ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ
ΕΙΣΟΔΟΣ
ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ
Κυριακή, 29 Ιουνίου, 2025
ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ
ΕΙΣΟΔΟΣ
ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ
Είδαμε και Σχολιάζουμε

Τίμια θεατρική προσπάθεια η παράσταση “Αστερισμοί” με Γουλιώτη και Παπαδημητρίου στο Θέατρο του Νέου Κόσμου. Είδαμε και σχολιάζουμε.

από Kulturosupa
από Kulturosupa

Τίμια θεατρική προσπάθεια η παράσταση “Αστερισμοί” με Στεφανία Γουλιώτη και Μάκη Παπαδημητρίου στο  Θέατρο του Νέου Κόσμου.
Είδαμε και σχολιάζουμε.
 
Βρεθήκαμε στην παράσταση “Αστερισμοί” μια συμπαραγωγή του Θεάτρου του Νέου Κόσμου και του Θεατρικού Οργανισμού Κύπρου. Στα σκηνοθετικά ηνία ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος και στις ερμηνείες οι Στεφανία Γουλιώτη και Μάκης Παπαδημητρίου.
Οι “Αστερισμοί” έργο του νεαρού Άγγλου συγγραφέα Νικ Πέιν (Βραβείο Χάρολντ Πίντερ 2012, Βραβείο καλύτερου έργου 2012 εφημερίδας Evening Standard ) ήταν μια συγγραφική αφορμή για να ξεπεραστεί ο θάνατος του πατέρα του. Στην αμφιταλάντευση (ξεχνώ, δε ξεχνώ) του πένθους και στην κατάσταση της απώλειας, ο συγγραφέας αναζήτησε παρηγοριά στη φυσική και στους νόμους της και την βρήκε, ενώ έγραψε τους “Αστερισμούς”. Συγκεκριμένα η θεωρία των Κβαντικών Πολλαπλών συμπάντων, του πρόσφερε μια ανακούφιση από το τετελεσμένο του θανάτου, με τη σκέψη ότι ο άνθρωπος που αγαπούσε ή τουλάχιστον κάτι από αυτόν, κάπου βρίσκεται ακόμα. Η υπόθεση του έργου εξελίσσεται ανάμεσα σε μια θεωρητική φυσικό και ένα μελισσοκόμο και δείχνει ή τουλάχιστον προσπαθεί να δείξει, το πολλαπλό σύμπαν των σχέσεων, αρχή γενομένης της γνωριμίας τους και του “διάφορου” της εξέλιξής της.
Η θεωρία των Κβαντικών Πολλαπλών συμπάντων στην πιο απλή μορφή της προβλέπει έναν κόσμο όπου αμέτρητα “αντίγραφα “ του καθενός μας ζούνε τελείως διαφορετικά ή ελάχιστα παραλλαγμένες ζωές, χωρίς κανένα από αυτά τα “αντίγραφα” να ξέρει ποιο αντίγραφο πλεονεκτεί. Ότι μπορεί να συμβεί, συμβαίνει -και συμβαίνει τούτη εδώ τη στιγμή (Νικ Πέιν).
Ωστόσο η ιδέα του παράλληλου ταυτόχρονου δεν είναι καινούργια. Τουλάχιστον από τις αρχές του 20ου αιώνα η τέχνη προβληματίστηκε ιδιαιτέρως, με την επιτάχυνση της φυσικής και του οραματισμού μια άλλης γεωμετρίας πέραν της Ευκλείδειας. Η αναζήτηση νέων τρόπων αναπαράσταση της πραγματικότητας και η όραση μιας τέταρτης διάστασης (το πραγματικό όλον ενός αντικειμένου) ήταν και παραμένει ένα όνειρο με το οποίο ασχολήθηκαν κάποια από τα μεγαλύτερα μυαλά της τέχνης και της επιστήμης . Η αρχή φυσικά είναι αρχαία πλατωνική και σχετική με την ιδέα και την ιστορία της ελλιπούς εικόνας της ζωής και των πράξεων μας που ο Πλάτωνας υποστήριξε-το γνωστό matrix, όπως θα λέγαμε σήμερα.
Καλλιτεχνικά,τουλάχιστον στη ζωγραφική, που αποτελεί μια από τις περισσότερο βασανισμένες τέχνες αναπαράστασης, ο Πικάσο ήταν που έκανε τη διαφορά σχεδόν ταυτόχρονα χωρικά με τη θεωρία της σχετικότητα του Αϊνστάιν (άλλο ένα μυθικό ταυτόχρονο). Ο Πικάσο έφερε την επανάσταση στην αναπαράσταση με τις περίφημες “Δεσποινίδες της Αβινιόν” το 1907 και αφηγήθηκε χρωματιστά το ας πούμε “αστρικό σώμα” που κατά καιρούς ονειρευτήκαμε. Φυσικά είχε υπάρξει η μεγαλοφυΐα του Σεζάν του πατέρα όλων των ευνοούμενων ως σύγχρονων. Αναλυτικότερα το ριζοσπαστικό του Πικάσο ήταν ότι αποτύπωσε στον καμβά την ταυτόχρονη αναπαράσταση εντελώς διαφορετικών όψεων, το σύνολο των οποίων απαρτίζει το αντικείμενο, σε αντίθεση με το Σεζάν ο οποίος αναπαριστούσε στο μουσαμά με μιας το σύνολο των όψεων ενός πχ τοπίου όπως είχε αποτυπωθεί στο μυαλό του.
Και πως θεατρικά να σκηνοθετήσεις ή να ερμηνεύσεις ένα συγγραφικό κείμενο που φιλοδοξεί να αναπαραστήσει τις διαφορετικές όψεις μια ανθρώπινης σχέσης και της διάρκειας αυτής ,με τα διάφορά της και τα εν εξελίξει αντίγραφά της;  
Ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος με συνεπικουρία την επιμέλεια κίνησης από την Αγγελική Στελλάτου προσπάθησε να σκηνοθετήσει τους ηθοποιούς του κατά Πέιν Ευαγγέλιο. Η διαδοχή των παράλληλων συμβάντων της σχέσης και όσα διαδραματίζονταν σε αυτήν ξεχώριζαν από τις κινήσεις των ηθοποιών(παρά από το λόγο ή οτιδήποτε άλλο, δε θα κάνουμε υποδείξεις) και τις κάποιες παύσεις. Ωστόσο θεατρικά το αποτέλεσμα ήταν μια επίπεδη αποτύπωση άνευ εμπνεύσεως, μιας ιστορίας που τουλάχιστον έπρεπε να μας κεντρίσει το ενδιαφέρον. Επιπλέον συνέβαινε το δραματικό, να μην βλέπουμε τις εκφράσεις των ηθοποιών αλλά εν προκειμένου τις πολλές όψεις τους-το τι πλάτη και πλευρά είδαμε δεν περιγράφετε! Θεωρούμε αβασάνιστη τη αναπαράσταση/σκηνοθεσία αυτού του εξαιρετικού κειμένου και σίγουρα φτωχά βοηθούμενη από την επιμέλεια κίνησης και τους προφανείς αστρικούς/ζαλιστικούς φωτισμούς.
Ερμηνευτικά η χάρη και το ταλέντο των δύο καλών ηθοποιών μας εξέπληξε με περισσότερο εκείνο της Στ. Γουλιώτη. Και οι δύο τους κατανόησαν πλήρως τα παράλληλα, πολλαπλά σύμπαντα/συμβάντα των ρόλων που ερμήνευαν και προσπάθησαν με δυο κορμιά να αποδώσουν ότι δεν κατάφεραν όλοι οι υπόλοιποι συντελεστές της παράστασης.  Άθλος ερμηνευτικός η αποτύπωση του παράλληλου – με ελάχιστες διαφορές στην ιστορία- και ειδικά σε ένα κοινό που δεν είναι συνηθισμένο σε αυτές τις θεωρίες(και πως αλλιώς, θα ήμασταν “άλλου” όπως γραφικά και αγοραία συχνά αναφέρουμε).
Η αποτύπωση της ζωής και των νέων τρόπων αναπαράστασης αυτής είναι κάτι που σίγουρα θα απασχολήσει και τον 21ο αιώνα. Η βαθύτερη ανάγκη μας να υπάρχουμε και να μην πεθάνουμε θα μας οδηγήσει βιωματικά, καλλιτεχνικά και επιστημονικά σε πολλούς δρόμους. Ναι εχθρός μας είναι το ευρισκόμενο μέγεθος που όλοι έχουμε στο μυαλό μας και λέγεται χρόνος ,ναι εχθρός μας είναι το τετελεσμένο του θανάτου. 
Εν κατακλείδι[=]
η παράσταση “Αστερισμοί” είναι για να λυθεί κάπως το άγχος θανάτου μας και για να εντρυφήσουμε στη θεωρία των Κβαντικών Πολλαπλών συμπάντων.
Βαθμολογία
6 στα 10
 
ΥΓ: στην έναρξη παράσταση υπάρχει βιντεοσκοπημένη συνέντευξη δύο επιστημόνων, των αστροφυσικών Μάνου Δανέζη και Στράτου Θεοδοσίου.  
Μετάφραση
Δημήτρης Κιούσης
Σκηνοθεσία
Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος
Βίντεο – Εικαστικό περιβάλλον
Παντελής Μάκκας
Σχεδιασμός φωτισμών
Σάκης Μπριμπίλης
Επιμέλεια κίνησης
Αγγελική Στελλάτου
Μουσική
Σταύρος Γασπαράτος
 
Παίζουν οι ηθοποιοί
Στεφανία Γουλιώτη
Μάκης Παπαδημητρίου  
ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΣΚΗΝΗ
από 27.11.2013
μέχρι 13.4.2014
 
Παραστάσεις
Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο 21:15
Κυριακή 19:00
 
Τιμές εισιτηρίων
Τετάρτη, Πέμπτη:
Κανονικό 12€
Φοιτητικό/Ανέργων 10€
Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή:
Κανονικό 15€
Φοιτητικό/Ανέργων 12€

Φωτογραφικό υλικό

0 comment 484 προβολές
FacebookTwitterPinterestLinkedinTumblrRedditWhatsappTelegramSkypeViberEmail
Θεατρικά νέα- ειδήσεις- σχόλια- βίντεο

Το ελληνικό θέατρο θρηνεί την Μαρίετα Ριάλδη.

από Kulturosupa
από Kulturosupa

Το ελληνικό θέατρο θρηνεί την Μαρίετα Ριάλδη.

Έφυγε προχθές από τη ζωή μία σημαντική προσωπικότητα του σύγχρονου ελληνικού θεάτρου, η ηθοποιός, σκηνοθέτης και συγγραφέας Μαριέτα Ριάλδη, σε ηλικία 72 ετών.
Γεννημένη το 1941, η Μαριέτα Ριάλδη φοίτησε στη Σχολή Σταυράκου και στη Δραματική Σχολή Ιωαννίδη και συνεργάστηκε στα πρώτα χρόνια των σπουδών της με τον Δημήτρη Κολλάτο στο Πειραματικό θέατρο Τσέπης. Το 1963 ίδρυσε το Πειραματικό θέατρο που αποτέλεσε ένα μεγάλο «άνοιγμα» για όλες τις νέες θεατρικές δυνάμεις, δίνοντας παράλληλα «στέγη» στο νεοελληνικό έργο που τον καιρό εκείνο ήταν παραγκωνισμένο.


Σκηνοθέτησε για τουλάχιστον 40 χρόνια (1963- 2003) ένα πολυσύνθετο ρεπερτόριο, ανεβάζοντας μεταξύ άλλων και πολλά πρωτοποριακά έργα που έγραψε η ίδια. Από το θέατρό της πέρασαν πολλές προσωπικότητες του ελληνικού θεάτρου. Εκεί, παρουσιάστηκαν και οι πρώτες παραστάσεις με πειραματική φόρμα στον λόγο και την εικαστική παρουσίαση.

Από τα πολυάριθμα έργα στα οποία πρωταγωνίστησε ήταν μεταξύ άλλων: «Μύγες» του Σαρτρ, «Δεσποινίς Τζούλια» και «Χορός Θανάτου» του Στρίντμπεργκ, «Δον Κιχώτης» του Μποστ σε συνεργασία με τον Μίκη Θεοδωράκη, «Άμλετ» του Σαίξπηρ, «Ηλέκτρα» του Σοφοκλή, «Ματωμένος Γάμος» του Λόρκα, «Βρικόλακες» και «Εντα Γκάμπλερ» του Ιψεν κ.α. Το 2002 σκηνοθέτησε και έπαιξε στο Πειραματικό θέατρο Πόλης την πολιτική σάτιρα που φέρει την υπογραφή της, με τίτλο «Η Ελλάδα μετακομίζει». Αυτή ήταν και η τελευταία της εμφάνιση στο θεατρικό σανίδι.
Ως σκηνοθέτης ανέβασε τα περισσότερα έργα που παρουσιάστηκαν στο Πειραματικό θέατρο, ενώ σκηνοθέτησε και το έργο της Αγγλίδας Κάριλ Τσέρτσιλ «Πετυχημένες Γυναίκες» για λογαριασμό του Εθνικού θεάτρου το 1983.
Σε ό,τι αφορά το συγγραφικό της έργο η Μαριέτα Ριάλδη έγραψε έργα μεγάλης απήχησης όπως τα «Ουστ», «Γυρισμός», «Καφέ Σαντάν», «ΣΚ» και τους «Άστεγους» που ανέβηκε το 1997 στο Εθνικό Θέατρο σε σκηνοθεσία Γιώργου Ρεμούνδου.

Ιδιαίτερο ήταν και το ενδιαφέρον που έδειξε η Μαριέτα Ριάλδη σε όλη τη σταδιοδρομία της για να προβάλει νέους συγγραφείς. Τιμήθηκε γι’ αυτό με ειδικό βραβείο από την Εταιρεία Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων. Ακόμη, έλαβε το Αργυρό Μετάλλιο στο Διεθνές Φεστιβάλ Νέων (1965) και το Έπαθλο του φεστιβάλ στο Νανσί για την παράσταση του έργου της «Ο Γυρισμός».


Πηγή: AMΠE

Φωτογραφικό υλικό

0 comment 1512 προβολές
FacebookTwitterPinterestLinkedinTumblrRedditWhatsappTelegramSkypeViberEmail
Είδαμε και Σχολιάζουμε

«ΑΥΤΕΣ» στο θέατρο της Καλαμαριάς είχαν εντιμότητα και ήθος. Είδαμε τους μονόλογους της Ε. Γερασιμίδου από το «Εργαστήρι Θεατρικής Δημιουργίας» και σχολιάζουμε…

από Kulturosupa
από Kulturosupa

«ΑΥΤΕΣ» στο θέατρο της Καλαμαριάς είχαν… εντιμότητα και ήθος.
Είδαμε τους μονόλογους της Ελένης Γερασιμίδου από το «Εργαστήρι Θεατρικής Δημιουργίας» του Δήμου Καλαμαριάς και σχολιάζουμε…
 Γράφει η Πίτσα Στασινοπούλου
Κάποιες παραστάσεις, «ιδιαίτερες», οφείλουμε να τις κρίνουμε με κριτήρια επίσης «ιδιαίτερα». Όταν πρόκειται για την ερασιτεχνική – με όλη τη σημασία του «εραστή της τέχνης» – προσπάθεια, μιας ομάδας ανθρώπων που καταθέτουν την ψυχούλα τους μπροστά στο θεατή, χωρίς καμία άλλη απολαβή πλην ενός χειροκροτήματος (που ίσως και μην… έρθει), δεν μπορείς να προτάξεις τα αυστηρά «καλλιτεχνικά» κριτήρια, έναντι της ευαισθησίας. Δεν μπορείς να μην είσαι γενναιόδωρος απέναντι στη γενναιοδωρία που εισπράττεις.
Δεν μπορείς να μην ενθαρρύνεις αγνές προσπάθειες που προάγουν τον πολιτισμό, που γλυκαίνουν τις ταραγμένες – ιδιαίτερα σε τέτοιους καιρούς – ψυχές, που δίνουν δημιουργική διέξοδο σε ανήσυχα πνεύματα και ανεκπλήρωτα όνειρα…
Το «Εργαστήρι Θεατρικής Δημιουργίας» του Δήμου Καλαμαριάς, με επιτυχημένη αντικειμενικά πορεία τα τελευταία 26 χρόνια, πολλές παραστάσεις και αρκετές διακρίσεις στο ενεργητικό του, με πάνω από 30 ερασιτέχνες ηθοποιούς – μέλη, μια αυθεντική πολιτιστική ανάσα για την πόλη, παρουσίασε την «εργαστηριακή του δουλειά» με τους μονόλογους της Ελένης Γερασιμίδου «ΑΥΤΕΣ» στο θέατρο Μ. Μερκούρη από Πέμπτη 5/12 έως Κυριακή 8/12. Η προσπάθεια εντάχθηκε προς τιμήν της, στη στήριξη του Κοινωνικού Παντοπωλείου του Δήμου κι έτσι αντί εισιτηρίου, ο θεατής προσέφερε σε… είδος.
Πήγαμε λοιπόν με το… κατιτίς μας σε τρόφιμα, στηρίζοντας αφενός το κοινωνικό έργο του Δήμου κι αφετέρου μια αξιόλογη θεατρική ομάδα της πόλης «μας».
Η παράσταση, διάρκειας μιας ώρας, αναφερόταν σε 10 (+1) « έμμεσους ή άμεσους εξομολογητικούς μονολόγους – αυτοτελείς ιστορίες γραμμένες στη φόρμα ενός λόγου που θα μπορούσε να πει κάποιος θεατρικό με αμεσότητα και πικρό χιούμορ», κατά το σημείωμα της παράστασης. Δέκα γυναικεία «στερεότυπα», γραμμένα από την Ελένη Γερασιμίδου, με αναφορές σε συζυγικές – ερωτικές σχέσεις, γυναικείες φιλίες, εργασιακούς χώρους, οικογενειακά πρότυπα, υπαρξιακά ερωτήματα, άλλοτε με συγκίνηση και νοσταλγία κι άλλοτε με «πικρό χιούμορ». Συνδετικός κρίκος μεταξύ τους, τα εμβόλιμα «σχόλια» του 11ου «μονόλογου», που κράτησε για τον εαυτό της η σκηνοθέτιδα της παράστασης και υπεύθυνη του εργαστηρίου Αγγελική Σαπάτρα. Κρίνοντας αντικειμενικά τα κείμενα, οφείλουμε να παρατηρήσουμε ότι ενώ η θεματολογία ήταν σε γενικές γραμμές εμπνευσμένη και κάπου απρόβλεπτη, δεν συνέβη το ίδιο με τον τρόπο γραφής καθώς ήταν συχνά κοινότυπος και εγκλωβισμένος στην ασφάλεια γνωστών «κλισέ», εκτός από κάποιες λίγες «αποστροφές του λόγου» που το μεγάλο ζητούμενο της τέχνης, το ΥΠΟΝΟΟΥΜΕΝΟ, έκανε τη διαφορά.
Επίσης είχε τη ροή και τις επαναλήψεις ενός πεζού περισσότερο και λιγότερο θεατρικού λόγου, προσθέτοντας έναν επιπλέον βαθμό δυσκολίας για τον ηθοποιό. Τα περισσότερα όμως κείμενα είχαν ζωντάνια και αμεσότητα, αλλά κυρίως εξαιρετική ερμηνεία από τις «ερασιτέχνες» ηθοποιούς, που ελάχιστες στιγμές μπορούσες να διακρίνεις από «επαγγελματίες».
Ή πιο σωστά, έβλεπες όλη την προσήλωση και τη δουλειά του επαγγελματία, σε συνδυασμό με το πάθος ή κάποιες φορές την «αμήχανη υπερβολή» του ερασιτέχνη, που σε αυτή την περίπτωση μόνο τρυφερότητα αποπνέει. Γιατί βλέπεις ανάγλυφα όλη την έντιμη προσπάθεια για την «υπέρβαση» και την «κατάκτηση» του ρόλου.
Κάθε αυτοτελής ιστορία αποδόθηκε με τον καλύτερο τρόπο, έπεισε, μετέδωσε το συναίσθημα, κράτησε το ενδιαφέρον, παρ’ όλο που κάποιες ερμηνείες ξεχώρισαν, αλλά σε μια συλλογική δουλειά παρόμοιας ομάδας, δεν έχει νόημα να γίνονται διακρίσεις σε επίπεδο «ανταγωνιστικό» γιατί το όλο σκεπτικό είναι τοποθετημένο σε άλλη βάση, κατά τη γνώμη μου, απόλυτα υγιή.
Το σκηνικό λιτό, καλόγουστο, εντελώς λειτουργικό για την εξυπηρέτηση της «ιδιαίτερης» παράστασης, το ίδιο και ο φωτισμός που συμμετείχε «σκηνοθετικά» στα δρώμενα. Πολύ εύστοχες επίσης οι μουσικές επιλογές.
Όσον αφορά στη σκηνοθεσία, για την έμπειρη Αγγελική Σαπάτρα με την πολύχρονη εμπλοκή της στο Εργαστήρι, το παρόν πρέπει να ήταν γι αυτήν, μάλλον εύκολη υπόθεση (;) χωρίς ιδιαίτερες σκηνοθετικές απαιτήσεις, λόγω της εναλλαγής των αυτοτελών μονολόγων και η δική της ενδιάμεση (λιτή και άψογη υποκριτικά) παρέμβαση ως «δέσιμο» των σκηνών, έξυπνη σκηνοθετική κίνηση. Το γεγονός ότι διαχειρίστηκε κείμενα όχι αμιγώς θεατρικά που δεν τη βοηθούσαν ιδιαίτερα και τα «δίδαξε» στις ηθοποιούς με τον καλύτερο τρόπο, προσφέροντας ένα ευπρόσωπο έως άριστο αποτέλεσμα, μόνο θετικά μπορεί να κριθεί.
Αλλά όπως είπαμε, τέτοιου είδους και ήθους προσπάθειες, αξίζουν κάθε ενθάρρυνση, έστω κι αν «μεροληπτούμε» ελαφρώς υπέρ τους… είναι το δικό μας «δώρο» μαζί με το θερμό μας χειροκρότημα, στο πολιτιστικό «δώρο» που μας προσφέρουν απλόχερα… ή αν θέλετε η ανταμοιβή σε ανιδιοτελή οράματα που υλοποιούνται με πολύ κόπο και σοβαρή δουλειά… Ναι, «ΑΥΤΕΣ», όλες, ήταν συγκινητικά και αθώα όμορφες!   
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ:   Αγγελική Σαπάτρα
ΚΟΣΤΟΥΜΙΑ:   Εργαστήρι Θεατρικής Δημιουργίας
ΜΟΥΣΙΚΗ ΕΠΙΛΟΓΗ: Παύλος Γαβριηλίδης
ΗΧΟΛΗΨΙΑ- ΦΩΤΙΣΜΟΙ:   Παύλος Γαβριηλίδης
ΣΚΗΝΙΚΑ:   Αβραάμ Λιαρετίδης
ΗΘΟΠΟΙΟΙ:   Σμαρώ Σπιταλιωράκη
                        Αλέκα Κατζούρη
                        Κατερίνα Πετρίτση
                        Ηλιάνα Κωνσταντινίδου
                        Μαρία Κόλλια
                        Αναστασία Δερμετζόγλου
                        Βάγια Σταυρινού

Φωτογραφικό υλικό

0 comment 721 προβολές
FacebookTwitterPinterestLinkedinTumblrRedditWhatsappTelegramSkypeViberEmail
Άνθρωπος και Κοινωνία

ΠΑΣΟΚ: Ιστορία μου, Αμαρτία μου. Γράφει ο Μιχάλης Σκολιανός.

από Kulturosupa
από Kulturosupa

ΠΑΣΟΚ: Ιστορία μου, Αμαρτία μου.

Γράφει ο Μιχάλης Σκολιανός.

Η λέξη ΠΑΣΟΚ είναι αρκτικόλεξο και σημαίνει Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα. Και πράγματι το ΠΑΣΟΚ θριάμβευσε στις κοινοβουλευτικές εκλογές του 1981 με αμιγώς σοσιαλιστικό πολιτικό πρόγραμμα, ρητορική και συνθηματολογία. Είναι πλέον ιστορικά τα συνθήματα «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο ΣΥΝΔΙΚΑΤΟ», «Έξω οι βάσεις του θανάτου», η ριζοσπαστική ρητορική του για τα δεδομένα της μεταπολιτευτικής ταλαιπωρημένης Ελλάδας, οι σχεδόν επαναστατικές, μαρξιστικών καταβολών και αποχρώσεων προεκλογικές εξαγγελίες και δεσμεύσεις. Και πράγματι η εκλογική νίκη που κατήγαγε ήταν Ιστορική καθώς σηματοδοτούσε μια νέα εποχή για την Ελλάδα τόσο σε συμβολικό-ιδεολογικό επίπεδο όσο και σε κοινωνικό-οντολογικό.
Για πρώτη φορά στη σύγχρονη πολιτική Ιστορία της Ελλάδας ένα κόμμα με γνήσιο σοσιαλιστικό ιδεολογικό υπόβαθρο και πολιτικό πρόγραμμα καθίσταται κυβερνών αυτοδύναμο κόμμα. Το ΠΑΣΟΚ με τον εκλογικό του θρίαμβο ιχνηλάτησε, διέτρεξε, μας αποκάλυψε και οριοθέτησε τις πραγματικές επιλογές και δυνατότητες ενός δημοκρατικού πολιτεύματος ενώ ταυτόχρονα για πρώτη φορά έθεσε στο επίκεντρο του δημόσιου βίου τον λαό.
Τα λαϊκά στρώματα για πρώτη φορά βγαίνουν από την αφάνεια, την ανέχεια, το περιθώριο και την καταπίεση και καθίστανται ο κεντρικός άξονας του πολιτικού συστήματος και ευρύτερα των δημοσίων δρώμενων. Απέρχονται από τους μαχαλάδες και τα χαμόσπιτά τους, εγκαταλείπουν τα χωριά τους και μετατρέπονται σε παράγοντα διαμόρφωσης των δημοσίων υποθέσεων. Άνθρωποι ταπεινής καταγωγής στελεχώνουν τη δημόσια διοίκηση και πολλοί από αυτούς ανέρχονται στα ανώτερα κλιμάκια του πολιτικού συστήματος, μετερχόμενοι τα σημαντικότερα αξιώματα, όπως υπουργεία. Πλέον υπάρχει μια κοινωνική και διαταξική διάχυση της εξουσίας, μια αίσθηση, και όχι άδικη, ό,τι ο καθένας από όποια κοινωνική τάξη και αν προέρχεται μπορεί να φτάσει οπουδήποτε ακόμα και να γίνει πρωθυπουργός. Συντελείται πραγματικά μια έκρηξη κοινωνικής κινητικότητας και οι ανακατατάξεις που λαμβάνουν χώρα είναι ριζικές αλλάζοντας εκ βάθρων τη φυσιογνωμία της ελληνικής κοινωνίας.
Η Ελλάδα ζει το δικό της “AmericanDream”. Ακριβώς όμως εκεί ήταν το καίριο σημείο, που χάθηκε το παιχνίδι και οδηγήθηκε το ελληνικό κράτος και κατ’ επέκταση και η κοινωνία στη χρεοκοπία. Η πρωτόγνωρη για την ελληνική ιστορική εμπειρία καθολική και ουσιαστική ισότητα, που επαναπροσδιόρισε και ουσιαστικά επανεγκαθίδρυσε τη δημοκρατία γρήγορα οδήγησε σε μια απίστευτη ομοιομορφία και ομογενοποίηση του κοινωνικού σώματος. Η πραγματική έννοια και σημασία της ισότητας παραχαράχθηκε και στρεβλώθηκε σε τέτοιο βαθμό ώστε να καταργηθεί σχεδόν οποιαδήποτε έννοια και αξία των κοινωνικών θέσεων. Η θεμιτή οριζόντια διάκριση με βάση τους κοινωνικούς ρόλους ισοπεδώθηκε και πλέον η ελληνική κοινωνία μετατράπηκε σε ένα απρόσωπο και εν τέλει άφωνο σώμα, σε μια μάζα. Ο καθένας είχε βήμα για ο,τιδήποτε, μπορούσε να πει ο,τιδήποτε και μπορούσε να αυτοπροσδιορίζεται επαγγελματικά σχεδόν με οποιοδήποτε τρόπο ήθελε.
Στην πράξη ο κάθε Έλληνας έγινε πανεπιστήμονας και απέκτησε γνώμη και άποψη για τα πάντα, από τα ζώδια μέχρι την πυρηνική φυσική και την οικονομία. Πλέον ο καθένας ένιωθε ισχυρός, αισθανόταν ότι είχε κοινωνική υπόσταση και πρόσωπο και εκεί χάθηκε η ισορροπία και το μέτρο.
Εδώ έγκειται και η ευθύνη του ΠΑΣΟΚ. Αντί να προσπαθήσει, όταν συνειδητοποίησε ότι άρχισε να δημιουργείται αυτή η κοινωνική κατάσταση, να την ελέγξει και να την περιορίσει όπου χρειαζόταν μέσα από το θεσμικό πλέγμα και την εφαρμογή του κανονιστικού συστήματος, εκμεταλλεύτηκε και επένδυσε σε αυτήν για μικροκομματικά οφέλη επιτείνοντάς την και τελικά ηθικά νομιμοποιώντας την. Άρχισε να επανδρώνει τη δημόσια διοίκηση καθαρά με ανταποδοτικά κριτήρια εγκαθιδρύοντας και ταυτόχρονα απενεχοποιώντας το πελατειακό κράτος στη συλλογική συνείδηση.
Παράλληλα, μια βαθιά και γενικευμένη διαφθορά άρχισε να αγκαλιάζει ένα μεγάλο μέρος του κόμματος εκ των έσω, για τον ίδιο λόγο. Άνθρωποι από την αφάνεια και από το περιθώριο βρέθηκαν ξαφνικά υπουργοί χωρίς να υφίστανται κανέναν θεσμικό έλεγχο. Αντίθετα, βρίσκονταν σε καθεστώς ασυλίας (βουλευτικής) και αργότερα ιδιότυπης προστασίας λόγω της υπουργικής ιδιότητας- με τον νόμο περί ευθύνης υπουργών, εμπνευστής του οποίου ήταν ο νυν αρχηγός του ΠΑΣΟΚ Ευάγγελος Βενιζέλος.
Έτσι, γρήγορα οι επαγγελίες του ΠΑΣΟΚ για ένα σύγχρονο κράτος δικαίου και κοινωνικής πρόνοιας στα πρότυπα της Σουηδίας γρήγορα διαψεύστηκαν με το πιο δραματικό τρόπο. Αντιθέτως, δημιουργήθηκε και διατηρήθηκε μέχρι τις ημέρες μας ένα πελατειακό και κομματικό κράτος, μια βαθιά και γενικευμένη διαφθορά στους κόλπους των κομμάτων και κυρίως των δύο της εξουσίας ΠΑΣΟΚ και ΝΔ και το χειρότερο η κοινωνική ηθική κατάπτωση.
Στη συνείδηση του μέσου πολίτη η διαφθορά και η διαπλοκή είχαν την αποδοχή και τις περισσότερες φορές και τη συναίνεσή του. Η ΝΔ στα χρόνια που κυβέρνησε, διαδεχόμενο το ΠΑΣΟΚ, δεν έκανε τίποτα για να κόψει τον ομφάλιο λώρο της διαφθοράς που το τελευταίο είχε δημιουργήσει σε πολιτικό και εμπεδώσει σε κοινωνικό επίπεδο. Αντίθετα πολιτευόμενη και αυτή καιροσκοπικά με αποκλειστικό γνώμονα μικροκομματικά συμφέροντα συνέχισε την ίδια κατάσταση παγιώνοντάς τη, αλλοιώνοντας ανεπιστρεπτί τα πολιτικά της χαρακτηριστικά και μετατρεπόμενη από ένα κεντροδεξιό κόμμα που εξέφραζε την αυθεντική και παραδοσιακή αριστοκρατία και την πνευματική ελίτ, Οδυσσέα Ελύτη, Μάνο Χατζιδάκι, Δημήτρη Χορν,-προσωπικοί φίλοι του Κωνσταντίνου Καραμανλή- σε μια λαϊκή-(ιστικη) (ακρο) δεξιά.
Και τώρα που η χώρα ηθικά και οικονομικά είναι χρεοκοπημένη καλούμαστε να αλλάξουμε συνειδήσεις διότι είναι ο μόνος δρόμος πραγματικού μετασχηματισμού και αναδόμησης της ελληνικής κοινωνίας. Πράγμα εξαιρετικά δύσκολο καθώς δεν υπάρχουν τα ανάλογα εξωτερικά-υλικά ερεθίσματα που θα πυροδοτήσουν και θα συμβάλουν στην συνειδησιακή αλλαγή. Είναι όμως η μόνη επιλογή. Αντίπαλοι σε αυτή την πορεία πολλοί. Κυρίως αυτοί που δε διστάζουν προκειμένου να παραμείνουν στην εξουσία να καπηλεύονται το όνομα του αείμνηστου Παύλου Φύσσα χρησιμοποιώντας το σε κομματικές (πασοκικές) αφίσες για την επέτειο του Πολυτεχνείου.

Φωτογραφικό υλικό

0 comment 806 προβολές
FacebookTwitterPinterestLinkedinTumblrRedditWhatsappTelegramSkypeViberEmail
Είδαμε και Σχολιάζουμε

ΜΠΡΑΒΟ στο θέατρο του Άλλοτε, ΜΠΡΑΒΟ και στην παράσταση «Κάτω Κόσμος»… Είδαμε και σχολιάζουμε.

από Kulturosupa
από Kulturosupa

ΜΠΡΑΒΟ στο θέατρο του Άλλοτε, ΜΠΡΑΒΟ και στην παράσταση «Κάτω Κόσμος»… Είδαμε και σχολιάζουμε.

Με μεγάλη προσμονή και μετά τη προηγούμενη διθυραμβική παράσταση από το Θέατρο του Άλλοτε, «Φόβος», βρεθήκαμε στον πολυχώρο «Ενώ» για να παρακολουθήσουμε τη νέα τους παράσταση «Κάτω Κόσμος», και αρχής εξ αρχής μέσω αυτής της γνώμης αισθανόμαστε την ανάγκη να πούμε ένα μεγάλο ΜΠΡΑΒΟ σε αυτή την τόσο ταλαντούχα θεατρική ομάδα της πόλης μας!
Τρία δημοτικά τραγούδια και συγκεκριμένα τρείς παραβολές (Γιατί είναι μαύρα τα βουνά, Η Λυγερή στον Άδη, Του Νεκρού αδερφού) μετατρέπονται σε θεατρικό κείμενο με απλότητα στην αφήγηση και  αμεσότητα στον λόγο.
.
Ένα αριστουργηματικό κείμενο από τη Μαρία Ράπτη βασισμένο πάνω στα δημοτικά τραγούδια γεμάτο μνήμες, παράδοση και νοσταλγία. Με μια γλώσσα γεμάτη ποίηση και σοφία, γλώσσα βιωματική. Μία μόνο λέξη, γλώσσα ΕΛΛΗΝΙΚΗ. Μακριά από ξενόφερτα κείμενα που έχουν κατακλείσει το ελληνικό θέατρο αυτή η παράσταση κάνει τη διαφορά, ακολουθώντας με τη σειρά της τη διστακτική παρουσίαση ελληνικών κειμένων και δη δημοτικής και παραδοσιακής κουλτούρας από το σύγχρονο θέατρο, καταφέρνει να παρουσιάσει ένα άκρως επιτυχημένο αποτέλεσμα.
.
Στοιχεία όπως ο θάνατος, ο  πόνος, η αγάπη, ο όρκος, η εκδίκηση, η λήθη πρωταγωνιστούν στο κείμενο ενδυναμώνοντας και κορυφώνοντας την κάθε ιστορία που πρεσβεύει κάθε δημοτικό τραγούδι. Χωρίς καμία πρόθεση διδακτισμού η γραφή του κειμένου αντιμετωπίζεται φυσικά, καθημερινά. «Το σώμα λένε δεν ξεχνάει», και το συναίσθημα που μας προκαλεί το θεατρικό αυτό κείμενο με ουσιαστικά άγνωστες εικόνες προς εμάς, μας δημιουργεί μια ασυναίσθητη συγκίνηση. Μας κάνει σαφές ότι όλες αυτές οι εικόνες και οι λέξεις ρέουν στο αίμα μας, είμαστε εμείς και το παρελθόν μας…
.
Το καστ των ηθοποιών, με τους περισσότερους από αυτούς σε νεαρή ηλικία, παρουσίασαν ένα άκρως συμπαγές και ώριμο θεατρικό σύνολο. Με καταπληκτικές ερμηνείες κάνοντας το λόγο δικό τους. Ερμηνεύοντας τη χαροκαμένη μάνα, τη ξενιτεμένη κόρη, τον μετανιωμένο αδερφό, τους εκδικητικούς νεκρούς και τους ζωντανούς που ξεχνούν. Φυσική ερμηνεία και κινησιολογία σε απόλυτο ταίριασμα. Με τη δυσκολία που παρουσιάζουν τα δημοτικά τραγούδια και οι άγνωστοι ουσιαστικά χαρακτήρες αυτών, οι ηθοποιοί έκαναν την υπέρβαση. Και πέτυχαν ένα δύσκολο στοίχημα…
.
Πόσα διθυραμβικά σχόλια να κάνουμε για τη σκηνοθεσία της παράστασης από τη Βαρβάρα Δουμανίδου! Για ακόμα μια φόρα κατάφερε να παρουσιάσει μια σκηνοθετική επιμέλεια απίστευτης έμπνευσης και καλαισθησίας. Στοιχεία όπως ο Χάρος με τη μορφή ενός εξωπραγματικού όντος μεταμορφώνοντας ουσιαστικά μια ηθοποιό σε κάτι το δαιμονικό! Όπως επίσης η παρουσία των νεκρών με αναμμένα κεριά μέσα στο χώρο σε μια παράλληλη δράση με τον κόσμο των ζωντανών με απίστευτη μαεστρία.Καθώς και όλα τα στοιχεία της παράδοσης, όπως το μοιρολόι του νεκρού, η απλή καθημερινότητα των ανθρώπων, οι δεισιδαιμονίες μα και τα έθιμα του τόπου μας αποτυπώθηκαν λαογραφικά.
Καθ΄ όλη τη διάρκεια του έργου δημιουργώντας και εντείνοντας το συναίσθημα της κάθε σκηνής, είτε χαρά, είτε πόνος, είτε φόβος ή αγωνία, οι δύο μουσικοί στην άκρη του χώρου παίζοντας παραδοσιακά όργανα, ενίσχυαν  ακόμα περισσότερο την ταυτότητα της παράστασης.
Η πρωτοτυπία της εξαιρετικής αυτής σκηνοθεσίας μέχρι και το τέλος της παράστασης όπου πιασμένοι χέρι-χέρι οι ηθοποιοί μέσα στο χορό κάνουν την υπόκλιση τους στο κοινό… Κάτι που βέβαια είναι λίγο δυσνόητο για τους θεατές και το παρατεταμένο και θερμό χειροκρότημα τους, πήρε λίγη παράταση!
.
Το μόνο σκηνοθετικό λαθάκι [-] που εντοπίσαμε είναι ο προβληματικός σύνδεσμος μεταξύ ορισμένων σκηνών όπου η δομή χρειάζεται να γίνει πιο σφιχτή για να μη φεύγει το κοινό από το συναίσθημα και να μεταφέρεται ομαλά στην επόμενη σκηνή-πράξη.
Σε ένα σκηνικό- πλαίσιο, από τον Νίκο Καλαϊτζίδη, με ψυχρά και μουντά χρώματα, αποτύπωσε εύστοχα τον Θάνατο και δημιούργησε συνάμα μία έξυπνη πύλη συμβολίζοντας το πέρασμα μεταξύ του κόσμου των νεκρών και των ζωντανών. Ένα σαφή μοτίβο κάπως πιο σύγχρονο που έρχεται σε απόλυτη ισορροπία με τις παραδοσιακές φορεσιές που φορούν οι ηθοποιοί.
.
Η μοναδική μας ένσταση για την κατά τ’ άλλα μοναδική παράσταση είναι η ακαταλληλότητα του χώρου όπου αναδύει μια ψυχρότητα και δεν εγκλωβίζει το συναίσθημα. Αποδυναμώνει το αποτέλεσμα ενώ θα εξελίσσονταν ακόμα περισσότερο σε έναν πιο ιδανικό και οριοθετημένο χώρο.
,
Καταλήγοντας [=]
και εκφράζοντας προσωπική άποψη επρόκειτο για μία από τις καλύτερες παραστάσεις που παίζονται αυτή τη στιγμή στην πόλη μας.Η διαχρονικότητα των δημοτικών τραγουδιών ως σφραγιδα της παράστασης και τα συναισθηματα που μας γεννά δημιουργούν μια ανεπανάληπτη εμπειρία….
Γιατί είναι μαύρα τα βουνά και στέκουν βουρκωμένα;
Μην άνεμος τα πολεμά, μήνα βροχή τα δέρνει;
Κι ουδ’ άνεμος τα πολεμά, κι ουδέ βροχή τα δέρνει,
μόνε διαβαίνει ο Χάροντας με τους αποθαμένους…

Βαθμολογία

8 στα 10

Παίζουν:
Γιώργης:Πασχάλης Αραμπατζής,
Χάρος: Ευρώπη Αργυροπούλου,
Αρετή: Μπρικένα Γκίστο,
Φρόσω: Αμαλία Ζαγοριανού,
Κωνσταντής: ‘Αγγελος Ζερμπίνος,
Λιάκαινα: Όλγα Καλαμάρα,
Φιλιώ: Ιωάννα Λιούτσια,
Νικόλας: Λάζαρος Μαχαιρίδης,
Ασημίνα: Μαρία Ράπτη,
Λένα: Μαρία Σεμερτζίδου,
Ζάχος – Φώτης: Τριαντάφυλλος Σιδερίδης,
Λυγερή: Δήμητρα Σταματίου,
Καλούδα: Βίκη Φραγκούδη,
Μουσικός: Ακριβός Ζερβός,
Μουσικός: Μηνάς Τσαβδάρης – Βαλλιάνος,
Σωτήρα: Βαρβάρα Δουμανίδου
Από 6 Δεκεμβρίου και κάθε Παρασκευή και Σάββατο στις 21:00 και κάθε Κυριακή στις 20:00
Στον Πολυχώρο ”Ενώ” Ερμού 11 Θεσσαλονίκη
Τιμή εισιτηρίου 10ευρώ
Πληροφορίες στο 6982031199
Φωτογραφίες Nikela Zerva

Φωτογραφικό υλικό

0 comment 696 προβολές
FacebookTwitterPinterestLinkedinTumblrRedditWhatsappTelegramSkypeViberEmail
Συναυλίες- μουσική ενημέρωση (δελτία τύπου)

Πήγαμε και είδαμε Αρβανιτάκη, Πρωτοψάλτη στο Diogenis Studio και σχολιάζουμε..

από Kulturosupa
από Kulturosupa

Πήγαμε και είδαμε Αρβανιτάκη, Πρωτοψάλτη στο Diogenis Studio και σχολιάζουμε..

Μείγμα ουσίας η συνάντηση τους. 
Βρεθήκαμε στο Διογένης Στούντιο με αφορμή τη φετινή συνάντηση δύο κυρίων της εγχώριας μουσικής σκηνής μας και κατ επέκταση τη δική τους πρότασης για διασκέδαση. Και οι δύο τους, αν και αντιφατικές μεταξύ τους, έχουν ως κοινό παρανομαστή, την πολύχρονη εμπειρία τους στην μουσική κατάσταση και φυσικά το πλήθος ή αν θέλετε την προίκα των τραγουδιών τους. Ουσιαστικά και πραγματικά έχουν το κοινό τους….
Και αυτό το κοινό(μιλάμε για πολύ κόσμο), συσσωρεύτηκε το προηγούμενο Σάββατο στο ιστορικό Διογένης Στούντιο για να τις απολαύσει.
Η έναρξη στη σκηνή έγινε με τη διασκευή του Δ. Σαββόπουλου “Άδεια μου αγκαλιά” τραγούδι του Νικ Κέιβ, προετοιμάζοντας το κοινό με ένα συναισθηματικό ζέσταμα. Ωστόσο για έναρξη, το βρήκαμε ελλιπές και αταίριαστο, σε μια τέτοια συνάντηση, να μην υπάρχει καινούργιο εναρκτήριο τραγούδι . Συμπεριλαμβανομένου του γεγονότος ότι φέτος φιλοξενούνται και στο “σπίτι του Καλλιτέχνη” όπως θα λέγαμε, εννοώντας φυσικά τη στιχουργό Νίκη Παπαθεοχάρη.
Κατά τ’ άλλα η συνύπαρξη τους στη σκηνή ήταν ένα μείγμα ουσίας και μια πρόταση ευεργετικής ψυχαγωγίας.
Το πρόγραμμα χωρίζεται σε δύο μέρη με ένα μικρό διάλειμμα και οι δυο ερμηνεύτριες παραμένουν στη σκηνή καθ’ όλη τη διάρκεια. Η διάδραση τους απέχει από το γλυκανάλατο και παραδίδει μαθήματα επαγγελματισμού και άπειρων αγαπημένων τραγουδιών. Ναι θα τα ακούσετε όλα!
Το βάπτισμα της βραδιάς, είναι μια ανταλλαγή/αβροφροσύνη, επιτυχιών με την Αρβανιτάκη να ερμηνεύει το “Θεός αν είναι” και “Του Αη Γιώργη” και την Πρωτοψάλτη να λέει τα “Μένω εκτός” και το “Δυνατά Δυνατά”. Και η συνέχεια είναι σαρωτική, με τα μεγαλύτερα τραγούδια της καριέρας τους σε διασκευές κυρίως σουίνγκ, Rock και Jazz(εξαιρετική/διασκεδαστική η σύνδεση του τραγουδιού Άδωνις με το Cabaret ).
Στο δεύτερο μέρος το κέφι έχει πλέον απογειωθεί και υπάρχει ένα κρεσέντο χαράς με ιδιαίτερες εκπλήξεις. Ναι η Πρωτοψάλτη ερμηνεύει Στράτο Διονυσίου και αποθεώνεται. 
Συνεπικουρία σε όλη τη βραδιά, οι εξαιρετικοί μουσικοί οι οποίοι είναι και πολλοί: Κοντογιώργης: πιάνο – ενορχηστρώσεις, Ανδρέου: τρομπόνι – τρομπέτα, Γεωργιάδης: μπάσο, Καρακατσάνης: βιολί – κιθάρα – φυσαρμόνικα, Κτιστάκης : τύμπανα και ενορχηστρώσεις, Κυρικυρίδης: πιάνο – πλήκτρα, Κώστας: κρουστά, Μέρμηγκας: μπουζούκι – ούτι – λαούτο – μαντολίνο, Χατζηιορδάνου: ακορντεόν.
 
ΥΓ1: Το πρόγραμμα αρχίζει νωρίς.
ΥΓ2: Η απουσία του φαγητού μας άρεσε πολύ. Αδυνατούμε να ακούσουμε Ν. Λαπαθιώτη και Λ. Νικολακοπούλου με τις μπριζόλες και τα μαχαιροπήρουνα στον αέρα. 

Φωτογραφικό υλικό

0 comment 498 προβολές
FacebookTwitterPinterestLinkedinTumblrRedditWhatsappTelegramSkypeViberEmail
Προσεχώς στα σινεμά

Ο Παναγιώτης Τιμογιαννάκης κριτικάρει την ταινία «Τέλεια ομορφιά» του Πάολο Σορεντίνο και λέει ευχαριστώ…

από Kulturosupa
από Kulturosupa

Ο Παναγιώτης Τιμογιαννάκης κριτικάρει την ταινία «Τέλεια ομορφιά» του Πάολο Σορεντίνο και λέει ευχαριστώ…

Βλέποντας κανείς στο σινεμά, αυτές τις μέρες, την ταινία «Τέλεια ομορφιά» (La grande bellezza) του Πάολο Σορεντίνο, δεν υπάρχει περίπτωση να μη θαυμάσει το «στυλ». Το στυλ των ανθρώπων που μεταφέρεται φυσικά και στη συνολική εικόνα. Και το στυλ αυτό ξεκινά από το ντύσιμο.
Άλλωστε, η Ιταλία είναι χώρα που, ένα από τα πρώτα πράγματα για τα οποία τιμάται και μνημονεύεται, είναι το ντύσιμο, το ρούχο. Φυσικά, αυτό έχει να κάνει με μια τεράστια εικαστική παράδοση αιώνων, από την πρωταγωνιστική της συμμετοχή στην Αναγέννηση, στη δημιουργία και την ανάπτυξη της Μεγάλης Τέχνης, της ζωγραφικής και της αρχιτεκτονικής και της γλυπτικής κι ένας λαός που ζει σε μια χώρα τέτοια ή σε μια πόλη όπως η Ρώμη, σκεφτείτε στο DNA του, τι καλό γούστο καταγράφεται.
Κι αυτό το βλέπεις, όχι μόνο στα μεγάλα μαγαζιά ή στην καθημερινότητα, στους δρόμους, στα βεσπάκια που κυκλοφορούν κουστουμαρισμένοι επιχειρηματίες, δικηγόροι και λοιποί πολλοί με το κράνος να είναι αυτό που κάνει τη διαφορά και να δίνει στην πόλη μια εξαιρετική εικαστική διάσταση, αλλά και στις γειτονιές. Πηγαίνετε σε μια λαική αγορά, σε ένα mercato riionale, όπως αποκαλείται, και προσέξτε εκεί, την απλή, καθημερινή γυναίκα, όποιας ηλικίας κι αν είναι, που έχει πάει να κάνει τα ψώνια της. Το μαντήλι που φορεί, το απλό φουλαράκι που διάλεξε για το λαιμό της αλλά έχει ένα χρώμα ιδιαίτερο που σπάει τη μονοτονία του ματιού και κάνει τη διαφορά, να τι σημαίνει καλό γούστο ενσωματωμένο στο DNA.
Έβλεπα την «Τέλεια ομορφιά» και θυμόμουν την «Dolce Vita» του Φελίνι, που τόσο της μοιάζει. Δεν της μοιάζει απλώς. Για τους επιπόλαιους, την «αντιγράφει». Για τους γνωρίζοντες περί Τέχνης επηρεάζεται από αυτήν κι οι επιρροές είναι αναπόφευκτες στην Τέχνη, για να μην πω ότι είναι έως και υποχρεωτικές, κι όχι μόνο στην Τέχνη διότι σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής ΟΛΟΙ, συνειδητά ή ασυναίσθητα, από κάπου έχουμε επηρεαστεί. Κάτι θαυμάσαμε, κάτι σφηνώθηκε μέσα μας, κάποτε άρχισε να επωάζεται και κατόπιν να δουλεύει. Κι υπάρχει και μια τρίτη κατηγορία, ακόμα πιο ψαγμένων και πιο ιθυνόντων, που θαυμάζουν την «Τέλεια ομορφιά» και τη σχέση της με την «Dolce Vita» και της ανακαλύπτουν το μεγαλύτερο ίσως κινηματογραφικό προσόν της, αυτό που μπορεί να τη στείλει μεθαύριο (σχήμα λόγου) στα Οσκαρ κι αυτό είναι το γεγονός πως τον κινηματογράφο του Φελίνι τον μεταβάλει πλέον επισήμως σε «είδος» το οποίο μπορεί να το κάνει κι άλλος, με δικό του τρόπο, όπως τόσα και τόσα είδη που πιθανόν να ξεκίνησαν από προσωπικές δημιουργίες.
Θυμόμουν λοιπόν στην «Dolce Vita» μια και μιλήσαμε για τα Οσκαρ , πως η Ιταλία, για λόγους δικής της «αναποδιάς», εκείνη την οσκαρική χρονιά, το 1962, ΔΕΝ την είχε υποβάλει για το Οσκαρ. Και στην ξενόγλωσση κατηγορία, για να περάσει μια ταινία, σύμφωνα με το επίσημο καταστατικό, πρέπει να έχει υποβληθεί από την ίδια τη χώρα της. Η επίσημη Ιταλία είχε διαλέξει τότε κάτι άλλο… Το οποίο και δεν πέρασε στην πεντάδα. Εκτιμήθηκε, όμως, το φιλμ του Φελίνι τόσο πολύ από τα χιλιάδες μέλη ΟΛΩΝ των κινηματογραφικών ειδικοτήτων που απαρτίζουν την Κινηματογραφική Ακαδημία, ώστε η «Dolce Vita» να προταθεί σε άλλες μεγάλες κατηγορίες, όπως της σκηνοθεσίας και του σεναρίου. Κάτι ανάλογο είχε συμβεί και με το δικό μας «Ποτέ την Κυριακή», ένα χρόνο ακριβώς πριν από την «Dolce Vita», που η επίσημη Ελλάδα το αγνόησε και δεν το υπέβαλε για την ξένη κατηγορία αλλά το φιλμ προτάθηκε σε βασικές κατηγορίες από τα μέλη της Ακαδημίας όπως της ηθοποιίας για τη Μελίνα Μερκούρη με ενισχυτικό διαβατήριο το βραβείο ερμηνείας του Φεστιβάλ Κανών, της σκηνοθεσίας και του σεναρίου.
Και στον τελικό, στην απονομή των βραβείων, αυτό το στοιχείο που διάλεξε για βράβευση η Ακαδημία ήταν το τραγούδι του Μάνου Χατζιδάκι, τα περιβόητα «Παιδιά του Πειραιά», με το οποίο η Ακαδημία έστελνε το μήνυμα του ποιος είναι αυτός που δίνει τον τόνο στο φιλμ, έτσι και στην «Dolce Vita”, το ανάλογο βραβείο που δόθηκε ήταν για τα κοστούμια του Πιέρο Γκεράρντι.
Μέσω τίνος πράγματος ο Φελίνι είχε επιβάλει το ιδιαίτερο στυλ της ταινίας, αυτό τον κόσμο που κυκλοφορούσε εκεί μέσα κι όλοι μαζί συνέθεταν ιδιαίτερες φιγούρες όπου την ιταλική καθημερινότητα αλλά και την ιταλική ιδιαιτερότητα των ημερών εκείνων την μετέτρεπε σε αισθητικό ύφος και σε φελινική υπογραφή; Ακριβώς στα ΚΟΣΤΟΥΜΙΑ.
Εκείνα τα κοστούμια πρόβαλαν ως Τέχνη την ένδυση κι έκαναν τη Ρώμη να φαίνεται στο διηνεκές «αλλιώτικη».
Όχι, μη νομίζετε πως όλα αυτά που διαβάσατε κι είναι το μεγαλύτερο μέρος του άρθρου, γράφτηκαν ειδικά για τις συγκεκριμένες ταινίες. Όχι, αυτές οι ταινίες ήταν η αφορμή, για να φανεί ο απώτερος σκοπός του άρθρου εδώ, λίγο πριν το φινάλε. Ναι, κάνει λίγο ανατροπή της δομής του τρίπτυχου «πρόλογος- κυρίως θέμα- επίλογος». Η ουσία όμως βρίσκεται εδώ. Στο ότι με αφορμή αυτές τις δύο ιταλικές ταινίες (αλλά και το «Ποτέ την Κυριακή» που κι εκείνο είχε προταθεί για Οσκαρ κοστουμιών, ακριβώς για το πώς είχε ντύσει η ενδυματολόγος Ντένη Βαχλιώτη την ιδιαίτερη ηρωίδα του σεναρίου, την πρώτη «ευτυχισμένη πόρνη» της κινηματογραφικής ιστορίας ώστε να προβάλει και το χαρακτήρα της αλλά και την προσωπικότητα της πρωταγωνίστριας που την έπαιζε), που πήγε το μυαλό μου; Στην ΕΛΛΗΝΙΔΑ ΜΟΔΙΣΤΡΑ.
Σε αυτό το αν όχι παρεξηγημένο, πάντως σίγουρα όχι προβεβλημένο επάγγελμα, στο οποίο όμως οφείλουμε την εικόνα μας. Στις γυναίκες εκείνες που έντυσαν τις Ελληνίδες και τα παιδιά τους αλλά και στους ΕΛΛΗΝΕΣ ΡΑΦΤΕΣ που έντυσαν τον Ελληνα, εμάς που κυκλοφορούσαμε στο δρόμο και δίναμε το χρώμα, το στυλ αλλά και τον χαρακτήρα της χώρας και των πόλεων της.
Η Ντένη Βαχλιώτη, που τη μνημόνευσα πιο πάνω, σε μια παλιά κουβέντα μας, μου είχε δώσει ένα πολύ ενδιαφέροντα κι αδιαπραγμάτευτο ορισμό για το ΡΟΥΧΟ: «Μα το ρούχο τι είναι; Είναι η κοινωνική μας φόρμα. Η «φόρμα» που φοράμε για να κυκλοφορήσουμε στην κοινωνία»
Στην ΕΛΛΗΝΙΔΑ ΜΟΔΙΣΤΡΑ θa “θελα να αφιερώσω από καρδιάς τούτο το άρθρο , στις γυναίκες εκείνες που έβγαλαν τα μάτια τους πάνω στη βελόνα για να ντύσουν τις πελάτισσες και να τις παραδώσουν εικαστικά στην κοινωνία. Σε όλες εκείνες τις κοπέλες που πήγαιναν μεροκάματο στα σπίτια από το πρωί κι οι πελάτισσες, με τις φιλενάδες από δίπλα που έρχονταν σαν ενισχυτικός βοηθητικός στρατός ώστε να βγουν περισσότερα «κομμάτια», τις περίμεναν με τα φιγουρίνια, με το τι φόραγε η Καρέζη στο τελευταίο της έργο, πως ήταν ντυμένη η Ωντρει Χέπμπορν, τι παρισινές απόψεις έφερνε από το Παρίσι η Μελίνα Μερκούρη για την κυριαρχία του μπεζ χρώματος σε μια γυναικεία ντουλάπα, τα νυφικά, τις νύφες, τα βαφτιστικά, τις φουστίτσες των μικρών κοριτσιών, τις φουφούλες των μικρών αγοριών, τις ποδιές του σχολείου, το ρούχο για το θέατρο, το άλλο για το κέντρο, το τρίτο για τη λαική και τον μπακάλη…
 
Μου έλεγε η Ρένα Βλαχοπούλου μια φορά «Mα τι νομίζεις; Ότι εγώ ήμουνα σαν τις άλλες τις παλαβές που ό, τι έβγαζαν πήγαιναν στα Παρίσια κι αγόραζαν από εκεί τα ρούχα που τους κόστιζαν μια περιουσία; Όχι χρυσό μου! Εγώ είχα βρει μια μοδίστρα και με αυτήν πορεύτηκα σε όλα μου τα χρόνια. Ο,τι βλέπεις στις ταινίες να φοράω και με ό,τι τουαλέτα και φτερό με έχεις δει στο θέατρο, η μοδίστρα η μεροκαματιάρα μου τα έχει ράψει. ΟΛΑ! Εγώ απλώς πήγαινα κι εύρισκα τα υφάσματα αλλά καμιά φορά μου τα εύρισκε κι εκείνη επειδή γνώριζε το γούστο μου»
Αυτά, όσο υπήρχε η μοδίστρα. Αυτήν που έπαιξε τόσο πειστικά και με τον τρόπο της η Ρένα Βλαχοπούλου στην «Παριζιάνα» ακριβώς επειδή την ήξερε καλά!!!! Μετά, πλάκωσαν τα ετοιματζίδικα. Αυτά που έβγαλαν από τη μέση σιγά σιγά τη μοδίστρα αλλά και τους οίκους ραπτικής, όπου πήγαιναν οι πλούσιες πελάτισσες στα ατελιέ και διάλεγαν. Το ετοιματζίδικο άλλαξε την εικόνα, την έκανε πιο «φασόν», πιο «προκάτ», ίσως πιο ακριβή, πιο…. «σινεπλέξ»
Κι όπως και στη ζωή έτσι και στο σινεμά πέρασαν κι εκεί τα ετοιματζίδικα, και σπανίζουν στις μέρες μας οι ενδυματολόγοι που ράβουν τις σταρ ειδικά για την ταινία όπως γινόταν στο παλιό Χόλυγουντ ή και στην παλιά Ιταλία. Εκτός αν πρόκειται για έργα «εποχής». Στα «σύγχρονα», τη δουλειά αναλαμβάνει κάποιος «Οίκος» κι η ενδυματολόγος απλώς διαλέγει κι αυτό υπογράφει.
Σε αυτή τη μοδίστρα λοιπόν αφιερώνω το κομμάτι με αφορμή την «Grande Bellezza» του Πάολο Σορεντίνο, μαζί με ένα ΕΥΧΑΡΙΣΤΏ εκ μέρους των Ελλήνων και των Ελληνίδων, που δεν της το έχουν πει, δεν της έχουν δώσει ένα ΟΣΚΑΡ ενδυματολογικής ευγνωμοσύνης.
Παναγιώτης Τιμογιαννάκης
(μέλος της European Film Academy)
Από το http://www.eimaimama.gr/2013/12/teleia-omorfia.html

Φωτογραφικό υλικό

0 comment 1097 προβολές
FacebookTwitterPinterestLinkedinTumblrRedditWhatsappTelegramSkypeViberEmail
Είδαμε και Σχολιάζουμε

Για πολλά πήγαμε με λίγα φύγαμε από το ΝΤΕΜΠΡΑΓΙΑΖ στο υπερώο της ΕΜΣ. Είδαμε και σχολιάζουμε.

από Kulturosupa
από Kulturosupa

Για πολλά πήγαμε με λίγα φύγαμε από το ΝΤΕΜΠΡΑΓΙΑΖ στο υπερώο της ΕΜΣ.

Είδαμε και σχολιάζουμε.
Η παράσταση διαφημίστηκε πολύ. Στη συνέντευξη τύπου ο Διευθυντής Βούρος είπε και τι δεν είπε, άλλο τόσο φυσικά και οι συντελεστές. Η πρεμιέρα με τους καλεσμένους ως συνήθως ενθουσίασε, κάποια στιγμή ήρθε και ο συγγραφέας Ρεμί Ντε Βος στην Θεσσαλονίκη. Καμάρωσε το έργο του από κοντά, εστάλησαν τα δελτία τύπου, έγινε ένα μικρό – σούσουρο,  στο ενδιάμεσο το είδαν κάποιοι, πέρασε η ιδέα στον κόσμο ότι αξίζει και αρέσει και έζησαν αυτοί καλά και εμείς;;;
Αποφασίσαμε να πάμε να δούμε την παράσταση  προσδοκώντας τι άλλο; Τα καλύτερα…
Μόνο που τα καλύτερα εξαντλήθηκαν στο πρώτο μισάωρο και ακολούθησε έως την λήξη του[κοντά στο 2ωρο μιλάμε] να κάνουμε και να χαζεύουμε ανόητες λεπτομέρειες, αλλά όχι αυτή καθαυτή την παράσταση…
Και αυτά ήταν…
Τι ώρα πήγε και πότε θα περάσει..
αν μας ήρθε κανένα μήνυμα στο κινητό…
να στριφογυρνάμε στην άβολη καρέκλα…
να βγάλουμε μια καραμέλα να γλυκαθούμε..
 να φορέσουμε το μπουφάν γιατί κρυώναμε…
να σκεφτόμαστε άρες μάρες κουκουνάρες…
Επίσης…
Πόσο ωραία κοστουμάκια φορούσαν τα αγοράκια της παράστασης και πόσο πολύ τους ταίριαζαν…
Άλλο τόσο και τα φορεματάκια των κυριών, χωρίς ωστόσο να μας ενθουσιάσουν το ίδιο…
Τους μπιντέδες, σήμα κατατεθέν – της παράστασης και πόσο καθαροί ήταν, αλλά και πόσο χρηστικοί, εφόσον από την μια καθόταν η μια για να κάνει την ανάγκη της και πλάτη της καθόταν η φίλη για κουβεντολόι…
Καθότι η σκηνή είναι στο ένα μέτρο, όλες τις σωματικές λεπτομέρειες όλων των ηθοποιών… κοντός, χοντρός, άσχημη η όμορφη, βάψιμο, στήσιμο και άλλες γυναικίστικες απορίες…
Στα κλεφτά τους άλλους θεατές και τις αντιδράσεις τους…
Το Υπερώο γενικά και αόριστα, δηλαδή να κοιτάμε πάνω, κάτω, αριστερά και δεξιά, κουρτίνες, πατώματα και παράθυρα… και να ψάχνουμε από πού μπάζει το κρύο…
Με αυτά και με άλλα τελείωσε και η παράσταση…
Βέβαια στο πρώτο μισάωρο μας άρεσε…
Το φροντισμένο σκηνικό τουαλέτα – μπάνιο –καφενείο,
οι μοντέρνες μουσικές και τα τραγούδια,
η εποχή
και ως ένα σημείο το θέμα του. Τα εργασιακά, οι αμείλικτες εταιρίες και πως μεταχειρίζονται σα ζώα τους υπαλλήλους τους…
Κάποιες αναλαμπές στη σκηνοθεσία,
και μερικώς ο θίασος, χωρίς όμως να φταίνε αυτοί…
Και ποιος έφταιγε;
Καταρχήν η επιλογή ενός φλύαρου και μονοδιάστατου έργου. Το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος που το επέλεξε και η σκηνοθέτης που δεν του άλλαξε τα φώτα…
Την «Μέθοδο Γκρόνχολμ» σε σκηνοθεσία Διαγόρα Χρονόπουλου που είχε ανέβει μια φορά και ένα καιρό, δηλαδή πριν λίγα χρονάκια στο Ανετον, με Γιώργο Καραμίχο, Πέτρο Λαγούτη, Χρήστο Σαπουντζή και Βίκυ
Παπαδοπούλου μήπως, λέω μήπως είχατε δεί; Ε, απολύτως καμία σχέση, μα απολύτως…
Βαθμολογία
5 στα 10
Παρασκη-ΝΕΑ-ακά…
Δεν ήμασταν δυό, δεν ήμασταν τρεις, αλλά ούτε χίλιοι δεκατρείς…. 20 μετρημένα στα χέρια θεατές σ ένα παγωμένο θέατρο Υπερώο μια Τετάρτη απόγευμα…
Λήξη Παραστάσεων: Κυριακή 15 Δεκεμβρίου 2013
 
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ:
Μετάφραση: Έρση Βασιλικιώτη
Σκηνοθεσία: Χριστίνα Χατζηβασιλείου
Σκηνικά-κοστούμια: Όλγα Χατζηιακώβου
Φωτισμοί: Ελίζα Αλεξανδροπούλου, Μαρία Λαζαρίδου
Video Art: Γιάννης Πειραλής
Βοηθός σκηνοθέτη: Μαρία Λαζαρίδου
Οργάνωση παραγωγής: Πέτρος Κοκόζης
 
Παίζουν οι ηθοποιοί (με αλφαβητική σειρά): Νικόλας Μαραγκόπουλος, Τιμολέων Παπαδόπουλος, Σίμος Πατιερίδης, Μίλτος Σαμαράς, Εύη Σαρμή, Χρύσα Τουμανίδου, Κωνσταντίνος Χατζησάββας.
 
ΗΜΕΡΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ:
Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή
Τετάρτη & Κυριακή 19.00
Πέμπτη & Παρασκευή 21.00
Σάββατο 18.00 & 21.00
 
Τιμές Εισιτηρίων
Κανονικό εισιτήριο: 15 €
Εκπτωτικό εισιτήριο (Φοιτητές, Άτομα άνω των 65): 12 €
Λαϊκές παραστάσεις (Τετάρτη 7 μ.μ., Σάββατο 6 μ.μ.): Γενική είσοδος 12 €
Πέμπτη στο ΚΘΒΕ: Γενική είσοδος 10 €

Φωτογραφικό υλικό

0 comment 431 προβολές
FacebookTwitterPinterestLinkedinTumblrRedditWhatsappTelegramSkypeViberEmail
Όλα είναι δωρεάν

Οι 7 χρυσοί κανόνες του γυμναστηρίου. Συμβουλές για να πετύχεις τα αποτελέσματα που θέλεις…

από Kulturosupa
από Kulturosupa

Οι 7 χρυσοί κανόνες του γυμναστηρίου.  

Συμβουλές για να πετύχεις τα αποτελέσματα που θέλεις…
Αν έχεις αποφασίσει να βάλεις το γυμναστήριο στην καθημερινότητά σου, τότε μην παραλείψεις να ακολουθήσεις τις παρακάτω συμβουλές για να πετύχεις τα αποτελέσματα που θέλεις…

1. Ξεκίνα με προθέρμανση
Είναι πολύ σημαντικό να προετοιμάσεις το σώμα σου για το απαιτητικό πρόγραμμα εκγύμνασης που θα ακολουθήσει. Γι’ αυτό, φρόντισε να ξεκινήσεις την προπόνησή σου με τουλάχιστον 5-10 λεπτά αερόβιας άσκησης, προκειμένου να βοηθήσεις την κυκλοφορία του αίματος, να αυξήσεις τη θερμοκρασία των μυών σου και να βελτιώσεις την αναπνοή σου, αυξάνοντας τον καρδιακό σου ρυθμό.

2. Απόφυγε τις υπερβολές
Αν αγαπάς τη φράση «όσο περισσότερο, τόσο καλύτερα», φρόντισε να κάνεις μια εξαίρεση στην περίπτωση του γυμναστηρίου. Ιδιαίτερα αν είσαι αρχάριος/α, θα πρέπει να ξεκινήσεις με μια περίοδο μυϊκής προσαρμογής, προκειμένου το σώμα σου να εξοικειωθεί με τη σωστή τεχνική κάθε άσκησης, επιλέγοντας λίγα κιλά για αρχή. Σταδιακά, μπορείς να αυξήσεις τη συχνότητα και την ένταση της προπόνησής σου, θέτοντας έναν νέο στόχο κάθε φορά.

3. Ανανέωσε τον εξοπλισμό που χρησιμοποιείς
Αν είσαι άνθρωπος που βαριέται εύκολα, ζήτησε από το γυμναστή που σε παρακολουθεί να σου ανανεώνει τακτικά το πρόγραμμα που ακολουθείς, φροντίζοντας να ενσωματώνει καινούριες ασκήσεις κάθε φορά. Νέες λύσεις όπως τα kettlebells, η ελβετική μπάλα και ο ιμάντας ΤRΧ θα σε βοηθήσουν να ανανεώσεις την προπόνηση αλλά και την ψυχολογία σου.

4. Δώσε έμφαση στο πρωινό και το μετα-προπονητικό γεύμα
Ένα πλούσιο πρωινό είναι απαραίτητο για να σου εξασφαλίσει αντοχή, προκειμένου να ανταπεξέλθεις στις απαιτήσεις του γυμναστηρίου. Ταυτόχρονα, μετά το τέλος της προπόνησης, το σώμα σου έχει ανάγκη από συστατικά για την αναδόμηση των μυών, η οποία και εκφράζεται συνήθως μέσα από έντονο αίσθημα πείνας. Επίλεξε ένα γεύμα πλούσιο σε υδατάνθρακες και πρωτεΐνες, για να αναπληρώσεις τη χαμένη ενέργεια.

5. Ενυδατώσου
Όταν ασκείσαι, το σώμα σου πρέπει να λαμβάνει αρκετό νερό ώστε να μην κινδυνεύεις από αφυδάτωση και κόπωση. Ένα μπουκαλάκι νερό θα πρέπει οπωσδήποτε να σε συνοδεύει στην προπόνησή σου.

6. Ντύσου σωστά
Προτίμησε τα υφάσματα που απορροφούν τον ιδρώτα και τον απομακρύνουν από το δέρμα σου, επιλέγοντας ελαφριά, βαμβακερά και χαλαρά ρούχα. Αν είσαι γυναίκα, επίλεξε ένα αθλητικό σουτιέν, για να εξασφαλίσεις σωστή στήριξη αλλά και άνεση στην προπόνησή σου.

7. Μην ξεχνάς την αποθεραπεία
Όταν ολοκληρώνεις ένα πρόγραμμα γυμναστικής, οι μύες «σφίγγουν» κι έχουν μεγαλύτερη πιθανότητα να τραυματιστούν. Γι’ αυτό, στο τέλος κάθε προγράμματος ενσωμάτωσε 5 με 10 λεπτά διατάσεων, για να βοηθήσεις τους μυς σου να μαλακώσουν και να γίνουν πιο εύκαμπτοι, μειώνοντας έτσι και την πιθανότητα τραυματισμού.

Περισσότερα θέματα για την υγεία, την άσκηση και τη διατροφή μπορείτε να δείτε στο mch-training.com

Φωτογραφικό υλικό

0 comment 576 προβολές
FacebookTwitterPinterestLinkedinTumblrRedditWhatsappTelegramSkypeViberEmail
Συναυλίες- μουσική ενημέρωση (δελτία τύπου)

Blueneck live at Six Dogs and Eightball. Πήγαμε, είδαμε, σχολιάζουμε.

από Kulturosupa
από Kulturosupa

Blueneck live at Six Dogs and Eightball

Πήγαμε, είδαμε, σχολιάζουμε.
 
   Διαβάζοντας αυτό το κείμενο μην περιμένεις να συλλέξεις αντικειμενικά λόγια. Δε θα μπορούσα να έγραφα τέτοια μένοντας αμέτοχος συναισθηματικά μπρος στο μουσικό και ψυχογραφικό τοπίο που αναβλύζουν οι Βρετανοί Blueneck. Οι λέξεις αυτές είναι ένα τρένο που φεύγει και αφήνει πίσω του καφεπράσινα λιβάδια, κεραμιδοφαγωμένα δέντρα και ένα χειμώνα που η φύση μου θύμισε πως ήρθε.
   Στη δύση του Νοεμβρίου 2013 οι κατά πολλούς άσημοι Blueneck έχουν στο ενεργητικό τους 4 full lengh album με κορυφαία τα TheFallenHost (2009) και Repetitions (2011). Έχουν περιοδεύσει ουκ ολίγες φορές στην Ευρώπη αφήνοντας πίσω τους μόνο φίλους και βέβαια δε ζουν από τη μουσική βιομηχανία. Ανήκουν στο μουσικό ιδίωμα του post-rock ενώ μένουν στο πολύπαθο και ποικιλόμουσο Bristol. Η μουσική τους παρέα μεγάλωσε σχετικά πρόσφατα με την προσθήκη δύο άλλων μουσικών και ενός μουσικού-ηχολήπτη. Επτά άτομα να παίζουν ψιθύρους και κραυγές.
   Ήμουν προετοιμασμένος από καιρό. Ήξερα ότι αυτό το τριήμερο θα ήταν φωτιά. Κανονισμένο από πριν να περάσω όλο το χρόνο μου με την μπάντα ακολουθώντας την μέχρι τη Θεσσαλονίκη. Δεσμοί φιλίας, αγάπης και εμπιστοσύνης συνδέουν παράλληλα κορμιά, απλά δε γινόταν αλλιώς… Τα δύο show άνοιξαν οι Αθηναίοι Ratrace, μια μπάντα που μόνο καλές εντυπώσεις άφησε. Σφιχτό γκρουπ σε ένα post-rock και prog αμάλγαμα με δεξιοτεχνικά riff. Ωραίες συνθέσεις που όμως το ρυθμικό μοτίβο ήταν σχεδόν πάντα το ίδιο. Το μέλλον είναι μαζί τους σίγουρα.
   Σκηνικό κάπου σε βόρειες χώρες, ίσως σε ένα χωριό στην Δανία. Βροχή έξω και καταχνιά. Κάποια δέντρα στολίζουν το παράθυρό σου, τα ξεχωρίζεις ανάμεσα από την ομίχλη. Σε μια καρέκλα καθισμένος και απέναντι ένας τεράστιος καμβάς που περιμένει ζωή. Αργές κινήσεις. Αργό στρίψιμο του κεφαλιού, τα χέρια βαριά ανασαίνουν μελανιές. Μόνος ίσως, ναι μόνος. Τα πινέλα, οι μπογιές, τα κάρβουνα και τα λάδια τριγύρω και περιμένεις… ο χρόνος περνάει και τον απολαμβάνεις μέσα σε μια αρμονική ησυχία. Ξαφνικά έρχεται η ιδέα, επικεντρώνεσαι. Φορτώνεις συναισθήματα από την πλοκή της ιδέας. Η ψυχή σου γίνεται ογκόλιθος… για άλλη μια φορά. Δεν υπάρχει περίπτωση λάθους, ξέρεις τι να κάνεις και τα μάτια αριστεροδεξιάζουν. Με ένα ύπουλο σάλτο χυμάς στα χρώματα. Τσαλακώνεις τα λάδια και τα στέλνεις με μια δόση μένους πάνω στον καμβά. Κολυμπάς τα χέρια σου με παλινδρομικές κινήσεις στο πρώην λευκό τελάρο. Είσαι πάνω στην ψυχή σου, την έπιασες και δε λες να την αφήκεις κάτω μέχρι το τέρμα του δρόμου. Κάπου εκεί σιγοσβήνεις, πας δυο μέτρα πίσω και λες “μια χαρά είναι”. Σταματάς πίσω και πάνω στην καρέκλα ακούγοντας πάλι τη βροχή που για μερικές στιγμές είχε σβήσει ο ήχος της για εσένα.
   Αυτό το ουτοπικό τοπίο μου έρχεται στο νου κάθε φορά που βλέπω τους Blueneck επί σκηνής. Τι κι αν μιλήσουμε για τραγούδια και με ποια σειρά δεν αλλάζει κάτι στην όλη εντύπωση, ο Tom Waits το έχει πει τόσες φορές “it’s magic or nothing”. Από το σετ δεν έλειψε σχεδόν τίποτε, ίσως μόνο ο κόσμος που ήταν λιγοστός. Τα lilitu, pneumothorax, seven, low, the guest, revelations, sawbones, carina και το καινούριο sirens  ήταν εκεί. Μαζί με δυο τρία άλλα καινούρια κομμάτια φώναξαν παρόν στον επόμενο δίσκο που αναμένεται στις αρχές του 2014.    
    Ορμή και ιαχές θριαμβικής τραγωδίας όταν οι παραμορφωμένες κιθάρες σκάνε από το πουθενά. Στιβαρό ρυθμικό παίξιμο από ένα ντράμερ που καρφώνει την μπαγκέτα του στο snare. Subbass ήχοι που δονούν τα σκέλια σου και μια φωνή ψίθυρος που ξέρει να γλεντάει ανάμεσα στην απόγνωση και τη συνεχόμενη προσπάθεια για εξιλέωση.
   Προσπαθώντας να μείνω συναισθηματικά έξω από αυτό το κείμενο καταφέρνω να δαμάσω το θηρίο. Οι τόνοι είναι χαμηλοί γιατί οι άνθρωποι είναι ευχές που ήρθαν και φεύγουν. Τα θέλω είναι τόσα πολλά που αρκείσαι σε δυο λέξεις ουσίας και σε ψευδαισθήσεις του τύπου ότι κάτι κατάφερες και εσύ. Οι ήχοι, οι αγκαλιές, οι ματιές και το αυτιστικό επαναλαμβανόμενο μοτίβο τρέφουν ελπίδες ότι οι άνθρωποι είναι εδώ να μετριάσουν την καπιταλιστική εμμονή κάποιων. Η ψυχή έχει σημασία, η τόλμη της παραδοχής του φόβου, η έλλειψη άρνησης μιας συνεχόμενης προσπάθειας για ότι. Δεν με ενδιαφέρει το πόσο καλά κάνει κάποιος κάτι. Με ενδιαφέρει πόσο το ζει και πόσο μαζί με αυτό ποτίζει και εμένα. Αδειάζω και γεμίζω ξανά με μια αισιοδοξία τόσο φωτεινή που ξεχνάω το όνομά μου.
Περισσότερες φωτογραφίες από τη συναυλία, κλικ εδώ.

Φωτογραφικό υλικό

0 comment 512 προβολές
FacebookTwitterPinterestLinkedinTumblrRedditWhatsappTelegramSkypeViberEmail
Όλες οι δημοσιεύσεις σε αυτή την ιστοσελίδα εκφράζουν τις απόψεις και τη γνώμη των συντακτών τους και όχι του εκδότη ή αρχισυντάκτη, των διαχειριστών ή συντονιστών (εκτός των δημοσιεύσεων των ιδίων) και ως εκ τούτου δεν φέρουν καμία ευθύνη για αυτές. Επιτρέπεται η αναδημοσίευση του υλικού μόνο με την αναφορά της πηγής ©Kulturosupa.gr.

Επικεφαλής: Τσιρόγλου Ιωάννης. Συντακτική Ομάδα Kulturosupa:Αδαμάκου Βένια, Βυζαντιάδου Νέλη, Ζαχαριάδης Κρίτωνας, Κανακάρη Αννια, Μπαιρακτάρη Ειρήνη, Μπαστουνάς Γιώργος, Παπαδανιήλ Ελπίδα, Στασινοπούλου Πίτσα, Ταυλαρίδου Ζωή.

Τηλέφωνο: +30 6983 101 110

URL: http://www.kulturosupa.gr

Email: kulturosupa@yahoo.gr

Facebook Instagram Youtube Spotify Twitter Tiktok

Δημοφιλέστερα άρθρα

Τελευταία άρθρα

Κωνσταντίνος Πασσάς: «Το θέατρο μπορεί να ξυπνήσει δυνάμεις που είναι κρυμμένες σε μια...
60 Χρόνια | 60 Στιγμές στο Αρχαιολογικό Μουσείο Θεσσαλονίκης
Εμμονές σκηνοθετών στο σινεμά: Τα φετίχ του Χίτσκοκ, το κόλλημα του Κόπολα, το...