Bullying: Μοναξιά και καταρρακωμένα όνειρα πριν ακόμα γνωρίσεις τον κόσμο… Γράφει η Ιωάννα Καμενίδου.
    Μια φορά και ένα καιρό, ένα παχουλό παιδί βάδιζε ανάμεσα στον κόσμο με βήματα ανάλαφρα, τσαχπίνικα. Με χαμόγελο, όνειρα και αισιοδοξία. Πίστευε ότι ο κόσμος έχει να σου προσφέρει τόσα όσα διάβαζε στα βιβλία. Ήταν ευτυχισμένο, ευλογημένο ακόμα, γιατί είχε γονείς που το αγαπούσαν και φίλους που τους ένοιαζε μόνο το όμορφο χρώμα των ματιών του. Περνώντας στο γυμνάσιο οι φίλοι άλλαξαν σχολείο και οι λίγοι που απέμειναν ξεκίνησαν από την αρχή για κάτι διαφορετικό. Έμεινε μόνο. Και αν πιστεύεις ότι η μοναξιά είναι δύσκολη όταν είσαι ενήλικος, φαντάσου τι είναι για ένα μικρό ανθρωπάκι στην απέραντη θάλασσα της ανθρωπότητας.
   Στο γυμνάσιο έμαθε πολλά. Έμαθε ότι «βόδι» δεν είναι μόνο ένα ζώο με 4 πόδια και ότι «χοντρά» δεν είναι μόνο τα ζεστά πουλόβερ του χειμώνα. Έμαθε ότι αν δεν κρύψεις την τσάντα σου στα διαλείμματα, όταν επιστρέψεις στην αίθουσα θα τη βρεις άδεια, πεταμένη σε κάποια γωνία. Έμαθε να κρύβεται στους απομονωμένους διαδρόμους για να φάει κολατσιό και έμαθε να σκύβει το κεφάλι για να περνάει απαρατήρητο. Έμαθε ότι ποτέ κανείς δεν πρόκειται να το αγαπήσει...
   Γνώρισα κάποτε ένα αγόρι με μάτια ζεστά στο χρώμα του κάστανου και με το πιο ζωηρό γέλιο που έχω ακούσει ποτέ. Το μυαλό του ήταν γεμάτο χρώματα, σχέδια, ήχους και ιδέες που αποτύπωνε με ευκολία στο χαρτί. Αγαπημένο του χρώμα το ροζ και με ιδιαίτερη αδυναμία στο γκλίτερ.

   Την πρώτη μέρα στο λύκειο, κρέμασε ένα χνουδωτό μπρελόκ στην τσάντα, έβαλε 2 μεγάλα στρας στα αυτιά και ξεκίνησε να γνωρίσει νέες περιπέτειες. Την πρώτη μέρα στο λύκειο, έμαθε ότι το δυνατό γέλιο επέφερε κοροιδία, χαρτάκια στην πλάτη και σφαλιάρες στο σβέρκο. Έμαθε ότι άντρας θα πει να φωνάζεις επιδεικτικά στους διαδρόμους «λούγκρα», «πουστάρα», «δεν αξίζεις», «πέθανε». Έμαθε ότι για να επιβιώσεις, έπρεπε να θάψεις τα χρώματα, τη μουσική και τις ιδέες στον πιο σκοτεινό διάδρομο του μυαλού σου. Έπρεπε να γίνεις ένα με τη μάζα...
   Άκουσα κάποτε στην πίσω αυλή, την πιο όμορφη φωνή να τραγουδάει μελωδικά, μελαγχωλικά κομμάτια που δεν είχα ακούσει ποτέ ξανά. Όταν τη ρώτησα γιατί δε δοκιμάζει να πάρει μέρος στη χορωδία του σχολείου, με κοίταξε κατάματα, έβγαλε τα χέρια από τις τσέπες και τα έβαλε μπροστά στα μάτια μου για να τα δω. Απαλό ροζ χρώμα διαφορετικό από το υπόλοιπο κορμί της, κάλυπτε τα δάχτυλα, την παλάμη, και τον καρπό της. Αν δε μου τα έδειχνε, δε θα τα πρόσεχα, αλλά όχι. Υπάρχουν και οι παρατηρητικοί και ένας από αυτούς πετάχτηκε από μια γωνιά και άρχισε να φωνάζει «άσχημη», «σημαδεμένη», «καμένη», «βρωμιάρα». Ποτέ κανείς δεν έμαθε ότι όταν ήταν μικρή ο θετός πατέρας της, της έβαλε τα χέρια σε καυτό νερό για να την τιμωρήσει. Δε χρειαζόταν να το μάθει κάποιος βέβαια. Όχι. Ο άνθρωπος μιλάει χωρίς να σκεφτεί, χωρίς να ξέρει, χωρίς να τον νοιάζει...

    Το πιο εξωτικό πρόσωπο που γνώρισα στο σχολείο, ήταν ο Αλέξης. Οι γονείς του ήταν από την Τζαμάικα και τα τελευταία 20 χρόνια ζούσαν στην Ελλάδα. Ο Αλέξης ήταν γεννημμένος και μεγαλωμένος εδώ, ντροπαλός, συμπαθητικός, με μεγάλα κοκάλινα γυαλιά και ιδιαίτερη αδυναμία σε κόμικς, φιγούρες από ταινίες και ιαπωνικά καρτούν. Ήταν και καλός μαθητής, ο καλύτερος της τάξης. Η οικογένειά του ήταν περήφανη όταν του ζητήθηκε να σηκώσει τη σημαία στην παρέλαση. Οι γονείς δεν ήξεραν ότι τα γυαλιά του δεν έσπασαν επειδή σκόνταψε στο δρόμο. Δεν έμαθαν ότι πολλοί γονείς απαίτησαν να μη σηκώσει τη σημαία ένας «ξένος». Δεν ήξεραν ότι στο θρανίο του κάθε μέρα ήταν γραμμένες λέξεις όπως «μαύρε», «βρωμιάρη», «μετανάστη». Γιατί από ότι έμαθε στο σχολείο, αυτά κάνεις όταν αγαπάς πολύ την πατρίδα σου. Βέβαια! Δεν το ήξερες; Αυτό κάνεις. «πας μη Έλλην, βάρβαρος»...
    Τέλος θα σου πω για το Γρηγόρη. Ένα παιδί που ήξερα σε όλο το γυμνάσιο και το λύκειο. Τον έβλεπα από μακριά, γιατί μόνο μακριά του ήθελες να είσαι. Κάπνιζε, έβριζε και κακομεταχειριζόταν οποιονδήποτε ήταν διαφορετικός. Όλοι τον ήξεραν ως το «κακό παιδί», ο «νταής» και οι γονείς μας συμβούλευαν να τον αποφεύγουμε. Αποβολές, ποινολόγια και τιμωρίες. Αυτά είχε κάθε μέρα. Αργότερα βρήκα μια φωτογραφία του από τα νήπια. Μαλλί καπελάκι, μπλούζα Μικυ Μαους και χαμόγελο μέχρι τα αυτιά. Αργότερα έμαθα ότι ο πατέρας του γυρνούσε κάθε βράδυ μεθυσμένος, τον έβριζε και τον χτυπούσε. Η μάνα έκανε ότι μπορούσε για να τον ευχαριστήσει και όλη της η προσοχή πήγαινε σε αυτόν. Μόνος του ετοίμαζε ο Γρηγόρης το φαγητό για το σχολείο, μόνος του ντυνόταν, μόνος του κοιτούσε από το παράθυρο τους ανθρώπους να περνούν. Δεν είδα ποτέ από κοντά το χαμόγελο του παιδιού της φωτογραφίας. Ούτε και ο καθρέφτης του το ξαναείδε...

Φωτογραφικό υλικό