.
Τρεις μέρες πριν τις πανελλήνιες, κάποιος στάθηκε έξω από το σπίτι μιας κοπέλας και της είπε τα πάντα. Άνοιξε την καρδιά του, της είπε πως εδώ και τρία χρόνια την κοιτούσε και έλιωνε, χαμογελούσε, γιατί υπήρχε αυτή στη ζωή, στην καθημερινότητά του. Της είπε ότι το γέλιο της ήταν η αναπνοή του, το άγγιγμά της -το φιλικό- αναστάτωνε κάθε κύτταρο μέσα του και της εξομολογήθηκε πως θα πέθαινε για την αγκαλιά της, την όχι φιλική. Τόλμησε και είπε, όλα αυτά που άλλοι κομπλάρουν να πουν. Ο έρωτας του ξεχύθηκε σα χείμαρρος από τα χείλη του. Ο έρωτας που άλλοι αφήνουν να στεγνώνει στα χείλη, να χάνει τη γεύση του, να ξεθωριάζει και τελικά να χάνεται…
.
Ο κάποιος υπέφερε από έρωτα, που η κοπέλα ποτέ δεν του τον ανταπέδωσε. Και έτσι προστίθεται στη λίστα των μάταιων λαβ στόρι ένα ακόμη. Άλλος ένας έρωτας που δε βρήκε ανταπόκριση. Μπορεί αυτή η ιστορία να σε πληγώνει, να σου φέρνει στο μυαλό μια πικρή γεύση από χιλόπιτα του χθες, από χωρισμό που σε γονάτισε, όμως εγώ θέλω να σταθώ σε κάτι άλλο. Στο γεγονός ότι ο Χ ρίσκαρε και έκανε αυτό που οι περισσότεροι από εμάς δειλιάζουν να κάνουν. Άνοιξε την καρδιά του στην Ψ. Και εσύ θα με ρωτήσεις… Και τί κατάφερε τελικά;
Ναι, ο έρωτάς του δεν πήρε σάρκα και οστά. Ναι, δεν την κράτησε στην αγκαλιά του και δε μοιράστηκε τα όνειρά του μαζί της. Όμως, νίκησε τον εαυτό του και δεν άφησε “στα χείλη να παγώσει η φωνή και οι λέξεις να διστάσουν”, όπως τραγούδησαν οι “Εκείνος & Εκείνος”. Τα λόγια δεν έγιναν κομμάτια και όπως ακριβώς η ιστορία του πήρε ΑΥΤΗΝ την τροπή θα μπορούσε να πάρει ΤΗΝ ΑΛΛΗ. Αυτήν που η κοπέλα θα εκτιμούσε την ευθύτητά του, θα άκουγε αυτά που είχε να της πει και κάτι μέσα της θα την έκανε να τον δει αλλιώς.
Εσύ που διαβάζεις τις λέξεις αυτές, να μην αφήνεις τα αισθήματά σου να εγκλωβίζονται μέσα σου. Αν νιώσεις να ερωτεύεσαι, μην τρομάξεις. Αν φοβάσαι την απόρριψη, ξεπέρασέ το. “Τα λόγια δε θα τα αφήνεις ποτέ να γίνονται κομμάτια”, αλλά να μάθεις να ανοίγεις την καρδιά σου και να κάνεις πέρα τον εγωισμό σου. Αν ο άλλος δεν ανταποκριθεί σε αυτό που νιώθεις, τότε θα ξέρεις ότι δεν άξιζε. Αλλά είναι πολύ χειρότερο το να μετανιώνεις που δεν άνοιξες την καρδιά σου παρά που ο άλλος σε αρνήθηκε.
Μπορεί όλες οι παραπάνω λέξεις να ακούγονται μελό, αλλά, εγώ τουλάχιστον, νιώθω ότι είναι ανάγκη να μάθουμε να μοιραζόμαστε αυτά που αισθανόμαστε. Είναι άδικο να προσπαθούμε να ανιχνεύσουμε τον έρωτα πίσω από likes και μηνύματα στο facebook, να ψάχνουμε την καψούρα στα ανομολόγητα και αυτόν/η που θα μας κάνει να χάσουμε τα λογικά μας στα μπαράκια μεταξύ ποτών και τσιγάρων.
Εσύ που διαβάζεις αυτές τις λέξεις, άνοιξε τα μάτια σου. Μπορεί ο άλλος να λιώνει δίπλα σου και να τον έχεις στο friendzone. Μπορεί αυτή η διαφορετική που ψάχνεις να περιμένει το αστικό δίπλα σου και εσύ από φόβο, να μην την πλησιάσεις και να τη χάσεις. Μπορεί ο πρίγκιπάς σου να μην είναι μελαχρινός με μούσια και να ακούει αποκλειστικά και μόνο ραπ. Μην τον απορρίψεις, επειδή νιώθεις ότι δεν ταιριάζετε στα μάτια της παρέας. Μπορεί η κοπελιά του πάνω ορόφου να μην είναι αυτό ακριβώς που θα ενέκριναν οι κολλητοί, αλλά, αν εσύ τη βρίσκεις γλυκιά, χτύπα της το κουδούνι για ζάχαρη. ΜΗ ΔΕΙΛΙΑΖΕΙΣ.
Πόσους έρωτες προσπεράσαμε έτσι; Πόσες φορές μπορεί να έκλαψες που δεν τόλμησες να μιλήσεις στην Κατερίνα, στον Γιώργο, στην Βάσω, στον Θανάση; Πόσο μπορεί να μετάνοιωσες που δεν φώναξες στην Μαρία ότι τη λατρεύεις, όσο αυτή βρισκόταν στη ζωή σου; Ερωτήσεις, ερωτήσεις και ερωτήσεις. Μη βασανίζεσαι άδικα. Αλλά, μην αφήσεις ξανά τα “λόγια να μείνουνε λόγια”. Να τα λες αυτά που νιώθεις και να τα κάνεις και πράξη.
Φωτογραφικό υλικό
