Γράφει η Αθηνά Βερβέρη
Ο Αριστοτέλης είχε πει πως ο άνθρωπος που ζει απομονωμένος είναι είτε θηρίο, είτε Θεός. Έτυχε και γνώρισα πολλά “τέρατα” που νόμιζαν ότι είναι “θεοί” σπρώχνοντας με μακριά από κάθε είδους σχέση. Θυμάμαι τον μικρό εαυτό μου σαν ένα κουβαράκι στην άκρη του κρεβατιού χωρίς ίχνος ζωής μέσα μου μετά την επίσκεψη της μοναξιάς. Κάποτε έτρεμα αυτή τη λέξη, με πονούσε πριν ακόμα την συναντήσω και ζητούσα από τις σχέσεις μου υποσχέσεις που θα ξόρκιζαν κάθε πιθανότητα γνωριμίας μου με τους φόβους μου. Ίσως τους χρωστώ ένα “ευχαριστώ” που μου έδειξαν πόσο αντέχω.
Όταν με κρατούσε η μοναξιά απ’ το χέρι και με έφερνε βόλτες, αντάλλαξα πολλές αλήθειες με μια ψευδαίσθηση αγάπης, για να κρατήσει λίγο το χέρι μου και ένας άνθρωπος. Μα πάντα επέστρεφα διπλά πληγωμένη στην οικεία μοναξιά μου. Σιγά-σιγά το σώμα μου έγινε μια σπηλιά που καταχώνιαζα συναισθήματα, φόβους, όνειρα και βυθιζόμουν όλο και πιο βαθειά, τόσο που κανείς δεν έφτανε πια να μ’ αγγίξει. Υιοθέτησα την άποψη ότι η μοναξιά πονάει λιγότερο από τους ανθρώπους και κάπως έτσι η μοναξιά μου αντάμωσε την μοναχικότητα.
Σε αυτό το σημείο κρίνω απαραίτητο τον διαχωρισμό της λέξης “μοναχικότητα” τόσο από τη λέξη “μοναξιά” όσο και από τη λέξη από “θλίψη”. Η μοναχικότητα είναι μια κατ’ επιλογή σωματική απομόνωση, κρύβει βαθειά δύναμη και αυτογνωσία. Αντιθέτως, η μοναξιά είναι μια εσωτερική και επιβαλλόμενη κατάσταση που κλονίζει τον άνθρωπο. Βρήκα περισσότερη μοναξιά μέσα μου όταν γύρω μου ήταν άνθρωποι παρά τις ώρες μου απομονωνόμουν. Αυτή η αίσθηση του “μη-ανήκειν” που μου γεννούσαν οι ανούσιες και επιφανειακές σχέσεις ανάγκης άδειαζαν ότι είχε απομείνει μέσα μου. Μέχρι τη μέρα που έμεινα μόνη, αφαιρώντας κάθε τοξικό άνθρωπο από τη ζωή μου.
Τώρα, βλέποντας από απόσταση τις επιλογές μου ξέρω πως δεν ήμουν ένα κουβαράκι, μα ένα κουκούλι που φιλοξενούσε μια πεταλούδα. Ακούγεται οξύμωρο, μα η μοναχικότητα με έβγαλε από τη μοναξιά. Τη στιγμή που σταμάτησα να ζητώ από άλλους να μ’ αγαπήσουν, με αγάπησα και με φρόντισα. ‘Επαψα να ψάχνω για τον ιδανικό άντρα και προσπάθησα να γίνω εγώ η καλύτερη εκδοχή μου. Ξέφυγα από το σκεπτικό “ο Χ. με θέλει έτσι” και επικεντρώθηκα σε δραστηριότητες που περιστρέφονταν γύρω από τις προσωπικές μου ανάγκες και επιθυμίες. Ταξίδεψα, διάβασα, άρχισα τρέξιμο και σιγά – σιγά αγάπησα τον εαυτό μου και οι σχέσεις εξάρτησης αποχώρησαν από το ιστορικό μου.Αγάπησα τον άνθρωπο, γιατί δεν κρεμόμουν πια από πάνω του λόγω ανάγκης μην μείνω μόνη.
Φοβόμουν πολύ την μοναξιά μα τώρα που μ’ αγάπησα δεν με δίνω πουθενά. Έχω να σου δώσω όμως τις συμβουλές μου: Τα αρνητικά συναισθήματα που έχεις μετά την επιλογή να αλλάξεις τη ζωή σου δεν πρέπει να σε αποκαρδιώνουν. Κρατούσες σφιχτά καιρό τον έρωτα, και ας πονούσαν οι ώμοι, σου και τώρα κλαις γιατί σε τρομάζει που έμειναν γυμνά τα χέρια σου και η ισορροπία σου χάθηκε όταν ξεκούμπωσες από πάνω σου το βάρος της “λάθος” σχέσης. Μα αν δεν αδειάσει η καρδιά απ’ το σκοτάδι πως θα γεμίσει με φως; Αν χορταίνεις με μικρές δώσεις φτηνού έρωτα πως θα πεινάσεις για πάθος;
Tο πιο δύσκολο κομμάτι της μοναξιάς είναι να μην μυθοποιήσεις το παρελθόν, όταν το παρόν σου αποτελείται από ρηχότητα και ανία. Το χειρότερο όμως είναι να προσαρμοστείς σε αυτό το παρόν: να αλλάζεις τα νοήματα των λέξεων, να προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου να ανεχτεί, να στριμωχτεί, να αλλάξει για να αγαπηθεί, για να ξεχάσει, για να μην αντιμετωπίσει τη μοναξιά. Συμβιβασμούς να κάνετε μόνο για τη σχέση σας, αλλά όχι στις σχέσεις σας. Ξέρω, όταν η καρδιά λιμοκτονεί τρώει και τα πιο δύσπεπτα ψέματα.
Φωτογραφικό υλικό
