Ρίτσο σε νταμάρια κουλτούρα καφενείου, το «χάρτινο τσίρκο» της μουσικής βιομηχανίας.
«Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΜΗΝ ΤΗΝ ΚΑΝΕΙΣ ΚΑΡΝΑΒΑΛΙ»
Η μουσική διανύει τις χειρότερες μέρες της στη χώρα μας λένε οι αριθμοί και οι “ειδικοί” τόσο σε πωλήσεις όσο και σε ποιότητα. Διάφοροι παράγοντες έχουν επιδράσει σε αυτό το τέλμα που βυθίζεται, με διαφορετική βαρύτητα φυσικά ο καθένας.
Εδώ και 20 χρόνια (ίσως και περισσότερα) οι δισκογραφικές εταιρίες προσπαθούν να επιβάλουν στον ακροατή ένα συγκεκριμένο περιεχόμενο της μουσικής. Το εύπεπτο και απαίδευτο, τις περισσότερες φορές, έγινε δίοδος για το κέρδος..μπίζνα κοινώς! Οι δισκογραφικές εταιρίες έχουν εμπορευματοποιήσει τον έρωτα, την επανάσταση και ολόκληρη τη μουσική γενικότερα όλα αυτά τα χρόνια στο χειρότερο βαθμό. Έχουν εμφανιστεί αμέτρητοι τραγουδιστές, συνθέτες και στιχουργοί (o Θεός να τους κάνει) με μόνο σκοπό να υπηρετήσουν αυτή την σκοπιά που την επόμενη χρονιά κανείς δεν τους θυμάται. Ασφαλώς αυτά τα τραγούδια υπήρχαν και παλιότερα, επί Τσιτσάνη, Καζαντζίδη, Χατζιδάκι μα τότε ο κόσμος είχε μπροστά του ένα καλύτερο προϊόν με τα τραγούδια που κυκλοφορούσαν, οπότε απλώς επιβίωναν.
Τα χρόνια που ακολούθησαν όμως η κατάσταση άλλαξε δραματικά καθώς το σκυλάδικο και η καψούρα έγιναν τρόπος ζωής. Το περιεχόμενο τους είναι εξευτελιστικά απλό στιχουργικά και μουσικά (στην πλειονότητά τους), αφορούν τον καθένα άλλωστε γι’αυτό και μπορούν να έχουν εμπορική επιτυχία. Τι ποιό εύκολο;
«ΣΑΛΙΑ ΜΙΣΟΛΟΓΑ ΚΑΙ ΤΡΥΠΙΟΙ ΣΤΙΧΟΙ»
Ο κόσμος θέλει να ξεχνάει! Να ακούει τραγούδια και να ξεχνάει τη ζοφερή πραγματικότητα τον μικρόκοσμό του, να μπαίνει στο κόλπο του συστήματος και να καταναλώνει τα υποπροϊόντα της μουσικής και της τέχνης γενικότερα! Κατάφεραν να βάλουν από κοινού με την πολιτική που ακολουθούσε η χώρα τον ακροατή σε μία νοοτροπία επικίνδυνη για το ίδιο το τραγούδι, του lifestyle και του νεοέλληνα που πηγαίνει πρώτο τραπέζι πίστα στα μπουζούκια, με τα γαρύφαλλα στην πίστα .Τη στιγμή που στα υπόλοιπα, μουσικά είδη οι νέοι καλλιτέχνες ήταν μετρημένοι με το σταγονόμετρο, στα σκυλάδικα έμπαιναν από την πόρτα και το παράθυρο. Έχει διαστρεβλωθεί η έννοια του λαϊκού τραγουδιού πλέον, ο άλλος λέει τραγουδάει λαϊκά και ψάχνεις ένα στοιχείο που να θυμίζει την ιδιότητα αυτή. Το ’60 και ‘70 Τσιτσάνης έλεγε πως απειλείται το λαϊκό τραγουδιού με τα ινδικά και αραβικά στοιχεία που είχαν παρεισφρύσει σε αυτό, τώρα πια όσα ακούμε είναι ένα κράμα ανατολής και δύσης “σε λαϊκές ακροβασίες”.
Μας έχουν πνίξει οι κοιλιακοί και η σιλικόνη!
Πλέον η φωνή και η ερμηνεία έχουν περάσει σε δεύτερη μοίρα, τώρα πουλάει η εμφάνιση, το στυλ και ό,τι αμερικανιά μας πασάρουν. Στυλίστες, ενδυματολόγοι, χορογράφοι, και λοιποί επαγγελματίες έχουν ρόλο και θέση στη μουσική και άποψη, όχι αστεία. Πώς γίνεται άλλωστε να βγεις στην πίστα χωρίς τις συμβουλές του ειδικού; Δεν περιμένεις φυσικά όσοι ασχολούνται με τη μουσική βιομηχανία να έχουν όραμα και ιδεώδη μα όχι και αυτό που συμβαίνει πια! Η ψυχρή λογική και η τεχνοκρατία κυριαρχεί μη αφήνοντας οτιδήποτε ουσιαστικό και δημιουργικό να περάσει προς τα έξω, κι αν καταφέρει να βγει τότε έρχεται μπροστά στο ραδιοφωνικό μπάχαλο.
Αυτό άλλωστε το μπάχαλο έχει σημαντικό ρόλο μιας και η ελεύθερη κατά τα άλλα ραδιο-φωνία συμβάλει στην υλοποίησηση αυτού του εγχειρήματος. Κάποτε τουλάχιστον γνώριζε ο κόσμος πως οι εκπομπές που άκουγε είχαν το σήμα της εταιρίας, η Columbia, η Lyra παρουσίαζαν τα τραγούδια τους μέσω του ραδιοφώνου, τώρα όμως σου δημιουργείται η εντύπωση πως μόνο αυτά τα τραγούδια κυκλοφορούν και καπελώνουν όλα τα υπόλοιπα.
Όταν οι Τρύπες έκλεισαν τον κύκλο τους οι δισκογραφικές πάλευαν με νύχια και με δόντια να βρουν τις νέες τρύπες που θα τους κόψουν στα μέτρα τους μήπως και τους τύχει μία ανάλογη περίπτωση να οικονομήσουν. Όταν ο Καζαντζίδης έφυγε που τραγουδούσε για τον λαό με στίχο λαϊκό για τη φτώχεια και την ξενιτιά οι δισκογραφικές έψαξαν και πάλι το διάδοχό του που θα τραγουδάει για τα βάσανα (λέμε τώρα) του κόσμου βρίσκοντας πολλούς πρόθυμους, βέβαια σε κάθε τραγούδι ηχούσε από πίσω και η ταμειακή μηχανή με τις εισπράξεις από το ξεπούλημα του λαϊκού στοιχείου. Οι ποιητές δεν θα μπορούσαν να μείνουν έξω από αυτό το κόλπο, καθώς έγινε επιτακτική ανάγκη η μελοποίηση τους για να αποδείξουν οι μεγάλοι δημιουργοί του τόπου την ύπαρξη κουλτούρας, ένας διασυρμός των ποιητών που ξεκινάει από τον Καβάφη, τον Ελύτη, τον Αναγνωστάκη και δεν έχει τέλος. Κοινώς; “Ρίτσο σε νταμάρια κουλτούρα καφενείου”!
Σε κάθε περίπτωση θα έχουμε να το λέμε ότι οι δισκογραφικές εταιρίες στη χώρα φρόντισαν από μόνες τους για το μέλλον τους. Όταν ξεπουλάς τη δουλειά σου σε φυλλάδες για 4 και 5 ευρώ πώς περιμένεις μετά να αγοράσει το cd από το δισκοπωλείο ο ακροατής ή ακόμη καλύτερα να σε σεβαστεί όταν εσύ ο ίδιος δεν σέβεσαι το προϊόν που κυκλοφορείς; Αυτό βέβαια ήταν εύκολο μιας και κατάφεραν να επικρατεί πια ο λόγος του τραγουδιστή, ενός ατόμου χωρίς όραμα τις περισσότερες φορές με χαρακτηριστικό την ανάγκη της προβολής, σε αντίθεση με τον πραγματικό δημιουργό που θα μπορούσε να φέρει αντιρρήσεις έχοντας λόγο και ιδέα.
Τσάι και συμπάθεια ασφαλώς σε άτομα που ελπίζουν και δεν κλείνουν τις ιδέες τους σε γυάλα όπως ο Αγγελάκας με την “altogethernow” , ο Κραουνάκης με τη “λυχνία” και πολλοί ακόμη δίνοντας χώρο σε νέες προσπάθειες.
Κλείνοντας! Η μουσική βιομηχανία έστησε λοιπόν ένα «χάρτινο τσίρκο» του οποίου η παράσταση τελείωσε καλώς ή κακώς!
