Γράφει για την Κουλτουρόσουπα.
Τους ζιγκολό της τέχνης τους ξέρετε; Κυκλοφορούν ανάμεσά μας, όχι μόνο στην Αθήνα, αλλά και τη Θεσσαλονίκη.
Πλασάρουν τον εαυτό τους ερωτικά και σεξουαλικά σε γυναίκες κι άνδρες της τέχνης και της διανόησης, μόνο και μόνο για να επιβεβαιωθούν, χωρίς να τους νοιάζει τι "συντρίμμια" κι "αποκαΐδια" αφήνουν πίσω τους.
Δεν είναι τόσο να ενταχθούν στο χώρο αυτό, όσο να επιβεβαιωθούν.
Ο ναρκισσισμός και η ανασφάλεια τους δεν είναι ανώδυνα κομμάτια τους, αλλά η επώδυνη κοσμοθεωρία τους.
Ωστόσο δεν επιζητούν το εύκολο υλικό κέρδος, αλλά την ένταξη τους σε έναν κύκλο καλλιτεχνών. Προσωπικά νόμιζα ότι αυτό το είδος εκλείπει πια. Ωστόσο διαπίστωσα το αντίθετο, τουλάχιστον από τα λεγόμενα γνωστών μου, γυναικών κι ανδρών.
Πχ, τυχαίο το παράδειγμα, είναι ένας νεαρός περίπου 30 ετών από την Περιφέρεια της Ελλαδας, που δεν επιθυμεί κανείς να καταλάβει ότι του αρέσουν οι άνδρες από τη μια, και από την άλλη η δουλειά που έχει, πχ δημόσιος υπάλληλος, δεν τον καλύπτει ψυχολογικά και θέλει να εισέλθει στον χώρο των τεχνών..
Και τι κάνει; Χτυπάει και φεύγει. Γιατί το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι να επιβεβαιωθεί ως άνδρας, αλλά και ως άνθρωπος που σχετίζεται με τις τέχνες.
Σε αυτές τις περιπτώσεις θύτες είναι κυρίως οι άνδρες και θύματα, τόσο οι άνδρες, όσο και οι γυναίκες.
Αυτού του είδους οι ζιγκολό δεν αποζητούν πληρωμή σε νόμισμα, αλλά σε κοινωνική ή ακόμη κι επαγγελματική καταξίωση. Έχουν τη δική τους ηθική και ουσιαστικά αρνούνται να αναγνωρίσουν και να σεβαστούν την ηθική των άλλων.
Και τελικά δεν είναι λίγες οι φορές που παρασιτώντας με τα συναισθήματα των άλλων, όχι απλά επιβιώνουν, αλλά κάνουν και καριέρα.
Συχνάζουν σε καλλιτεχνικά στέκια , υποκρινόμενοι αρχικά τους εραστές των κολλητών τους φιλενάδων που εργάζονται εκεί, αλλά εκεί απλώνουν παραγάδι για όποια ή όποιον ηθοποιό, συγγραφέα, σκηνοθέτη τσιμπήσει.
Είτε για να περάσουν καλά, είτε για να μπουν κι αυτοί στο χώρο, είτε για να επιβεβαιώσουν την ύπαρξη τους.
Παίζουν με τα συναισθήματα των άλλων και προσβάλουν με τη συμπεριφορά τους την ίδια την τέχνη. Είναι τελικά ένα τοξικό λοιμώδες νόσημα που μόνο κακό κάνει, διότι από το πουθενά μπορεί να ενταχθούν σε ένα καλλιτεχνικό σχήμα και με την παρουσία τους να προκαλέσουν μόνον πόνο.
Γιατί τα λέω όλα αυτά; Διότι έρχεται Μεγάλη Εβδομάδα και πάνω από τα τάλαντα μας αξία έχει η ψυχή μας. Και από την άλλη να πω την άποψη μου ελεύθερα για ότι έχει κατά καιρούς υποπέσει στην αντίληψή μου.
Αλλά ένα έχω να πω, τουλάχιστον εγώ προσωπικά ως Ιωάννης Κυφωνίδης.
Μακριά από τις τέχνες τα παράσιτα αυτά, ακόμη κι εάν διαθέτουν ταλέντο. Διότι ο παρασιτισμός τους θα υπερισχύσει του ταλέντου τους και θα δηλητηριάσει σηψαιμικά το χώρο.
.
«Kif Express»
Κάθε 5, 15 και 25 του μηνός.
