Υπάρχουν αρκετά ερωτήματα όπου θα έπρεπε να απαντήσει ο Χριστόφορος Βερναρδάκης για να καταλάβουμε τι ακριβώς θέλει να μας πει:
Πρώτον, από ποια ηλικία και πέρα μας επιτρέπει να καθιστούμε υπεύθυνο τον πρωθυπουργό για θέματα που διαχειρίζεται; Από τα 50, από τα 60, από τα 70 ή ακόμη αργότερα; Και πώς ακριβώς το σκέφτεται; Θα διεκδικεί ψήφο τώρα που είναι μικρός ως ανεύθυνος και όταν μεγαλώσει θα τη διεκδικήσει ως υπεύθυνος; Ή θα μας αδειάσει στο μεταξύ τη γωνία και θα επανέλθει όταν ενηλικιωθεί πραγματικά;

Δεύτερον, όταν ο Τσίπρας διεκδίκησε και κέρδισε την πρωθυπουργία ως νέος και άφθαρτος, εννοούσε ότι θα ήταν και ανεύθυνος; Δεν μας το είχε ξεκαθαρίσει αυτό ως 40χρονος τότε… Τώρα που το ξέρουμε θα το λάβουμε προφανώς υπόψη για τον 44χρονο πρωθυπουργό, πηγαίνοντας στις κάλπες.

Τρίτον, έχουν καταλάβει άραγε ο 44χρονος και οι συνεργάτες του ότι όταν κυβερνάς μια χώρα η αποστολή σου είναι να λύνεις προβλήματα, να διορθώνεις τα κακώς κείμενα και να αντιμετωπίζεις κρίσεις και όχι να κουνάς το δάχτυλο και να βγάζεις τον λογαριασμό στους προκατόχους σου; Ή μήπως θεωρούν ότι ο λαός τούς ψήφισε ως αιώνιους τιμωρούς όσων προηγήθηκαν και τους έχει δώσει προκαταβολικά άφεση αμαρτιών για δικά τους εγκληματικά λάθη ή παραλείψεις;

Τέταρτον, μήπως έχουν ξεχάσει στον ΣΥΡΙΖΑ ότι κυβερνούν τριάμισι ολόκληρα χρόνια; Μήπως έχουν ξεχάσει ότι οι ίδιοι σταμάτησαν τις μπουλντόζες που θα γκρέμιζαν αυθαίρετα και επίσης ότι πανηγύριζαν τις δικές τους ρυθμίσεις νομιμοποίησης αυθαιρέτων; 

Ο Αλέξης των 44 Ιούληδων θα έχει για πάντα τουλάχιστον δύο από αυτούς τους Ιούληδες να τον βαραίνουν. Ο ένας είναι ο Ιούλιος του 2015 με το δημοψήφισμα και το τρίτο μνημόνιο που χρέωσε τη χώρα περί τα 100 δισ. ευρώ. Ο άλλος είναι ο φετινός Ιούλιος, με τους 89 νεκρούς και τις βαριές ευθύνες που τις ανέλαβε, χωρίς όμως κανείς να καταλάβει πώς, χωρίς ούτε μια παραίτηση ή μια αποπομπή.