Να κλαδέψω ή να… στηρίξω τα μπλόκα; Ιδού η «απορία»! Από την «ΟΙΚΟνική πραγματικότητα» της Π. Στασινοπούλου.
Το «δίλημμα» με αφορά, αφ’ενός ως ανήκουσα στον γεωπονικό κλάδο, μια επιστήμη κατεξοχήν εφαρμοσμένη και πρακτική, και αφ’ετέρου ως σχετιζόμενη με την αγροτική τάξη. Όπου στις παρούσες συγκυρίες των αγροτικών κινητοποιήσεων… αντιμετωπίζω από τη μια τις πρακτικές υποχρεώσεις του επαγγέλματος και από την άλλη το αγωνιστικό καθήκον προς τον «αδελφό» κλάδο που πλήττεται. Διότι μπορεί να μην είχα χωραφάκι να γίνω αγρότισσα, ωστόσο σαν γεωπόνος (οφείλω να) είμαι εκ των πραγμάτων το δεξί της χέρι. Άσχετα που πολλοί συνάδελφοι το κρατούν… γαντοφορεμένο και κομψό, προσωπικά είμαι περήφανη για τους ρόζους και την αγριάδα του δικού μου που απέκτησα δουλεύοντας τη γη με τα χέρια και όταν συναντήσω αυτά της αγρότισσας με μια ματιά «καταλαβαινόμαστε». Και βέβαια καμαρώνω για τα «αντιαισθητικά» μου εύσημα…. παρότι εν προκειμένω η ταμπακιέρα αφορά σε ένσημα!
Επειδή λοιπόν ανήκω στο πρακτικό πεδίο της εφαρμοσμένης επιστήμης και όχι στο θεωρητικό των μελετών γραφείου, τούτη την εποχή η γεωπονική δουλειά μου… προστάζει κλάδεμα. Και βέβαια είναι από τις καθοριστικές εργασίες που απαιτεί ειδική γνώση και εμπειρία, γεγονός που σημαίνει ότι δεν μπορώ να αφήσω στο πόδι μου έναν ανειδίκευτο εργάτη να την εκτελέσει, όπως π.χ. το σκάψιμο. Αυτή η χειρουργική δουλειά πρέπει να περάσει από τα δικά μου χέρια και επιπλέον ΔΕΝ μπορεί να αναβληθεί. Ή χειμώνα ή ποτέ! Έτσι και αμελήσω κι αρχίσουν να φουσκώνουν τα μάτια, πάει η «αναισθησία» του ληθάργου και ο πόνος στα φυτά μου μπορεί να αποβεί μοιραίος… αλλά κι αν τον ξεπεράσουν, θα οψιμίσουν αδικαιολόγητα την ανθοφορία – καρποφορία τους, λόγω της δικής μου αμέλειας. Αν πάλι τα κλαδέψω μέσα σε μεγάλες παγωνιές, κανείς δεν μου εγγυάται τί μπορεί να συμβεί στις ευαίσθητες, εκτεθειμένες τομές. Οπότε είναι πολύ συγκεκριμένες οι μαλακές, χειμωνιάτικες μέρες που μου επιτρέπουν αυτή την μέγιστης σημασίας για τα φυτά εργασία.
Υποθέτω ότι οι αγρότες δενδροκαλλιεργητές είτε την ολοκλήρωσαν στα οπωροφόρα τους, είτε έχουν αφήσει στα χωράφια τους τους κατάλληλους ειδικούς σαν ελόγου μου να την αποτελειώσουν, πριν ανέβουν οι θερμοκρασίες. Και έτσι μπορούν απερίσπαστοι να οργανώσουν τον αγώνα τους στα μπλόκα. Που πέρα από λογής ευφυολογήματα, είναι αγώνας ΚΑΙ δίκαιος ΚΑΙ θεμιτός ΚΑΙ… ελπιδοφόρος. Παρά τις κατά καιρούς ατασθαλίες του κλάδου που πολλοί επιχείρησαν να εκμαυλίσουν με εύκολο χρήμα και αμφιλεγόμενες επιδοτήσεις… παρά τα όσα τους καταμαρτυρούν για προνόμια… παρά την πολιτική εκμετάλλευση του μείζονος αγροτικού ζητήματος από τυχοδιώκτες… παρά τα δικά τους λάθη…. ο πρωτογενής τομέας δεν παύει να είναι το Α και το Ω, όχι απλά της οικονομίας της χώρας, αλλά της ίδιας της επιβίωσης των πολιτών της, παρότι εξαρτημένος από απρόβλεπτους φυσικούς παράγοντες. Εξ ου και τα προνόμια σε λογική και δίκαιη βάση.
Εν προκειμένω όμως με το αριστερό φαρμακερό μνημόνιο που προβλέπει εξοντωτική φορολόγηση και υπέρογκες ασφαλιστικές εισφορές, δεν πλήττονται προνόμια, αλλά στο πρόσωπο των αγροτών η ίδια η παραγωγή της χώρας. Διότι όταν αυτός που τη διαχειρίζεται ΔΕΝ μπορεί καταρχήν να επιβιώσει και πολύ περισσότερο να βρει τα μέσα να τη συνεχίσει, μοιραία θα την εγκαταλείψει με όσες ανυπολόγιστες συνέπειες σε όλα τα επίπεδα, συνεπάγεται αυτό. Με κυρίαρχο βεβαίως την έλλειψη τροφής και την ανάγκη εισαγωγής της με χρήμα… δανεικό και ΑΝ… Μπροστά σε παρόμοια προοπτική, τί πιο λογικό και δίκαιο για τον αγρότη να αντιδράσει δυναμικά διεκδικώντας, αν μη τι άλλο, τη δυνατότητα να συνεχίσει να παραμένει αγρότης. Κάποτε μπορεί να αντιδρούσε για προνόμια… τώρα όμως για την ύπαρξή του. Και ξέρει ότι η τάξη του έχει μέγιστη και ουσιαστική δύναμη αν θελήσει να την χρησιμοποιήσει και τα μπλόκα των τρακτέρ είναι το λιγότερο. Όσοι κρατούν στα χέρια τους την τροφή και την ενέργεια, μπορούν να κινήσουν βουνά αμετακίνητα! Δίνοντας με το δυναμικό τους παράδειγμα εν μέσω μαζικής αδράνειας, ένα έστω… ψήγμα ελπίδας στους «σιωπηλούς» καταπιεσμένους ότι «οργή λαού, φωνή Θεού!»
Επανερχόμενη στο αρχικό μου «δίλημμα», βλέπω τον δικό μου γεωπονικό κλάδο, το δεξί χέρι των αγροτών, να τηρεί σιγήν ιχθύος. Κουβέντα! Μίλησαν οι κτηνοτρόφοι, οι ψαράδες, οι φορτηγατζήδες, οι δικηγόροι… αλλά οι γεωπόνοι κιχ! Είναι άραγε απορροφημένοι από το κλάδεμα της εποχής και δεν προκάμουν; Δεν αποτέλειωσαν μήπως τα δένδρα των παραγωγών και η πολλή δουλειά δεν τους αφήνει περιθώρια να συμπαρασταθούν; Μα αγαπητοί συνάδελφοι, δεν μιλάμε να ανεβούμε στα τρακτέρ και να διανυκτερεύουμε στις εθνικές οδούς… μιλάμε για μια δημόσια επίσημη δήλωση, ένα καθολικό ψήφισμα συμπαράστασης από τόσους γεωπονικούς συλλόγους ανά τη χώρα. Μια αντιπροσωπεία των συλλογικών οργάνων που θα δώσει δυνατά το στίγμα ότι «είμαστε δίπλα σας και στηρίζουμε τον αγώνα». Έστω με ένα συμβολικό πανώ στα μπλόκα! Δεν γνωρίζω την επίσημη στάση του ΓΕΩΤΕ, της ΠΑΣΕΓΕΣ, των Γεωπονικών Σχολών ή άλλων φορέων σχετικών με τον πρωτογενή παραγωγικό τομέα. Δεν είδα κανέναν στα μπλόκα, ούτε στις οθόνες, ούτε στις ανακοινώσεις, εκτός αν μου διέφυγε…
Διότι αν δεν στηρίξει τον αγροτικό κόσμο ο κλάδος που στενότερα σχετίζεται μαζί του και η επαγγελματική ύπαρξη του ενός είναι άρρηκτα δεμένη με του άλλου, ποιος θα το κάνει; Ποιος γνωρίζει καλύτερα τις αγωνίες και τα προβλήματα του αγρότη; Αν πληγεί η αγροτική παραγωγή σε βαθμό αφανισμού, ποιο θα είναι το βασικό αντικείμενο του γεωπόνου; Τί ακριβώς θα κλαδεύει τέτοια εποχή; Οι τριανταφυλλιές στους κήπους είναι περιορισμένες και επιπλέον τα ροδοπέταλα… δεν τρώγονται! Εκτός αν έχει σοβαρές ενστάσεις για τα αιτήματα και τηρεί αποστάσεις. Ας βγει όμως να το πεί! Και γενικότερα να ΒΓΕΙ επιτέλους από το καβούκι της σιωπής και της αδράνειας και να πάρει θέση για μείζονα ζητήματα που δεν αφορούν μόνο – άμεσα ή έμμεσα και τη δική του επαγγελματική υπόσταση, αλλά κυρίως το μέλλον της εγχώριας παραγωγής για την οποία θα έπρεπε να έχει καθοριστικό λόγο! Αυτόν που ΔΕΝ είχε ποτέ, βολεμένος «ποικιλοτρόπως»! Μόνο που πρέπει να το κάνει όχι «υπηρεσιακά» κι αθόρυβα, αλλά δημόσια και φωναχτά στα ΜΜΕ γιατί κακά τα ψέματα, ΕΚΕΙ παίζεται το επικοινωνιακό παιχνίδι της κοινής γνώμης. Η οποία, κάτι μου λέει ότι περιμένει με λαχτάρα το γιγάντωμα της αγροτικής αντίδρασης για να αναθαρρήσει από το τέλμα!
Αγαπητέ συνάδελφε, προσωπικά το αποφάσισα και δεν έχω «δίλημμα»: ΚΑΙ θα κλαδέψω γιατί τα φυτά μου δεν μπορούν να περιμένουν, ΚΑΙ θα στηρίξω τα μπλόκα για να συνεχίσω… να κλαδεύω! Για να μην αναγκαστώ εντός ολίγου να πετάξω το κλαδευτήρι μου, σκουριασμένο από αχρηστία. Αν πια δω ότι δεν «προλαβαίνω» και τα δύο, θα ζητήσω τη φετινή κατανόηση των φυτών μου και θα επιλέξω τη στήριξη… με όποιον τρόπο μπορώ! Έστω και προσπαθώντας να σε πείσω να ενωθούμε στον κοινό στόχο. Δεν είναι λίγο… Γιατί πέρα από το «συντεχνιακό» που φαίνεται, οι προεκτάσεις είναι πολύ βαθύτερες!
Φωτογραφικό υλικό
