Είδε και σχολιάζει η Πίτσα Στασινοπούλου για την Κουλτουρόσουπα
Θεωρείται από τα γνωστότερα και πλέον επιτυχημένα έργα του Θεσσαλονικιού συγγραφέα το συγκεκριμένο, το οποίο μέχρι στιγμής δεν καταφέραμε να δούμε σε προηγούμενα ανεβάσματα, οπότε η τωρινή παράσταση ήταν ιδανική ευκαιρία να επωφεληθούμε… Επιπλέον το θέμα της που αφορά σε μια γυναικοκτονία ως πραγματικό γεγονός, στη σημερινή εποχή της τραγικής έξαρσης του φαινομένου καθίσταται άκρως επίκαιρο, ενώ οι επισημάνσεις για κωμική «απόπειρα» σε παρόμοιο θέμα, ασφαλώς εξάπτουν την περιέργεια για τον τρόπο απόδοσης…
Μιλάμε για την παράσταση «Λιωμένο βούτυρο» του Σάκη Σερέφα και σε σκηνοθεσία Γιώργου Μιχαλάκου, που παρακολουθήσαμε στο κατάμεστο- μόνιμη διαπίστωση πλέον- Δημοτικό Θέατρο Άνετον…
Κάπου τη δεκαετία του 1960 σε χωριό των Σερρών, η νεαρή Λούλα αρραβωνιάζεται τον Τάσο, έναν δημόσιο υπάλληλο που υπηρετεί εκεί λόγω δυσμενούς μετάθεσης, κάτι που της κρύβει, υποσχόμενος ότι σύντομα θα πάνε στην Αθήνα, πυροδοτώντας τα όνειρα της Λούλας για μια διαφορετική ζωή στην μεγαλούπολη… Όταν ανακαλύπτει το ψέμα του μαζί με το τραγουδιστικό της ταλέντο, αποφασίζει να τον εγκαταλείψει και να ακολουθήσει καριέρα «ντιζέζ» στη Θεσσαλονίκη όπου της κάνουν πρόταση να τραγουδήσει σε μαγαζί… Ο Τάσος που αδυνατεί να δεχθεί την εξέλιξη και να διαχειριστεί τον πληγωμένο του εγωισμό, την βρίσκει στη Θεσσαλονίκη, προσπαθεί μάταια να την πείσει να επιστρέψει και ένα μοιραίο βράδυ, αφού έχουν γλεντήσει μαζί και έχουν κάνει έρωτα για τελευταία φορά, τη σκοτώνει με άγριο τρόπο στο δωμάτιο του ξενοδοχείου και την επομένη παραδίδεται στην αστυνομία…
Μια αυθεντική, ρεαλιστική. πικρή ιστορία (+), βασισμένη σε πραγματικό γεγονός της εποχής, από αυτά τα σκοτεινά της Θεσσαλονίκης που έχει ανασύρει από δημοσιεύσεις παλιών εφημερίδων ή αστυνομικά δελτία η πένα του συγγραφέα και ερευνητή Σάκη Σερέφα… Μια αναίτια και αποτρόπαιη δολοφονία νέας γυναίκας από τον σύντροφό της, που προκάλεσε έντονη αίσθηση εκείνα τα χρόνια ως έγκλημα πάθους κάτω από ιδιάζουσες συνθήκες…Ο θύτης – και στην ουσία θύμα των άτεγκτων στερεότυπων της εποχής που τον ήθελαν «κερατωμένο από μια μπουζουξού»- επιλέγει μια βραδιά γλεντιού και έρωτα με το υποψήφιο θύμα του πριν το σκοτώσει με τρόπο ειδεχθή, επειδή απλά διάλεξε έναν διαφορετικό δρόμο μακριά του… Στην ευρηματική δομή του έργου το ζευγάρι των ηθοποιών, πέρα από τους πρωταγωνιστές της τραγωδίας, καλείται να υποδυθεί πληθώρα χαρακτήρων του κοινού τους περίγυρου, αναδεικνύοντας έμμεσα μέσα από τις μαρτυρίες τους τις συνθήκες του ειδυλλίου, τις εξελίξεις, τις ανατροπές, την ηθογραφία μιας εποχής με απαράβατα κλισέ περί «ηθικής», αυστηρά προκαθορισμένους ρόλους, σκληρές ταμπέλες σε τυχόν παρεκκλίσεις, φτάνοντας σε εγκλήματα «τιμής» ή «πάθους» ως σοκαριστικά πρωτοσέλιδα εφημερίδων… Όσο για τον περίεργο τίτλο απαντάται μέσα στο έργο και είναι τα αυτούσια λόγια του ιατροδικαστή σχετικά με την αίσθηση που αποκόμισε από την έρευνα του φόνου…
Η ιδιαίτερη σκηνοθετική προσέγγιση του Γιώργου Μιχαλάκου, προσέδωσε ξεχωριστό ενδιαφέρον στο εγχείρημα, ενίοτε με απρόβλεπτες επιλογές και μια συμπαθητική αίσθηση «χειροποίητου» που άγγιξε συναισθηματικά… Με κυρίαρχο στοιχείο τη μουσική που αποδόθηκε ζωντανά στο πιάνο από τον πρωταγωνιστή και περιλάμβανε γνωστά λαϊκά κομμάτια της συγκεκριμένης δεκαετίας τραγουδισμένα από το ζευγάρι, διαμόρφωσε την κατάλληλη ατμόσφαιρα- απόλυτα συνυφασμένη με τον πυρήνα του έργου και τα καλλιτεχνικά όνειρα της Λούλας, ενώ η δυναμική της παράστασης ενισχύθηκε καταλυτικά από την επιτυχία των αλλαγών στους χαρακτήρες… Μια απαιτητική συνθήκη με συνεχείς μεταβάσεις από τους πρωταγωνιστικούς ρόλους στους δευτερεύοντες του περίγυρου, που ικανοποιήθηκε εξαιρετικά με ελάχιστα, συμβολικά αξεσουάρ για τις «μεταμορφώσεις», με άψογο συντονισμό, πειστικότητα, ζωηρό ρυθμό, έξυπνα τρικ όπως τα ρούχα επί σκηνής για επιτόπιες αλλαγές και χωρίς να προκαλείται σύγχυση μεταξύ των διαφορετικών προσώπων… Επιπλέον Ιδιαίτερα χαρακτηριστική και απρόσμενη υπήρξε η κωμική πινελιά σε μεγάλο μέρος της παράστασης και με κάποια στιγμιότυπα απολαυστικά έως ευρηματικά, ωστόσο σε μια ριψοκίνδυνη ακροβασία που ενίοτε ξέφυγε ελαφρώς, όπως θα δούμε παρακάτω…
Θαυμάσιοι οι δύο ταλαντούχοι ηθοποιοί Ελίνα Αντωνίου και Μιχάλης Στεφανίδης– επιπλέον σε ρόλο μουσικού- οι οποίοι κέρδισαν ένα δύσκολο στοίχημα χάρη στον επαγγελματισμό, την ευελιξία, την αφοσίωση, την επίμονη δουλειά, τα δουλεμένα εκφραστικά μέσα, έτοιμα να προσαρμοστούν ακαριαία σε αλλαγή φωνής, κινησιολογίας, διάθεσης, προκειμένου να υπηρετήσουν μια εντελώς διαφορετική συνθήκη ή ψυχοσύνθεση προσώπου και ιδιαίτερα ο Μ. Στεφανίδης με τις πλέον απαιτητικές αλλαγές.. Όπου επίσης, πέραν της υποκριτικής, εκτιμήσαμε τις μουσικές επιδόσεις και των δύο, ως καθοριστικό κομμάτι της παράστασης…
Στις παρατηρήσεις μας με ελαφρώς αρνητικό πρόσημο (-) θα επισημάνουμε καταρχάς την ριψοκίνδυνη ισορροπία μεταξύ κωμικού και τραγικού που προαναφέραμε, θεωρώντας ότι κάποιες στιγμές το χιούμορ φάνταζε άτοπο ή τραβηγμένο, υποβαθμίζοντας άστοχα το συναίσθημα και εν τέλει θολώνοντας την ταυτότητα ενός εγχειρήματος που ακροβατούσε οριακά μεταξύ σκοτεινού δράματος, πικρής κωμωδίας ή λαϊκού μιούζικαλ, δυσκολευόμενο να κατασταλάξει… Διότι επιπλέον βρήκαμε υπερβάλλουσα τη δόση των τραγουδιών, έστω κι αν συνέβαλαν ευχάριστα ως ψυχαγωγική νότα ειδικά στην μουσική έναρξη, που όμως στη διάρκεια ελαφρώς αποσυντόνισαν την εστίαση από το κυρίως ζητούμενο… Τέλος, θα εκτιμούσαμε ένα σκηνικό και κοστούμια πιο προσεγμένα και ταιριαστά για την περίσταση, με ενδεικτικές, συμβολικές πινελιές για τη δεκαετία, την κοινωνική τάξη των ηρώων, τους χώρους αναφοράς, αντί του πρόχειρου και απρόσωπου σκηνικού περιβάλλοντος με ένα πιάνο, τραπέζι- καρέκλες και σταντ με κρεμασμένα ουδέτερα ρούχα…
Εν κατακλείδι (=) θα παραβλέψουμε τις αδυναμίες ως ήσσονος σημασίας, γιατί αξίζει να εστιάσουμε στην ουσία ενός έργου- ντοκουμέντου με επίκαιρες προεκτάσεις, το οποίο αποδόθηκε σκηνοθετικά και ερμηνευτικά με ευφάνταστο, δημιουργικό και απρόβλεπτο τρόπο, κερδίζοντας αναμφίβολα το ενδιαφέρον…
Βαθμολογία: 6,7/10
ΆΝΕΤΟΝ
«Λιωμένο Βούτυρο» του Σάκη Σερέφα
Τη δεκαετία του 1960 μια κοπέλα, η Λούλα, δολοφονείται από τον σύντροφό της, Τάσο. Ακούμε την ιστορία από φίλους, από άγνωστους, και τέλος από τον ίδιο τον δολοφόνο της. Ποτέ όμως δεν θα μιλήσει πραγματικά η ίδια.
Σκηνοθεσία: Γιώργος Μιχαλάκος. Ερμηνεύουν: Ελίνα Αντωνίου & Μιχάλης Στεφανίδης.
Ημέρες και ώρες παραστάσεων: –
-Αναλυτικές πληροφορίες για τη παράσταση θα βρείτε εδώ
Ένα εφέ που παραπέμπει στην έννοια της κληρονομιάς, των ριζών και της διαγενεακής σύνδεσης. Το δέντρο γίνεται σύμβολο μνήμης και συνέχειας, αγκαλιάζοντας τη «μικρή» ανθρώπινη ιστορία που αφηγείται το τραγούδι με φόντο έναν ψηφιακό νυχτερινό ουρανό.
Η εμφάνιση έκλεισε με τον φωτισμό να αλλάζει και να βλέπουμε το δεύτερο φόρεμα της ερμηνεύτριας περνώντας το μήνυμα ότι κάτι αλλάζει και έρχεται το φως.
Eurovision: H Κλαυδία μάγεψε την Ευρώπη και πήρε την 6η θέση
Ήταν για και Βγήκε: Θα ήθελα να γράψω πολλά πράγματα σχετικά με το τι άξιζε αυτό το τραγούδι και τι πήρε. Δεν αξίζει. Μόνο θα πω ότι αρχίζω ν’ απολαμβάνω την ύπαρξη κριτικών επιτροπών. Ελπίζω να βγάζουν άλλον νικητή απ’ αυτόν του κοινού κάθε χρονιά. Κάθε χρονιά. Δηλαδή αυτοί που ψηφίζουν, να χάνουν τα λεφτά τους ψηφίζοντας και να βγαίνουν άλλα πράγματα. Πολύ θα μου αρέσει. Πάρα πολύ όμως.
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)