Πλήθος αισθημάτων στη μουσική, χωρίς όργανα παράσταση, «Η ζωή μέσα», χθες βράδυ στο θέατρο ΑΝΕΤΟΝ. ΜΠΡΑΒΟ ΠΑΙΔΙΑ !!! Πήγαμε-είδαμε-ακούσαμε-σχολιάζουμε... - Από το Σύνολο Κρουστών του τμήματος Μουσικής Επιστήμης & Τέχνης του Πανεπιστημίου Μακεδονία
Μετά από μέρες ολόκληρες ασταμάτητης, εκνευριστικής, ψυχοπλακωτικής βροχής και καταχνιάς, ξάφνου, το βράδυ το Τρίτης στο θέατρο ΑΝΕΤΟΝ, σαν να βγήκε μια αισιόδοξη λιακάδα! Ήλιος… βραδιάτικα;Μα πώς αλλιώς, όταν βλέπεις ένα θεατρικό χώρο να σφύζει από νέα, γελαστά, δημιουργικά παιδιά με πρόσωπα καθαρά να φέγγουν… Όταν βλέπεις μια πλατεία γεμάτη φρέσκα χαμόγελα και λαμπερά μάτια… και κυρίως όταν βλέπεις μια σκηνή γεμάτη από νιάτα σε στιγμές αυθεντικής, καλλιτεχνικής δημιουργίας… εκεί όπου η «συνέργεια των τεχνών» έδωσε ένα ξεχωριστό και πολύ ενδιαφέρον δείγμα. Αναφερόμαστε στην ιδιαίτερη παράσταση «Η ζωή μέσα», από το Σύνολο Κρουστών του τμήματος Μουσικής Επιστήμης & Τέχνης του Πανεπιστημίου Μακεδονία, σε συνεργασία με τη «Θεσσαλονίκη- Ευρωπαϊκή Πρωτεύουσα Νεολαίας 2014» και υπό την εποπτεία του συνθέτη – επίκουρου καθηγητή του τμήματος κ.Αναστάσιου Βασιλειάδη.
Ο οποίος σημειώνει ενημερωτικά: «Τα δρώμενα της παράστασης είναι το αποτέλεσμα της πιθανής ροής των ονείρων που βλέπει κάποιος όταν παραδίνεται στα χέρια του Μορφέα. Ουσιαστικά υιοθετείται ένα πλαίσιο, εν προκειμένω το ασυνείδητο (η βασική οδός των ονείρων) για να πρωταγωνιστήσει επί σκηνής. Πρωταγωνιστής λοιπόν ο ύπνος. Ό,τι ακούγεται και φαίνεται είναι δράση των επιθυμιών και εμπειριών που χάραξαν την ύπαρξή μας μέσα από την ατμόσφαιρα του ονείρου. Ο κοινός παρονομαστής των διαφορετικών συνόλων είναι οι «τεχνικές παράστασης» που έχει ως βάση τη συνέργεια των τεχνών». Και αυτό ακριβώς βιώσαμε ως θεατές. Όπου πάνω στη σκηνή, με επίκεντρο μια «κοιμωμένη» στο στρώμα της, ήταν τοποθετημένες ημικυκλικά 24 καρέκλες, ένα βιολοντσέλο και ένα κρουστό. Με το σβήσιμο των φώτων στην πλατεία, ο προβολέας εστίασε στο στρώμα και σταδιακά, μέσα από το κοινό, άρχισαν οι 24 νέοι ένας –ένας να καταλαμβάνουν τις θέσεις τους στη σκηνή.
Η κοιμωμένη παραδόθηκε στον ύπνο της, ενώ οι υπόλοιποι από γύρω συνόδευαν ηχητικά το βύθισμά της με υποβλητικούς ήχους, παραγόμενους μόνο από το στόμα. Όμως ο ύπνος της δεν ήταν πάντα ήρεμος. Κάποτε γινόταν ανήσυχος, άλλοτε αγχώδης, άλλοτε με εφιάλτες κι άλλοτε με γλυκά όνειρα… Ένα πλήθος κρυμμένων αισθημάτων, σκέψεων, αναπολήσεων, επιθυμιών, έβρισκε μυστική διέξοδο μέσα από την ονειρική κατάσταση και δραματοποιούνταν από τους «θεατές» του ύπνου της. Είτε μόνο με τη χρήση της φωνής, είτε μόνο με τη χρήση ρυθμού μέσα από χτυπήματα ποδιών – χεριών, είτε με την ευφάνταστη χρήση υλικών σαν το χαρτί ή το μπαλόνι… Και βέβαια κάποιες φορές μέσα από τη χρήση του σώματος και την κινησιολογία σε «ρόλους» συμβολικής παντομίμας. Ενδιάμεσα από φωνές, ρυθμικά χτυπήματα, μελωδίες, «ρόλους», χορό, παρεμβάλονταν σύντομες, εμβόλιμες ατάκες ως αστραπιαίες σκέψεις με βαθύ ή απλοϊκό νόημα, ειπωμένο με μία μόνο φράση. Ο συγχρονισμένος ήχος των φωνών και ο ρυθμός κατά βάση, απέδιδαν τις διαφορετικές φάσεις ενός ύπνου, από το πλήρες, ήρεμο βύθισμα, μέχρι την ανησυχία του εφιάλτη και μέχρι τις απωθημένες αναμνήσεις ή ίσως βαθιές προσδοκίες. Που περιλάμβαναν τρυφερούς φίλους, διεκδικήσεις από εραστές που «πάλεψαν» για χάρη της κοιμωμένης, ακούσματα τζαζ, ακούσματα ανατολής με τη βοήθεια μπαγλαμά και βιολιού, χορούς και γλέντια… Και μετά πάλι βύθισμα… και μετά το ξύπνημα!
Πρόκειται αναμφισβήτητα, για μια βασική ιδέα, κατ’ αρχήν ευρηματική. Ο πολυσύνθετος και μυστηριώδης κόσμος του ασυνείδητου προσφέρεται ιδανικά για δραματοποίηση γεμάτη φαντασία, σε βαθμό υπέρβασης. Η μεγαλύτερη δυσκολία εντοπίζεται στην υλοποίηση αυτής της φιλόδοξης ιδέας. Και στη συγκεκριμένη περίπτωση, δεδομένου ότι πρόκειται ουσιαστικά για ερασιτέχνες φοιτητές μουσικού τμήματος και ΟΧΙ θεατρικού, το αποτέλεσμα, τηρουμένων των αναλογιών, υπήρξε έως και εντυπωσιακό, με εμφανέστατη την ομαδική δουλειά «συνόλου». Και με εμφανέστατη επίσης τη σοβαρή, επίπονη και εμπνευσμένη δουλειά του καθηγητή τους κ. Βασιλειάδη, ως ειδικού στο αντικείμενο «συνέργεια τεχνών». Γιατί όντως συνεργάστηκαν άψογα η μουσική με τη θεατρική τέχνη, δίνοντας μια ενδιαφέρουσα πρόταση πάνω σε μια ευφάνταστη ιδέα. Το συνολικό δρώμενο, διάρκειας μίας ώρας, κατάφερε να κρατήσει τον θεατή σταθερά προσηλωμένο, με την συνεχή, απρόσκοπτη ροή, τις πολλές εναλλαγές, την διαρκή δράση, τα σκηνικά ευρήματα. Με έναν εντυπωσιακό συγχρονισμό, τόσο μεταξύ των φωνών ως χορωδία, όσο και μεταξύ φωνής – κίνησης, γεγονός που παραπέμπει σε πολλή και υπεύθυνη δουλειά. Με εξαιρετικές επίσης φωνές που απέδωσαν κάποια απαιτητικά τραγούδια ή διφωνίες σε επίπεδο επαγγελματικό. Με δουλεμένη κίνηση αυτών που απέδωσαν «ρόλους» και χαριτωμένη κωμικότητα στα κατάλληλα σημεία. Με προσήλωση πάνω στη σκηνή, με κέφι και ζωντάνια, με ομαδικό πνεύμα… ένα σύνολο γεμάτο ρυθμό που έρρεε αβίαστα και δεν σε άφηνε στιγμή να αφαιρεθείς.
Παρακάτω εντοπίζουμε κάποια σημεία που θεωρούμε ότι επιδέχονται βελτίωσης, με την πρόθεση να φανούμε ίσως χρήσιμοι. Το γεγονός ότι το μεγαλύτερο βάρος δόθηκε στο μουσικό – φωνητικό κομμάτι είναι λογικό βέβαια, λόγω της μουσικής ταυτότητας του τμήματος. Όμως τα ελάχιστα κομμάτια «πρόζας», οι ατάκες –φράσεις, κάποιες από τις οποίες εξαιρετικές, αδικήθηκαν φανερά, σχεδόν χάθηκαν από την ακατάλληλη εκφορά του λόγου. Επίσης το τελευταίο μουσικό μέρος με την ανατολίτικη μουσική, το τραγούδι και το τσιφτετέλι, έχουμε την εντύπωση ότι αφενός τράβηξε δυσανάλογα σε μάκρος και αφετέρου δεν έδενε αρμονικά με την υπόλοιπη ατμόσφαιρα. Μας ξένισε η αιφνίδια μακροσκελής παρεμβολή του, αλλά μας αποζημίωσε το εμπνευσμένο κλείσιμο με την «παγωμένη εικόνα». Και τέλος, μας παραξένεψε η πλήρης σχεδόν έλλειψη φωτισμών, σε ένα θέμα τόσο ατμοσφαιρικό, όπου η κατάλληλη χρήση τους μπορεί να δώσει απίστευτες δυνατότητες για δημιουργία κλίματος.
Απευθύνουμε ένα μεγάλο «εύγε» στον εμπνευσμένο καθηγητή κ. Βασιλειάδη και την ταλαντούχα ομάδα του για μια προσπάθεια άξια επαίνου από κάθε άποψη! Από αυτές που φέρνουν τη ζεστασιά του ήλιου μέσα στη χειμωνιάτικη καταχνιά. Και θα μου επιτρέψετε να κρατήσω μαζί με τα υπόλοιπα πολύτιμα της παράστασης, μια φράση που… δεν ξέρω γιατί… με άγγιξε: «Σε περίμενα στο ίδιο μέρος για να με ξαναβρείς… μόνο που πέρασε καιρός, τα νύχια μου μεγάλωσαν κι οι φίλοι με φοβούνται…» ΜΠΡΑΒΟ ΠΑΙΔΙΑ !!!
.
-υσ, η φωτό δεν είναι απο τη χθεσινή εκδήλωση.
