Παραδοσιακά, η Γαλλία έχει θεωρηθεί ως μία από τις πιο φιλελεύθερες χώρες του κόσμου και μπορεί να υπερηφανεύεται για ένα αξιοζήλευτο ρεκόρ για τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων, παρά τις περιστασιακές παραγγελίες από τη Brigitte Bardot. Αλλά έχει αυτή η ομοφυλοφιλική στάση μεταφραστεί στον κινηματογράφο;
Μια λίστα σε ταινίες που είναι εύκολα διαθέσιμες και αξίζει να αναφέρουμε το The Ostrich Has Two Eggs (1957), μια φάρσα που έχει τουλάχιστον έναν συμπαθητικό ομοφυλόφιλο γιο, αν και δεν εμφανίζεται ποτέ στην οθόνη, και το Les Amitiés particulières (1964), που βρίσκεται σε ένα οικοτροφείο για αγόρια. Το Les Nuits fauves (1992) είναι μια από τις καλύτερες ταινίες για την αντιμετώπιση της κρίσης του AIDS, ενώ το καλύτερο έργο του νεκρού Patrice Chéreau (ειδικά του L’Homme blessé 1983 )
Πού είναι οι λεσβίες; Καλή ερώτηση, καθώς ο γαλλικός κινηματογράφος είναι ιδιαίτερα δυνατός στον σαπφικό κινηματογράφο. Δυστυχώς, πρωτοποριακές ταινίες όπως το Club de femmes (1936) και η Olivia (1950) δεν είναι εύκολα διαθέσιμες, αλλά ελπίζουμε ότι θα εμφανιστεί μια λίστα στο μέλλον.
Un chant d’amour (1950)
Director Jean Genet
Ο Γάλλος συγγραφέας Jean Genet είναι ένας από τους βασικούς παράγοντες της γκέι πολιτισμού, των οποίων τα μυθιστορήματα (συμπεριλαμβανομένου του Querelle of Brest), τα παιχνίδια και τα δοκίμια έχουν υποστηριχθεί από ομοφυλόφιλους και ίσους αναγνώστες. Το μόνο του εγχείρημα στην ταινία δεν ήταν ποτέ έτοιμο να δει κανείς έξω από μια μικρή κλίκα διανοουμένων, αλλά από τότε έχει αποκατασταθεί και κυκλοφορήσει σε DVD. Πρόκειται για ένα τεράστιο φανταστικό σε μια φυλακή ανδρών, όπου το πάθος, η λαχτάρα και η σεξουαλική επιθυμία διεισδύουν σε κάθε κύτταρο. Το cast αποτελείται από μη επαγγελματίες που γνώριζε ο Genet προσωπικά.
Οι σκηνές γυμνότητας και αυνανισμού οδηγούν σε πολυάριθμες απαγορεύσεις και περικοπές κατά τη διάρκεια των δεκαετιών. Κατά ειρωνικό τρόπο, οι πιο διάσημες ερωτικές ακολουθίες του περιλαμβάνουν δύο ντυμένους άνδρες που δεν αγγίζουν ποτέ, καθώς καπνίζουν τσιγάρα μέσα από το κυτταρικό τοίχωμα στο στόμα του γείτονά του. Έχει σημαντική επιρροή στον μεταγενέστερο κινηματογράφο που απεικονίζει την επιθυμία του queer, ιδιαίτερα την προσαρμογή του Querelle από τον Rainer Werner Fassbinder (1982).
Orphée (1950)
Director Jean Cocteau
Ο Jean Cocteau είναι ένας άλλος σημαντικός παράγοντας στην ιστορία των ΛΟΑΤ. Ενώ ήταν διάσημος ποιητής, καλλιτέχνης και συγγραφέας, οι διακριτικές του ταινίες είναι το πιο ισχυρό κομμάτι της κληρονομιάς του, ιδιαίτερα η γοτθική του προσαρμογή στο παραμύθι Ομορφιά και Τέρας, La Belle et la Bête (1946) και ο λυρικός εκσυγχρονισμός του Ο ελληνικός μύθος του Ορφέα, που βρίσκεται στο σύγχρονο Παρίσι. Ενώ οι ρομαντικές σχέσεις είναι ευθείες, η εικονική απεικόνιση είναι αναμφισβήτητα αγχωτική.
Ο Cocteau εκτοξεύει τον πρώην εραστή Jean Marais ως Orphée, ο οποίος προσελκύει τα ρομαντικά συμφέροντα μιας γυναίκας με μαύρο χρώμα, που αποκαλύφθηκε σύντομα ότι είναι Θάνατος. Αφού διεκδικεί τη ζωή της συζύγου του, πρέπει να γεννήσει τον υπόκοσμο για να εξασφαλίσει την επιστροφή του. Το παραμυθένιο βλέμμα της φωτογραφικής μηχανής πάνω από τους ωραίους ανδρικούς ηθοποιούς, το θέμα της αποχώρησης από μια κανονική πραγματικότητα να περάσει σε έναν κόσμο πέρα από τους κανόνες της κοινωνίας και, πιο περίφημα, οι ποδηλάτες που συνοδεύουν το θάνατο στις αποκομμένες αποστολές της, το χαρακτηρίζουν ως κλειδί παράξενο έργο.
Les Demoiselles de Rochefort (1967)
Director Jacques Demy
Αρχειοθετήστε αυτό το στοιχείο κάτω από το ‘queer αισθητική’.
Στις πιο υπερβολικές ταινίες του Jacques Demy , δημιουργεί ένα μολυσματικά εύθυμο μουσικό όργανο στο οποίο όλοι έχουν μια μπάλα. Η Catherine Deneuve και η Françoise Dorléac είναι τα κορίτσια του τίτλου, αναζητώντας αγάπη στην ηλιόλουστη παραθαλάσσια πόλη Rochefort. Αλλά θα προσβλέπει κάποιος από τους ελκυστικούς άνδρες στην προσφορά για τις γοητείες τους;
Δεν υπάρχει τίποτα ξεκάθαρα ομοφυλόφιλο εδώ, αλλά κάθε ταινία που σπρώχνει τον Ζακ Περίν σε κοστούμι ναυτικού, σπρώχνει τον Γιώργο Τσακίρη σε σφιχτά λευκά παντελόνια και διακοσμείται με πλούσια, λαμπρά σύνολα σίγουρα έχει ένα queer μάτι. Η αδυσώπητη καλή του φύση δεν είναι για το Scrooges, αλλά είναι μια σκληρή καρδιά που δεν μπορεί να απολαύσει την έκπληξη του Gene Kelly ή το όραμα του Deneuve στα γάντια με αγκάθια, το κάπνισμα κατά την αφαίρεση κοτόπουλου από το φούρνο μας, είναι καταπληκτικό).
La Cage aux Folles (1978)
Director Édouard Molinaro
La Cage aux Folles (1978)
Το “Une comédie très gay” συνήθιζε να συγχωρεί τη φράση για τη συντριβή του box-office. Αυτή η ξέφρενη φάρσα, που βασίζεται σε ένα έργο του Jean Poiret και μετασχηματίζεται ως The Birdcage (1996) και ένα μουσικό που διαρκεί πολύ καιρό, είναι το ultra plus του στρατοπέδου και μια ξεκάθαρη έμπνευση για μεταγενέστερες κωμωδίες όπως η περιπέτειες της Priscilla, Queen της έρημο (1994). Ο Ρενάτο, ιδιοκτήτης νυχτερινών κέντρων διασκέδασης, και η Αλμπίν / Ζάζα, μια φανταχτερά βασίλισσα, φιλοξενούν τον γιο του πρώην, την αρραβωνιαστικιά και τους εξαιρετικά συντηρητικούς γονείς της. Ο γιος θέλει τον Αλβιν από την εικόνα για φόβο μήπως προσβάλλει τους μελλοντικούς του νόμους, αλλά ο Αλβιν έχει άλλες ιδέες.
Γρήγορα έγινε η πιο δημοφιλής ξενόγλωσση ταινία όλων των εποχών στο αμερικανικό box office και ο σκηνοθέτης Édouard Molinaro, το σενάριο και τα θαυμάσια κοστούμια ήταν όλοι υποψήφιοι Oscar. Οι εντολές Ζάζα του Michel Serrault – και οι απαιτήσεις – το φως στο προσκήνιο σε όλη την έκταση, και τα κομμάτια που ακούγονται ακόμα, κυρίως η κακή τελική σορέζα. Εκείνοι που επιδιώκουν “άνδρες με ευθεία δράση, χωρίς χρόνο” δεν προσκαλούνται σε αυτό το κόμμα. Και λείπουν.
Tenue de soirée (1986)
Director Bertrand Blier
Υπάρχει κάτι που προσβάλλει όλους στην ταραχώδη κωμωδία του Bertrand Blier. Ένας μακρόχρονος σύζυγος ( Michel Blanc ) και η σύζυγός του ( Miou-Miou ) έχουν μια καταπληκτική σειρά σε ένα εστιατόριο, όταν διακόπτεται ένας ορνιθοπανίδας ( Gérard Depardieu), χτυπά τη γυναίκα και εμπλέκεται στη σχέση τους, κλέβοντας εξόδους. Έχει κατά νου την αποπλάνηση, αλλά, με την αυξανόμενη φρίκη του συζύγου, είναι αυτός, και όχι η σύζυγός του, τον οποίο ο ληστής έχει στα μάτια του. Αλλά η επιμονή αποδίδει και η πολιτική ορθότητα δίνεται ένα άλλο κλοτσιές.
Οι ταινίες του Blier επικεντρώνονται συχνά σε δύο ανεπαρκείς άνδρες ενωμένους εναντίον των γυναικών ( Les Valseuses, το βραβευμένο με Όσκαρ Πάρτε τα μαντήλια σας ) και οι ομοιότητες της ομοφυλοφιλίας πάντοτε ζούσαν στον αέρα. Εδώ είναι σαφές, αν και σε περιστασιακά ομοφοβικό πλαίσιο – οι σκηνές όπου ο σύζυγος αναγκάζεται να φορέσει γυναικεία ρούχα είναι ιδιαίτερα άβολα. Ωστόσο, η λαμπερή επίθεση είναι πιασάρικα και οι ενεργειακές επιδόσεις είναι κορυφαίες, ιδιαίτερα από τον Blanc, ο οποίος κέρδισε το βραβείο καλύτερου ηθοποιού στις Κάννες.
Une robe d’été (1996)
Director François Ozon
Πριν από τα αναγνωρισμένα χαρακτηριστικά του ( 8 γυναίκες , Potiche , στο σπίτι ), ο François Ozon ήταν ένας διάσημος βραβευμένος σκηνοθέτης, του οποίου η ξεχωριστή δουλειά ήταν η φρυγανιά των κινηματογραφικών φεστιβάλ παγκοσμίως. Το Une robe d’été είναι το πιο διασκεδαστικό, μια παιχνιδιάρικη κωμωδία τριών τεμαχίων που σερβίρει καλοκαιρινές διακοπές δίπλα στην παραλία. Όταν η βασιλική παράσταση του Sébastien στο τραγούδι ‘Bang Bang’ ενοχλεί τον Luc, τον φίλο του, για να αποσπάσει την προσοχή, ο τελευταίος κατευθύνεται προς την παραλία για μερικές δωρεάν χοντροκομμένες βουτιές. Εκεί συναντά τη Λουκία και στην εξίσωση μπαίνει η απροσδόκητη έλξη πολυεξουαλικού χαρακτήρα. Αλλά το καλοκαιρινό φόρεμα του τίτλου έρχεται μαζί για να σώσει την ημέρα.
Ενώ οι μετέπειτα παράξενες ταινίες του Όζον έμοιαζαν με πιο σκοτεινά θέματα ( Water Drops on Burning Rocks , Time to Leave ), η Une robe d’été είναι ένα magnum διασκεδαστικής σαμπάνιας, όπου όλα είναι καλά στην καρδιά και όλοι παίρνουν. Το καλοκαιρινό φόρεμα γίνεται ένα έμβλημα αποδοχής – butch ή femme, masculin ou feminin, είναι ένα αφρώδες μάθημα για τη σεξουαλική ελευθερία και τη διαφορετικότητα των φύλων.
Beau Travail (1999)
Director Claire Denis
Μόνο δύο ταινίες σε σκηνοθεσία γυναικών έφτασαν στην τελευταία στρογγυλή επίσκεψη της Sight & Sound από τις μεγαλύτερες ταινίες όλων των εποχών – το φεμινιστικό αριστούργημα της Chantal Akerman Jeanne Dielman, 23 quai du commerce, 1080 Bruxelles (1975) και η Beau Travail της Claire Denis ( 1999), ένα ιδανικό είδος προσαρμογής του Billy Budd του Herman Melville. Denis Lavant παίζει τον λοχίας Major Galoup, ο οποίος επιβλέπει το στρατό του σε μια απομακρυσμένη φρουρά με έδρα την ανατολική Αφρική. Η άφιξη του όμορφου και χαρισματικού Gilles απειλεί τόσο την εξουσία του όσο και την εντολή του για τη σεξουαλικότητά του, καθώς η έλλειψη ομοιοπαθητικής έλξης λαμβάνει χώρα. Ο Γκάλουπ απαντά με σαδισμό, τιμωρώντας τον νεώτερο για τα δυσάρεστα νέα συναισθήματα που βιώνει.
Λίγοι γυναίκες σκηνοθέτες επιλέγουν να ρυθμίσουν τις ταινίες τους σε ένα αρσενικό περιβάλλον (ο Kathryn Bigelow είναι μια αξιοσημείωτη εξαίρεση). Ο Ντενίς συναρπάζεται με τη φυσικότητα των υποκειμένων της και μετατρέπει τους στρατιωτικούς ελιγμούς σε ενεργητικά αφιερώματα στην αρσενική μορφή. Η τελική σκηνή, που χαρακτηρίζει τον Lavant να χορεύει μόνη της σε ένα νυχτερινό κέντρο διασκέδασης, είναι μία από τις πιο αξέχαστες απολήξεις του γαλλικού κινηματογράφου.
Anatomy of Hell (2004)
Director Catherine Breillat
Οι ομοφυλόφιλοι άντρες μισούν και φοβούνται τις γυναίκες, ακόμα περισσότερο από τους ευθείς άνδρες. Τουλάχιστον, αυτή είναι η διατριβή της ανατομίας της κόλασης, η έκτακτη και συγκλονιστική εξερεύνηση της Catherine Breillat για την αντίδραση της κοινωνίας στη γυναικεία σεξουαλικότητα. Όταν μια γυναίκα ( Amira Casar ) περικλείει τους καρπούς της σε έναν ομοφυλόφιλο, προτρέπει τον ομοφυλοφιλικό διασώστη της (ιταλικό πορνό αστέρι Rocco Siffredi ) να περάσει τέσσερις νύχτες μαζί της για να «με παρακολουθήσει όπου είμαι απρόθυμος». Οι πράξεις γραφικού φύλου, η εισαγωγή της λαβής γκανιότας και η αποκοπή του εμμηνορροϊκού αίματος. Ξεχάστε το κλισέ του καλύτερου φίλου ομοφυλόφιλου, αυτός ο τύπος δεν μπορεί να σταθεί στις γυναίκες.
Είναι εύκολο να αστειευτεί κανείς στο θορυβώδη διάλογο («Η ελαστικότητα του πρωκτού ενός αγοριού δεν κρύβεται για τη στενότητα των κατώτερων εντέρων») και η υπόθεση της misogyny μπορεί να rile άνδρες θεατές, ομοφυλόφιλος ή ίσιος. Αλλά επιβεβαιώνει τον Breillat ως έναν από τους πιο πραγματικά προκλητικούς σκηνοθέτες γύρω από σήμερα. Πηγαίνει ακόμη περισσότερο από τα προηγούμενα δοκίμια της για τη γυναικεία σεξουαλικότητα (το γραφικό Romance, το αμφιλεγόμενο À ma soeur! ) Μια πραγματική μοναδική εμπειρία προβολής.
Le Clan (2004)
Director Gaël Morel
Αυτή η μικρή ταινία αξίζει πολύ περισσότερη προσοχή. Σκηνοθεσία του Gaël Morel (Ο παράδειός μας) και συν-συγγραφέας του Christophe Honoré ( Ma mère, Man at Bath ), λέει την ιστορία τριών αδελφών. Το πρώτο τμήμα επικεντρώνεται στον μεσόγειο αδελφό, μια απόπειρα εγκατάλειψης με κάποιους κακοποιούς, ο δεύτερος στην πρώην προσπάθεια να προχωρήσει ευθεία και ο τρίτος στον νεαρότερο αδελφό, ο οποίος ξεκινά μια σχέση με έναν άλλο άνθρωπο. Μόνο το τελευταίο τρίτο είναι σαφώς ομοφυλόφιλο, αλλά οι ομοιορθωτικές εντάσεις σιγοβράζουν σε όλη την έκταση.
Οι περισσότερες κριτικές επικεντρώνονται στην εμφανή απόδοση του συχνά γυμνού Nicolas Cazalé ως επαναστάτη χωρίς μεγάλη αιτία στο πρώτο κεφάλαιο, αλλά η συναισθηματική καρδιά βρίσκεται στο τελευταίο τρίτο, καθώς ο Morel διερευνά τις πολυπλοκότητες των ευάλωτων ομοφυλόφιλων νέων που πρέπει να επιλέξουν μεταξύ αδελφική πίστη και μια ευκαιρία στην ρομαντική ευτυχία. Η τελευταία σκηνή, υποστηριζόμενη από τα κραυγαλέα βιολιά, κινείται βαριά.
Les Invisibles (2013)
Director Sébastien Lifshitz
Ο Sébastien Lifshitz είναι γνωστός για τα gay χαρακτηριστικά του ( Presque rien , Going South ), αλλά το καλύτερο του έργο μέχρι σήμερα είναι αυτό το αποκαλυπτικό ντοκιμαντέρ στο οποίο οι ομοφυλόφιλοι άνδρες και γυναίκες στη δεκαετία του ’60 και του ’70 μιλούν για τη ζωή τους και τους αγαπούν. Ενώ μερικοί λένε ιστορίες καταπίεσης, αποξένωσης της οικογένειας και καθολικής ενοχής, όλα είναι έξω, περήφανοι και εμπνευσμένοι, από τον μολυσματικά ενθουσιώδη λεσβιακό ακτιβιστή έως τον οκτογενή αμφισβητία που θυμίζει αμετανόητα τις πολλές σεξουαλικές του κατακτήσεις. Τα ανασκαφικά αρχεία βίντεο από τη δεκαετία του 1960 δείχνουν διαδηλώσεις υπέρ-ομοφυλοφίλων – ενδιαφέρουσα, πολλοί από τους ευθείες θεατές υποστηρίζουν τις φιλελεύθερες πορείες.
Αυτοί οι πνευματικοί, χαρισματικοί και θαρραλέοι άνθρωποι άνοιξαν το δρόμο για να απολαύσουν σήμερα οι ομοφυλόφιλοι άνδρες και γυναίκες. Η αφοπλιστική ειλικρίνεια τους δημιουργεί μια πολύτιμη προφορική ιστορία, ενώ οι ιστορίες τους για καταπίεση δείχνουν πόσο πολύ τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων έχουν προχωρήσει κατά τη διάρκεια των δεκαετιών.
.
Φωτογραφικό υλικό
