .
Για τη δεύτερή περίπτωση στα φανάρια είναι από μόνη της αρκετά αγχωτική αρα αν δεχτεί απότομα κάποιο άγγιγμα θα τρομάξει και ενδεχόμενος να αντιδράσει απρόβλεπτα αρα καλό είναι σε τέτοιες περιπτώσεις απλώς να μην γίνει η κίνηση.
Φωτογραφικό υλικό
