Μπορεί και οι αρχαίοι Κρήτες να είχαν υποκύψει, όπως στο σύνολο τους οι Δωριείς στην Ελλάδα, στις ομοφυλοφυλικές σχέσεις ωστόσο και σ αυτό οι Κρητικοί έκαναν τη διαφορά βάζοντας τη δική τους ξεχωριστή πινελιά με το να απαγάγουν τους νεαρούς εραστές τους κι όχι να τους πείθουν με τα λόγια για να συνάψουν ερωτική σχέση.
Να ξεκαθαρίσουμε εξ αρχής πως οι ομοφυλοφυλικές σχέσεις στην αρχαιότητα δεν είχαν σχέση με ότι σήμερα γνωρίζουμε καθώς, πέραν των άλλων, θεωρούνταν και ως παιδαγωγικό μέσο.
Τις βασικές πληροφορίες για το θέμα αυτό στην Κρήτη τις αντλούμε από τον Αρχαίο ιστορικό Έφορο, όπως τις διέσωσε ο Στράβωνας. Κι ενώ λοιπόν βλέπουμε σε άλλες περιοχές της Ελλάδας ο μεγαλύτερος σε ηλικία εραστής να επιχειρεί να κερδίσει την εύνοια του νεαρότερου άντρα, με τον οποίο επιδίωκε να συνάψει σχέση, στην Κρήτη η σχέση ξεκινούσε με απαγωγή.
Δεν ήταν λοιπόν το «κλέψιμο» συνήθεια μεταγενέστερη ανάμεσα σε ερωτοχτυπημένους νέους και νέες στην Κρήτη αλλά έχει ρίζες από το παρελθόν και μάλιστα μεταξύ ατόμων του ίδιου φύλου.
Είναι ωστόσο εντυπωσιακό το γεγονός πως μερικές μέρες πριν την προσχεδιασμένη απαγωγή του νέου στην αρχαία Κρήτη ο εραστής φρόντιζε να διαρρεύσει την πρόθεση του ώστε να φθάσει, με έμμεσο τρόπο, στην οικογένεια του νέου που είχε «βάλει στο μάτι».
Αν η οικογένεια,οι συγγενείς και φίλοι του νέου δεν συμφωνούσαν, εμπόδιζαν τον εραστή να υλοποιήσει το σχέδιο του για απαγωγή, αν αντίθετα τον έβρισκαν «κατάλληλο» έκαναν τα στραβά μάτια.
Ο απαγωγέας αμέσως μόλις ολοκλήρωνε την απαγωγή έκανε ένα δώρο στο νέο που είχε απαγάγει και τον οδηγούσε σε σπίτι στην εξοχή. Όσοι είχαν παρευρεθεί στην αρπαγή, τους συνόδευαν εκεί και μάλιστα για 60 ημέρες γλεντούσαν μαζί τους επιδιδόμενοι και στο κυνήγι που ήταν αγαπημένη συνήθεια της εποχής.
Οι πληροφορίες που μας δίνει ο Έφορος είναι πως δεν επιτρεπόταν στον εραστή να «βλέπει» τον νεαρό περισσότερο από δύο μήνες. Με την πάροδο αυτού του διαστήματος έπρεπε να τον επιστρέψει πίσω στην πόλη και να του χαρίσει, μεταξύ άλλων, μια πανοπλία, έναν ταύρο και ένα αγγείο. Του έκανε κι άλλα μεγάλης αξίας δώρα, που σε κάποιες περιπτώσεις για να τα αγοράσει «τσόνταραν» και οι φίλοι του.
Από την πλευρά του ο νεαρός «απαχθείς» επιστρέφοντας στην πόλη έκανε θυσία ένα ταύρο και οργάνωνε συμπόσιο στο οποίο καλούσε όλους όσοι ήταν μαζί τους στην εξοχή. Εκεί έλεγε δημόσια αν πέρασε καλά με τον εραστή του, αν του είχε φερθεί φιλικά ή όχι, κι αν ο απολογισμός ήταν θετικός μπορούσε να συνεχιστεί η μεταξύ τους σχέση αλλιώς την διέκοπτε και ζητούσε και αποκατάσταση από πάνω.
Κι αν σήμερα η ομοφυλοφιλική σχέση θεωρείται από μερίδα Κρητικών μη αποδεκτή στην αρχαιότητα ντροπή ήταν οι νέοι από καλές οικογένειες να μην έχουν βρει εραστή. Καλό εραστή θεωρούσαν το μεγαλύτερο σε ηλικία άνδρα, που ήταν μορφωμένος, γενναίος και μπορούσε να μεταδώσει στο νέο σωστές αρχές. Από τη μεριά του ο νέος που είχε εραστή, εκτός των άλλων, απολάμβανε ξεχωριστή θέση σε χορούς και γυμνάσια.
Από τα σωζόμενα, από τους αρχαίους συγγραφείς, κείμενα προκύπτει, εν κατακλείδι, πως κατά την αρχαιότητα, η απαγωγή και σχέση μεταξύ ανδρών στην Κρήτη ήταν αυστηρά κωδικοποιημένη και δεν ήταν αποτέλεσμα ενός ασυγκράτητου έρωτα.
Φωτογραφικό υλικό
