Το «Leopold ή κόβοντας τα δάχτυλα του κοινού» δεν είναι μια συνηθισμένη παράσταση. Ο τέταρτος τοίχος σπάει και ο θεατής βρίσκεται προ των ευθυνών του. Δεν είναι καν μονόλογος, όπως φαίνεται, αλλά διάλογος, όπου η αφηγήτρια (Μαίρη Ξένου) μαζί με το κοινό θ’ αναζητήσουν τις όποιες απαντήσεις. 

Το LEOPOLD είναι ένα κείμενο που γυρεύει την κυριολεξία – για να την αντικρίσει αμήχανα στην απερίγραπτη απορία της συλλήπτριας αφετηρίας του. Το συναισθηματικό σοκ της επίσκεψης στα Ορφανοτροφεία αλλά (αλίμονο) και στους δρόμους της Αντίς Αμπέμπα με έκανε να ανακαλέσω μια αφήγηση οργής για ένα αδιανόητο έγκλημα το οποίο η Δύση τοποθέτησε στα θεμέλια του πολιτισμού της. Για την δική μου οπτική, τα 12 έως 20 εκατομμύρια των δολοφονημένων Κονγκολέζων (ακόμη και η ψαλίδα ανάμεσα στα δύο νούμερα είναι απερίγραπτα ντροπιαστική) δεν είναι μονάχα το έγκλημα ενός αρχιδολοφόνου και των υπαλλήλων του (του Λεοπόλδου B΄ και των εφιαλτικών μισθοφόρων του)· είναι το έγκλημα όλων των κοινωνιών της Δύσης που αναδιάταξαν την καθημερινότητά των πολιτών τους, το παρόν και το μέλλον τους πάνω στο αιματοβαμμένο καουτσούκ του Κονγκό. Είναι το έγκλημα των προπατόρων μας· και όπως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις, το αίμα των δολοφονημένων, ακρωτηριασμένων, βασανισμένων, κομματιασμένων, σκλαβωμένων μαύρων του Κονγκό πέφτει πάνω σε εμάς και στα παιδιά μας.

Κείμενο: Θανάσης Τριαρίδης