ΥΠΟΚΛΙΝΟΜΑΣΤΕ στη συναρπαστική εμπειρία της συναυλίας CHRONOS με την Δ. ΓΑΛΑΝΗ. Είδαμε στο Μέγαρο Μουσικής + σχολιάζουμε, χθες βράδυ 9/1/2016.
Όταν καλείσαι να αποτυπώσεις γνώμη για ένα καλλιτεχνικό δρώμενο, προτιμάς χίλιες φορές να πρόκειται για κάτι απλά «καλό» που θα ευκολύνει το γραπτό έργο σου με συμβατικές, ωραίες εκφράσεις. Όταν όμως έρχεσαι αντιμέτωπος με το ΑΡΙΣΤΟ και το βιώνεις με τρόπο μαγικό, η γραπτή αποτύπωση δυσκολεύει αφάνταστα, γιατί – παρά τον πλούτο της ελληνικής γλώσσας- διαπιστώνεις ότι οι λέξεις ΔΕΝ φτάνουν το μπόι του βιώματος. Έστω κι αν παραθέσεις στη σειρά υπερθετικούς επιθέτων… Η γράφουσα ζητά κατανόηση, καθώς βρίσκεται και θα βρίσκεται για πολύ, υπό την επήρεια της μαγείας μιας συναυλίας- εμπειρίας που ακόμα και ο χαρακτηρισμός «συναρπαστική» φαντάζει φτωχός. Αυτής που έλαβε χώρα στο Μέγαρο Μουσικής με τίτλο Chronos, «μια συνάντηση της Δήμητρας Γαλάνη με ένα κουαρτέτο εξαιρετικών Ελλήνων μουσικών με κεντρικό άξονα τραγούδια που έχουν γράψει οι μεγάλοι μας δημιουργοί, ποιητές και συνθέτες».
Σε ένα κατάμεστο Μέγαρο και με αξιοθαύμαστη ακρίβεια, στις 9 και 10 λεπτά ακριβώς, η τετράδα των μουσικών μαζί με τη Δ. Γαλάνη ήταν ήδη επί σκηνής, εκτελώντας και ερμηνεύοντας ως έναρξη ένα μελοποιημένο ποίημα της Σαπφούς, καταθέτοντας με το «καλησπέρα» ένα ξεχωριστό πολιτιστικό στίγμα που στη συνέχεια της δίωρης χωρίς διάλειμμα βραδιάς, απλά… απογειώθηκε! Συνεπικουρούμενο από ατμοσφαιρικούς φωτισμούς και προβολές έργων μεγάλων ελλήνων ζωγράφων επί της οθόνης. Μετά το πρώτο άκουσμα, η Δ. Γαλάνη μίλησε… για να αποδείξει για πολλοστή φορά στη μακρόχρονη πορεία της, ότι κάποιοι καλλιτέχνες βρίσκονται για χρόνια «εκεί ψηλά» στο στερέωμα και τις καρδιές μας για σπουδαίους λόγους! Δεν είναι μόνο η φωνή, το ρεπερτόριο, οι συνεργασίες, οι επιλογές… είναι το καλλιτεχνικό ΗΘΟΣ ανθρώπων σαν τη Γαλάνη που πρεσβεύουν αυθεντικό πολιτισμό και τον στηρίζουν με το έργο τους, τη στάση ζωής αλλά και τον καίριο, μεστό τους λόγο.
Πέρα από το ζεστό καλωσόρισμα και τις ευχαριστίες, έδωσε πολύ εύστοχα τη φιλοσοφία του πρότζεκτ «Chronos», εστιάζοντας στην ελληνικότητα του περιεχομένου, αυτή που «βάλλεται» πανταχόθεν τα τελευταία χρόνια και συνδυάζει μοναδικά την Ανατολή και τη Δύση, με τη φιλοδοξία το εγχείρημα να παρουσιαστεί και εκτός συνόρων. Διευκρίνισε ότι «εδώ, δεν είμαι εγώ πρωταγωνίστρια αλλά αυτοί οι εξαιρετικοί μουσικοί που επιμελήθηκαν τις ενορχηστρώσεις» και υλοποίησαν το όραμά της για έναν «άλλο» ήχο σε σπουδαία ελληνικά κομμάτια με απόλυτο σεβασμό στα πρωτότυπα. «Παρά τα δεινά που μας ταλανίζουν, έχουμε κάποια σπουδαία προνόμια σαν λαός: την ελληνική γλώσσα, τους μεγάλους ποιητές μας, την μουσική μας, τον πολιτισμό μας… με αυτόν θα πορευτούμε και θα θυμίσουμε εκεί έξω ποιοι είμαστε και από πού ερχόμαστε… για κάποιους ο χρόνος είναι χρήμα, για εμάς είναι ΜΝΗΜΗ…», μερικά από τα λόγια της, ειπωμένα με λόγο αφοπλιστικό.
Ότι συνεχίζουμε να αγαπάμε τη φωνή της από την πρώτη στιγμή που την ακούσαμε πριν πολλά χρόνια, το απέδειξε άλλη μια φορά η αθρόα προσέλευση. Άλλωστε η λατρεμένη χροιά μιας βαθειάς φωνής που η ερμηνεία της αγγίζει τα εσώψυχα, έχει σημαδέψει στιγμές της ζωής μας και ταυτόχρονα κάποια τραγούδια εμβληματικά που σαν… τη Γαλάνη, καμία! Και προφανώς δεν ανήκει τυχαία στις κορυφαίες ελληνίδες ερμηνεύτριες που ευτύχησαν να συνεργαστούν με τα μεγαλύτερα μεγέθη του μουσικού χώρου. Εν προκειμένω διαπιστώσαμε ότι «αυτή η κολώνια»… δεν κρατάει απλώς για χρόνια, γίνεται καλύτερη! Με φωνή όχι μόνο αναλλοίωτη αλλά μεστότερη, με σκηνική παρουσία που αποπνέει «πολιτισμό», με επικοινωνία καταλυτική και άμεση… Πέρα από τη φωνή της, τον λόγο, την άνεσή της, θαυμάσαμε την ευγένεια, τη σεμνότητα και κυρίως τον άπλετο «χώρο» που τόσο γενναιόδωρα παραχώρησε στους μουσικούς, επιλέγοντας η ίδια τη «διακριτική σκιά» επί σκηνής και φέρνοντας εκείνους στο φωτεινό προσκήνιο. Χαρακτηριστικό μόνο των αυθεντικά «μεγάλων», ως απόρροια της πληρότητας που έχουν ήδη γευτεί…
Ερχόμενοι στους πρωταγωνιστές μουσικούς… τα όποια λόγια ΔΕΝ μπορούν ούτε κατ’ ελάχιστο να αποδώσουν αυτό που εισπράξαμε σε επίπεδο αισθήσεων και αισθήματος. Παρότι ένα «κράτημα» είναι αναπόφευκτο να διακατέχει τον ακροατή, όταν πρόκειται για διασκευές τραγουδιών- καταξιωμένων για χρόνια με το αυθεντικό τους άκουσμα και η όποια επέμβαση δεν παύει να είναι «ριψοκίνδυνη», έχοντας κατά καιρούς εισπράξει και… εκτρώματα. Αυτοί όμως οι 4 Μουσικοί – με Μ κεφαλαίο, μας έκαναν να υποκλιθούμε στο μεγαλείο του ταλέντου τους! Ο Πέτρος Κλαμπάνης στο κοντραμπάσο, ο Χρήστος Ραφαηλίδης στο βιμπράφωνο, ο Σπύρος Μάνεσης στο πιάνο, ο Θωμάς Κωνσταντίνου σε ούτι, λαούτο και κιθάρα, οδήγησαν τη Μουσική Τέχνη σε υψηλότατο επίπεδο, όπου μόνο κορυφαίοι του είδους μπορούν να αγγίξουν. Ταυτόχρονα μας αποκάλυψαν μια απρόσμενη, γοητευτική «ανάγνωση» τραγουδιών των Χατζηδάκη, Θεοδωράκη, Τσιτσάνη, Πάνου, ρεμπέτικων ή παραδοσιακών που ουδέποτε μπορούσαμε να φανταστούμε την απόδοσή τους με παρόμοιο τρόπο…
Με σταθερή συνοδό την… ανατριχίλα σε πολλές στιγμές, μείναμε έκπληκτοι από την ευλογημένη έμπνευση και φαντασία με την οποία χειρίστηκαν το υλικό τους, χωρίς ούτε στιγμή να προδίδουν το αυθεντικό χρώμα, σε μια ισορροπία αξιοθαύμαστη που πολύ δύσκολα μπορεί να επιτευχθεί σε τόσο «χαρακτηρισμένα» κομμάτια. Το δίπολο «Ανατολής- Δύσης» ήταν μόνιμα παρόν και ιδανικά μοιρασμένο σαν άκουσμα, ενώ οι ευφάνταστες, απρόβλεπτες μουσικές… ακροβασίες των δεξιοτεχνών διαδεχόταν η μία την άλλη, σε ένα αποτέλεσμα όχι μόνο άρτιο τεχνικά, άψογα δεμένο σαν σύνολο, αλλά ικανό να συγκινεί και ταυτόχρονα να εκπλήσσει, καθηλώνοντας όλες τις αισθήσεις. Κάτι που σπάνια έχουμε την ευλογία να βιώνουμε ως ακροατές, σε ένα ρεπερτόριο πολύ σοφά επιλεγμένο, με καθαρή ποιοτική ταυτότητα, από την αφρόκρεμα των ελλήνων συνθετών και της παράδοσης και μια Γαλάνη που μας συγκλόνισε με το «Στο γιαλιό μη κατεβείς» ή με τη «Χαλασιά μου» ή με το «Καίγομαι»…
Βοηθούμενη μόνο από τον τόνο σχεδόν, κρατούσε σταθερά σαν βράχος τη γνώριμη μελωδία, την ώρα που δίπλα της οι μουσικοί «αυτοσχεδίαζαν» τρελά κι απρόβλεπτα σε τζαζ ύφος συνδυασμένο αριστοτεχνικά με πονεμένα ταξίμια… Γίνεται; Όταν το ταλέντο περισσεύει, δεν γίνεται απλά, απογειώνεται! Από τη φανταστική τετράδα των μουσικών, δεν μπορείς να ξεχωρίσεις κανέναν γιατί σε τόσο δεμένο σύνολο, κάθε «ψηφίδα» είναι πολύτιμη στο ρόλο της και ο χαρακτηρισμός «εξαιρετικοί» είναι εντελώς επιεικής. Ο Θωμάς Κωνσταντίνου με τα μαγικά δάχτυλα στο ούτι, ο Πέτρος Κλαμπάνης με το απίστευτο κοντραμπάσο του- χρησιμοποιώντας το επιπλέον ως… κρουστό- και εκτελώντας εμπνευσμένα φωνητικά, ο Σπύρος Μάνεσης με την απίθανη πιανιστική δεξιοτεχνία και ο Χρήστος Ραφαηλίδης, ο μάγος του βιμπράφωνου, μας πρόσφεραν μια σπάνια αισθητική απόλαυση για την οποία νιώθουμε ευγνώμονες και ανταμείψαμε με γενναίο χειροκρότημα διαρκείας!
Τους τρεις τελευταίους είχαμε την τύχη να απολαύσουμε και στο πρόσφατο παρελθόν, συστήνοντας στο κοινό «μην τους χάσετε, όπου τους πετύχετε» εδώ. Κατόπιν αυτού που ζήσαμε ως κουαρτέτο και με την κορυφαία Δήμητρα Γαλάνη, θα προχωρήσουμε ένα βήμα παραπέρα λέγοντας «όπου συναντήσετε τη συγκεκριμένη συναυλία… κυνηγήστε την!» Δεν έχουμε συχνά την ευτυχία να γινόμαστε κοινωνοί αυθεντικού πολιτισμού- δοσμένου τόσο απλόχερα και άρτια από Καλλιτέχνες που δικαιώνουν τον σπουδαίο ρόλο τους!
ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ! ΑΞΙΟΙ!
Φωτογραφικό υλικό
