Παγκόσμια Ημέρα A. I. D. S σήμερα και υπό κανονικές συνθήκες θα είχαμε παγκοσμίως αλλά και στην Ελλάδα εκδηλώσεις, ομιλίες, περφόρμανς, εκθέσεις, αφιερώματα, φωτογραφήσεις. Αλλά η Covid 19 Πανδημία είτε τα ακύρωσε, είτε τα ανέβαλε, είτε τα τροποποίησε ψηφιακά.
Η 1η Δεκεμβρίου καθιερώθηκε ως Παγκόσμια Ημέρα κατά του AIDS το 1988, με απόφαση της Παγκόσμιας Οργάνωσης Υγείας (ΠΟΥ) και στη συνέχεια της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ. Το AIDS είναι μία από τις φονικότερες επιδημίες στην παγκόσμια ιστορία. Σύμφωνα με τα στοιχεία της ΠΟΥ, από το 1981 που παρατηρήθηκε κλινικά στις ΗΠΑ μέχρι και σήμερα, περισσότεροι από 75 εκατ. άνθρωποι έχουν προσβληθεί από τον ιό HIV και πάνω από 32 εκατ. άνθρωποι έχουν χάσει τη ζωή τους.
Αρχικά όλοι πίστευαν πως αφορά μόνο στους ομοφυλόφιλους και δεν ήταν λίγοι αυτοί που μέσα στην κοινωνία συνέδεαν τον ιό με την ομοφυλοφιλία . Κι ούτε μπορούσαν να καταλάβουν ότι οι ομοφυλόφιλοι ήταν τα πρώτα και περισσότερα θύματα λόγω μη διαδεδομένης χρήσης του προφυλακτικού σε σχέση με τους ετεροφυλόφιλους που κατά κύριο λόγο χρησιμοποιούσαν για την αποφυγή εγκυμοσύνης. Στην κουλτούρα της παγκόσμιας κοινωνίας άλλωστε, ανεξάρτητα από την ερωτική προτίμηση το προφυλακτικό συνδεόταν με την αποφυγή εγκυμοσύνης, παρά με την προστασία από τα σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα.
Τελικά αποδείχθηκε ότι αφορά στους πάντες, ανεξάρτητα από τον σεξουαλικό τους αυτοπροσδιορισμό ή προτίμηση. Για τρίτη χρονιά πάντως στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση, άνθρωποι με αληθινές ιστορίες μιλούν για τη διαφορετικότητα, την ορατότητα και την αποδοχή σε μία ανοιχτή συζήτηση, με τη σφραγίδα του Συλλόγου Οροθετικών Ελλάδος «Θετική Φωνή».
Στο φετινό Ι’m Positive, που προβάλλεται στο YouTube Channel του Ιδρύματος Ωνάση την 1η Δεκεμβρίου, Παγκόσμια Ημέρα AIDS, πρωταγωνιστεί η αποδοχή, μέσα από πέντε αληθινές ιστορίες ανθρώπων που ζουν με ή χωρίς τον HIV (σύνδεσμος εδώ)
Αυτή ακριβώς τη χρονιά σκεφτόμουν να επανέλθω στο περιβόητο Γυμνό Γεύμα…???, τη φωτογραφική καμπάνια με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα A.I.D.S. καθώς προηγήθηκαν με επιτυχία η πρώτη εκδοχή το 2014 στο Θέατρο Φλέμινγκ (η κάλυψη της Kulturosupas και τα εκατομμύρια προβολών από το βίντεο της τη βράδια των εγκαινίων το μαρτυρά, (άρθρο εδώ) και η δεύτερη εκδοχή το 2016 στο art bar Bau’s (τα έσοδα της βραδιάς εγκαινίων το πιστοποιεί).
Αυτή ακριβώς η τρίτη εκδοχή είχε ήδη μπει στο μυαλό μου από πέρυσι, αλλά ο χρόνος και οι αστάθμητοι παράγοντες τελικά “μπλόκαραν” την ολοκλήρωση του πρότζεκτ. Θα μπορούσα σήμερα να δημοσιεύσω με την άδεια αυτών που φωτογραφήθηκαν αλλά και της φωτογράφου Ιωάννας Βασιλειάδου μερικές ενδιαφέρουσες λήψεις.
Ωστόσο δεν προχώρησα σε κάτι τέτοιο διότι πρώτον αφορούσαν το 2019 και δεύτερον το σωστό, ακόμη κι έτσι, θα ήταν να έχουν τη μορφή ακριβώς πριν το τύπωμα. Έτσι αποφάσισα να “γιορτάσω” το Γυμνό Γεύμα…??? χωρίς αριθμό, αλλά ανεπίσημα και διαφορετικά, “προσφέροντας” τον εαυτό μου, έτσι όπως είμαι σήμερα και μέσα από το φακό του δικού μου κινητού, εντελώς πειραματικά, καθώς δεν είμαι επαγγελματίας φωτογράφος.
Γιατί θα ήθελα να περάσω το μήνυμα σε όλες και όλους μας, οροθετικούς και οροαρνητικούς, ετεροφυλόφιλες και ετεροφυλόφιλους, ομοφυλόφιλες και ομοφυλόφιλους, αμφιφυλόφιλες και αμφιφυλόφιλους, τρανς, διεμφυλικές και διεμφυλικούς, non binary, ασέξουαλ και άφυλους (ελπίζω να εκφράζομαι politically correct σε ότι αφορά στην ορολογία), ότι δικαίωμα στο σώμα μας, όπως και υποχρέωση έχουμε μόνον εμείς, με ότι σημαίνουν οι λέξεις αυτές για το σώμα μας.
Να αγαπάμε το σώμα μας και να το τιμούμε και να το προστατεύουμε και να είμαστε υπερήφανοι για αυτό. Είτε σε φόρμα, είτε ντεφορμέ, είτε με τα ιδανικά είτε με τα παραπανίσια κιλά, είτε με άκρα υγεία, είτε με περιπέτεια υγείας.
Να μη ντρεπόμαστε για το σώμα μας, ούτε για τη φύση ή τις επιλογές μας, ούτε εάν μας συμβεί κάτι να αυτοστιγματιζόμαστε ή να αφήνουμε να μας στιγματίζουν.
Διότι το σώμα μας είναι φύση, αλλά και το εργαλείο για να εκφράσουμε το μυαλό και την ψυχή μας. Αλλά σώμα δεν είναι μόνο ο κορμός και τα άκρα, αλλά και το πρόσωπο, όπου εκεί εδρεύουν η όραση, η ακοή, η γεύση, η όσφρηση, ακόμη κι ένα κομμάτι της αφής. Έτσι λοιπόν φέτος η Παγκόσμια Ημέρα έχει μια επιπλέον σημασιολογία.
Τότε, όταν ξέσπασε η επιδημία του AIDS ήταν το προφυλακτικό που έπρεπε να χρησιμοποιηθεί, τώρα είναι η μάσκα. Με την ελπίδα όμως ότι σύντομα τη μάσκα δε θα τη χρειαζόμαστε ή ότι θα τη χρειαζόμαστε όλο και λιγότερο, όσο περνάει ο καιρός. Ας τη δούμε λοιπόν ως προσωρινό προφυλακτικό που θα αντικατασταθεί από το εμβόλιο και τη συναφή επιστημονική προστασία. Το προφυλακτικό όμως ήρθε για να μείνει στην κουλτούρα μας, καθώς και εμβόλιο για το AIDS να βρεθεί, υπάρχουν και τα σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα. Κι ας μην ξεχνάμε πως το προφυλακτικό αφορά αποκλειστικά ένα μόνο σημείο του σώματός μας και για συγκεκριμένη πράξη.
.
Φωτογραφικό υλικό
