“Η ΕΠΑΝΑΣΥΝΔΕΣΗ”. Από τις ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ της ΕΛΕΝΗΣ «ΈΛΞΙΣ» ΜΑΥΡΟΒΑ.
Ήταν 13 του Φλεβάρη 2003. Πίναμε τον πρωινό καφέ μας, με την κολλητή και γειτόνισσά μου Ρούλα. Κάποια στιγμή μέσα στον ενθουσιασμό της, μου δείχνει το δώρο που είχε πάρει για τον καλό της τον Χρύσανθο. Θα του το έδινε την επόμενη μέρα λόγω του Αγίου Βαλεντίνου, έχοντας και η ίδια μεγάλη προσμονή για το δώρο που θα της έκανε κι εκείνος. Περίπου 1,5 χρόνο είχαν μαζί κι ακόμα στα μέλια ήταν. Χαιρόμουν ειλικρινά με τη χαρά της, αλλά στεναχωριόμουν κιόλας για τις δικές μου μοναξιές.
Αφού λοιπόν, μετά από λίγο, κατέβηκε από το ροζ συννεφάκι της, συνειδητοποίησε ότι ήμουν…. κάπως μελαγχολική.
- Βρε συ Βάγια,…, μου λέει, …είσαι να πάμε παρέα οι τρείς μας σινεμά απόψε; Εσύ, εγώ κι ο Χρύσανθος.
- Σε ευχαριστώ Ρουλίτσα μου αλλά δεν αισθάνομαι καλά να κρατάω το φανάρι. Άλλωστε και η συγκεκριμένη ταινία που θα δείτε, .. ελληνική σύγχρονη.. μια κατηγορία από μόνη της, δε με συγκινεί κιόλας
- Ελάααα,… για την παρέα θα έρθεις και για το χαβαλέ! Θέλεις να πούμε και κάνα φίλο του Χρύσανθου να έρθει μαζί μας;
- Άστε και τους ξέρω τους φίλους του, να μου λείπει.
- Ε, τότε να πούμε τον …. Αχιλλέα τον πρώην σου. Από ότι μου έχεις πει, έχετε κρατήσει φιλικές σχέσεις και ταιριάζαμε πολύ σαν παρέα τετράδα.
- Ναι αλλά τότε ήταν αλλιώς. Τώρα, έχω πάρα πολύ καιρό να τον δω και να του μιλήσω, … μπορεί να είναι σε σχέση,… μπορεί να έχει κανονίσει,… μπορεί να μη θέλει γιατί στα χωρίσματα τον είχα βρίσει …
- Άστο επάνω μου! Σιγά, ένα παρεϊστικο σινεμά θα πάμε. Θα βάλω τον Χρύσανθο να τον πάρει να τον καλέσει και να πει ότι θα είσαι κι εσύ, για να δούμε τι θα πει. Μου φαίνεται προχθές από ότι μου είπε, συναντήθηκαν τυχαία στο δρόμο και ρωτούσε αν είχαμε νέα σου, τι κάνεις κλπ.
- Δε ξέρω ρε συ … τρίτη απόπειρα επανασύνδεσης; Τις άλλες δύο προηγούμενες, μόλις που ζεσταινόταν και βολευόταν ο δόλιος, του το έβγαζα ξινό, τον ξαπόστελνα στη μάνα του και τον χώριζα.
- Γιατί, ποιος μίλησε για επανασύνδεση βρε τρελή! Ένα σινεμά θα πάμε! Τίποτε άλλο! Άντε να πάμε και για κάνα φαγητό ίσως μετά. Αμάαααν, ολόκληρο θέμα πια…
- Άντε καλά, καλά, μη φωνάζεις! Πες λοιπόν τον δικό σου, να πάρει τον Αχιλλέα, να δούμε τι θα πει και βλέπουμε.
Μετά από 10 λεπτά, είχε ήδη κανονιστεί η όλη έξοδος με τους τέσσερις μας. Εγώ όλο την ώρα και όλη την ημέρα, ακόμα και μετά που έφυγα από το σπίτι της, ήμουν σε αναμμένα κάρβουνα. Και άντε πάλι θα μπλέξω, και τζάμπα όλο αυτό αφού μετά από λίγο καιρό δε θα τον θέλω πάλι, και τι τον αναστατώνουμε τον άνθρωπο μετά από έναν χρόνο τώρα, και είναι σα να παίζουμε με τα συναισθήματά του, και ο καημένος τόσο καιρό δείχνει ότι με θέλει αλλά εγώ δεν είμαι σίγουρη, και αν απλώσει το χέρι του να πιάσει το δικό μου τι θα κάνω…
Τελικά, πήγα/πήγαμε! Όντως η ταινία ήταν όπως το περίμενα χάλια και μάλιστα στους άντρες της παρέας μας, άρεσε. Επίσης όντως καθίσαμε δίπλα δίπλα, έψαχνε αφορμές να με κοιτάει στα μάτια με ολοφάνερη την ικανοποίησή του που ξαναβρισκόμασταν. Φυσικά, πήγαμε και για φαγητό, όπως ήταν αναμενόμενο. Κάθισε δίπλα μου και ήμασταν μια κανονικότατη τετράδα δύο ζευγαριών, στα μάτια όλων. Εγώ ακόμα φανερά προβληματισμένη και διστακτική για τα περαιτέρω μαζί του. Όπως όλοι περιμέναμε, μετά το φαγητό, με πήγε με το αμάξι του μέχρι το σπίτι μου. Τον ευχαρίστησα φυσικά κοιτώντας τον στα μάτια και με μια παύση και των δυο μας, κολλήσαμε χαζεύοντας ο ένας τον άλλον δίχως λόγια. Ήταν σα να περίμενε κάτι ο ένας από τον άλλον και να μη τολμούσε κανείς ούτε κίνηση ούτε κουβέντα. Στραβοκατάπια και έφυγα με σκυμμένο το κεφάλι. Δεν ξέρω τι περίμενα…. Δεν ξέρω τι να έκανα….
Η επόμενη μέρα ξημέρωσε, Αγίου Βαλεντίνου. Ο πρωινός καφές με τη Ρούλα, καθιερωμένος μας πια, ήταν σε μια καφετέρια της γειτονιάς μας. Λόγω της ημέρας, τα μπισκοτάκια που κερνούσε το μαγαζί με τον καφέ, ήταν σε σχήμα καρδιάς και με κόκκινη μαρμελάδα. Όπως το περίμενα, έτσι και έγινε, με έπρηζε η φίλη μου , να τα ξαναβρώ ντε και καλά με τον Αχιλλέα. «Μόνος εκείνος αυτό το διάστημα, μόνη κι εσύ πάλι,…. Μήπως είναι καρμικό;» , μου είπε και γέλασα. Εκείνη ήταν η στιγμή που είπα μέσα μου, «ΛΕΣ;;;», χωρίς όμως να το παραδεχθώ και φωναχτά. Κι όμως, μέσα μου, αυτό ήταν! Είχε γίνει το κλικ μέσα μου για εκ νέου προσέγγιση. Μισή ντροπή δική μου σκέφτηκα, και μισή δική του. Άρπαξα το κουλουράκι σε σχήμα καρδιάς και έφυγα τρέχοντας από την καφετέρια, προφασιζόμενη μια επείγουσα δουλειά που μόλις θυμήθηκα.
Ίσα ίσα τον προλάβαινα στο περίπτερο που δούλευε, πριν έρθει και τον αλλάξει ο συνέταιρός του. Σχεδόν τρέχοντας πλησιάζω στο σημείο που θα τον έβρισκα. Σταματάω, φτιάχνομαι και ήρεμη υποτίθεται, πλησιάζω με το στυλ ότι περνούσα δήθεν τυχαία για να πάω εκεί κοντά σε μια δουλειά που είχα. Έδειξε να χάρηκε που με είδε, ως ευχάριστη έκπληξη για αυτόν. Αφού είπαμε τα τυπικά, βγάζω το μπισκοτάκι καρδιάς από την τσέπη και δίνοντάς τον του λέω με αμφίβολο ύφος, … «Πάρε κι αυτό για τον καφέ σου, έτσι λόγω της ημέρας!» είπα χασκογελώντας μεταξύ σοβαρού και αστείου. «Μπα, μάλλον θα το κρατήσω. Μήπως να πίναμε μαζί ένα καφεδάκι αύριο, να τα λέγαμε;», μου είπε χαμογελώντας,
και … δέχθηκα. Όπως μετά από λίγο καιρό δέχθηκα και το κάλεσμά του για συμβίωση… και τελικά δέχθηκα και την πρόταση γάμου που μου έκανε πολύ αργότερα.
