Γράφει η Αθηνά Βερβέρη.
Ξεκινάμε και τελειώνουμε μια κοινή πορεία σαν ξένοι. Το ενδιάμεσο είναι μια προσπάθεια να γίνουμε αυτό που θαυμάζουμε, ο άλλος δηλαδή, προσπαθώντας να αναδειχτούμε στα μάτια που αγαπάμε. Τις περισσότερες φορές δεν τα καταφέρνουμε και απογοητεύουμε το σύντροφό μας γιατί εν τέλει “δεν ταιριάζουμε”, αντικρίζοντας το τέλος. Τι γίνεται όμως με εκείνους που τα καταφέρνουν; Εκείνους που εμμονικά προσπαθούν και εν τέλει επιτυγχάνουν να γίνουν ένας καθρέφτης για τον σύντροφό τους; Αυτή είναι η δεύτερη εκδοχή της τραγωδίας. Γιατί όταν ανταλλάξουμε ρόλους έχουμε απέναντι μας το είδωλό μας και τίποτα δεν είναι πιο δύσκολο από το να αγαπήσεις τον εαυτό σου.
Κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να ταιριάζει στα πιστεύω και τις ιδέες σου για να τον σέβεσαι και να τον αποδέχεσαι. Πόσο περισσότερο για να τον αγαπάς, γιατί η αγάπη είναι θυσία. Θυσιάζω λίγο “Εγώ” για να χτίσω λίγο “Εμείς”, δεν θυσιάζω τον άλλο για να θεριέψει το Εγώ μου.
Το δοκίμασα, δεν λειτουργεί.
Φωτογραφικό υλικό
