Ο ΑΘΛΙΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ με τη συγκοινωνία Θεσσαλονίκης! Από την «ΟΙΚΟνική πραγματικότητα» της Π. Στασινοπούλου
Με όση ψυχραιμία μου επιτρέπουν οι παρούσες συνθήκες, θα αναφερθώ σε ένα κεφαλαιώδες ζήτημα της πόλης, το οποίο έχει ήδη απασχολήσει τη στήλη σποραδικά στο παρελθόν και εννοώ το συγκοινωνιακό. Τη βασικότατη ανάγκη μετακίνησης του δημότη με Μέσα Μαζικής Μεταφοράς. Ένα κορυφαίο ζήτημα με διαστάσεις κοινωνικές, οικολογικές, πολιτικές, οικονομικές, που για την πόλη της Θεσσαλονίκης, εδώ και δεκαετίες και για αδιευκρίνιστους λόγους, συνιστά μια… βαριά κατάρα! Όσες προτάσεις, μελέτες, απόπειρες επιχειρήθηκαν στο συγκεκριμένο τομέα, είτε κατέληξαν στο καλάθι των αχρήστων- αφού καταβρόχθισαν απίστευτο δημόσιο χρήμα, είτε αποτυπώθηκαν ως «πληγές» στο σώμα της πόλης – αφού δημιούργησαν απείρως σοβαρότερα προβλήματα, από όσα κλήθηκαν να λύσουν! Με αποτέλεσμα μια μεγαλούπολη 1 εκ, κατοίκων- συμπρωτεύουσα (υποτίθεται) του κράτους, να διαθέτει ΈΝΑ και μοναδικό μέσο μεταφοράς, τα αστικά λεωφορεία του ΟΑΣΘ.
Ο οποίος ΟΑΣΘ, πέραν του μονοπωλίου στην εξυπηρέτηση μιας βασικής ανάγκης της πόλης, επιπλέον διακρίνεται από μια ξεχωριστή ιδιαιτερότητα: είναι ιδιωτικός και ταυτόχρονα συμβεβλημένος με το δημόσιο, εισπράττοντας κρατική επιχορήγηση για τις κοινωφελείς υπηρεσίες του. Μια ιδιαιτερότητα που φυσικά περιπλέκει το καθεστώς λειτουργίας του, καθώς υπεισέρχονται πoικίλοι παράγοντες, τόσο από πλευράς μετόχων, ιδιωτικού κέρδους, συνδικάτου εργαζομένων κλπ., όσο και από πλευράς δημοσίου, εκάστοτε υπουργείων, ειδικής νομοθεσίας, κρατικού ελέγχου κλπ. Που σημαίνει ότι για την εύρυθμη λειτουργία του, όλοι τούτοι οι ετερόκλητοι παράγοντες πρέπει να ισορροπούν– συχνά σε τεντωμένο σχοινί και μάλιστα σε συνθήκες κρίσης και μνημονίων- και αν για κάποιο λόγο η εύθραυστη ισορροπία στο πολύπλοκο καθεστώς διαταραχθεί, ο οργανισμός θα καταφύγει στο πλέον πρόσφορο μέσο πίεσης για να την επαναφέρει: θα τραβήξει χειρόφρενο στα οχήματά του, στα πρότυπα των συνδικαλιστών της ΔΕΗ και του κατεβάσματος του διακόπτη, αφήνοντας στον Θεσσαλονικιό ως μόνες επιλογές μετακίνησης, προκειμένου να πάει στη δουλειά του, στο νοσοκομείο, στο σχολείο κλπ.: α) το ταξί – ΑΝ έχει μπόλικο χρήμα, β)το ΙΧ -ΑΝ διαθέτει π.χ. ο φοιτητής, γ) τα πόδια του – ΑΝ είναι μαραθωνοδρόμος.
Πέραν τούτων ΟΥΔΕΝ και ούτε γι αστείο σύγκριση με Αθήνα και τα 5 μέσα μεταφοράς εκ των οποίων τα αστικά της λεωφορεία είναι καθαρά κρατική υπηρεσία και όχι «μπασταρδεμένη» σαν τον λαβύρινθο του δικού μας οργανισμού με τις «αμαρτωλές» συμβάσεις του, τις κόντρες μεταξύ διοίκησης και εργαζομένων, μεταξύ διοίκησης και υπουργείου, μεταξύ μετόχων και συνδικάτου και πάει λέγοντας το γαϊτανάκι, πάντα σε βάρος του επιβατικού κοινού. Διότι όταν λείπει ο ανταγωνισμός, το εκάστοτε μονοπώλιο μοιραία ασκεί φασιστική εξουσία, από την ποιότητα των παρεχομένων υπηρεσιών, μέχρι την κοστολόγησή τους, την αντιμετώπιση του πελάτη, την επιβολή προστίμων και σε αυτούς τους τομείς ο ΟΑΣΘ «μας» δίνει ρέστα! Σε αντίθεση με τα μηχανήματα εισιτηρίων που ΔΕΝ δίνουν, ως εξαιρετική πρωτοτυπία. Κατά τα άλλα, άθλια παμβρώμικα οχήματα που ενίοτε… αυταναφλέγονται, ντουμάνι από καυσαέριο, κλιματισμός στη χάση και στη φέξη, δρομολόγια «κατά το δοκούν», προκλητική αγένεια, πάστωμα επιβατών σαν στοιβαγμένα σακιά, ελεγκτές σε ρόλο στυγνού τιμωρού, παρανοϊκά πρόστιμα… Το λες και «είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρά!»
Ωστόσο, σε επίπεδο παραμυθιάσματος και χονδροειδέστατου δουλέματος στο μείζον συγκοινωνιακό θέμα, η Θεσσαλονίκη χρόνια τώρα κρατά τα σκήπτρα, διότι το τί έχουν ακούσει τα αυτιά μας και τι έχουν δει (και βλέπουν) τα μάτια μας, άλλο να το περιγράφεις και άλλο να το ζεις, σε σημείο να λες «ούτε στον εχθρό μου!» Το τι έχουν τάξει στην πόλη οι λογής σωτήρες/ φωστήρες, κατά προτίμηση σε περιόδους ΔΕΘ καλή ώρα, θα μπορούσε να γεμίσει τρίωρη επιθεώρησηνα σκας στο γέλιο. Κι αυτό για να ξορκίσεις το κακό και να μην το δεις ως τραγωδία που είναι, προβαίνοντας πάνω στο σαλτάρισμα σε ανεξέλεγκτες αντιδράσεις. Διότι σύμφωνα με τα ταξίματα, η Θεσσαλονίκη κατά καιρούς «απέκτησε» διάφορα ευφάνταστα Μέσα Μεταφοράς, εκ των οποίων κάποια θα μείνουν στη ιστορία λόγω ευρηματικού χιούμορ και τρισμέγιστης βλακείας, όπως:
– Η Υποθαλάσσια αρτηρία, ως το αδιαμφισβήτητο νάμπερ ουάν! Το μέγα υπερθέαμα στο βυθό του Θερμαϊκού, όπου ένα τούνελ 13 χλμ, απλά για να συνδέσει λιμάνι με Λευκό Πύργο, θα έκανε σμπαράλια το θαλάσσιο οικοσύστημα, θα κόστιζε όσο η διώρυγα του Σουέζ σήμερα, θα χρέωνε διόδια για το πέρασμα,.. Οπότε οι έχοντες σώας τας φρένας κάτοικοι φυσικά εξεγέρθηκαν στον παραλογισμό και το ακύρωσαν, αφού βεβαίως το δημόσιο πλήρωσε σε τιμές χρυσού όχι μόνο τις άχρηστες μελέτες αλλά και αποζημίωση στην ανάδοχο εταιρεία!
– Το περίφημο Τελεφερίκ, που θα συνέδεε Λευκό Πύργο με Άνω Πόλη… Αυτό που οι (επίσης χρυσοπληρωμένες) μελέτες είχαν προβλέψει και την τελευταία λεπτομέρεια μέχρι τιμή εισιτηρίου, που οι εργολάβοι με τις τανάλιες στο χέρι θα το ξεπετούσαν σε 8 μηνάκια, που οι τζίφρες είχαν μπει όλες και τα κονδύλια ήταν έτοιμα στο τραπέζι … αλλά καθώς φαίνεται κάπου σκάλωσαν τα συρματόσχοινα ή δεν τα βρήκαν με τους πασσάλους κι απομείναμε με το… βαγονέτο στο χέρι.
– Στο μεταξύ μεσολάβησε η μελέτη για τραμ… Αφού ναυάγησε η επιστημονική φαντασία της υποθαλάσσιας, οι φωστήρες αναγκάστηκαν να προσγειωθούν με βαριά καρδιά στον μπας κλας ρεαλισμό και έπιασαν τη μακριά συζήτηση για κατασκευή τραμ… εδώ και μια εικοσαετία τουλάχιστον ΔΕΝ την τελείωσαν ακόμα, υπομονή…
– Άλλοι ρομαντικοί, αντί της πανάκριβης μετακίνησης ΥΠΟ την θάλασσα, μελέτησαν την απλούστερη ΕΠΙ της θάλασσας, με καραβάκια στο Θερμαϊκό που θα εξυπηρετούσαν το παραλιακό μέτωπο. Άχρηστες όμως και τούτες οι μελέτες, καθότι το κόστος λειτουργίας μόνο με επιδότηση καλυπτόταν και δεν βρέθηκε φορέας να βάλει το χέρι στην τσέπη.
– Μέχρι που φθάσαμε στους μετροπόντικες και το κατά φαντασίαν Μετρό, που εδώ και 12 κοντά χρόνια περιπλανιέται ως φάντασμα στην πόλη αφήνοντας πίσω του λαμαρίνες, τρύπες και αγιάτρευτες πληγές, χαρίζοντας ωστόσο στη Θεσσαλονίκη μια θέση στα ρεκόρ Γκίνες στο κεφάλαιο «ανώφελα, βλακώδη, καταστρεπτικά έργα χωρίς τελειωμό…» Κι επειδή απηύδησα να βλέπω το γελοίο καρκατσουλιό και να βρίζω, εδώ σταματώ. Μου σώθηκαν πια τα μπινελίκια και στον ύπνο μου βλέπω μολότωφ…
Κάπως έτσι, μετά από τόσα μεγαλεπήβολα και τόσο σπαταλημένο χρήμα, απομείναμε στην (και καλά) συμπρωτεύουσα, με έναν μίζερο ΟΑΣΘ να αλωνίζει ως μοναδικός κυρίαρχος του παιχνιδιού και όταν απεργεί η πόλη συγκοινωνιακά να νεκρώνει. Κι αν δεν έχεις φράγκα για ταξί, ΙΧ, ποδήλατο ή γερά πόδια, άντε να ψάχνεις εναλλακτικούς τρόπους να πας στη δουλειά σου. Βλέπεις το κάρο με το άλογο του παππού αποσύρθηκε και το ελικόπτερο στην ταράτσα δε βρίσκει ελικοδρόμιο να παρκάρει… Κι αντί μιας σοβαρής επίλυσης του γόρδιου δεσμού, το χοντρό δούλεμα «αριστερής» προέλευσης τώρα, συνεχίζεται: ότι τάχα μου ο «σχεδιασμός προβλέπει» (θα πνιγούμε από το γέλιο) έναν κρατικό ΟΑΣΘ!!! Τη στιγμή δηλαδή που δεν έμεινε τίποτα κρατικό που να μην ιδιωτικοποιηθεί, ο ιδιωτικός ΟΑΣΘ όλως παροδόξως και ως μοναδική εξαίρεση, θα κρατικοποιηθεί!!! Τη στιγμή που δεν υπάρχει σάλιο ούτε για το μερίδιο της κρατικής επιχορήγησης, ξαφνικά και από θαύμα, θα βρεθεί πολλαπλάσιο χρήμα για πλήρως κρατική λειτουργία! Έκτακτα τα συριζαίικα ανέκδοτα για κρετίνους, μόνο που οι λοιποί δε γελάμε. Βγαίνουμε εκτός εαυτού και η αγανάκτηση προς κάθε ασυνείδητο εμπλεκόμενο, έχει ξεπεράσει τα όρια!!! Πάντως τα μπουγέλα για τις παπαριές που θα ακούσω για χιλιοστή φορά στη ΔΕΘ, τα έχω έτοιμα και βαρβάτα… Κοπιάστε σύντροφοι!
=======================================================================================
#Κουλτουρόσουπα #kulturosupa #ΠλανήτηςΓη #ΟικονικήΠραγματικότητα #ΠίτσαΣτασινοπούλου #ΘεσσαλονικηΣυγκοινωνίες #ΟΑΣΘ #ΑπεργίαΟΑΣΘ
=======================================================================================
Φωτογραφικό υλικό
