Βρεθήκαμε στο μουσικό πρόγραμμα “Φοντάν, σεμέν και λαϊκά…” και σχολιάζουμε…
Βρεθήκαμε στο μουσικό πρόγραμμα “ Φοντάν,σεμέν και λαϊκά” που λαμβάνει χώρα, στα σπλάχνα της Αττικής και συγκεκριμένα σε μια από τις ιστορικές γειτονίες της Αθήνας, με φιλοδοξία τι άλλο, από το να μας διασκεδάσει σε εκείνες τις «Μεγάλες Απογευματινές Ώρες !». Η Ειρήνη Χαρίδου ηγείται του σχήματος, ενώ κοντά της και επί σκηνής βρίσκεται η Έλενα Δεληχρήστου, με τη συνοδεία των μουσικών Κοσμά Κοκόλη (μπουζούκι, φωνή) Κώστα Τσεκούρα (κιθάρα, φωνή) και Νίκο Πλιό (κιθάρα, φωνή). Και αν και δε συνηθίζουμε να εστιάζουμε/ κείμενο-γραφούμε για τα εγχώρια μουσικά δρώμενα, τούτο το κείμενο θα γραφεί περισσότερο ως χρονογράφημα, για την αξία της πολύχρονης συνήθειας να βρισκόμαστε όλοι μαζί, ως μια παρέα σε ένα οικείο μαγαζί και να τραγουδάμε (για τότε παλιά λέμε…).
Σε μία ταβέρνα “μοιραία” υπήρξε και ο Βάρναλης… και ενώ ξεκινάς κάπως δύσθυμος, αλλά πάντα σαν ένας περίεργος άνθρωπος [και λόγω του εύστοχου τίτλου που σκέφτηκαν οι συντελεστές] βρίσκεσαι μοιραία και εσύ, σε συνειρμικές εκπλήξεις, υπενθυμίσεις μουσικών γνώσεων, δρώμενα αυθόρμητα θεατρικά του ενός στίχου και φυσικά σε αρκετή δόση αυθεντικής χαράς. Το λες λαϊκό με την πρώτη ανάγνωση ή απλά μια βόλτα, αλλά όταν η αισθητική ζευγαρώνει με την ποιότητα αβίαστα και διαχέεται στο χώρο ένας καλός ήχος, τότε απλά φλυαρείς με τα παραπάνω και συνεχίζεις παρακάτω.
Σε συνειρμικές εκπλήξεις γιατί το κάνει ο διάβολος και αναβιώνεις όση συσσωρευμένη χαρά έχεις βιώσει και όλα εκείνα τα μαζικά, αστικά ή υπαίθρια, του σπιτιού, του φοιτηταριού ή ακόμα και των δρόμων (μη ανησυχείτε δε θα σας βγάλει κανείς έξω, τουναντίον) που υπήρξαν και κάπου- κάπου τα ξανασυναντάς νοθεμένα ή ατόφια.
Σε υπενθυμίσεις μουσικών γνώσεων, και αυτό είναι σοβαρό, γιατί το όλο καλό στήσιμο ενός προγράμματος φέρει στο σώμα του το σύνολο σχεδόν των ελλήνων δημιουργών* ή τουλάχιστον των αξιαγάπητων, που κατόρθωσαν να τραγουδιούνται από στόμα σε στόμα. Και μπορεί κατά καιρούς να μιλάμε για πνευματικά δικαιώματα κτλ , αλλά τουλάχιστον για μας, δεν υπάρχει καλύτερη δικαίωση από το να σε διαλαλούν ή να σε τραγουδούν στις γειτονιές της πρωτευούσης (ή και της υπόλοιπης χώρας) ταλαντούχοι άνθρωποι η οποίοι έχουν διανύσει και διανύουν ταυτοχρόνως και τη δική τους καριέρα (για την Ε. Χαρίδου μιλάμε και την νεότερη Ε. Δεληχρήστου). Αυτή είναι η καλύτερη δισκογραφία, χωρίς σκόνες, στο μονορούφι του κεφιού και ιστορικά η ομαλότερη μέθοδος διάδοσης του έργου σου/σας, νεοτέρου ή παλαιοτέρου [είναι άλλωστε γνωστές οι Ομηρικές εμμονές μας, ως προς τις Ομηρικές τακτικές πχ της δια στόματος αφήγησης κτλ].
Σε δρώμενα αυθόρμητα θεατρικά, του ενός στίχου ή του ενός ρεφραίν (και από τους θαμώνες & από τους τραγουδιστές), που μόνο σε τέτοιες λαϊκές μαζώξεις θα συναντήσεις, με την έκπληξη πάντα -μα πάντα της σωστής ροής ενός προγράμματος! Και ξαναλές, πως γίνεται να κρύβεται ο αρχαίος τραγωδός μέσα στο μπουζούκι ,το λαϊκό τραγί μου δηλαδή, αλλά η απάντηση είναι απλή. Αρκεί μια συναισθηματική ταλαντούχα καλλιτεχνική νοημοσύνη. Και εν κατακλείδι, στην αρκετή δόση αυθεντικής χαράς που σίγουρα συχνά ξεχνάς, καθώς βγαίνεις από τις «μεγαλόσχημες πίστες» και πέφτεις κενός αισθημάτων … στον παρκαδόρο. Όπως και να έχει εμείς περάσαμε καλά στην ροή ενός «γειτονικού» προγράμματος και σας ευχόμαστε να πάθατε τα ίδια.
* Μ. Τόκα , Χ. Νικολόπουλο ,Στ. Κραουνάκη ,Λ. Νικολακοπούλου , Δ. Γαλάνη, Χ. Αλεξίου, Γ.Πάριο, Κ. Τριπολίτη, Κ.Τουρνά, Α. Απέργη, Θ.Καραμουρατίδη, Γ. Καζαντζή κτλ κτλ
Φωτογραφικό υλικό
