Στο ΔΟΞΑΠΑΤΡΗ παίζουν ο Θοδωρής Αθερίδης, η Πέμη Ζούνη, η Ρένια Λουιζίδου, ο Λευτέρης Ελευθερίου, η Ευαγγελία Συριοπούλου, η Φωτεινή Αθερίδου και ο Γιόσι.

Οι Κινέζοι λένε “ευτυχισμένοι οι άνθρωποι που θα ζήσουν σε δύσκολες εποχές”…
Αυτά οι Κινέζοι …
Εμείς πάλι εδώ, λέμε άλλα. Πολλά. Όλα τα έχουμε πει εμείς όταν ακόμα όλοι οι άλλοι ήταν στα δέντρα…
Κάπου στο Κολωνάκι.
Ένας παπάς με τον διαταραγμένο γιο του και την ακτιβίστρια κόρη του προσπαθούν να διαχειριστούν την καινούρια πραγματικότητα, όπως αυτή διαμορφώνεται το καλοκαίρι του 2015 στην Αθήνα.
Μεσοτοιχία, μία παιδίατρος προσπαθεί ν’ αποτρέψει την αυτοκτονία της κόρης της με την βοήθεια της αδερφής της.
Όλοι ανεπιστρεπτί αντιμέτωποι με την προσωπική τους αλήθεια.
Ο Γιαπωνέζος τι δουλειά έχει ανάμεσα τους;;;
 
ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΟΥ ΘΟΔΩΡΗ ΑΘΕΡΙΔΗ ΓΙΑ ΤΟ «ΔΟΞΑΠΑΤΡΗ»
Ένα ποτήρι που περιέχει νερό ως την μέση, γι’ άλλους είναι μισογεμάτο και για κάποιους άλλους μισοάδειο. Οι πρώτοι θεωρούνται αισιόδοξοι, ενώ οι δεύτεροι απαισιόδοξοι.
Όλα αυτά βέβαια ισχύουν, αν πρόκειται να το πιει κανείς το νερό, κι είναι σαφές ότι είναι λιγότερο από όσο χρειάζεται για να ξεδιψάσει.
Αν όμως το νερό είναι για να στο περιχύσουν, να σε λούσουν, ή να στο πετάξουν στα μούτρα, το πράγμα αλλάζει.
Αισιόδοξοι είναι πια αυτοί που το βλέπουν μισοάδειο και σκέφτονται πως θα στεγνώσει γρήγορα πάνω τους μια τόσο μικρή ποσότητα.
Απαισιόδοξοι τώρα είναι αυτοί που το βλέπουν μισογεμάτο και το φοβούνται σαν τον κατακλυσμό.
Χρησιμοποιώ το γνωστό παράδειγμα του ποτηριού με το νερό, ενώ κάλλιστα θα μπορούσα να πω για χρήματα που πρόκειται να λάβουμε ή να δώσουμε… Το ίδιο ποσό, αν πρόκειται να το λάβεις, σαφώς σου φαίνεται μηδαμινό, ενώ αν πρόκειται να το πληρώσεις, σου φαίνεται δυσβάσταχτο….
Νομίζω πως διανύουμε ιστορικά μια περίοδο γενικότερης σύγχυσης, όπου αντιμέτωποι με τη νέα πραγματικότητα, που την βλέπουμε με δρασκελιές να πλησιάζει, δεν έχουμε προλάβει να εστιάσουμε πάνω της και έτσι φλου, όπως την κοιτάμε, δεν μπορούμε να διακρίνουμε τα χαρακτηριστικά της.
Την περιγράφουμε περισσότερο με τη φαντασία και τον φόβο μας, την δαιμονοποιούμε και την αρνούμαστε, λες και μπορούμε να την αποφύγουμε..
Η νέα πραγματικότητα είναι ήδη εδώ… Το πώς θα την διαχειριστεί ο καθένας από μας είναι το θέμα μας….

Το «Δοξαπατρή» είναι το ιλαρομελόδραμα που γράφτηκε το καλοκαίρι που μας πέρασε, σαφώς υπό την επιρροή των καταιγιστικών πολιτικοκοινωνικών γεγονότων.
Παρόλα αυτά είναι μια ιστορία έξω από  το πολιτικό πλαίσιο,  που  μιλά για εφτά ανθρώπους, που έμειναν στην Αθήνα και που ήρθαν  αντιμέτωποι ο καθένας με την προσωπική αναπόφευκτη αλήθεια του.

Η διαφορετική διαχείριση του καθένα, το άτομο, είναι το πεδίο του προβληματισμού μου εδώ και χρόνια, μιας κι έχω δει πως όλοι μαζί μάλλον δεν μπορούμε, ή  δεν θέλουμε, αφού προτιμούμε  συχνότερα τον διχασμό από την ενότητα.
Ο άνθρωπος, λοιπόν, κι όχι η ομάδα, είναι στο κέντρο του ενδιαφέροντος αυτής της αφήγησης, όταν αυτός  χτυπηθεί στο δόξα πατρί από τα νέα δεδομένα..
Οι καλλιτέχνες δεν ξέρουμε σαν τους πολιτικούς να σας επηρεάσουμε όλους μαζί, γι’ αυτό απευθυνόμαστε σε καθένα σας προσωπικά….
Θοδωρής Αθερίδης

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ :
Κείμενο – σκηνοθεσία: Θοδωρής Αθερίδης
Σκηνικά: Αθανασία Σμαραγδή
Κοστούμια: Άγις Παναγιώτου
Σχεδιασμός φωτισμών: Χρήστος Τζιόγκας
Μουσική επιμέλεια: Θοδωρής Αθερίδης
Video παράστασης: Θοδωρής Αθερίδης
Βοηθός σκηνοθέτη: Αγνή Χιώτη
Βοηθός σκηνογράφου: Γιώργος Θεοδοσίου
 
ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΕΣ:Θοδωρής Αθερίδης, Πέμη Ζούνη, Ρένια Λουιζίδου, Λευτέρης Ελευθερίου, Ευαγγελία Συριοπούλου, Φωτεινή Αθερίδου και ο Γιόσι (Γιάννης Πάτσης)

Ημέρες & Ώρες Παραστάσεων:
Τετάρτη & Κυριακή: 20:00
Πέμπτη & Παρασκευή: 21:00
Σάββατο: 18:00 
Σάββατο: 21:00