«Βρισκόμουν, λέει, στη βιβλιοθήκη του τμήματος αρχαιολογίας στην Μπολόνια, η οποία, όμως, λειτουργούσε ως σχολείο. Εξωγήινα όντα εισέβαλαν στο σώμα των μαθητών, οι οποίοι με την παραμικρή μεταξύ τους σωματική επαφή εκτόξευαν θραύσματα γυαλιού ο ένας στον άλλον, παθαίνοντας ταυτόχρονα αυτανάφλεξη. Για να σώσω, λέει, τους συμμαθητές μου έπρεπε να φέρω εις πέρας μυστική αποστολή που μου είχε ανατεθεί στην παραλία Περαίας και έτσι πήγα ινκόγκνιτο να πάρω το ΚΤΕΛ, για να φτάσω. Αλλά στο σταθμό μπέρδεψα τα λεωφορεία και ανέβηκα σε αυτό που οδηγούσε καράφλας νεαρός με προορισμό την παραλία Μαρίτσιανης. Όταν, πλέον, κατάλαβα το μοιραίο λάθος μου, ήταν πολύ αργά. Δεν είχα και μπαταρία στο κινητό να καλέσω τον πατέρα μου να έρθει να με μαζέψει».
Και ερωτώ, φίλτατε αναγνώστη, υπάρχει η παραλία Μαρίτσιανης; Το γκούγκλαρα, δε βρέθηκε τίποτα, αλλά δεν είναι και πολύ σοφό να εμπιστευόμαστε τα διαβολοεργαλεία μορφωμένοι άνθρωποι, για αυτό και αν έχει επισκεφτεί κάποιος την Μαρίτσιανη ας μου απαντήσει, παρακαλώ, γιατί εδώ οι ανόητοι στο σπίτι δε με πιστεύουν πως υπάρχει. Κλείνω τη μεγάλη παρένθεση για Μαρίτσιανη και επανέρχομαι στο θέμα.
Επέλεξα να αφηγηθώ έτσι περιληπτικά το όνειρο που είδα τις προάλλες και με στιγμάτισε, καθώς νιώθω ότι δεν είμαι η μόνη που την κερνάει ψυχολογικά σκαμπανεβάσματα το 2020. Ονειροκρίτη δεν ανοίγω, ψυχολόγος δεν είμαι, αλλά η υπόνοια ότι κατιτίς δεν πάει καλά εσωτερικά τριβελίζει το μυαλουδάκι μου εδώ και πολύ καιρό. «Κώλος ξεσκέπαστος όνειρα βλέπει», ερμηνεύει με τη θυμοσοφία του ελληνικού λαού η γιαγιά μου, ΑΛΛΑ, κοίτα να δεις που αν και εγώ σκεπάζομαι πάντα καλά καλά επανέρχονται κάθε φορά στον ύπνο μου αλλόκοτα είδωλα, ασυνάρτητα πράγματα, περίεργοι τύποι.
.
.
Ομόνοια εγκαίνια (φώτο: Το Βήμα)
.
Η παράνοια επεκτείνεται και στον ξύπνιο μου. Διαβάζω συνομωσιακές θεωρίες για τσιπάκια που θα εμφυτευθούν στον ελληνικό λαό, τις θεωρίες τις συζητούν στα πηγαδάκια του facebook, ο κόσμος της ημιμάθειας αναστατώνεται, είναι βέβαιος, δημοσιεύει πύρινο λόγο κατά των εχθρών «ΘΑ ΜΑΣ ΕΛΕΧΟΥΝ! ΘΑ ΠΑΙΘΑΝΟΥΜΕ ΟΛΙ1!1!» και νιώθω τα μάτια μου να χύνονται σα μείγμα για λουκουμάδες από τις κόγχες τους, γιατί ανάθεμα και αν ένας από δαύτους διάβασε ποτέ Όργουελ. Ο Αμβρόσιος αφορίζει, η θεία Τούλα πίνει κοκτέιλς take away στην παραλία με τις φιλενάδες της φορώντας φουξ μάσκα με καρδούλες και συζητά τι τρικίνι (μάσκα+ σουτιέν+ σλιπ θαλάσσης) θα αγοράσει φέτος για το μαύρισμά της στην ταράτσα και ο Μπακογιάννης εγκαινιάζει την νέα πλατεία Ομονοίας με δόξα και τιμή. Α! Και με χιλιάδες Αθηναίους να σουλατσάρουν αμέριμνοι, γιατί τους έπεσε βαριά η καραντίνα και είπαν να ψυχαγωγηθούν χαζεύοντας ομαδικώς το σιντριβάνι.
Και πριν καταλήξει το κείμενο να θυμίζει το σποτάκι της Λέχου για τις συστάσεις της Πολιτικής Προστασίας όσον αφορά στην κυκλοφορία στον έξω κόσμο, να αναφέρω ότι σκόπευα να κάνω comeback με καμιά βιβλιοπρόταση, αλλά πάλι παρασύρθηκα. Έχουμε γίνει παγκοσμίως μια πελώρια χαβούζα –ανέβηκε και η θερμοκρασία τώρα, καμία σωτηρία- όπου χάσαμε εντελώς τον προσανατολισμό μας. Το 2020 μας ρίχνει απανωτά ροχάλες και καθείς τις περνά για ρομαντικές ψιχάλες αρνούμενος να δει ότι τώρα είναι πιο κρίσιμες από ποτέ η διαρκής επαγρύπνηση και η αυτοκριτική. Μια ψύχραιμη κριτική ματιά σε ό,τι συμβαίνει, η εις βάθος ενημέρωση από έγκυρες πηγές και τελικώς η αισιοδοξία. Αλλά και η πειθαρχία, η καλλιέργεια της ενσυναίσθησης –αυτό που κάνω εγώ τώρα θα επηρεάσει κάποιον σήμερα, αύριο, πώς θα νιώσει άραγε αυτός ο κάποιος; Και πώς μπορώ να αποτρέψω την αρνητική μου επίδραση πάνω του;. Ας μην μπλέξουμε με δυσβάσταχτες νιτσεϊκές διατυπώσεις περί επαναληπτικότητας, επίδρασης κλπ.. Κοιτώντας τα πράγματα απλά και αποστασιοποιημένα, είναι πιο καίριο από ποτέ να μεριμνήσουμε να διορθώσουμε τον ίδιο μας τον εαυτό, πριν επιτεθούμε στον γείτονα. Όχι ότι είναι εύκολο ή θα πετύχει εντελώς, όμως, είναι σίγουρα καταπραϋντικό να αναγνωρίζεις ότι καταβάλλεις προσπάθεια, για να πάνε όλα καλύτερα και ιδίως τώρα που ο γιαλός μας στράβωσε τελείως.
Χρειάζεται να συμβούν μερικά ατυχή γεγονότα στην υπέροχη κατά τα άλλα ζωή μας, για να συνειδητοποιήσουμε εν τέλει πόσο σημαντικό είναι να νοιάζεται ο ένας τον άλλον, τι πάει να πει το blessed, που το κοπανούν όλοι αβέρτα ως hashtag στο instagram. Μια αφθώδης στοματίτιδα λίγο πριν τις Πανελλήνιες –αυτές τις τοοοοοσοοοο καθοριστικές, πια, για το μέλλον εξετάσεις- αρκεί, για να αντιληφθούμε πως το ενδιαφέρον και η αγάπη υπάρχουν, αλλά καπελώνονται από τη ρουτίνα. Γιατί όταν ο άλλος υποφέρει, υπάρχουν πολλοί εκεί έξω να του απλώσουν το χέρι, να τον φροντίσουν, να τον κάνουν να νιώσει καλύτερα. Οι περισσότεροι από αυτούς που έχουν τη δύναμη «να αγαπούν και να δίνουν» είναι οι τύποι που καταβάλλουν την προσπάθεια, που λέγαμε παραπάνω, και δεν εκδηλώνουν με hashtags τον πλούσιο από ομορφιά εσωτερικό τους κόσμο.
Μπορεί το τηλέφωνο να γίνεται εκνευριστικό, όταν χτυπάει συνέχεια και νιώθεις εκπρόσωπος εταιρείας σε τηλεφωνικό κέντρο λέγοντας τα ίδια και τα ίδια, ξανά και ξανά. Όμως, είναι εξαιρετικά σπουδαίο να απορροφάς λίγη βιταμίνη αγάπης, την ίδια στιγμή που η οργιάζουσα καθημερινότητα και οι συσσωρευμένες δυσκολίες της σε καταπίνουν.
Πλήρωσα μηνιαία συνδρομή 15ευρώ στο Netflix από την αγωνία μου μήπως δεν είχα πώς να περάσω αυτές τις μέρες. Εν τέλει μοίρασα τον κωδικό, για να γίνει απόσβεση των ευρώ μου, αφού με πρόλαβαν οι εξελίξεις και δεν προλάβαινα να το χαρώ μόνη μου. Η αφθώδης στοματίτιδα ενός άλλου, βλέπεις. Με οδήγησε στο να συνειδητοποιήσω ότι οι 24 ώρες τελικά είναι ελάχιστες, όταν θες να τις εκμεταλλευτείς δημιουργικά ή ακόμη καλύτερα να τις μοιραστείς με αυτούς που αγαπάς. Το Netflix είναι εμπόδιο σε αυτούς τους δύο στόχους.
Φωτογραφικό υλικό
