100 «ΟΙΚΟνικές πραγματικότητες» και μία κατάθεση… Από την Π. Στασινοπούλου.
Ίσως το παρόν άρθρο καταχράται τη φιλοξενία του Μέσου, καθώς δεν έχει «θέμα» με τη συμβατική έννοια του όρου… Έχει μόνο συναίσθημα. Και κίνδυνο. Όταν εκθέτεις δημόσια το μέσα σου, το ρίσκο και οι πιθανότητες να «κακοπέσεις» και να «τραυματιστείς», είναι σαφώς μεγαλύτερες από την όποια αποδοχή ή έστω αδιαφορία. Όσο κι αν η τρίχρονη προπόνηση σε έχει τρόπον τινά θωρακίσει, το μικρό παιδί εντός σου παραμένει ευάλωτο- ευτυχώς… Και παρότι οι γρατζουνιές στα γόνατα πονούν, τις φέρει με καμάρι ως «τεκμήρια» μιας σκανδαλώδους αθωότητας που δεν θέλει να αποχωριστεί… Βλέποντας το νούμερο 100 να φιγουράρει σήμερα στο κοντέρ των άρθρων της στήλης, η ανάγκη για στάση ήταν πιεστική. Σαν τον οδηγό που επιβραδύνει στην πορεία, αφήνει για λίγο το όχημα στην άκρη, ίσως γιατί κάτι ξεχωριστό, ας πούμε ένα υπέροχο τοπίο, του τράβηξε την προσοχή και θέλει να ρεμβάσει γαλήνια, αποκομμένος από ταχύτητες…
Αιτία της δικής μου στάσης, το «τοπίο» των 100 άρθρων, προκλητικό της μνήμης και του συναισθήματος, Ήταν πριν τρία χρόνια τέτοια εποχή, που «φθίνουν οι οπώρες», όταν η στήλη πήρε το βάπτισμα, ως πρώτο παρθενικό κείμενο, είναι αλήθεια σε «παγωμένα νερά», τύπου… ψυχρολουσίας. Στον πάτο των στατιστικών, μετρώντας τρεις εκατοντάδες αναγνώστες, που είπαν από περιέργεια να ρίξουν μια ματιά στο καινούργιο «φρούτο»… Το οποίο φρούτο εγώ, αμάθητη σε όλο τούτο το παιχνίδι των αριθμών, έπαθα αίφνης έναν διχασμό: από τη μια χάρηκα σαν παιδί που τόσοι άνθρωποι μου έκαναν την τιμή να αφιερώσουν χρόνο στα γραφτά μου (για φαντάσου!) και από την άλλη, ατενίζοντας τους υπόλοιπους από τον… πάτο της λίστας, κάτι μέσα μου πόνεσε, έστω κι αν αδυνατούσα να μπω σε λογική συγκρίσεων ή ανταγωνισμού. «Μα εγώ το μόνο που έχω ανάγκη – σε βαθμό… διαστροφής- είναι να γράφω για ό,τι με αγγίζει. Και με κανέναν αναγνώστη, η λύτρωση έχει επέλθει, και με έναν, είναι ήδη συγκινητικό», σκεφτόμουν αφελώς.
Διότι μόνο… τρελός ιδιοκτήτης σάιτ θα υιοθετούσε τις απόψεις κάποιου που αρκείται σε έναν ή… κανέναν αναγνώστη, απλά για να εκτονώσει την ψωνάρα του! Ναι κυρά μου, σεβαστά τα ψυχοθεραπευτικά σου, αλλά – πώς θα γίνει- θέλουμε και αναγνώστες! Και οι (αλησμόνητοι) 318 του Οκτώβρη του 2013, δίπλα σε κάτι χιλιάδες συναδέλφων, ήταν σκέτη πίκρα και η ανάγκη για αύξηση κατανοητή. Και δώστου ενθάρρυνση από τον Γιάννη Τσιρόγλου «μην απογοητεύεσαι, την πιστεύω τη στήλη!» Εγώ πάλι δυσκολευόμουν να μοιραστώ την «πίστη» του και τα ερωτήματα οσάκις ακουμπούσα το πληκτρολόγιο, με πλάκωναν βαριά. Ποιον μπορεί στ’ αλήθεια να ενδιαφέρει μέσα στο χαμό, η οικολογία; Τι ελπίδες να τρέφεις σε σύγκριση με καυτά κοινωνικά, καλλιτεχνικά ή πιπεράτα θέματα; Πώς να «επιβιώσεις» απέναντι σε δυνατά χαρτιά; Πόσο αιθεροβάμων ή απροσάρμοστος μπορεί να είσαι; Εν ολίγοις… «πού πας βρε έρμε Καραμήτρο, ξυπόλητος στ΄’ αγκάθια;»
Τρία χρόνια μετά (μα πότε πέρασαν!), στο σημαδιακό νούμερο 100 μιας σειράς που ουδέποτε διεκόπη, κοιτώντας πίσω, δεν μπορώ να μη συγκινούμαι που τελικά ο… Καραμήτρος επιβίωσε πορευόμενος εν μέσω αγκαθιών– δρέποντας στο διάβα και ρόδα-, που ίσως δυσχεραίνουν το οδοιπορικό του, όμως ενισχύουν την «τέχνη επιβίωσης» στα δύσκολα κι αυτή η πρόκληση αξίζει όσο λίγα. Ας πούμε φρόντισε να προμηθευτεί… παπούτσια! Εν προκειμένω δεν μένεις στο ποσοτικό «100» ως στεγνή αρίθμηση, αλλά στο ποιοτικό μιας διαδρομής που μεταφράζεται σε πολλά… Από το ειλικρινές νοιάξιμο για κάθε θέμα, τη λαχτάρα αν αγγίζει τον αναγνώστη όσο εσένα, τον τρόπο που θα το διαχειριστείς, αν καταφέρεις να το υπερασπιστείς σωστά, μέχρι την απήχηση που τελικά θα έχει, τις πιθανές αντιδράσεις, τα αισθήματα που θα εισπράξεις… Όλα τούτα επί 100, ΔΕΝ προκύπτουν με… αρίθμηση ούτε μαθηματική ακρίβεια. Είναι η ανθρώπινη, γοητευτική διάσταση των αριθμών, πέρα από λογική στατιστικών…
Τα τρία χρόνια «ΟΙΚΟνικής πραγματικότητας» θυμίζουν σπόρο σε σκληρή γη, που με περισσή φροντίδα κι αγάπη βλάστησε και το φυντάνι έδωσε δένδρο καρποφόρο. Απέδειξαν ότι η οικολογία ως αυθεντική στάση ζωής και όχι ως δηθενιάρικη μόδα, γραφικότητα εναλλακτικών ή σκοπιμότητα επιτήδειων, έχει θέση στην «ατζέντα» του σημερινού αναγνώστη. Μπορεί να σταθεί επάξια σε έναν πολιτιστικό ιστότοπο, ως ουσιαστική έκφραση πολιτισμού και η ίδια. Μπορεί να αφορά άμεσα τον σύγχρονο πολίτη, καθώς βασική φιλοσοφία της στήλης, πέρα από τη φυσιολατρία με όλη την έκταση της «λατρείας της φύσης», παραμένει η ανάδειξη του αυθεντικού προσώπου της οικολογίας με τις κοινωνικές, οικονομικές, πολιτικές της διαστάσεις, καταλυτικές για το σύνολο. Τουλάχιστον αυτό προσπαθεί… Τα λοιπά «οικολογικά» στερεότυπα, εκ του πονηρού ή εξ αφελείας, όχι μόνο δεν την αφορούν, αλλά αποτελούν σταθερά «κόκκινο πανί» για εκρήξεις και ουδέποτε θα αφαιρέσει τα εισαγωγικά από παρόμοιες «οικολογικές» αηδίες.
Πασιφανές άλλωστε, από τη θεματολογία και τρόπο προσέγγισης των 100 θεμάτων. Από τα πιο μικρά και τοπικά, σαν τα «οικολογικά» παζάρια, τα πάρκα της γειτονιάς, την καθαριότητα της πόλης, τις καθημερινές συνήθειες, την καλλιέργεια του κήπου, τις λογής επενδύσεις- καταπατήσεις… μέχρι τα πιο μεγάλα και παγκόσμια, σαν την απάτη της κλιματικής αλλαγής, τον ρόλο των οικολογικών οργανώσεων, την ιδιωτικοποίηση δημόσιων αγαθών, τον κίνδυνο των μεταλλαγμένων, τις καταστροφές οικοσυστημάτων… 100 διαφορετικά οικολογικά θέματα, λιγότερο ή περισσότερο καυτά, πάντα με καθαρή θέση και απόλυτη ειλικρίνεια, συχνότατα «έξω από ορθά καλούπια». Καθότι τα καλούπια γενικώς και δη τα πλήρη υποκρισίας «πολιτικά ορθά», στενεύουν αβάσταχτα τη στήλη και τα στέλνει στον αγύριστο! Γιατί ΔΕΝ γνωρίζει άλλο δρόμο από την αυθεντικότητα…
Όσα κι αν αραδιάζω όμως, είναι αδύνατο να περιγραφεί το λυτρωτικό συναίσθημα του μοιράσματος όσων σκέφτεσαι, πιστεύεις, αγαπάς ή μισείς… Και για να είμαι ειλικρινής, η πιο πιεστική ανάγκη αυτής της στάσης, ήταν για να εκφράσω δημόσια, καταρχήν την ευγνωμοσύνη μου στην φιλόξενη «Κ» για το ελεύθερο – πιο πολύ δεν γίνεται! – βήμα έκφρασης και στον «βράχο» Γιάννη Τσιρόγλου για πολλά…Κυρίως όμως για να εκφράσω ένα τεράστιο «ευχαριστώ» από καρδιάς σε όλους που τιμάτε με την ανάγνωσή σας ετούτη τη στήλη και σε εσάς χρωστά την τρίχρονη, δυναμική πορεία της, εν μέσω συμπληγάδων, «γιορτάζοντας» σήμερα το εκατοστό άρθρο.. σε εσάς χρωστώ προσωπικά ένα πλούτο συναισθημάτων που τα λόγια ποτέ δεν φτάνουν και, παρότι εντελώς άγνωστοι μεταξύ μας, θαρρώ ένα αόρατο νήμα δένει μια μεγάλη «παρέα φίλων», με τις συμφωνίες, τις διαφωνίες, τις αγάπες, τα καυγαδάκια, αλλά πάντα εκεί … σε εσάς χρωστώ που δεν με «πλακώνουν» πια βαριές σκιές όταν ακουμπώ το πληκτρολόγιο, παρά μόνο μια μεγάλη λαχτάρα για το τακτικό ραντεβού και η έγνοια να μη προδώσω αθέλητα ούτε στιγμή την εμπιστοσύνη…
Κι επειδή στο κρίσιμο αυτό σημείο, η αγνή συγκίνηση κινδυνεύει να περιπέσει στο μελό που μισώ, σταματώ. Και ζητώ κατανόηση για την έλλειψη «θέματος» σε τούτο το επετειακό άρθρο και τη φλυαρία επί προσωπικού… Άλλωστε το έχω πάρει απόφαση, ότι όσο κι αν θαυμάζω ως σπάνια αρετή το «λακωνίζειν», ουδέποτε θα το καταφέρω… Με ειλικρινή αγάπη, ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΘΕΡΜΑ ΓΙΑ ΤΑ 3 ΥΠΕΡΟΧΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΩΝ 100 ΑΡΘΡΩΝ…
.
===========================================================================
ΚΑΠΟΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΑΡΘΡΑ ΤΗΣ “ΟΙΚΟνικής” [κλικ στην εικόνα]
.
Μα χειμώνα καιρό με… μαγιώ; Κάνε την «αντίστασή» σου απέναντι στην αδηφάγα θέρμανση με απλές, έξυπνες, ανέξοδες κινήσεις.
.
«Ω, άτυχο μου έλατο!», ένα σπουδαίο «δώρο» της φύσης σε σκουπίδι, πεταμένο ξερό δίπλα στον κάδο σε 20 μέρες…
.
«Το μόνο σίγουρο ότι γεννιέσαι οικολόγος… για μετά, άστο!»
.
Κάτω τα χέρια από το ΝΕΡΟ, ανεύθυνοι!
.
Για να είσαι ευτυχισμένος 1 ώρα, φάε ένα νόστιμο φαγητό, για 1 χρόνο παντρέψου μια όμορφη γυναίκα, για να είσαι μια ζωή, φτιάξε έναν ΚΗΠΟ!
.
«Μεταλλεία χρυσού»: Η σιωπή για το ΕΓΚΛΗΜΑ δεν είναι χρυσός!
.
«Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος»: Η μεγάλη υποκρισία!
.
Εσύ έπλεξες πουλοβεράκια για τα… φυτά σου; Και αν έχεις έφεση, πλέξε για κανένα άστεγο κι άσε ήσυχα τα δένδρα…
.
Κάθε λιμάνι και καημός, κάθε… αιγιαλός και δάκρυ! Ή αλλιώς «στου γιαλού τα βοτσαλάκια… παίζουνε οι θεομπαίχτες!»
.
Το Κλιματικό παραμύθι, οι Δράκοι και τα Πράσινα όπλα!
.
Η δικιά μου Παναγιά η Θαλασσινή…
.
«Σεξ το οικολογικόν» η αλλιώς «Οι 50 αποχρώσεις του… πράσινου».
.
Υγιεινή ή… υστερική διατροφή; Αποφάσισε!
.
14 ιστορίες οικολογικής τρέλας του 2014
.
Στις προ(σ)κλήσεις για «Εθελοντικούς καθαρισμούς» απαντώ ΟΧΙ!
.
«Οικοτουρισμός εν Ελλάδι»… ένα σύντομο ανέκδοτο!
.
Ας μιλήσουμε για ΑΕΡΟΨΕΚΑΣΜΟΥΣ σε ένα κόσμο… «ψεκασμένων»!
.
Το αξεπέραστο στους αιώνες Μήνυμα της Αμυγδαλιάς…
.
Φιλόζωοι… Φιλάνθρωποι… ή αν το προσφυγάκι ήταν αρκουδάκι!
.
Το «ΦΑΝΤΑΣΜΑ – ΜΕΤΡΟ» σε νέες θεαματικές παραστάσεις!
.
Φέτος στη ΔΕΘ να πάω με… ΜΕΤΡΟ ή ΤΕΛΕΦΕΡΙΚ;
.
Τηλεοπτικές άδειες και «πλουραλισμός» με… οικολογική ματιά!
.
Η ΒΑΛΕΝΤΙΝΑ ΚΑΨΟΥΡΑΛΙΣ!!! θα φέρει την επανάσταση!
==================================================================================
#Κουλτουρόσουπα #kulturosupa #ΠλανήτηςΓη #ΟικονικήΠραγματικότητα #ΠίτσαΣτασινοπούλου #Οικολογία #100αρθρα #ΕπετειακόΑρθρο
Φωτογραφικό υλικό
