Γράφει ο εκπαιδευτής σκύλων Πήτερ Γκόνζεν.
Προκειμένου να έχουμε ένα ήρεμο σκύλο θα πρέπει ο σκύλος μας να μην αγχώνεται εύκολα. Αυτό σημαίνει να τον έχουμε προετοιμάσει για διαφόρων ειδών ερεθίσματα. Η διαδικασία αυτή ονομάζεται κοινωνικοποίηση και αναφέρομαι λεπτομερέστερα σε προηγούμενο άρθρο. Αν όμως ο σκύλος έχει μεγαλώσει και έχει μάθει να αντιδρά με στρες στα διάφορα ερεθίσματα, τότε τι κάνουμε; Θα πρέπει να ξεμάθουμε το σκύλο το να αντιδρά με αυτόν τον τρόπο. Όπως μαθαίνουμε σε ένα σκύλο να κάθεται θα πρέπει να του μάθουμε πώς να αντιδρά στο συγκεκριμένο ερέθισμα. Για να γίνει αυτό θα πρέπει να τον ακολουθήσουμε προσεκτικά στον τρόπο με τον οποίο μπορεί να διαχειριστεί το συγκεκριμένο ερέθισμα. Πρέπει να αφεθούμε στο σκύλο να μας μάθει τον τρόπο που μπορεί να μάθει να διαχειρίζεται τέτοιου είδους καταστάσεις. Και σταδιακά τον ενθαρρύνουμε να προχωρήσει παρακάτω όσο αφορά το ερέθισμα αυτό. Η διαδικασία αυτή ονομάζεται απευαισθητοποίηση και καλό είναι να γίνει σε όσα ερεθίσματα ο σκύλος μας αγχώνεται. Θα πρέπει να γίνεται πάντα σταδιακά και χωρίς πίεση παρατηρώντας πάντα για σημάδια που μας λένε ότι ο σκύλος αγχώνεται.
Πέρα από το κομμάτι του σκύλου είναι πολύ σημαντικό να εστιάσουμε την προσοχή μας και σε εμάς για να δούμε μήπως με κάποιο τρόπο ενισχύουμε αύτη τη συμπεριφορά. Για παράδειγμα όταν ο σκύλος ανεβαίνει πάνω μας είτε στην πόρτα να μας «χαιρετήσει» είτε στον καναπέ να ζητήσει χάδια. Θα πείτε τι είναι το λάθος που κάνουμε σε αυτή την περίπτωση. Άθελα μας δίνουμε στο σκύλο το «πράσινο» φως να έρθει. Πως; Με τη στάση που έχουμε. Τον βλέπουμε να έρχεται και συνεχίζουμε να τον κοιτάμε ή να έχουμε το σώμα μας στραμμένο πάνω του που παλιότερα αυτό αποτελούσε για το σκύλο το σινιάλο έλα για αγκαλιά. Σαν κουτάβι μας έβλεπε σε αυτή τη στάση και ερχόταν και το παίρναμε αγκαλιά άρα έχει συνδέσει τη στάση αύτη με τη συμπεριφορά του. Επίσης πολλές φορές προσφέροντας τους όταν το ζητάνε πέρα του ότι τα μαθαίνουμε να ζητάνε, δεν τους αφήνουμε και το χώρο που χρειάζονται για τον εαυτό τους να ηρεμήσουν και να ασχοληθούν λίγο με αυτά που ασχολείται ένας σκύλος να αράξει ή να πάρει απόσταση να παρατηρήσει μια κατάσταση, ώστε να μπορέσει να διακρίνει πότε θα πρέπει να προστατέψει το σπίτι πχ και πότε δεν χρειάζεται ώστε να μην κάνει μόνιμα χαρά σε όποιον και να έρθει.
Για να μπορέσει ο σκύλος να βρει το ρόλο του στο σπίτι θα πρέπει να έχει το χώρο που ανέφερα παραπάνω. Πως προσφέρουμε το χώρο αυτό; Απλώς σταματάμε να του δίνουμε σημασία όταν μας το ζητάει εκείνος και του την δίνουμε όταν το θελήσουμε εμείς που σημαίνει ότι θα πρέπει να του έχουμε μάθει κάποια σινιάλα ή εντολές πχ το έλα ώστε όταν θέλουμε εμείς να του δώσουμε σημασία να του κάνουμε αυτά τα σινιάλα και τότε να του δίνουμε ότι θέλει. Με τον τρόπο αυτό ο σκύλος μαθαίνει να είναι υπάκουος όχι από φόβο αλλά από σεβασμό που είμαστε τόσο ξεκάθαροι απέναντί του. Η δυσκολία σε όλα αυτά είναι κατά πρώτων οι δικές μας συνήθειες που μόλις έρθει ο σκύλος ασυναίσθητα τον χαϊδεύουμε ή του δίνουμε αυτό που μας ζητάει, και κατά δεύτερον ότι πρέπει να έχουμε ένα ελεγχόμενο περιβάλλον. Το να έχουμε ένα ελεγχόμενο περιβάλλον σημαίνει να μπορούμε να διαχειριστούμε το χώρο κατάλληλα αλλά και ότι περιλαμβάνει ο χώρος και η μεγαλύτερη δυσκολία είναι ότι θα πρέπει είτε να θέσουμε κάποιους κανόνες σε όποιον έρχεται στο σπίτι είτε να περιορίσουμε το σκύλο σε ένα άλλο δωμάτιο ώστε να μην εξασκεί τις συμπεριφορές που δεν θέλουμε.
Φωτογραφικό υλικό
