Γράφει η Αθηνά Βερβέρη.
– “Το πρωί διαβάζεις για έρωτες και το βράδυ τους σκορπίζεις;” του είπα με ένα παιχνιδιάρικο χαμόγελο.
Χαμογέλασε και χαμήλωσε το κεφάλι. Διαισθάνθηκα πως ένιωσε αμήχανα και ντράπηκα για το θάρρος μου. Ευθύς απολογήθηκα και ακολούθησε μια απάντηση που ομολογώ δεν περίμενα!
– “Δεν σκορπίζω έρωτες, απλά δεν ανταποκρίνομαι χωρίς συναίσθημα. Κατ’ ακρίβεια δεν σκορπίζομαι, περιμένω τον έρωτα.”.
Ένα βράδυ μετά από πολλά βράδια μοναξιάς, επιμονής κι υπομονής τον συνάντησα. Ένιωσα το πρόσωπο μου να μαλακώνει, το χαμόγελό μου να πλαταίνει αλλά οι λέξεις δεν έβγαιναν. Μου πρότεινε μια βόλτα η οποία κατέληξε στο γνωστό μας μπαράκι κι έτσι μετά από κάποια ποτά βρήκα το θάρρος και μίλησα.
– Θα τρομάξεις, μα τις τελευταίες μέρες δεν σε σκέφτομαι συνέχεια. Δεν μπορώ να φάω, σε βλέπω σε κάθε άγνωστο, σε διαβάζω στα ερωτικά κείμενα… Άσε που ξημεροβραδιάζομαι να σε περιμένω σε όποιο μέρος έτυχε να σε δω! Αν δεν μου εξηγήσεις τι είναι ο έρωτας θα παρατείνεις το μαρτύριο.
– Τώρα λοιπόν ξέρεις πως είναι να περιμένεις. Να αγωνιάς για κάποιον, να χτυπάει η καρδιά σου δυνατά όταν τον βλέπεις. Να σκέφτεσαι μόνο αυτόν, να τον αναζητάς παντού. Κι αυτό το μαρτύριο είναι ο έρωτας.
Φωτογραφικό υλικό
